De tour de ..

En dan heb ik het niet over een toren .. maar over de de tour de Corse .. eh .. de tour de force .. hm .. ik bedoel natuurlijk de tour de France. Daar heeft bijna iedereen het toch over, nietwaar? Jaren geleden wilde ik nog weleens wat flarden van etappes volgen op de buis. Niet omdat ik die zwetende mannen op die uitgeklede fietsies nou zo’n spannend gezicht vond of het zo interessant vond om van de commentator te horen hoe die mannen allemaal heetten en hoe ze het toen en toen in andere koersen en klassiekers gedaan hadden. Bepaald niet. Ik keek er soms graag naar vanwege het landschappelijke decor dat bij een dergelijk circus nu eenmaal onvermijdelijk ook in beeld gebracht wordt en waar af en toe door de camera en de regie ook bewust en nadrukkelijk de aandacht op gericht werd. Daarbij zette ik dan soms wel het geluid uit om van het oeverloze gezwets en het quasi-analytische gezever van die sportcommentatoren af te zijn. De laatste jaren deed ik dat eigenlijk niet meer .. zo eens even een stukje tour aanschouwen op de buis. Maar dit jaar vond ik dat ik de tour toch wel weer eens een blik waardig kon keuren. Niet omdat de tour zijn honderdste verjaardag viert maar omdat Corsica als het plaats delict van de start en de eerste drie etappes werd verkozen. En beelden van Corsica doen ons altijd wel wat. De oude Grieken geven het eiland de naam ‘Kalliste’, de allermooiste en het staat ook wel bekend als Île de beauté. Het is al weer meer dan tien jaar geleden dat wij daar waren maar de herinneringen daaraan laten zich nogal makkelijk en graag oprakelen. Dus dat wordt nu bij gelegenheid toch maar een paar dagen het kassie aan om de tour weer eens te volgen. Nu blijkt NOS Sport niet erg van zins om ons in dat voornemen ter wille te zijn. De karavaan was nauwelijks vertrokken uit Purtivechju en onderweg naar Bonifaziu of de Nederlandse TV schakelde over naar Assen om eens uitgebreid verslag van de TT te gaan doen. Maar die gierende motoren kunnen mij zelfs niet een klein beetje boeien. Na deze droefenis bijna een half uur aangezien te hebben dringt het pas tot mij door dat voor de ware passie voor de wielersport niet bij ons maar bij de zuiderburen moet zijn. En zowaar, België Één laat gewoon de tour zien en de karavaan blijkt inmiddels Purtivechju weer te passeren om noordwaarts richting Sulenzara te koersen. Een plezante bijkomendheid van deze Vlaamse zender is dat ik mij, in tegenstelling tot het gezever van hun Nederlandse collega’s, niet zo hoefde te ergeren aan het gekeuvel van de Vlaamse sportcommentatoren. Ik bedacht nog even dat jullie het maar treffen .., alhoewel misschien is het ook wel een beetje pech voor sommigen dat ik niet de eind-regie van zo’n tourverslag in handen heb. Dan zou zo’n uitzending er toch iets anders uitzien. Meer landschappelijk schoon bijvoorbeeld en minder zwoegende mannen op nogal onooglijke en uniforme tweewielers. Verder zou ik het vrij inhoudsloze geteut van de sportcommentatoren grotendeels vervangen door wat knappe achtergrondmuziek. De eerste drie dagen van deze tour zou dat ongetwijfeld vooral de bekende Corsicaanse polyfonie zijn. Variërend van Canta u populu Corsu tot I Muvrini tot A Filetta en alles wat zich daarvoor, daarna en daartussen bevindt. Maar ja, ik ga daar niet over dus zullen we het in dit land vooralsnog met het geluid van zwetsende commentatoren en gierende motoren moeten doen. Vooroordelen en stigma? Ik ga straks mooi naar de tour kijken!