Voetbal en economie

Ik mag nog wel eens roepen dat ik absoluut geen verstand van voetbal heb en al evenmin van economie.
Overigens zie ik weinig of geen overeenkomsten tussen die twee zaken of het moet al zijn dat je ze allebei als een wedstrijd en een spel(letje) zou kunnen bezien. Er zijn lieden die het ook zo beschouwen.



In dit deel van Europa lijkt de opvatting post gevat te hebben dat men in de zuidelijke mediterane landen absoluut geen verstand heeft van het beheren of op orde brengen van het huishoudboekje van staat.
Het ziet er toch onmiskenbaar naar uit dat ze daar in het zuiden aan de Middelandse Zee in ieder geval wel, veel meer dan wij hier, verstand hebben van dat spelletje dat voetbal heet.



Nu heb ik dus beslist geen verstand van voetbal maar ik begrijp uit ondermeer de krantencommentaren dat ons nationale elftal de leeuw in zijn hempie liet staan en het EK 2012 toernooi zo vroeg moest verlaten omdat dat team zou bestaan uit te grote ego's die zich niet ondergeschikt konden of wilden maken aan het grotere gezamelijke doel.



Ik vraag me dan af: zou onze landelijke politiek de laatste jaren ook niet een beetje door datzelfde verschijnsel geteisterd worden?
Volgens mij vertonen ons voetbal en onze vaderlandse politiek als ook de verslaggeving over beide spelletjes ook wel de nodige overeenkomsten.

De wonderbaarlijke marktwerking

Vrije markt en marktwerking zijn de mantra's, toverwoorden en het credo van de thans heersende pseudowetenschap der econoblahblah.
Die marktwerking blijkt soms op wat mysterieuzere of in ieder geval minder transparante wijze te werken dan de apologeten ervan ons meestal wilen doen geloven.

Een mooi staaltje daarvan is de plotse ophef in het nieuws over de eerste uitkomsten van het experiment 'marktwerking in de tandartszorg'. Onze minister van Tabak gaf als experiment voor drie jaar de tarieven in die tak van zorg vrij.
Dat zou concurrentie en dalende prijzen tot gevolg hebben, de keuzevrijheid van de patiënt vergroten en innovatie stimuleren.



Nu blijkt na een half jaar uit de gegevens van de eerste drie maanden dat de prijzen gestegen zijn. Rara.. hoe kan dat nou toch? Er gaan in de politiek en elders dan uiteraard direct stemmen op om het experiment per direct te staken.

Gisteravond hoorde ik de betreffende minister in Nieuwsuur betogen dat dat niet verstandig zou zijn op grond van de cijfers over drie maanden en bovendien zou de overheid zich zo niet betrouwbaar tonen tegenover de deelnemende partijen in het experiment.
Dat lijken mij geldige argumenten daar heeft ze natuurlijk gelijk in.
Maar als resultaat van het het experiment over een paar maanden niet meer naar haar zin is dan nu, blaast ze het alsnog af. Toont diezelfde overheid zich in dat geval dan wel betrouwbaar?; of is ze gewoon aan het sturen in wat ze eerst zelf als 'vrije markt' en zelfregulerende 'marktwerking' verkoopt en propageert? Het komt mij voor dat het hele verhaal wat rammelt en hier en daar wat interne tegenspraak vertoont.

Maar ik ben dan ook geen fanatieke en ideologische voorstander van consequent doorgevoerde marktwerking in de zorg. Ik zie wel iets in marktwerking waar het bv. de toeleveranciers van zorgmaterialen betreft maar niet waar het de zorg zelf en een minimale beschikbaarheid voor een ieder betreft. Dat lijkt mij nou typisch de zorgtaak van een overheid.

Voor- en tegenstanders van die marktwerking in de zorg zullen naar aanleiding hiervan allerlei argumenten wel weer van stal halen, oppoetsen en in de media ventileren, terwijl de actuele ontwikkelingen daarin gewoon doorzetten.
Een lastig punt in de lopende discussie hierover is dat de argumenten over en weer naar hun aard een nogal hoog NKK-gehalte vertonen.

In de Volkskrant van vandaag worden een aantal mechanismen, die tot de eerdergenoemde prijsstijging geleid zouden hebben, in een FAQ van zes vragen samengevat.

