Krijgskunstenaars?(7)

 Dit blogje in deze serie gaat al helemaal niet meer over wat ik doe maar over wat er zoal onder martial art of gevechtskunst wordt verstaan.

In de martial arts of krijgskunsten maakt men wel het onderscheid tussen interne en externe systemen dan wel stijlen en wordt in dat verband ook wel over zachte en harde stijlen gesproken. Een onderscheid dat voor mij persoonlijk van bijzonder belang is.

Maar wat onderscheidt een vechtsport of een martial art van welke andere sport of bezigheid? Op het eerste gezicht lijkt het vrij helder waar het in een krijgskunst of een vechtsport om en over zal gaan, namelijk het wederzijds meten van elkaars kracht en het kunnen winnen van een gevecht. Daarbij zullen we in eerste instantie veelal denken aan kracht en gespierde en goed getrainde lichamen en vervolgens misschien aan factoren als souplesse, behendigheid en timing. Maar ook psychologische factoren en/of karaktereigenschappen kunnen een aanzienlijk gewicht in de schaal leggen en de uitkomst van een gevecht bepalen.

Strijd en het winnen van een gevecht staat in ieder geval meestal centraal. Het duel of tweegevecht is waarschijnlijk van alle tijden of gaat in ieder geval heel ver terug in de tijd. Hoe we daar tegenaan kijken en welke betekenissen we daar aan toekennen verschilt nogal per cultuur en tijdsgewricht. In onze cultuur vinden we het niet koosjer meer om elkaar dood te maken (alhoewel?; zie de strijd en oorlogen om ons heen) en is het bij wet verboden.

Omdat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan en het volk behalve aan brood toch ook wat behoefte aan spelen heeft, kent nagenoeg elke cultuur wel vormen van gereguleerde en/of geritualiseerde of gespeelde gevechten. Bij ons zijn dat bijvoorbeeld worstel- of bokswedstrijden en recenter Oosterse vechtkunsten als die uit Japan en China. En per slot van rekening is elke sportwedstrijd een uiting van de behoefte om kracht en kundigheid onderling en in strijd te meten.

Nu is het hele leven natuurlijk niet altijd maar sport en spel en voor sommigen zoals militairen, politiemensen en andere ordehandhavers alsook voor sommige criminelen geldt het beheersen van bepaalde vechttechnieken, en aldus je mannetje kunnen staan, dan ook als een beroepsvaardigheid.

En wat verstaan we onder strijd of een gevecht? Heb je daar minstens twee mensen voor nodig of kunt ook met jezelf of het leven in het algemeen worstelen? Moet het zich fysiek uiten of rekenen we een woorden- of ideeënstrijd ook als een gevecht? (denk aan de bekende uitspraak dat oorlog niets anders is dan een voortzetting van de politiek maar dan met andere middelen) Nu is elke vorm van competitie per definitie ook een vorm van strijd. In dat verband zou ik naar een citaat van Arnon Grunberg uit De Groene Amsterdammer nr 35 uit 2018 willen verwijzen. Het essay 'Het leven als strijd' naar aanleiding van de Nederlandse vertaling van Adolf Hitler's 'Mein Kampf' besluit hij met: Er is veel voor te zeggen dat het leven inderdaad een strijd is. Het is onzinnig te beweren dat dat niet zo zou zijn omdat mensen ook goed kunnen samenwerken; juist competitie vereist samenwerking. De cruciale vraag is hoe wij die strijd vormgeven, welke spelregels wij daarbij hanteren, opdat fatsoenlijke huisvaders en vriendelijke moeders, met al hun al dan niet weerzinwekkende vooroordelen, geen moordenaars, beulen en handlangers van moordenaars hoeven te worden.

In geval van martial arts zal er toch altijd fysieke component in het spel zijn en bepalend zijn voor het verloop en de uitkomst.
Martial arts en/of vechtsporten kunnen in allerlei vormen, op diverse niveau's en om vele redenen beoefend worden. Zelfverdediging, om fit en gezond te blijven, recreatie of karaktervorming om maar eens een paar redenen te noemen.
Het aantal beoefenaars zou in Nederland volgens het NOC*NSF in 2019 zo'n 250 000 bedragen en wereldwijd zijn dat er volgens Wikipedia wel honderden miljoenen. Dus mocht je de aanvechting krijgen; je bent niet alleen en hier kun je dan uit kiezen.

<<< vorige volgende >>>

A martial arts career?(7)

 This particular blog in this series is no longer about my involvement with but actually about what is meant by martial arts in general. 

In the martial arts, a distinction is sometimes made between internal and external systems or styles also referred to as soft and hard styles. A distinction that is of particular importance to me personally.

