Krijgskunstenaar?(2)

 Hoe mijn bemoeienis met en belangstelling voor krijgskunsten annex vechtsport zo tot stand kwam was dus het onderwerp van deze blogjes. De aanvang besprak ik al en de teller staat dan op een een seizoen judo als 10-jarige en bijna drie jaar aikido als verse dertiger. En dat hoegenaamd zonder enige zin in of belangstelling voor vechten. Ik had nooit, ook als kind niet, echt serieus fysiek gevochten of hoeven vechten. Natuurlijk als lagere schooljongen heb ik ook wel met mijn vriendjes gestoeid zoals bijvoorbeeld op de judomat, maar dat was toch meer aftasten en spielerei dan een directe uiting van onversneden agressie.

Dat wil dan weer niet zeggen dat ik nooit met uitingen van agressie of geweld van doen gehad zou hebben of daar ooit  getuige van was. Dat lijkt me het lot van elk mens al kan en zal de mate waarin soms enorm verschillen.  Voor zover ik me dat kan herinneren vond dat meestal maar vreemd en onbegrijpelijk en riep het als emotie angst en/of fascinatie op.

In de tijd dat ik met aikido-training begon kreeg ik beroepsmatig ook met agressie te maken waar ik niet zomaar van kon wegstappen en waar ik gewoon maar mee te dealen had. Over dat werk schreef ik eerder het nodige onder het kopje: dat vak apart. Over agressie op mijn werk heb ik niet zo gek veel geschreven omdat het toch een lastig onderwerp is en blijft. Onversneden agressie raakt ons allemaal hoe dan ook op vele manieren. Slachtoffers zullen zich daar meestal scherp bewust van zijn en vaak van getuigen, geluiden die je van de kant van de daders waarschijnlijk aanzienlijk minder horen.

Kortom agressie en geweld zijn onderwerpen waar boeken over vol geschreven kunnen worden en waar in de menige professionele setting en opleiding nauwelijks of veel te weinig aandacht aan besteed wordt. Over agressie, geweld, zelfverdediging, vechtsporten en vreedzaamheid hebben deze twee heuse krijgskunstenaars een aantal uiterst zinnige dingen te melden. ( luisterversie )

Toen ik halverwege de 80-er jaren in de nachtdienst ging werken kwam ik nog nauwelijks agressie tegen in mijn werk. De meeste aandacht werd toen opgeslokt door een studie pedagogiek. Nog eens een proefles aikido in Hoorn gevolgd maar dat was mij teveel op fysieke kracht en conditie gericht. Verder nog hap-snap wat lessen tai chi in mijn woonplaats bezocht en verder kwam mijn martiale kennis uit een boekje en een artikeltje her en der. 

My martial art career?(2)

 As to how my involvement with martial arts  came about I told you how it began in the last post and the counter then stands at one season of judo as a 10-year-old and almost three years of aikido training on Monday nights in my early thirties. While I had no desire for nor any interest in fighting whatsoever. I had never, not even as a child, really come across any serious physical encounter or fight. Of course, as a primary school boy, I too did play rough and tumble with my friends, such as on the judo mat, but that was more like probing and playing than a direct expression of sheer aggression.

That does not mean that I would never have had to deal with expressions of aggression or violence or that I had never witnessed any. That seems to me to be the fate of every human being, although the degree to which such is the case may and shall vary tremendously.  As far as I can remember, I usually thought the reasons for it odd and incomprehensible. It did evoked fear and/or fascination as an emotion.

By the time I started my aikido training, I also  met with aggressive encounters in my job that I couldn't just step away from and that I just had to deal with.  I did write about that work of mine earlier under the heading: not your regular job. I didn't write very much about aggression on the job as it is and remains a hard one to crack and say something sensible about. Anyways, aggressive behaviour affects all of us in many ways. Victims will most of the time be keenly aware of this and will often testify to it, sounds that you probably hear considerably less from the side of the perpetrators.

In short, libraries full could be written about the subject of aggression and violence while in many a professional setting and training hardly any or way too little attention is paid the subject. Talking about aggression, violence, self-defense, martial arts, peacefulness and such, these two martial artists have some very sensible things to say on these matters. (listening version) 

Since I began working night-shifts in the mid-80s, I seldom encountered unadultered aggression in my work. By that time, most of my attention was absorbed by a study of pedagogy. I took one more trial lesson of aikido in Hoorn, but that teacher was too focused on physical strength and condition to my taste. I also visited some tai chi classes in the village where I live while what I learned about martial arts mainly came from books or an incidental article from a magazine.

