Doe mij maar Europa

Hoewel je ze tegenwoordig bijna met een lampje moet zoeken blijken er nog altijd verstandige en moedige politici rond te lopen.
Gisteravond zag ik er één die zich een avondje door Jelle Brandt Corstius liet doorzagen in het programma Zomergasten. Het betrof Guy Verhofstadt die in deze uitzending consequent als u en meneer werd aangesproken.



Brandt Corstius stelde zich op wat dubbelzinnige wijze tamelijk Euro-sceptisch op, zoals dat in Nederland op dit moment bon ton schijnt te zijn. Hij kenschetste de pro-Europa houding van Verhofstadt voortdurend als welhaast onrealistisch-utopisch en niet van deze wereld, als een politieke stellingname waar Verhofstadt als een soort dromer hopeloos en moederziel-alleen in zou staan.



Dat is wat mij betreft toch niet het geval want hoewel ik niet geheel van dezelfde politieke geaardheid ben als Guy Verhofstadt, deel ik zijn opvattingen over de noodzaak van een sterker federatief Europa met meer macht en meer democratie toevallig volledig.
Ook zijn argumenten daarvoor maken op mij meer indruk dan het vaak provincialistische gewauwel over dit onderwerp zoals dat veelal door de gezamenlijkheid van de vaderlandse pers en onze vaderlandse dorpspolitici recentelijk ten beste werd gegeven.



In een mooie speech uit 95 gaf Mitterand de basis en de kern van de pro-Europa argumenten nog eens goed weer:
http://embed.vpro.nl/player/?src=urn:vpro:media:segment:10582862&skin=default



Jawel, ik ben dus even als Verhofstadt en Mitterand een Europeaan en fervent pro-Europees. Bij de Europese verkiezingen heb ik dan ook Newropeans gestemd.
Helaas (b)lijken nog maar weinig mensen warm te lopen voor een democratischer Europa.

Altijd strandweer?

Deze week las ik in de krant dat we dit jaar een uitzonderlijk natte en slechte zomer treffen.
Ik hoor ook redelijk wat geweeklaag hierover en veel blijken van medeleven met die arme kampeerders hier te lande.
Maar daar laat klaarblijkelijk toch niet iedereen zich door uit het veld slaan.
Onderweg naar en van mijn werk mag ik gewoonlijk het volgende tafereeltje aanschouwen:



De eigenaar van dit ludieke rood-witte mobiel lijkt vrij optimistisch te willen blijven onder verschillende weersomstandigheden en absoluut niet van zins zijn humeur te laten bederven door wat donkere wolkjes.
Het lijkt wat hem betreft wel altijd:



De afgelopen natte winderige weken miste ik dit mobiel een poosje op de vertrouwde stek.
Ik veronderstel dat ie toen toch ergens op of in de buurt van een strand gestaan moet hebben?

Alweer zo'n streep!

De tijd schrijdt gestaag en onverbiddelijk voort.
Vandaag dan alweer zo'n streep aan de balk of op de lat voor mij.
Even het mes opengeknipt en daar gaat ie dan weer.




Na precies een jaar geleden de twaalfde dwarsstreep gezet te hebben mag ik er weer één nieuwe enkeling bij turven.


Zo begint m'n kerfstok geleidelijk aan toch behoorlijk gevuld en getekend te raken!



IJs en weder dienende kom ik hier over een jaar nog wel eens op terug.

M'n mes m'n mes ...

... waar laat ik nou mijn mes ....




schalde het in mijn prille jeugd, in de vijftiger jaren nog wel eens uit de radio.
Het was toentertijd wat je nu een hit of een kraker noemt, dat leuke lied van Dorus en Rossini.

Maar waar is mijn mes nou?
Oh kijk, daar issie!



Goedzo, want die ga ik morgen nog even nodig hebben.

Business as usual

Ik kon het nu ook al voor de derde keer op rij niet laten maar dr. Sigmund weet ook wel van wanten en verzaakt op cruciale momenten niet:



Business as usual

usual Bijvoeglijk naamwoord
done, happening etc most often; customary: “Are you going home by the usual route?”
gebruikelijk

usually (Bijwoord)
on most occasions: “We are usually at home in the evenings”
gewoonlijk


Enkele synoniemen
EN: quite common (bijv.nw. / bijw.)NL: gewoon, normaal, gemeen, gebruikelijk, gangbaar, doodgewoon
EN: ordinarily (bijv.nw. / bijw.)NL: gewoon, normaal, gemeen, gebruikelijk, gangbaar, eenvoudig, alledaags, ordinair, niets bijzonders
EN: customary (bijv.nw. / bijw.)NL: gewoon, normaal, gemeen, gebruikelijk, gangbaar, traditioneel, traditiegetrouw, volgens de traditie, gewoontegetrouw

Taking care of business!

