We hebben ‘m …

… dat wil zeggen een nieuwe papa, paus of vertegenwoordiger van Petrus op aarde. Een week geleden kringelde er in Vaticaanstad witte rook uit de schoorsteen de Sixtijnse Kapel en klonk iets later het: habemus papam. Zo snel hadden de kenners en de commentatoren dat zelfs in hun gunstigste inschattingen niet verwacht. En ook de verkozen persoon in kwestie stond niet ergens boven in de lijstjes van de meeste deskundigen en kenners van het clericale wel en wee. Zoals nu welbekend werd het de Argentijn Bergoglio of in het vervolg paus Fransiscus. Een man die volgens de berichtgeving nooit zou lachen. Inmiddels zijn we week verder en het charme-offensief van deze nieuwe paus lijkt vooralsnog voorspoedig te verlopen. Hij schijnt met zijn afkeer van opsmuk en pretentie erg veel sympathie te oogsten bij de gewone mens en gelovige. Op het zuidelijk halfrond en vooral in Latijns-Amerika kon de keus voor deze figuur nog wat extra opgetogenheid en geestdrift oproepen. Nu kan het zomaar verkeren, zoals Brederoo al zei en deze goede man lijkt voor een zo goed als onmogelijke taak te staan als je ziet met welk wantrouwen en cynisme enerzijds en wensen en, nagenoeg, eisen zijn taak en functie vooral vanuit de westerse wereld bezien en beoordeeld worden. En dat heeft toch wel iets bijzonders, dunkt me, dat, om het even bij ons land te houden, Jan en alleman variërend van de afvallige of niet al te gelovige katholiek tot de overtuigde atheïst of de doorgewinterde calvinist wel een uitgesproken mening blijkt te hebben over welke kant het met die kerk uit zou moeten en ze ieder zo hun eigen lijstjes met specifieke kritiek, eisen en suggesties ten aanzien daarvan klaar hebben liggen. Enerzijds verbaast me dat en anderzijds kan ik me daar (zelf zo’n moderne heiden) ook wel weer iets voorstellen bij een dergelijk gevoel van ietwat bemoeizuchtige (toch?) betrokkenheid. Maar wat me, hoe dan ook, bij de verschillende beelden, commentaren en analyses in de afgelopen week toch steeds weer opviel was de vooral kritische houding, soms wat doorspekt met enig cynisme, vanuit ons deel van de wereld tegenover het juichende en hoopvolle enthousiasme vanuit andere delen van de wereld. hoe komt dat nou toch? Men kijkt elders in de wereld toch kennelijk heel anders tegen die dingen aan dan bij ons. Wij lijken ons, meestal als niet- of niet belijdende leden vooral te bekommeren over het gebrek aan gelijkberechtiging in een bij uitstek hierarchisch instituut als de Rooms-katholieke kerk. Voor zover ik van dit alles en van deze paus ook iets kan of mag vinden, sluit ik me deze keer maar eens aan bij de positivo's. Wij kijken, per slot van rekening, in ons werelddeel al telkens tegen zo’n hoop crisis en narigheid aan in politieke en economische zin dat een sprankje hoop geen kwaad zal kunnen. Ik bedoel, we zien daar toch een heel gewone en vriendelijke mens die eenvoud hoog in het vaandel heeft staan, heus wel lachen kan en die er, even los van zijn spirituele en/of clericale ideeën, toch ook nog een paar zinnige opvattingen over dit aardse bestaan op na lijkt te houden. Zoals bijvoorbeeld in zijn sociale leer waarin hij opkomt voor de armen en zich een fervent criticus betuigt van het kapitalisme en het neo-liberalisme. Wie weet kan hij op dat vlak nog een paar politici op het rechte pad brengen? Ik begrijp dat namens ons Mark Rutte de inauguratie van deze paus heeft mogen bijwonen. Nou dat is dan in ieder geval al één neo-liberale politicus die iets van deze paus op kan steken en in dat geval zouden wij er ook nog iets beter van kunnen worden! Want het neo-liberalisme is ook in ons land momenteel toch zo'n beetje de heersende religie. Hoop doet leven; zullen we maar zeggen.