<previous

My martial art career?(1)

 Eversince 2012 I have dedicated a number of posts on this blog to aikido. If you haven’t a clue what that is about, you might watch some videos on Youtube and who knows, maybe the name Steven Segal will ring a bell. Would  you have even the slighest hunch what those people in these black skirts are up to?

If so you may wonder how a peace-loving person like me ended up on one of those green mats and what I might be looking for among those slashing out and rolling martial artists?

I willl tell you. In 1980 I exchanged my work at a steelplant for a job in healthcare. And in that branch of care that was in those days called the Z-care (Care for the mentally handicapped). One of the changes that came with that career-switch that I sat on my lazy ass considerably more often and longer than before. As the purpose of the job was mainly to get the clients off of their lazy asses and into action and not myself. So I tried to find a form of exercise that suited me. Ball and competition sports were certainly not my cup of tea and thus the most of the common sports activities were off the list. As it happened as a 10-year-old boy I had trained in judo for about half a year in a community center 'De Zandkraai' in Heemskerk, which I had rather enjoyed then. Also, as a 16-year-old or thereabouts, I had participated in some folk dancing in Assendelft of all places which I also had enjoyed. So I went looking for something like dance or movement or the softer martial arts. At the time, as you will be aware, we didn't have the internet or smart phones so we had to get what we were looking for from the newspapers, radio or TV or from the library or an encyclopedia. I had heard of tai chi and aikido before and had read some about it. What I had gathered from that and the so-called philosophy behind it intrigued me greatly. As mentioned, this was just before the internet era and we still did everything through the Yellow Pages and a now outdated telephone.

So I first flipped through the yellow pages to find out that they practiced aikido at Dun Hong in Den Helder. Then I called them with some questions about aikido and an invitation followed to come by next Monday evening with my questions and to participate in the training.

So it happened and the next Monday evening in mid-1981 I drove alone and in my light green duckling (Citroen 2CV) to Den helder and that evening entered an aikido club as amember. Many a Monday evening followed until in early 1984 my Fiat broke down and I decided that I wasn’t going to ride this trip on my bike. Unfortunately, this was the end of three years of rather enthusiastically practicing of aikido for me. During those three years, Piet Gerrits was in charge of aikido at Dun Hong. As he was still active in the navy, he was often not present on the tatami and, if I remember correctly, the brown belts Frans, Charlie and Alex then did the honors and led the trainig. In the Japanese lineage, we mainly followed teachers Tamura and Sugano through seminars.

And thus my martial career took off and suddenly came to a halt after barely three years

Krijgskunstenaar?(1)

 Op dit blog heb ik vanaf 2012 de nodige blogjes gewijd aan aikido. Als je niet mocht weten wat dat is, kun je eens wat filmpjes op Youtube bekijken en wie weet zegt de naam Steven Segal je iets. Al enig idee wat die mensen in die zwarte broekrokken uitspoken?

Dan vraag je je wellicht af hoe een vredelievend mens als ik dan op zo’n mat en tussen die rollebollende vechtsporters verzeild is geraakt?

Dat zal ik je vertellen. In 1980 verruilde ik mijn werk op Hoogovens IJmuiden voor een baan in de zorg. En wel in die tak van zorg die destijds nog de Z-zorg heette. Een van de veranderingen die dat met zich meebracht was dat ik aanzienlijk vaker en langer op mijn luie kont zat dan daarvoor. De bedoeling daar was namelijk dat ik niet zozeer mezelf maar vooral de cliënten tot actie wist te bewegen. Dan maar eens zien of ik een mij passende vorm van lichaamsbeweging kon vinden. Bal- en competitiesporten waren bepaald niet mijn ding en daarmee vielen de meest gebruikelijke sportieve activiteiten dus al af. Nu had ik als 10-jarige eens een seizoen judo gedaan in buurthuis ‘De Zandkraai’ in Heemskerk dat was mij destijds uitstekend bevallen. Ook had k als 16-jarige of daaromtrent nog eens een poosje aan volksdansen gedaan in Assendelft of all places en ook dat had ik wel leuk gevonden. Ik zocht dus iets met dans of beweging richting krijgskunsten.