Last Q & A in dat artikeltje:

Wisten we niet van tevoren al dat dit experiment ging mislukken?

Eigenlijk wel. Zorgverzekeraars, patiëntenorganisaties en onderzoekers voorspelden een prijsstijging.
Hoogleraar gezondheidseconomie Wim Groot voorzag een prijsstijging van 6 procent en kreeg gelijk. Minister Schippers ziet nog wel één positieve ontwikkeling: in de afgelopen periode zou de kwaliteitsontwikkeling van de tandheelkunde een impuls hebben gekregen.

De laatste van het jaar

Vandaag is het de dag van Sint Jan en een erg nette dag in de lage landen, naar het zich laat aanzien.



St Jan of 24 juni is ook de laatste dag dat er asperge wordt gestoken.
Gisteren aten wij de laatste witte asperge of spargel, zoals we de laatste tijd ook wel eens zeggen, van dit jaar. Dat is dus voorlopig weer even geschiedenis tot het volgend seizoen.


Dat geldt niet voor de opperdoezertjes die we erbij aten. Daar zullen we tot de kerst vast nog menig keer van smullen.

Geschiedenis

Wat mag dan wel niet Geschiedenis heten?

Een tijdlijn op facebook soms?
Is het eerder ouwe koeien uit de sloot halen?
Of is geschiedenis gewoon een chronologische opsomming van wat belangwekkende feiten; zoals alom in de boekjes en op grafstenen en monumenten vermeld?
Is geschiedenis wellicht niet veel meer dan een geromantiseerde mengelmoes van fictie en al dan niet vermeende feiten?
Is geschiedenis dan slechts een leuke verzameling mooie, soms wat saaiere en soms heel spannende verhalen of toch eerder een nagenoeg getrouwe weergave van een ver en/of nabij verleden?
Wordt geschiedenis niet altijd en per definitie misbruikt voor politieke en ideologische doeleinden?
En is het niet een beetje van alles?

Volgens Napoleon Bonaparte hield geschiedenis inderdaad een beetje het midden tussen bovenstaande beweringen en is het die versie van het voorgaande en het voorbije waar we het over eens kunnen worden:

History is the version of past events that people have decided to agree upon

Winston Churchill, een andere grote Europese staatsman veroorloofde zich een wat meer activistische houding tegenover de geschiedenis en zei:

Ik denk dat de geschiedenis wel mild over mij zal oordelen, want ik ben van plan haar zelf te schrijven

De meest bekende en meest gehoorde 'quote' over geschiedenis lijkt me toch wel dat:

zij die niet(s) van de geschiedens willen leren, gedoemd zullen zijn hem te herhalen

Op uiterst individueel en persoonlijk vlak en in leertheoretische zin, lijkt dat soms ook wel het geval. We zijn toch zeker niet voor niets tegenwoordig allemaal zo aan het groeien en bloeien geslagen? Kijk eens hoe wij ons bezighouden met en investeren in persoonlijke ontwikkeling en persoonlijke groei.
Aan life-coaches, trainingen persoonlijke effectiviteit, lieden die ons de sleutels naar het geheim van succes en rijkdom tegen enige betaling en volle overgave wel willen openbaren geen gebrek. Genoeg te vinden en voor ieder wat wils op het web inzake self-development en zelfverrijking.



Op collectief niveau werkt dat natuurlijk allemaal iets geleidelijker en stroperig. De vaderlandse geschiedenis herschrijf je niet zomaar even (alhoewel?) en welke richting we met dit land en dit werelddeel uit willen is een politieke vraag, waar we het maar moeilijk, zo niet onmogelijk, over eens lijken te kunnen of willen worden.

Volgens mij staat het herschrijven van de geschiedenis zo'n beetje gelijk aan het (her)definiëren van onze identiteit en is dat iets waar we ons bijna onophoudelijk mee bezighouden.
De actieve werking van ons geheugen!



Wat betreft Nederland en de loop van de geschiedenis schijnt iemand weleens beweerd te hebben dat in dit land alles 50 jaar zou gebeuren. Dat zullen we maar niet al te letterlijk nemen.
Dat we in dit land wel de nodige moeite hebben met de kwalijke kanten van onze geschiedenis zal de oplettende krantenlezer en nieuwskijker zeker niet ontgaan zijn.
Ruim 50 jaar na dato komen er nog met enige regelmaat nieuwe of minder bekende feiten over de zogeheten 'politionele acties' aan het licht of in het nieuws.
Reden voor drie gerenommeerde Nederlandse instituten om te vragen om nieuw en vollediger onderzoek naar die 'politionele acties'.