But what distinguishes a martial art from any other sport or pursuit?  At first glance, it seems pretty clear what a martial art or a martial art would be about, namely the mutual measurement of each other's strength and the ability to win a fight. In the first instance, strength and muscular and well-trained bodies will come to mind and then perhaps things such as flexibility, agility and timing. But psychological factors and/or character traits can also carry considerable weight and may determine the outcome of a fight.

Struggle and winning a fight are likely to take central stage. Duels are probably of all times or certainly go very far back in time. How we look at it and what meanings we attribute to it may differ quite a bit per culture and era. In our culture, we don't think it's kosher anymore to kill each other (although?; see the struggles and wars raging all around us) and it's forbidden by law.

Since blood is thicker than water and the people have a need for games in addition to bread, almost every culture has forms of regulated and/or ritualized or played fights. In our culture, for example, these are wrestling or boxing matches and more recently Eastern martial arts such as those from Japan and China. And after all, every sporting match is an expression of the need to measure strength and skill among one another in some sort of battle. https://en.wikipedia.org/wiki/Bread_and_circuses

Now, of course, the whole of life is not always just sports and games and for some such as soldiers, police officers and other law enforcement officers as well as for some criminals, mastering certain fighting techniques, and thus being able to stand your ground, may therefore considered a professional skill.  

And what do we mean by struggle or a fight? Do you need at least two to tango for that or can you also just struggle with yourself or life in general? Does it have to express itself physically or do we also count a battle of words or ideas as a fight? (think of the well-known saying that war is nothing more than a continuation of politics but by different means) Now, by definition, any form of competition is also a match and thus some sort of battle or fight. In that context, I would like to  to quote Arnon Grunberg from De Groene Amsterdammer nr 35 from 2018. He concludes the essay 'Life as a struggle' in response to the Dutch translation of Adolf Hitler's 'Mein Kampf' with: There is much to be said for the fact that life is indeed a struggle. It is nonsensical to claim that this is not the case because people can also work well together; Competition requires cooperation. The crucial question is how we shape this struggle, what rules of the game we apply, so that decent family men and kind mothers, with all their prejudices, whether repulsive or not, do not have to become murderers, executioners and accomplices of murderers. 

In the case of martial arts, we will usually assume a physical component involved that will actually determine the course and outcome of a fight.

Martial arts and/or martial arts can be practiced in all kinds of forms, at various levels and for many reasons. Self-defense, to stay fit and healthy, recreation or character building to name just a few of those reasons.

According to the NOC*NSF, the number of practitioners in the Netherlands would be around 250,000 in 2019 and worldwide, according to Wikipedia, there are hundreds of millions practioners. So if you should feel challenged to play your part; You won’t certainly be the only one and there is a lot to choose from.

<<< previous next >>>

Nepper dan nep

 In 2015 veroorzaakte onze parlementaire lawaaipapegaai en onruststoker enig politiek tumult door het Nederlandse parlement weg te zetten als een nepparlement. Zijn evenknie in de eerste kamer wilde dat kunstje wel eens herhalen voor 's lands senatoren maar werd toen nog min of meer de mond gesnoerd.

De wraak zal zoet zijn moeten ze gedacht hebben. Inmiddels staan ze op het punt om dat (nep)parlement maar helemaal buiten spel te zetten. Met een nepkabinet, dat eenheid probeert uit te stralen maar allerminst eensgezind is en een premier zonder partij of achterban die tegen wil en dank steeds meer de spreekbuis van Wilders lijkt te worden, wordt met allerhande nepargumenten een gecreëerd opvangprobleem tot een asielcrisis omgetoverd. Framing heet zoiets tegenwoordig, als ik me niet vergis.

In de jaren 80 bracht een Brabantse boerenzoon genaamd Braks het mestprobleem onder de aandacht en wilde daar iets aan doen. Dat probleem heeft sindsdien ook een aantal gedaanteverwisselingen en/of naamsveranderingen ondergaan en het nu het stikstofprobleem. In ruim 40 jaar is daar niets wezenlijks aan gedaan. Gaat ook nu niet gebeuren want onze nieuwe tante Pollewop van der Plas heeft een nieuwe beweging van boeren en burgers in het leven geroepen om juist dat te voorkomen. De enige beweging die de BBB in dit dossier wil toelaten is die van de zogeheten technische innovatie die heel toevallig ook het grote geld van de agro-industrie ook zeer welgevallig is, maar ook al jaren beproefd zonder uiteindelijk veel resultaat. Maar kom, laten we toch vooral blijven doen wat we al deden en er desnoods nog een schepje bovenop doen.