En vandaag, na de bubbels en de toast van gisteren, tekende en sprak Peter de Wit bij monde van dr. Sigmund dan ook eens voor en namens de zakenwereld: Business as usual



1. business
busi - ness [` biznis] (Engels) de -woord (vrouwelijk) zaak, zaken; business as usual de zaken gaan gewoon door
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/business
2. Business
Nederlandsche handelswoorden uit het Engels (1914): zaak, bedrijf, handel.
Gevonden op http://www.dbnl.org/tekst/ginn001hand02_01/ginn001
3. business
zaak, zaken
Gevonden op http://www.woorden-boek.nl/woord/business
4. Business
"`Business`" is een single van rapper Eminem, afkomstig van zijn album The Eminem Show. De track werd geproduceerd door Dr. Dre en werd alleen buiten de VS uitgebracht als single, waar het goed presteerde. In Nederland bereikte het de 9e positie in de Top 40. Charts: !Chart !Hoogste...
Gevonden op http://nl.wikipedia.org/wiki/Business
5. business
1) Commercie 2) Een drukke handelaar 3) Handel 4) Handel (eng.) 5) Nering 6) Zaak 7) Zaken 8) Zakenleven 9) Zakenwereld
Gevonden op http://www.mijnwoordenboek.nl/puzzelwoordenboek/bu

Bubbly business?

In de krant van vandaag:



Noun1. bubbly - a white sparkling wine either produced in Champagne or resembling that produced there
champagne
sparkling wine - effervescent wine


Adj.1. bubbly - emitting or filled with bubbles as from carbonation or fermentation; "bubbling champagne"; "foamy (or frothy) beer"
bubbling, effervescing, foaming, frothy, spumy, foamy
effervescent - (of a liquid) giving off bubbles
2. bubbly - full of or showing high spirits; "bright bubbly children"; "a bubbly personality"
lively - full of life and energy; "a lively discussion"; "lively and attractive parents"; "a lively party"


bubbly
adjective
1. lively, happy, excited, animated, merry, bouncy, elated, sparky, alive and kicking, full of beans (informal) a bubbly girl who likes to laugh
2. frothy, sparkling, fizzy, effervescent, carbonated, foamy, sudsy, lathery a nice hot bubbly bath
noun
champagne, sparkling wine, champers (informal), cava, spumante bottles of bubbly

Letter from Michael Moore

Ik krijg gewoonlijk geen brieven van Michael Moore maar nu vind ik toch zomaar als attachment bij een mailtje over Somatics een brief van Michael Moore tussen mijn mail.
Het gaat over veelgehoorde klachten van grote groepen van de gewone Amerikaanse werkende bevolking en over de aanzet tot en de gevolgen van de huidige crisis. Aangezien zowel daar als hier het debat over oplossingen uit die crisis veelal door rechts-populisme gegijzeld lijkt te worden laat ik de brief hier even zien voor wie hem lezen zou willen lezen.

Ditmaal geen plaatjes maar één groot zoekplaatje: zoek de verschillen en de overeenkomsten tussen de Amerikaanse en de Europese toestand:

30 Years Ago Today: The Day the Middle Class Died ...a letter from Michael Moore

Friday, August 5th, 2011

Friends,

From time to time, someone under 30 will ask me, "When did this all begin, America's downward slide?" They say they've heard of a time when working people could raise a family and send the kids to college on just one parent's income (and that college in states like California and New York was almost free). That anyone who wanted a decent paying job could get one. That people only worked five days a week, eight hours a day, got the whole weekend off and had a paid vacation every summer. That many jobs were union jobs, from baggers at the grocery store to the guy painting your house, and this meant that no matter how "lowly" your job was you had guarantees of a pension, occasional raises, health insurance and someone to stick up for you if you were unfairly treated.

Young people have heard of this mythical time -- but it was no myth, it was real. And when they ask, "When did this all end?", I say, "It ended on this day: August 5th, 1981."

