Het kan verkeren, zou je kunnen zeggen; hé,
waar heb ik zoiets nou toch vaker gehoord?
Deze week hadden de media, en dit keer niet alleen de Nederlandse maar ook de internationale en, met name, de financiële pers, hun schijnwerpers en hun pijlen vooral op
Jeroen Dijsselbloem gericht.
Als je alles wat er over hem deze week geschreven werd nog eens na wilt lezen, mag je daar volgens mij inmiddels wel meer dan een weekje voor uittrekken. Wat daar in de communicatieve sfeer, buiten allerlei andere interessante zaken als de vraag of Dijsselbloem al dan niet in voldoende mate het
‘Globish' zou beheersen en of hij de betekenis van het woord
‘template’ wel kent en dergelijke, vooral aan opviel is hoe de waardering van pers, politici, commentatoren, tweede kamerleden en de goegemeente in het algemeen
toch zo plots kan omslaan in
dit borderline tijdperk.
Je weet toch wat er gemeenlijk onder een ‘
borderliner’ verstaat wordt, nietwaar?
Zeg maar, iemand die je de ene dag de hemel in prijst en op een voetstuk zet en voor wie je de volgende dag de gebeten hond bent die het allemaal verprutst en niets goed kan doen.
Wel er zwermden de afgelopen week nogal wat
borderliners rond onze minister van financiën heen. Hele volksstammen zelfs.
Lopen er dan daadwerkelijk zoveel lieden rond met die DSM-diagnose
borderline persoonlijkheidsstoornis?
Je zou haast gaan denken dat we er collectief een beetje last van beginnen te krijgen. Zo luidt overigens ongeveer wel de diagnose van psychiater Dirk de Wachter in zijn boek
Borderline times.
Help, zijn wij dat?
No comments:
Post a Comment