Dan hikken we tegen nog wat van dergelijke probleempjes aan die we de afgelopen decennia ontkend dan wel opgespaard hebben zoals een ecologische crisis ten gevolge van klimaatverandering en het gebrek aan natuurbehoud en -herstel, tekort aan woningen en aan arbeidskrachten om maar eens wat te noemen. Na 13 jaar geitenpaadjes zoeken om de grote problemen niet bij de wortel aan te hoeven pakken hebben we nu dan een heuse nepregering aangestuurd door de man die onze volksvertegenwoordiging een nepzooitje vond. Die dat parlement nu de mond wil snoeren en met populaire en populistische nepargumenten de problemen herformuleerd zodat ze aan de PVV-ideologie beantwoorden en ons een nepper dan nepbeleid wordt voorgeschoteld. Ja als het om 'nep' gaat overtreft Wilders met zijn eenmanspartij het parlement in ruime mate en toont hij zich in zijn stijl en argumantie een waardig collega van sterke mannen als Trump, Poetin, Orban, Maduro en Erdogan.

Gabor Mate on the human condition in this culture of ours

Krijgskunstenaar(6)?

 Dan was ik in de opsomming van aflevering 4 zomaar nog vergeten om te vermelden dat Marian en ik in mei 2022 deelnamen aan de 21ste internationale push-hands meeting van de school van Nils Klug en daar met genoegen de beginnerslessen van Birgit Golze volgden.   

Om het CV van mijn bemoeienis met die martial arts dan maar even helemaal volledig te maken: ik volg sinds enige tijd ook David Valadez van Senshin Center online omdat hij, naar mijn smaak, een bijzonder interessante kijk op aikido en martial arts heeft en ook veel daarvan kan uitleggen en laten zien. Te volgen via Patreon, Youtube of op Facebook.   

Ik had deze blogjes ook onder de titel: My martial arts journey kunnen posten maar dat zou inmiddels wat als na-aperij over kunnen komen en het zou ook de lading niet echt dekken. 

In het vorige blogje maakte ik al gewag van het onderscheid tussen de (meer) interne en de (meer) externe kunsten, ook wel aangeduid als zachte en harde stijlen binnen de krijgskunsten. Ik veronderstel dat het inmiddels ook wel duidelijk zal zijn dat het juist die interne kant is die mij boeide. Anders zou mijn bemoeienis met iets als krijgs- of vechtkunst en de tijd en moeite die ik, als in principe niet geïnteresseerd in vechten, daaraan heb besteed toch wat moeilijk te begrijpen zijn. En mijn eerste kennismaking ruim veertig jaar geleden was dan ook, niet geheel toevallig, met een kunst die wel The Art of Peace werd genoemd of de kunst van het niet-vechten. 

 Je kunt op de mat bij aikido dan ook een aanzienlijk gemengdere groep deelnemers qua leeftijd, dik of dun en verhouding man/vrouw aantreffen dan bij de meeste krijgskunsten of vechtsporten. Aikido wordt doorgaans ook tot een van de zachtste vormen van krijgskunst gerekend. “Harmonie” is een sleutelbegrip in aikido en een term die je nogal vaak kunt horen in een les of training. Wat mij aanvankelijk nogal bevreemdde was dat die aikido beoefenaars allemaal de mond vol hadden van harmonie en zo meer en zich ondertussen in vele verschillende organisaties verenigden die allemaal meenden het ware ideaal van “de grote leraar” te vertegenwoordigen. Mij deed het toch maar sterk denken aan de afsplitsingen en wederzijdse verkettering zoals we die in calvinistisch Nederland wel kennen.   

Je kunt op de aikido mat dan ook menig beoefenaar tegenkomen wiens motivatie om deze kunst te gaan beoefenen van ideële aard was. En dan ligt het monster van de dogmatiek al gauw om de hoek. De bezwaren van Rokas (zie vorig blogje) zijn niet geheel uit de lucht gegrepen; want wat is er nu sterker: het leven of de leer?  Er zijn ook nogal wat lieden (zeker ook onder enthousiaste beoefenaars van aikido of tai chi) die geen gelegenheid onbenut laten om pais en vree te prediken terwijl ze constant de strijd lijken willen aan te gaan met alles en iedereen en bovendien nog eens met zichzelf. 

Hoe dan ook vermaakte ik mij die eerste drie jaar uitstekend wekelijks rollebollend over de mat terwijl men mij wat kneepjes van een vechtkunst trachtte bij te brengen. Ook wat dan de filosofie van aikido heet intrigeerde mij dermate dat het mij altijd op een bepaalde manier bezig is blijven houden. Hetgeen resulteerde in een hernieuwde kennismaking zo'n vijf jaar voor mijn pensionering tot nu. Mijn blik op de materie is inmiddels echter wat verbreed. Ik beschik over wat meer kennis en achtergrondinformatie aangaande Oosterse wijsheidstradities als Boeddhisme en Taoisme mijn interesse omvat inmiddels ook de martial arts van Chinese origine. Mogelijk zelfs meer nog dan die Japans heten te zijn. Ik volg tegenwoordig zelfs kung fu lessen. Kungfu of gongfu betekent overigens zoiets als moeilijk of kunstig werk dat je niet zomaar onder de knie krijgt en nogal wat training vergt. Dus niet noodzakelijkerwijs een gevechtskunst, al is het in die betekenis wel bekend geworden in het Westen. Dat mede door ene Bruce Lee, de man van: be like water, my friend. 