Beginning on this date, 30 years ago, Big Business and the Right Wing decided to "go for it" -- to see if they could actually destroy the middle class so that they could become richer themselves.
And they've succeeded.

On August 5, 1981, President Ronald Reagan fired every member of the air traffic controllers union (PATCO) who'd defied his order to return to work and declared their union illegal. They had been on strike for just two days.

It was a bold and brash move. No one had ever tried it. What made it even bolder was that PATCO was one of only three unions that had endorsed Reagan for president! It sent a shock wave through workers across the country. If he would do this to the people who were with him, what would he do to us?

Reagan had been backed by Wall Street in his run for the White House and they, along with right-wing Christians, wanted to restructure America and turn back the tide that President Franklin D. Roosevelt started -- a tide that was intended to make life better for the average working person. The rich hated paying better wages and providing benefits. They hated paying taxes even more. And they despised unions. The right-wing Christians hated anything that sounded like socialism or holding out a helping hand to minorities or women.

Reagan promised to end all that. So when the air traffic controllers went on strike, he seized the moment. In getting rid of every single last one of them and outlawing their union, he sent a clear and strong message: The days of everyone having a comfortable middle class life were over. America, from now on, would be run this way:

* The super-rich will make more, much much more, and the rest of you will scramble for the crumbs that are left.

* Everyone must work! Mom, Dad, the teenagers in the house! Dad, you work a second job! Kids, here's your latch-key! Your parents might be home in time to put you to bed.

* 50 million of you must go without health insurance! And health insurance companies: you go ahead and decide who you want to help -- or not.

* Unions are evil! You will not belong to a union! You do not need an advocate! Shut up and get back to work! No, you can't leave now, we're not done. Your kids can make their own dinner.

* You want to go to college? No problem -- just sign here and be in hock to a bank for the next 20 years!

* What's "a raise"? Get back to work and shut up!

And so it went. But Reagan could not have pulled this off by himself in 1981. He had some big help:

The AFL-CIO.

The biggest organization of unions in America told its members to cross the picket lines of the air traffic controllers and go to work. And that's just what these union members did. Union pilots, flight attendants, delivery truck drivers, baggage handlers -- they all crossed the line and helped to break the strike. And union members of all stripes crossed the picket lines and continued to fly.

Reagan and Wall Street could not believe their eyes! Hundreds of thousands of working people and union members endorsing the firing of fellow union members. It was Christmas in August for Corporate America.

And that was the beginning of the end. Reagan and the Republicans knew they could get away with anything -- and they did. They slashed taxes on the rich. They made it harder for you to start a union at your workplace. They eliminated safety regulations on the job. They ignored the monopoly laws and allowed thousands of companies to merge or be bought out and closed down. Corporations froze wages and threatened to move overseas if the workers didn't accept lower pay and less benefits. And when the workers agreed to work for less, they moved the jobs overseas anyway.

And at every step along the way, the majority of Americans went along with this. There was little opposition or fight-back. The "masses" did not rise up and protect their jobs, their homes, their schools (which used to be the best in the world). They just accepted their fate and took the beating.

I have often wondered what would have happened had we all just stopped flying, period, back in 1981. What if all the unions had said to Reagan, "Give those controllers their jobs back or we're shutting the country down!"? You know what would have happened. The corporate elite and their boy Reagan would have buckled.

But we didn't do it. And so, bit by bit, piece by piece, in the ensuing 30 years, those in power have destroyed the middle class of our country and, in turn, have wrecked the future for our young people. Wages have remained stagnant for 30 years. Take a look at the statistics and you can see that every decline we're now suffering with had its beginning in 1981 (here's a little scene to illustrate that from my last movie).

It all began on this day, 30 years ago. One of the darkest days in American history. And we let it happen to us. Yes, they had the money, and the media and the cops. But we had 200 million of us. Ever wonder what it would look like if 200 million got truly upset and wanted their country, their life, their job, their weekend, their time with their kids back?

Have we all just given up? What are we waiting for? Forget about the 20% who support the Tea Party -- we are the other 80%! This decline will only end when we demand it. And not through an online petition or a tweet. We are going to have to turn the TV and the computer and the video games off and get out in the streets (like they've done in Wisconsin). Some of you need to run for local office next year. We need to demand that the Democrats either get a spine and stop taking corporate money -- or step aside.

When is enough, enough? The middle class dream will not just magically reappear. Wall Street's plan is clear: America is to be a nation of Haves and Have Nothings. Is that OK for you?

