Green fields and red poppies (1)

Ik ben een geboren en getogen Nederlander en heb, als de meeste van mijn medelanders, niet zo gek veel weet of besef van die grote oorlog die nu alom herdacht wordt.
Natuurlijk heb ik op school wel braaf de jaartallen 1914-1918 uit het boekje moeten leren en werd mij ook verteld over het verdrag en de vrede van Versailles ( een vrede die kwetsbaar en breekbaar zou blijken) en over de oprichting van de Volkenbond om dergelijke gewapende conflicten in de toekomst te vermijden (niet echt een doorslaand of blijvend blijvend succes gebleken).
Ook kan ik me nog vaag herinneren dat mijn opa er nog wel iets over wist te vertellen toen ik in een oude schoolatlas van rond die tijd zat te neuzen. Maar hetgeen ik erover hoorde klonk toch verder weg en en niet zo levensecht als bijvoorbeeld de verhalen over de tweede wereldoorlog.
De nodige documentaires, die ik later over deze episode in onze(?) geschiedenis heb gezien, zullen de ingrediënten geleverd hebben maar het was toch een aanklacht tegen de oorlog in liedvorm dat mij het meest direct raakte en waarin de harde feiten, de emoties en de juiste vragen kort en bondig gebundeld lijken te worden.
Zo rond 1980 kwam mij voor het eerst een song ter ore van Eric Bogle in de uitvoering van The Furey brothers and Davey Arthur, een uitvoering die ik daarna overigens nog vele malen op de platenspeler gelegd heb.

De titel luidt ‘No man’s land’ maar het staat veelal bekend als en gaat ook over ‘the green fields of France’ waar zomers bij mooi weer ‘a warm, summer breeze makes the red poppies dance’.
Toen die fleurige klaprozen me onlangs weer eens opvielen in het landschap moest ik dus uiteraard onmiddelijk aan dit lied en aan deze tekst denken.
Verder wordt het ook nog wel eens als ‘Willie McBride’ vermeld.

De uitvoering waarin ik hem zo ongeveer ooit grijs gedraaid heb:

The sun now it shines on the green fields of France.
There's a warm, summer breeze that makes the red poppies dance.
And look how the sun shines from under the clouds,
There's no gas, no barbed wire; there's no guns firing down.
But here in this graveyard, it's still no mans land,
The countless white crosses stand mute in the sand,
To a man's blind indifference to his fellow man,
To a whole generation that were butchered and damned

of een recentere live-uitvoering door de mannen:

Did they beat the drums slowly,
Did they play the fife lowly,
Did they sound the death march as they lowered you down?
Did the band play the last post and chorus,
And did the pipes play the flowers of the forest?