Professor Bambang Purwanto van de Gadjeh Mada Universiteit in Yogyakarta vindt dat een uitstekend idee zo laat hij in de Volkskrant van afgelopen donderdag weten. Want zo zegt hij:

Veel dingen weten we niet van elkaar. Al die informatie moeten we nu samenvoegen. Ik denk dat er zaken zijn die Indonesiërs zich herinneren en die voor Nederlanders totaal onbekend zijn en omgekeerd.

Bambang Pruwanto is een historicus die nadrukkelijk vindt dat we wel degelijk iets van de geschiedenis kunnen leren en hoopt dat we die kans dan ook grijpen.

Nu krijgen we voor he eerst de kans onze geschiedenis als één geheel te zien en dat zal voor zowel Indonesiërs als Nederlanders nog vele verrassingen opleveren. Je kunt zeggen dat de balans zal worden hersteld, dat we dit doen om er allemaal beter van te worden. Je kunt niets wegpoetsen van wat er is gebeurd. Maar we moeten onze informatie delen om een beter zicht te krijgen op onze eigen geschiedenis. We moeten onze geschiedenis niet alleen kennen en verklaren, maar er ook van leren. Het gaat niet enkel om de geschiedenis van de Nederlanders of de Indonesiërs, maar om die van de mensheid.

Is dat niet een wat al te hoge en ruime pretentie?
Niet de vraag stellen: wie ben ik? of de vraag wie zijn wij als groepje? maar wie zijn wij als mens en als mensheid?
Ik weet het niet maar hij lijkt mij, hoe dan ook, wel een zeer kundig historicus, een verstandige vent en een geschikte peer, die professor Bambang, die zegt dat je niet objectief maar wel eerlijk over het verleden kunt oordelen.

Je moet de geschiedenis niet gebruiken om elkaar te haten of te beschuldigen.

zei hij ook nog.
Een beetje van dergelijk historisch besef kan nooit kwaad.

Diagnose GreuroSM

Ik heb nog altijd geen boek van hem gelezen en ik kijk zelden op zijn blog, maar ik lees altijd trouw en met enig plezier de voetnoten in de Volkskrant van Arnon Grunberg.
Meestal met nogal wat herkenning en instemming en een enkele keer licht fronsend als hij bv. de vermeende heilzame en corrigerende werking van de financiële markten, naar mijn smaak, wat al te kritiekloos als objectief en noodzakelijk neerzet.

Vanmorgen dinsdag 19 juni sloeg hij, wat mij betreft, toch de spijker weer recht op de kop en geheel raak met zijn diagnose van het gedoe rond Griekenland en de Euro:

Voetnoot SM-spel

De voorzitter van de Europese Raad, Herman van Rompuy, en de voorzitter van de Europese Commissie, José Barrosso, hebben 'de moed en de veerkracht' van de Griekse kiezer geprezen. Alsof de Griekse kiezer een ondeugend schoolkind was dat eindelijk zijn huiswerk heeft gemaakt. Terwijl het duidelijk is dat de Griekse crisis slechts voor een klein gedeelte door de Grieken is veroorzaakt en vooral te wijten is aan ontbrekende politieke moed in andere Europese landen (lees: Duitsland) en weeffouten in de constructie van de euro.

Je zou de haat tegen de technocraten bijna gaan begrijpen.

Bovendien wordt het kapitalisme dat niet kan functioneren zonder schulden en schuldenaren, steeds meer bergepen als een SM-spel. Waarbij vermeende zondaars, de Grieken, de Spanjaarden, gestraft worden voor de schulden.

Niet een oplossing krijgt de prioriteit, maar de straf.

SM-spelletjes kunnen gemakkelijk uit de hand lopen. Kijk maar naar de film Bitter Moon van Polanski.

Er worden maandelijks, nee wekelijks vele duizende pagina's volgeschreven over het debâcle van de Eurocrisis, over de oorzaken en de vele haken en ogen. Vele van die dikke dossiers, zo vrees en vermoed ik, komen bij lange na niet zo dicht bij de kern van de zaak als dit beknopte stukje van Grunberg.