Why not use today to pause and think about the little steps you can take to turn this around in your neighborhood, at your workplace, in your school? Is there any better day to start than today?

Yours,
Michael Moore
MMFlint@aol.com
MichaelMoore.com

P.S. Here are a few places you can connect with to get the ball rolling:

Showdown in America
Democracy Convention
Occupy Wall Street (helaas pindakaas maar deze link werkte niet)
October 2011
How to Join a Union, from the AFL-CIO (They've learned their lesson and have a good president now) or UE
Change to Win
MoveOn
High School Newspaper (Just because you're under 18 doesn't mean you can't do anything!)

Is het in de V.S. erg veel anders dan hier of zien we hier in Zuid-Europa en Israel eenzelfde weerstand onder grote groepen van de bevolking tegen ons financieel-economische systeem en de heersende mores daarin ontstaan?

DSM (a continuing story)

Een jaartje geleden gaf ik lucht aan mijn grote en welhaast stomme verbazing over de plannetjes voor de nieuw te verwachten DSM versie, ook wel het spoorboekje van de psychiater of de Psycho-Bijbel genoemd. Ik liet me daar bepaald niet lovend over uit omdat ik me, voor zover ik een en ander kan volgen, niet aan de indruk kan onttrekken dat het betreffende treinverkeer ernstig aan het vastlopen en ontsporen is en de psycho-bijbel me vooral als een boek door en voor onheilsprofeten voorkomt.



Ik haalde daarbij zowel de bezwaren en argumenten van Allen Frances, die de DSM ooit naar versie 4 leidde, als die van verklaarde tegenstanders aan. In het verlengde van dat DSM passeerde ook de pillendraaier, de grote belangen van de farmaceutische industrie en diens aandeelhouders en nog wat persoonlijke bespiegelingen de revue.



Vandaag meldt de Volkskrant:

Normaal gedrag zal steeds vaker het label 'ziek' krijgen als de nieuwe editie van het psychologenhandboek DSM in gebruik wordt genomen. Dat vrezen Europese psychologen. In de vernieuwde 'bijbel' van de geestelijke gezondheidszorg wordt de drempel voor een aantal bestaande aandoeningen verlaagd en worden nieuwe aandoeningen toegevoegd.

Hierdoor neemt volgens de psychologen de medicalisering van de samenleving toe en daarmee de kans dat mensen ten onrechte medicijnen krijgen.

Wat hebben sommige Europeanen dan voor problemen met dit classificatiesysteem van overwegend Amerikaanse origine?
Wel van Britse zijde wordt gezegd:

De Britse beroepsvereniging van psychologen, de British Psychological Society (BPS), schreef onlangs een uiterst kritische open brief aan de American Psychiatric Association, die het handboek uitgeeft. Naast de medicalisering van normaal gedrag, richt de kritiek zich op de centrale plaats die diagnostiek inneemt in de GGZ. Als het aan de BPS ligt wordt de herziening van het huidige handboek stopgezet. 'De beschikbare tijd en energie kunnen we beter steken in het ontwerpen van een nieuw systeem waarin het diagnostische model minder dominant is', zegt professor Peter Kinderman die de brief opstelde.

Het Nederlandse genootschap van vakbroeders en zusters lijkt er niet veel anders over te denken:

Het Nederlandse Instituut voor Psychologen (NIP) schaart zich achter de kritiek van de Britten. 'Ik heb grote vraagtekens bij het hele project', zegt Huib van Dis, voorzitter van de sector gezondheidszorg van het NIP. 'Er zijn veel belangen mee gemoeid, onder andere die van de farmaceutische industrie.' Van Dis wijst erop dat sinds de vorige DSM uit de jaren negentig het aantal diagnoses enorm is toegenomen, onder andere van bipolaire stoornissen en borderline.
'Een DSM heeft uiteindelijk grote maatschappelijke effecten, maar die worden pas op de lange termijn zichtbaar.'

En ook onze oosterburen laten zich niet onbetuigd in het wijzen op de knelpunten en eenzijdigheden van het DSM:

'Het project is doordrenkt van de visie dat je mentale problemen zo veel mogelijk op biologische leest moet schoeien', zegt Jürgen Margraf, vicevoorzitter van de Duitse Federatie van Psychologenverenigingen. 'Maar geestelijke problemen hebben ook een sociale en psychologische component.'