Ik neem aan dat inmiddels duidelijk is dat ik me niet met deze dingen bezighoud om te leren of beter te kunnen vechten maar eerder om al dat vechten waar mogelijk achter me te laten. Dus als antwoord op dat vraagteken achter de titel boven deze blogjes verwijder ik zowel het vraagteken als de titel maar helemaal en zal ik het dus niet maar meer hebben over mezelf als krijgskunstenaar of als krijger of als warrior of aanverwante termen want dat ben ik helemaal niet. Maar ik wil het te zijner tijd nog wel eens hebben over die interne kracht (internal power), waar ik in het vorige blog naar verwees, en de link daarmee naar de diverse krijgskunsten omdat dat iets is dat mij mateloos pleegt te boeien. 

<<< vorige volgende >>>

My martial arts career(?) 6

Then in the summary of episode 4 I forgot to mention that Marian and I had participated in the 21st international push-hands meeting of Nils Klug's school in May 2022 and enjoyed taking Birgit Golze's beginner lessons there.         

To complete the CV of my involvement with martial arts: I have been following David Valadez of Senshin Center online for some time now because, to my taste, he has a very interesting view on aikido and martial arts and can also explain and show a lot of these things. He can be found on Patreon, YouTube and Facebook.  

I could of course have named these blogs: My martial arts journey but I figured that would make me look too much like a copycat and besides it wouldn't really capture my actual quest. 

In the previous blog I already touched on the distinction between the (more) internal and the (more) external arts, also referred to as soft and hard styles within the martial arts. I suppose you may have guessed by now that it is precisely the internal side of the coin that fascinated me. Otherwise, my involvement in something like martial arts and the time and effort that I, as one not being interested in fighting to begin with, have invested in it would be somewhat difficult to understand. My first acquaintance more than forty years ago was, not entirely coincidentally, with an art that happened to be also called The Art of Peace or the art of non-fighting. https://dimasplace.wordpress.com/2012/04/05/tussen-5-morihei-ueshiba/

 On the aikido mat you may find a group of participants usually more mixed in terms of age, big or small and male/female ratio than in most martial arts . Aikido is also commonly considered to be one of the gentlest forms of martial art. "Harmony" is a key concept in aikido and a term you can hear quite often in a class or training. What initially amazed me quite a bit was that those aikido practitioners all talked about harmony and so forth and in the still unite in so many different organizations that all pretend they represent the true ideal of "the great teacher". It reminded me strongly of the splits and mutual condemnation as was once common among protestant groups in the Calvinist Netherlands.

So you may come accross many practitioners on the aikido mat whose prime motivation to practice this art was of an idealistic nature. And then the monster of dogmatics is easily lingering just around the corner. The objections of Rokas (see previous blog) are not entirely out of the blue; For which is stronger: life or doctrine? There are also quite a few people (especially among enthusiastic practitioners of aikido or tai chi) who will never miss an opportunity to preach peace and quiet while they seem to constantly want to fight everything and everyone and moreover themselves. 

In any case, I had a great time rolling around on the mat every week during those first three years while they tried to teach me some tricks of a martial nature. Also what is called the philosophy of aikido intrigued me enough to always have kept me busy in one  way or another. Which resulted in a renewed acquaintance with aikido some five years before my retirement until now. However, my view of the matter has now broadened somewhat. I have some more knowledge and background information about Eastern wisdom traditions such as Buddhism and Taoism, my interest now also includes martial arts of Chinese origin. Possibly even more than those that are supposed to be Japanese. I'm even taking kung fu classes these days. Kung fu or gongfu means something like difficult or artful work that you just do not easily master and requires quite a bit of training and effort. So not necessarily a martial art, although it has become known in that sense in the West. That's partly because of a certain Bruce Lee, the man of: be like water, my friend. 

I assume that it is now clear that I am not involved in these things to learn or to be able to fight better, but rather to leave all that fighting behind me whenever possible. So to shed a light on that question mark in the title of these blogs, I'm going to remove both the question mark and the title completely and I won't talk about myself anymore as a martial artist or as a warrior of some sort nor use any related terms because that's not me at all. But still in due time, I would like to talk some more about that so called internal power, which I referred to in the previous blog, and how it  links to the various martial arts because that is something that happens to fascinate me immensely. 

<<previous next>>

 

Over oude wijsheden in nieuwe tijden

 Bregje Hofstede van De Correspondent hierover aan het woord.