Een hemelvaartsmaal in Gondorf

Op hemelvaartsdag gingen wij het land maar uit. Niet naar boven maar met de auto richting het zuid-oosten. We koersten naar Gondorf in de Schneifel ofwel de Schnee-eifel. Buiten enige file-vertraging rond Eindhoven en iets meer rond/door Maastricht en nogmaals een file bij Verviers verliep de reis vrij voorspoedig. Om een uur of drie bereitken we via Dudeldorf dan ons hotel in Gondorf. Daar ingecheckt, de kamer betrokken, wat rondgekeken en een saunaatje genomen voor het eten.
Het restaurant hadden we inmiddels ook al bekeken en dat zag er behoorlijk luxe uit met een prachtig uitzicht op de omliggende schneuvels (dat zijn, het spreekt voor zich, de heuvels in de Schneifel). Ook had ik de menu-kaart al vast maar eens gedegen afgescand en mijn keus reeds gemaakt. Een aanlokkelijk voorafje met zalm, lammkotelet auf Kaukasischer art en een crême-brulée met ijs toe en dat vergezeld van een Dornfelder. We hadden per slot van rekening ook een welkomsdiner geboekt, nog iets te vieren en keken daar wel naar uit.
Toen ik aan de bar informeerde of we naar believen plaats konden nemen bleek dat toch niet zomaar het geval; we moesten namelijk eerst ons kamernummer opgeven. OK, dat deden we. Toen kregen we te horen dat we voor restaurant Weindorf geboekt stonden en niet voor restaurant Wintergarten waar we eerder rondgekeken hadden en ons al verlekkerd hadden aan de ambiance en de menukaart. Weindorf was een deur verder, iets groter, iets drukker, iets sjofeler en het uitzicht was er een stuk minder en vanaf ons tafeltje konden we sowieso behalve de lucht en de voeten en benen van andere gasten niet veel van de omgeving zien.
Daar troffen we dan een soort lopend buffet waar je naar hartelust op kon scheppen zodat je in ieder geval geen honger hoefde te lijden of last zou hoeven hebben van ook maar de minste mate van onverzadigdheid. Het was zo ongeveer wat wij ons voor plegen te stellen van een ‘all-inclusive arrangement’ en bij ‘onbeprerkt spareribs eten’. We hebben toen zoals het goede Hollanders betaamt dan maar eens flink gebunkerd en het geheel toch maar vergezeld laten gaan van de Dornfelder. De derde en laatste avond in het hotel toch maar à la carte gegeten in de Wintergarten om ons hemelvaartsdagdiner toch nog maar even goed en in gepaste sfeer over te doen. Met Siesklimop hebben wij per slot van rekening toch iets te vieren. Hoofdgerecht: Lammkotelet auf ‘Kaukasischer Art’ voor mij en ‘Saftige’ varkensmedallions voor Marian; allebei een crême-brulée met walnotenijs toe en een karafje Dornfelder erbij. Santé! Dat ter viering van ons 22-jarig samenzijn en en onze 23ste hemelvaartsdag samen.