A gentler rose?

Toen ik die roos van Leary in een vorig weblogje nog eens nader bezag begon me zomaar iets te dagen. Het was me al opgevallen dat die roos in met name het Nederlandse taalgebied door coaches, trainers en ander psychobabbelaars zo'n beetje als Haarlemmer olie gebruikt lijkt te worden. Je ziet dan ook dat de terminologie her en der wat aan de bedoelingen, van de veelal al dan niet zelfverklaarde verander- en organisatiedeskundigen, lijkt te worden aangepast: dominantie wordt leidinggeven, samen wordt samenwerking, strijd wordt concurrentie of competitie en tegen zie ik hier en daar omgetoverd tot taakgericht. Het werken met dit soort modellen vraagt nu eenmaal wel eens wat souplesse en creativiteit op z'n tijd, mietwaar? En ik hoor toch maar steeds een bekend wijsje van de Moody Blues door mijn hoofd spelen, hoe kom ik daar nou toch aan?

En waarom de roos ook niet wat flexibel ingezet? Zou een machiavellistisch redenerende morele imbeciel die roos van Leary ook niet als kompas kunnen nemen om zijn ik op strategische wijze tot nog wat prominentere, grotere, rijkere en machtigere proporties te willen opblazen?

Wellicht zou je er dan aan de andere kant ook heel mooi de intentie en essentie van Gentle Teaching mee kunnen illustreren. Dan dopen we hem bij gelegenheid gewoon even om tot de roos van McGee of de gentle teacher's roos.

Om even wat uitgangspunten te verhelderen: sprak Leary niet van de as van macht en de as van liefde als het raamwerk van zijn roos? En sprak McGee niet regelmatig over het uitbannen van drang en dwang als de kwade uitwassen van scheve machtsverhoudingen en over het bevorderen en betonen van onvoorwaardelijke liefde?

Laten we de polen op de machtsas met de gangbare termen boven en onder aanduiden en de polen op de liefdesas als ik of tegen links en als wij of samen rechts een plekje geven. Wel dan zou de intentie van of achter Gentle Teaching zich toch goed middels de roos van Leary moeten laten illustreren danwel schematiseren!

Laten we dan even denken in termen van communicatie en interactie tussen de cliënt en jezelf, en met in het achterhoofd het gegeven dat je niet niet kunt communiceren. Ik zou denken dat waar je op enig moment de signalen en gedragingen van de cliënt zou pin-pointen of inschatten op de roos, jijzelf je ergens tussen dat punt en het uiterst rechtse wij-samen-punt zou moeten/willen bevinden. Die kant wil je namelijk samen op en het is aan jou om de cliënt daartoe op passende wijze uit te nodigen en te stimuleren en daar waar mogelijk die route voor de cliënt open te houden of te vereenvoudigen.

Mooi toch, hè; zo'n lieflijk en vriendelijk roosje?

Moet je zelf nog wel even bedenken waar de grenzen tussen bv. uitlokken, stimuleren en drang of dwang liggen en waar je doel of ideaalpunt gelegen is; in het hart of uiterst rechts op de horizontale as van de roos? En ook of en in hoeverre deze populaire roos wellicht een hulpje zou kunnen zijn om in de praktijk het idee van Gentle teaching handen en voeten te geven en wat helderder te krijgen? Wat zeggen mijn collega's in de zorg hiervan?