Even wat Pikettymania en nog wat

Pikettymania noemde de Volkskrant het:

Sinds Napoleon op 9 oktober 1811 op een arabische schimmel door Amsterdam trok, heeft vermoedelijk geen Fransman meer zo’n onthaal gehad in Nederland als Piketty woensdag.

Henk Hofland in De Groene:

Wordt Piketty de nieuwe Marx? Krijgen we een nieuwe politieke stroming, het pikettisme? Geen sprake van, zegt hij zelf. Maar de grote belangstelling toont wel aan dat hij in een behoefte voorziet. Het publiek wil een generale oplossing met een theorie die voor alle kwellende problemen een oplossing biedt. Toch ‘een soort Marx’ misschien.

Tweet van Koen Haegens, redacteur De Groene:

Tip;; negeer alle tweets, recensies en andere meningen over #Piketty. Lees in plaats daarvan zijn boek. Kost ongeveer evenveel tijd

Tweet van Rutger Bregman, historicus en medewerker De Correspondent:

1.Belast arbeid iets minder, vermogen iets meer. 2.Maak de vermogensbelasting progressief. 3.Pak belastingparadijzen aan.#Piketty

Bert Wagendorp besluit zijn column over Piketty in de Volkskrant vandaag met de woorden:

Of Nederland inderdaad een uitzondering vormt in een wereld waarin straks een kleine elite van superrijke renteniers de lakens uitdeelt, zal hier komende tijd onderwerp zijn van verbitterde debatten, verwoedt navelstaren en gegoochel met inkomenstabellen en vermogensstatistieken.
Thomas Piketty is, zeg maar, de Jezus van de belastinghervorming en Kapitaal in de 21ste eeuw is zijn evangelie. Dat is spekkie voor ons bekkie; ik vermoed dat Piketty nergens anders ter wereld zo aan diepgravende exegese zal worden onderworpen als juist bij ons en dat de strijd tussen gelovigen en niet-gelovigen fel en vurig zal zijn.

Dat lijkt mij een redelijk goede inschatting en ik hoop ook van harte dat de stellingen uit zijn boek nog een poos zullen na-resoneren.

Gisteravond zag ik het interview door Joris Luyendijk met Thomas Piketty.
Wanneer je al wat recensies en commentaren op zijn boek gelezen had bood dat beslist geen nieuws of verrassingen. Toch vond ik het een interessant interview waarin Piketty een en ander nog eens, voorzichtig en helder formulerend, uit de doeken deed.

Diezelfde avond, iets daarna, ontving ene Pauw in zijn TV-praatshow een paar vermogende heren om dat interview met Piketty van commentaar en tegenargumenten van de niet-gelovigen te voorzien. De heren hadden het vooral erg saai gevonden. Nou mooi en toen … wel toen begonnen de heren met ondersteuning van genoemde Pauw wat open deuren in trappen, daarbij vooral onbenulligheden uit te wisselen en elkaar voortdurend vliegen af te vangen.
Niet saai dan; het begin van het vaderlandse debat over dit thema?
Dit zal toch, hoop ik, niet het schoolvoorbeeld van de diepgravende exegese zijn, waar Wagendorp het over had? Ik vond het in ieder geval saaier maar vooral heel veel opervlakkiger en onbenulliger dan het verhaal van Piketty.

Dat wij toch zo’n arm land zijn dat zijn ouderenzorg nauwelijks nog kan bekostigen leek het volgende thema in de uitzending van Pauw te worden.
Ook dat ging weer over het schisma tussen gelovigen en niet-gelovigen en had veel met beeldvorming te maken, aldus Heleen Dupuis.
De vader van staatssecretaris van Rijn (je weet wel die van de participatie en WMO) had zich samen met een buurman beklaagd over de toestand in een verpleeghuis. De beide mannen hadden de pers gezocht om hun beklag te doen en werden vervolgens onder hevige druk gezet om dat toch maar niet te doen. De vader van de staatsecretaris schrok daar zo van dat hij zich terugtrok en zegt:

Ik heb er een streep onder getrokken, ik ben er klaar mee

Ben Oude Nijhuis liet zich niet weerhouden onder het motto:

Ik laat me de mond niet snoeren
en
Ik zeg wat ik wil zeggen. Ik woon niet in Rusland

Zo zat hij dan tegenover de staatssecretaris en mevrouw Dupuis te vertellen hoe triest en droevig het, naar eigen en uitgebreide ervaring, toch gesteld was met de zogenaamde intensieve ouderenzorg in Nederland en hoe alleen en aan hun lot overgelaten de ouderen zich daar toch voelen.
Waarop de staatssecretaris en mevrouw Dupuis zeiden het allemaal wel te begrijpen maar benadrukten dat de zorg in ons land, hoewel duur, toch optimaal en heel goed geregeld is. Op enkel puntjes moet er natuurlijk wel bijgestuurd worden maar er wordt dan ook constant en haast onvermoeibaar aan verbetering gewerkt.
Twee (ervarings?) werelden die, hier door Pauw in ieder geval, niet dichter bij elkaar toe gebracht konden worden.
Net als de kloof tussen arm en rijk, die tussen hoog- en laag-opgeleiden, die tussen fundamentalistische stalinisten, moslims, neo-liberalen of nationalisten en anders- of vrijer denkenden lijkt dat steeds meer het probleem van deze tijd te worden terwijl binnen de diverse groeperingen de gelijkheid of althans de eenvormigheid en gelijkgezindheid nu juist weer verblindende vormen lijkt aan te nemen.
Over ongelijkheid en gelijkheid gesproken!