Niet het zoeken naar een oplossing, maar het aanwijzen en straffen van vermeende schuldigen krijgen de prioriteit. Ik vrees dat dat niet alleen voor de financiële crisis opgaat maar dat een algemene tendens in onze huidige samenleving aan het worden is. Een tendens die je overal om je heen kunt waarnemen en waar de media met opmerkelijke gretigheid hun steentje aan bij dragen.

Die aardige Grieken toch ...

Roep ik net in een blogje dat de Grieken nagenoeg nog uitsluitend negatief in het nieuws lijken te komen, worden die Grieken opeens door Merkel en diverse anderen gecomplimenteerd en geloofd om hun moedige en verstandige keus voor Europa, de € en de eurozone.



Zijn Griekenland en de € dan nu opeens van de ondergang gered?
Je hoeft, dunkt me, toch echt niet in die dubieuze ondoorgrondelijke financieel-economische wetenschappen doorgeleerd te hebben om te snappen dat het echte herschikkings- en saneringswerk na een dergelijke verkiezingsuitslag pas echt kan en zal moeten beginnen. En dat dat voor talloze brave burgers en welwillende cq werkwillende mensen, met name in Zuid-Europa, op z'n minst tijdelijk, de nodige sociaal-economische rampspoed zal betekenen. En dat de echte rampspoed zelden de lieden treft die je op enigerlei wijze verantwoordelijk zou kunnen stellen voor de malaise waar we in beland zijn, lijkt al even evident; alle geleuter over incentives, de juiste signalen en perverse prikkels ten spijt.



Na deze eerste plotse pluimen en lofuitingen aan het adres van de Grieken, zullen we wel weer heel snel allerlei slechte en deprimerende euroberichten kunnen verwachten, want wie wil zoete lieve Gerritje zijn of genoemd worden?
Ik hoorde voor Buitenhof al een deskundige zeggen dat hem niets zou verbazen als de Nederlanders de volgende (dreigende) dwarsliggers in Europa blijken te worden. We zullen het zien.
Volgens Brederoo kunnen zaken nu eenmaal vreemd lopen en een onverwachte wendingen nemen.

Nu heb ik nog minder verstand van voetbal dan van economie maar voorlopig moeten eerst de Grieken nog een potje voetballen tegen de Duitsers, naar ik heb vernomen.

El Greco

Ofwel De Griek. De grieken komen de laatste tijd vooral negatief in het nieuws en lijken opeens weinig populair behalve dan nog als kop van Jut. Dat geldt toch niet voor Doménikos Theotokópoulos, de griekse schilder van Kreta die na Venetie, Rome en Madrid neerstreek in Toledo om daar op spaanse bodem zijn draai te vinden en zijn belangwekkendste werk op doek te zetten. Vandaar de naam El Greco.



Werk dat na zijn dood grotendeels in de vergetelheid zou raken of in ieder geval niet door de mainstream van kunstpausen en kunstminnend publiek als groots of bijzonder aangemerkt zou worden. (Een conservator van het Prado klaagde op enig moment dat die karikaturale prutswerken wel erg veel kostbare opslagruimte in beslag namen.) Een schril contrast met hoe het werk van El Greco vandaag de dag gewaardeerd wordt en qua kunsthistorisch belang wel op één lijn gezet en vergeleken wordt met dat van grootheden als Michelangelo, Titiaan of Rembrandt.

Die omslag begon ruim een eeuw geleden met de herontdekking van deze griek door schilders die aan de wieg stonden van wat moderne kunst is gaan heten. Dan hebben we het over lieden als Cézanne, Picasso en Delaunay en vooral ook expressionisten als Cézanne, Picasso en Delaunay en vooral ook expressionisten als Kokoschka, Macke, Marc en Beckmann en vele anderen die El Greco hogelijk waardeerde en zich door zijn werk lieten inspireren. De expositie, die we anderhalve week geleden in het Düsseldorfse Museum Kunstpalast zagen, heet dan ook El Greco und die Moderne en laat veertig werken van genoemde Griek zien naast (of tegenover) werk van genoemde modernen.



Het kan verkeeren leerde een wat jongere Amsterdamse tijdgenoot van El Greco ons al.