Destijds hadden we uiteraard nog geen internet of slimme foontjes dus moesten wij onze kennis uit de krant, radio of TV dan wel uit de bibliotheek of de encyclopedie halen. Van tai chi en aikido had ik wel eerder gehoord en erover gelezen. Wat mij daarover bekend was en de zogeheten filosofie daarachter intrigeerde mij bijzonder.  Zoals gezegd was dit vlak voor het internettijdperk en deden wij alles nog met de Gouden Gids en een inmiddels verouderde telefoon.

Ik bladerde dus eerst maar eens door die gouden gids om erachter te komen dat ze bij Dun Hong in Den Helder aan aikido deden. Hen vervolgens gebeld met een aantal vragen over dat aikido waarop de uitnodiging  kwam maandagavond eens langs te komen met mijn vragen en mee te doen.

Aldus geschiedde en reed ik een volgende maandagavond halverwege 1981 in m’n eentje en in mijn lichtgroene eendje naar Den helder en werd die avond lid van een aikido club. Er volgden zo nog vele maandagavonden tot dat in begin 1984 mijn inmiddels Fiatje het begaf en ik ’s avonds naar Den Helder fietsen toch iets te ver vond. Spijtig genoeg  kwam er zo voor mij een einde aan drie jaar enthousiaste beoefening van het aikido. Die drie jaar zwaaide Piet Gerrits de scepter over aikido bij Dun Hong. Daar hij nog bij de marine voer was hij niet altijd aanwezig en namen, als ik het wel herinner, de bruine banden Frans, Charlie en Alex de honneurs waar. In de Japanse lijn waren het met name de leraren Tamura en Sugano die middels stages gevolgd werden.

En zo nam mijn martiale carrière dus een aanvang en kwam na nauwelijks drie jaar weer tot een abrupt einde.

volgende>>

Terugkijkend op Dima’s Blog?

Dima’s Blog? Was dat niet iets met gestampte pot en link(s) en ook nog iets met ene Brederoo?

Mijn eerste blogje schreef ik 20 mei 2007 op destijds Dima’s place. Terugkijkend zie ik lichtelijk verbaasd dat ik dat in het Engels schreef. En dat ik dacht vooral over beeldende kunst, mijn poging gitaar te leren spelen en over mijn werk en wat daar zoal bij komt kijken te zullen schrijven. En oh ja, misschien nog iets over lichaamswerk waar ik toch ook wel een bijzondere belangstelling voor had. Dat voorgenomen bloggen van mij liep niet al te vlot want het jaar daarna postte ik welgeteld 1 blogje. In 2009 kwam ik wat op stoom en in 2010 verhuisde ik naar Wordpress met Dima’s Blog. Rond die tijd deed ik vooral verslag van kwesties met betrekking tot mijn werk. Dit genre blogjes bracht ik samen onder het kopje: Dat vak apart


Even terugblikkend lijkt het erop dat ik waarschijnlijk meer geschreven heb over wetenschap, geloof, politiek, economie of mijn vakanties dan over beeldende kunst of de kunst van het gitaarspelen. Maar ja, om met Brederoo te spreken: het kan verkeren.




Zo tussen de regels van onderwerpen onder het kopje Waar ging het dan over? Valt goed te lezen welke kwesties zo mijn belangstelling hadden. Om er een paar te noemen: vragen over mens- of wereldbeelden, moraliteit, de verhouding tussen lichaam en geest, de verhouding tussen wetenschap en geloof en de verhouding tussen theorie en praktijk. Ben ik daar dan op uitgekeken of heb ik inmiddels antwoord op al mijn vragen. Nee, uiteraard niet! Maar blijkbaar vind ik het niet meer interessant genoeg of moeilijk om daar nog iets zinnigs of nieuws aan toe te voegen of over te melden. Of ben ik gewoon de routine kwijt geraakt om er voor te gaan zitten. En soms denk ik: kom laat ik dat zo nu en dan weer eens oppikken. Maar dan voelt het als weer helemaal opnieuw beginnen; waar zal ik het eens over hebben en zit iemand daar wel op te wachten en dergelijke. Daarbij is het dashboard en het navigeren door het Wordpress programma dermate veranderd dat ik er af en toe in verdwaal. Maar wie weet en op hoop van zegen.

Adieu en vaarwel Hennie

 Afgelopen woensdag namen wij afscheid van mijn broer(tje) Hennie. Nog geen anderhalve maand nadat hij zijn 69ste verjaardag vierde. Vandaag vond de laatste plechtigheid rond dit afscheid plaats op de mooie buitenaula van crematorium Westerveld.

Hier wat foto’s van Hennie van 1 tot 69 jaar.