Binnen de Duitse Federatie is de DSM al lang onderwerp van discussie. ­Margraf: 'De meerderheid is tegen het denken in diagnostische categorieën. Maar het is praktisch, met name voor gezondheidszorgsystemen. Daarom is het tot nu toe nooit gelukt een ander systeem te creëren.'

Als ik dat toch allemaal zo eens lees en aanzie, dan moet ik toch onwillekeurig weer aan onze goede oude Brederode denken en denk: zou dit dan een (ver)keerpunt markeren?
Zou dit mogelijk het begin van het einde, d.w.z. het failliet van het DSM kunnen inluiden.



Maar hoe en wat moeten we dan als het gaat geestelijke gezondheid, geestesziekte en alle mogelijke variatie daarin?
Een nieuwe indeling bedenken?; met andere woorden en in andere taal over dergelijke kwesties spreken?; op een andere manier er naar kijken?

Wie het weet .......


wordt vast nog eens vervolgd!

Zorgwekkend ... of wat ..?

Ach ... wat heet ..?
Op de voorpagina van de Volkskrant van afgelopen zaterdag prijkte de volgende kop:

Cijfers ouderenzorg zijn dubieus

met daarboven

systeem om kwaliteit te meten faalt, veel gegevens zijn onbetrouwbaar

Onder deze link vind je de begeleidende tekst waarna naar pagina 9 wordt verwezen waar het dan verder gaat met:

Ondeugdelijk, zeg maar fout

Een ranglijst 2000 zorginstellingen maken is ingewikkeld. Helemaal als evenzoveel medewerkers de meetgegevens moeten verzamelen.

Daaruit het volgende citaat:

'Het was vlek op vlek', zegt Ivette Heesbeen, senior-beleidsmedewerker van de organisatie. Kort na de vergadering stuurde Actiz een brandbrief naar de Inspectie voor de Gezondheidszorg, die de supervisie heeft over de kwalitieitsverantwoording. Eis: de cijfers over 2010 mogen niet worden gebruikt.
Foute cijfers veroorzaken niet alleen onduidelijkheid en reputatieschade. Geen enkele ondernemer vindt het leuk om onderaan te eindigen op de Volkskrant-ranglijst, die op basis van de openbare cijfers wordt opgesteld. Verkeerde cijfers kosten de ondernemers ook veel geld. De concerns lopen volgens Heesbeen tientallen miljoenen euro's mis van de zorgkantoren die bij een slechtere kwaliteitsmeting minder geld geven.

Karrevracht
Sinds vijf jaar leveren instellingen de overheid jaarlijks een karrevracht aan meetgegevens. De peilingen onder bewoners en hun familie, uitgevoerd door onafhankelijke meetbureaus, staan buiten kijf. Maar bij de zorginhoudelijke metingen die de huizen zelf uitvoeren, naar bijvoorbeeld doorligwonden gaat veel mis.
Bureaucratische en technische hobbels spelen een rol. Instellingen moeten bijvoorbeeld binnen enkele dagen controleren of hun eerder aangeleverde cijfers in orde zijn, anders kunnen ze geen correcties meer aanbrengen. 'Dat liep vaak mis', zegt Heesbeen. 'Juridisch is er niets tegen te doen. Maar wij vinden het een beetje Oost-Europees'.
Een extern bureau ontdekte daarnaast dat bepaalde cijfers (zoals het risico op ondervoeding) niet konden kloppen. De meeste instellingen scoorden heel laag, enkelen heel hoog, maar niet een zat er tussenin. Het bleek een fout in de verwerking die niet meer kon worden hersteld.
Zeker 25 zorgorganisasties, met tientallen verpleeg- en verzorgingshuizen in beheer, zijn volgens Actiz de dupe van foute berekeningen. Kleine instellingen blijken om statistische redenen vaak niet hoog te kunnen scoren. Heesbeen: 'Als de steekproef voor de meting te klein is, worden de resultaten automatisch naar het gemiddelde getrokken.'
Daarnaast is een groot probleem vastgesteld met de betrouwbaarheid van de cijfers. Meten die daawerkelijk de kwaliteit en hoe solide is de registratie ervan? De uitslag van het onderzoek dat Actiz liet uitvoeren, is onthutsend: niet een van de 22 indicatoren deugt op zowel inhoud als registratie.