Toch merkwaardig dat we in andere tijden hetzelfde werk van een kunstenaar zo anders bezien en het zo anders waarderen; of is dat wellicht toch niet zo vreemd? El Greco's manier van schilderen oogt voor de hedendaagse westerse mens weer vrij modern. Onze manier van kijken wordt blijkbaar in sterke mate cultureel bepaald. Het museum in Düsseldorf maakt, naar het zich laat aanzien, ook slim gebruik van de nieuwe media door zogenaamde Bildpaten (een soort beeldsponsors) reclame te laten maken voor het schilderij van hun keuze, die ze dan op facebook uit de doeken doen en waarmee wat bijval en reacties daarop hopen uit te lokken.

Hier nog even drie bekende schilderijen van die modernistische griek. De derde vond ik het absloute hoogetpunt van genoemde expositie.







De echte nu levende grieken gaan morgen overigens naar de stembus en daar zullen de beurzen en de beleggers dan wel weer op reageren met nog meer wantrouwen dan ze de afgelopen tijd al wisten te genereren. Ja, het kan heus nog gekker. Wanneer gaan we eens anders naar de economie kijken en wie neemt daarin het voortouw?

Bubbelbadderen en bellenblazen

Arcen was dus onze bestemming en verblijfplaats zo'n week geleden.
Het werd weer eens tijd om wat te dobberen, te bubbelen en bellen te blazen in het thermaalbad aldaar en eens wat kwade dampen uit te drijven in de sauna.



Je zou het badderen, bellenblazen, geregisseerd ontspannen of kuren kunnen noemen. Mij maakt dat niet zoveel uit; het werkt hoe dan ook ontspannend en je kunt er behoorlijk slaperig en loom van worden.



Het gebruik van de sauna is sinds een aantal decennia populair geworden in ons land, maar wij kennen, in tegenstelling tot onze oosterburen niet echt een badcultuur of traditie daarin. Waarschijnlijk ook de reden dat de thermaalbaden die ons land rijk is aan de duitse grens liggen en die worden dan ook druk door duitsers bezocht.



Wie meer over het bad, de geschiedenis van de badcultuur en onze schatplichtigheid daarin aan de romeinen wil weten zou eens in Zülpich kunnen gaan kijken. Daar bevindt zich namelijk het Museum der Badekultur met en op opgegraven restanten van romeinse thermen.
En daar vind je allerlei wetenswaardigheden over de ontwikkeling van de badcultuur van de 2de eeuw tot heden.

Over dat museum valt voor duitslezende geïnteresseerden hier nog een dissertatie te lezen.

Wanneer wij in Arcen vertoeven doen wij dat Nabij de Fossa, dat wil zeggen op een mini-camping ergens nabij het beoogde tracé van de nimmer voltooide Fossa Eugeniana.

En als je in dit jaargetij in die contreien vertoefd, moet of wil je uiteraard ook asperges, ook wel het witte goud of de koningin van de groenten genoemd, eten.


Dat doen we dan gewoonlijk ook met veel genoegen. En de lekkerste asperges aten wij onbetwist de laatste jaren steeds bij Haus Deckers in Walbeck, het naburige Spargeldorf aan gene zijde van onze landsgrens.

En voor je het weet is zo'n weekje dan weer om.

Europa, erop of eronder?

Het Europese kampioenschap voetbal kan mij bepaald niet boeien en laat me eigenlijk volledig koud. Het lot van dit continent en de richting die Europa in zal slaan vind ik heel wat spannender.
Doet Europa nog mee en wil het nog wel meedoen in de grote wereld of raken we ernstig achterop in een veranderende wereld en met de opkomst van ondermeer de BRIC-landen? Fietsen wij op en met dit continent vooruit of achteruit? Welke kant willen en gaan wij op? Gaan we een toekomst bouwen of verkiezen we terug naar AF? Wordt het erop of eronder, erin of eruit?



