Pip de pinguin is verdwaald, luidde de titel.
Één van onze cliënten is namelijk nogal verzot op penguins.
Mama Pip en papa Pip hadden de kleine Pip nog zo op het hart gedrukt om altijd in de buurt te blijven. En dat ging ook goed totdat:
Ja, totdat Pip zich eens helemaal in zijn spel verloor
en een zwart veertje achterna jagend verdwaalde.
Arme Pip, liep ie daar helemaal moederziel alleen op die grote poolvlakte te zoeken naar papa en mama en thuis.
Gelukkig kwam ie af en toe wat dieren tegen zoals de walvis, de meeuw en wat poolhonden die hij vroeg of ze wisten waar thuis was. Nou dat wilden ze en wisten ze allemaal wel te vertellen, maar telkens als Pip weer een mooi verhaal over thuis aanhoorde moest hij gelaten concluderen: maar dat is niet mijn thuis!
En al voorlezend begon het me te dagen: dit gaat gewoon over je veilig en geborgen weten, dit gaat welbeschouwd over secure base/safe haven (veilige thuisbasis) en attachment. Is dat nou geen puur toeval of zou het wat minder toevallig zijn dan het lijkt?
Oh ja, voor het geval je er een beetje over in mocht zitten, Pip vond zijn ouders en zijn thuis gelukkig weer terug, hoor.
John Bowlby >>
No comments:
Post a Comment