Onthutsend?
Ach wat noemen wij tegenwoordig nou helemaal nog onthutsend? Als je dit soort geluiden maar vaak genoeg hoort of leest dan wordt het toch ook weer gewoon, nietwaar? Of zoals Yvonne Kroonenberg, toevallig een generatie- en leeftijdgenote van me, ooit schreef: Alles went behalve een vent.

Zorgelijk of zorgwekkend?
Kom nou .. we hebben al zorgen genoeg aan het hoofd! Wie dan leeft die dan maar zorgt, toch. We horen al jaren dat er een ernstig tekort aan gekwalificeerd personeel in de zorg zit aan te komen en wat doen we daaraan?
Maandag lees ik in dezelfde krant:
Verpleegkundigen kampen nog steeds met onderbezetting
over onverantwoorde onderbezetting in de zorg in met name de vakantieperiode.

Lekkere sector waar jij in werkt, die zorg, zult u wellicht denken. Ja het is niet anders, vrees ik. Maar aangezien we allemaal op enig moment zorg- en hulpbehoevend kunnen worden, kunnen we ter enigertijd ook allemaal zomaar eens met de eisen danwel de gevolgen van dit technocratisch broddel- en dataverzamelwerk van doen krijgen. En reken maar dat de meeste van ons dan opeens door-de-wol-geverfde kritische kwaliteitsbeoordeelaars zullen blijken!

En moeten we dan maar niet meer meten? Meten is toch weten! En wij willen toch alles weten vooral als het over geld en/of kwaliteit gaat en moeten we dan niet daaruitvolgend ook zoveel mogelijk meten?
Zodat wij daar onze evidence-based-practice weer wat ondoorzichtig mee kunnen onderbouwen, zeker! Hoe dan ook binnen het nieuwe stelsel gaat het er toch zeker ook om centjes binnen te kunnen halen, als ik het goed begrijp.

Maar moeten we echt zoveel meten en eindeloos met cijfers blijven goochelen om enig zicht op de zorg en de aard en de kwaliteit daarvan te krijgen?
Ik ben er toch redelijk zeker van dat als je mij vijf dagen in een instelling rond laat lopen en kijken en snuffelen en vragen, ik aanzienlijk meer zicht zal hebben op wat daar gebeurt en de kwaliteit daarvan dan wanneer je mij bv. trakteert op 500. 000 stuks diverse meetgegevens uit diezelfde instelling en zegt: buig je daar maar eens vijf weken over om een je oordeel over de kwaliteit van het werk te vellen.
Wat zegt u daar? Dat laatste laten ze door heel intelligente mensen en slimme systemen doen? ... oh ... leest u de bovengenoemde artikeltjes nog eens goed!

Ik mag in kwesties van dit soort sinds enige tijd graag naar John Seddon verwijzen, trouwens ook geen domme man, dacht ik zo, die volgens mij goed doorheeft en ook nog kan duidelijk maken hoe werk meestal werkt:

[vimeo 4670102 w=400 h=321]

Cultural change is free from Mindfields College on Vimeo.

En ik wil hem hier weer even ten tonele voeren omdat Seddon ook wel wat interessante dingen over metingen of 'measures' heeft te melden.
In zijn boek: 'Freedom from command and control, a better way to make the work work', wijdt hij daar twee hoofdstukken aan.
In hoofdstuk 3, Purpose, measures and method betoogt hij ondermeer:
(en ik citeer hier gemakshalve even in het engels)

Measurement principles and practice

Instead of measures being used to command and control, the purpose of measures is to develop knowledge through action on the system.

Principle 1: The test of a good measure

The test of a good measure is: does this help in understanding and improving of performance?

Principle 2: Measures must relate to purpose

Purpose
|
Measures
|
Method

We should think about purpose of an organisation from the customers' point of view. Service organisations exist to serve customers, so we need to know how well they achieve that aim as seen through the eyes of the recipient. The 'nominal value' is what matters to customers; whatever it is – speed, reliability, technical accuracy – dictates what should be measured. Using such measures affords people the freedom to experiment with method – how they go about accomplishing their purpose. This gives greater control than is achieved through traditional 'controls', which are in truth, in control of little.

Principle 3: Measures must be integrated with work

In other words they must be in the hands of people who do the work. This is a prerequisite for the development of knowledge and, hence, improvement.

Misschien iets om te bedenken voor onze inspecteurs, managers en beleidsmakers voordat ze er middels zogenaamde nieuwe slimme sturingsmechanismen en oplossingsgerichte plannen nog wat meer van hetzelfde tegenaan gaan gooien?