De soep wordt meestal niet zo heet gegeten als hij opgediend wordt maar het lijken toch wel spannende en beslissende tijden te worden voor het lot en de toekomst van ons werelddeel. De financiële crisis, het griekse debâcle, de opkomst van het populisme en de afbrokkelende steun voor Europa kleuren het toekomstbeeld nu niet al te vrolijk en optimistisch.
De grieken gaan volgende week wellicht een nieuw politiek standpunt tegenover de Europese Unie innemen. In ons land kwaakt een wilde gebleekte kuifeend nu, nadat hij dat eerst al een poosje datzelfde over Griekenland geroepen had, dat Nederland ook zo snel mogelijk uit Europa zou moeten stappen en de eigen oude munt weer in moet voeren. Onze premier haastte zich intussen de afgelopen week naar Spanje om de regering aldaar ervan te overtuigen dat ze toch echt steun van het Europese noodfonds moesten aanvragen.
Merkel merkte, tot schrik en ergernis van veel politici, vorige week zomaar en terecht op dat we naar een krachtiger politieke Europese eenheid zouden moeten en dat de nationale overheden derhalve een aantal bevoegdheden zullen moeten overdragen. Lijkt mij evident evenals de wenselijkheid om tot zogenaamde eurobonds te komen om de wurggreep van financiële markten en daaraan eigen speculatie wat minder dwingend en adembenemend te laten zijn.



Waar blijven de politieke leiders en de economen die klare wijn willen schenken en ons in heldere taal kunnen uitleggen wat de echte keuzes, mogelijkheden en eventuele doemscenario's zijn? De media lijken ook bij gebrek aan verbeeldingskracht en creativiteit momenteel het nieuwe anti-europageluid uit te vergroten en voor het voetlicht te kunnen brengen.
Zijn er behalve Alexander Pechtold nog politici in dit land die zich ronduit voor Europa durven uit te spreken om daarna pas kanttekeningen te plaatsen in plaats van om bij de gevreesde kiezer in het gevlei te komen eerst en stuk of 57 bezwaarlijke kanttekeningen te plaatsen om dan nog even op te merken dat we natuurlijk niet zonder Europa kunnen, maar dat we ons in geen geval de wet zullen laten voorschrijven of willen betalen voor een ander.

Voor zover ik de in media (zoals VK en 360°) deze materie nog een beetje volgen kan, komt het mij voor dat vooral gerenommeerde Amerikaanse economen als Joseph Stiglitz of Paul Krugman zich ernstig zorgen lijken maken over een dreigende puinhoop in onze Europese monetaire unie.
Waar blijven de overuigende raad en adviezen van onze eigen economen? Toen de financiële crisis ons alweer een aantal jaren gelden overviel, kon je de TV niet aanzetten of je zag elke avond wel een paar van deze deskundigen voorbij komen om te orakelen over de oorzaak en oplossing van die crisis. Die oplossing lijkt voorlopig nog niet naderbij gekomen!



Maar ja, de bal is rond,
economie blijft een eigenaardig soort wetenschap
en goede raad, zo zegt men, is duur.
We zijn vaak kort van memorie en wellicht vergeten dat een Verenigd Europa een project van lange adem is om vrede, veilligheid en welvaart voor de bevolking te waarborgen en de echte vraag is wat dat ons waard is!

Eerst maar even naar Kleve

Op weg naar Arcen brengen wij sinds een aantal jaren steevast eerst even
een bezoekje aan Kleve. Dat is dan gewoonlijk ook onze eerste en
laatste stop voor de eindbestemming.

Als je in Duitsland Nederlanders tegen wilt komen of daar (ook door Duitsers) Nederlands wilt horen spreken moet je maar eens naar Kleve gaan. Maar daaarvoor gaan
wij er toch maar effe niet heen.

Je kunt er ook even koffie drinken met een smakelijke Kuche erbij of
even een kleine lunch gebruiken. En je kunt er prima even de
benen strekken en even wat winkelen. Redenen voor ons om op die route
telkens weer even Kleve aan te doen.

Kunst- en vliegwerk rev. (18)

See intro for info

Portraits
One day I brought some computerprints of pastels of mine to see if any clients would want to use them for reference.
One client wanted to do this portrait of a corsican guy:



if I would make the initial sketch for him which is all I did here a minimal sketch of a few outlines.
Later he drew the same image all by himself and burned it on wood (alas, no photo of that).



This painting was regarded as one of the clients masterpieces and greatly admired while it was still on our walls.
Many people at first wouldn't believe this client had done that and would suspect my hand in it.

Just before this one left us because the client gave it to someone as a present, another client decided it looked very much like his grandfather and wanted to do one as a gift to his grandmother.
He made this one without any of our help.



Alas this one left our quarters shortly after completion; I would have liked to see someone copy this one and so on for a while.