Kunst- en vliegwerk revisited (13)

De rubriek 'Kunst- en vliegwerk' op dit blog begon met en bevat tot dusver hoofdzakelijk het artistieke werk van een aantal cliënten op een dagbestedingsgroep. Dat blogje bevatte ook een link naar schilderijen die ik eerder op de site van WetCanvas had gezet. Ik dacht ze nu maar eens uit de oude doos te halen en ze ook op dit blog te tonen.
Integraal van WetCanvas geplukt en derhalve in het engels, te beginnen met de introductie:

Hello one and all,

I haven't posted in this forum for quitte awhile.
Want to show you some work of a group of mentally handicapped people and thought a forum called 'Gallery' might be the right place.

I work with mentally handicapped people and have done so lately in what would literally translate from dutch into '(daily) activity center'.
Last year we started a new group to initially make small things out of wood like toys, decorations and such.
As we had paint, brushes and pieces of board available one day I started to paint our small farmhouse that could be seen from the window:



and asked if some of the clients would like to do that too.
The next couple of weeks three clients began painting the farmhouse and consistently refused to look through the window to see the farm but used my painting as their sole reference.
Here are some examples of something like 10 farmpaintings that accumulated in a few weekstime:









I then brought another painting (harbour and boat) with me and then some artmagazines to provide inspiration and referencematerial. one of the clients occaisionally brings a photograph or calender to paint from.
Some all of a sudden and some gradually became enthousiastic about painting.
Some can work rather independently and some need a lot of assistance like making the first sketch, helping them choose their colors and sometimes reworking parts in progress.
All this eventually resulted in painting as an activity for a group of about 10 clients who between them have produced some 90 paintings in about a year's time; some only paint occaisionally and may have done two or three and others who have made it their main task may have done some twenty or so.
We even have had four assignments.

I shall shortly show you some of these paintings under the headings 'MentHandArt'.
Art done by mentally handicapped people is usually referred to as 'outsider art' or 'art-brut'.
Enjoy and all comments welcome.

Dick on behalf of the bunch

<< overzicht voorafgaande

next >>

Tussen “…” (4) Karl Popper

Wie in wetenschap en de menselijke rede gelooft, en dat doe ik soms weleens, loopt al gauw de kans op het zogeheten kritisch rationalisme stuiten. Karl Popper lanceerde deze term en in zijn algemeenheid kan gezegd worden dat het heden ten dage als de meest gangbare wetenschapsfilosofische stellingname geldt. In theorie althans. De praktijk laat wel eens iets anders zien. En veelal aangevuld met het gedachtegoed en commentaar van Kuhn en Lakatos.
Van Popper zijn de volgende wijze woorden:

Our theories are our inventions, but they maybe just ill-reasoned guesses, bold conjectures, hypotheses. Out of these we create a world, not the real world, but our own nets in which we try to catch the real world.

- Karl Popper

Ziek, zwak en misselijk

Ik ben geveld door de griep. De aanslag op mijn gestel komt even wat harder aan dan ik zou verwachten en dan mij lief is.



Is de vraag of ik dit misschien aan mijn eigenwijze zelf te danken heb. Ik had namelijk wel een uitnodiging voor de griepprik ontvangen maar daar geen gebruik van gemaakt.
De afgelopen jaren zag ik steeds mensen met of zonder prik tijdelijk aan het bed gekluisterd worden door het fameuze virus van de influenza terwijl ik hooguit wat snotterend, zuchtend en puffend door kon gaan.
Tegelijkertijd ontstond er nogal wat discussie over de noodzaak en de omvang van vaccinatie.



Met name de rampzalige en catastrofale voorstelling van zaken bij het uitbreken van de Mexicaanse griep zal achteraf het pro-vaccinatiegeluid geen goed gedaan hebben. Heeft Obama zich nog wel voor het oog van zijn volk voor laten vaccineren.



De rationale van vaccinatie is natuurlijk better safe than sorry. Maar waar trek je de grens en hoeveel is er tegenwoordig dan werkelijk bekend over bv. virulentie en verspreidingskans en -snelheid. In ieder geval sterven er jaarlijks duizenden mensen aan de griep en waren dat er toen de zo gevreesde Mexicaanse griep toe zou slaan in onze contreien zomaar aanzienlijk minder dan in andere jaren.
Nu zijn de sterfgevallen ten gevolge van griep veelal mensen met verminderde weerstand als zieken, kleine kinderen en vooral ouderen. In de volksmond en mijn moers taal dus lieden die al wat ziek, zwak of misselijk waren. Nu ik weer eens een echte griep doormaak kan ik me dat ook wel voorstellen. Of ik volgend jaar dan wel de griepprik ga halen? Ik weet het nog niet. De laatste keer dat ik dat deed liep ik ook een stevige griep op. Misschien wil ik gewoon nog niet bij die kwetsbare groep horen. Maar ja, dat hebben we niet zelf voor het zeggen, ofwel soms?

Slippertje?

Over zogenoemde spam en junk-mail gesproken; vanmorgen ontving ik het volgende aanbod via de mail:

Met 60% korting een VIP-slipcursus incl. lunch!

Maar ik ben geen VIP en al helemaal niet geïnteresseerd in de slippertjes van VIP's en/of BN-ers!

Ook goeiemorgen!

Vanmorgen vroeg werden wij zomaar opeens vrij bruusk gewekt.
Boven het hoofdeinde van ons bed hing een boekenplank van 222,5 bij 15 cm; .. hing .., want voor het slapen gaan hing hij daar nog ... tussen de klemmen.
Nu we om half vijf wakker schrokken, lag hij in twee stukken in ons bed.
Ook lagen we opeens tussen 41 boeken, 2 flinke boekensteunen, 1 leesbrilletje en nog wat snuisterijen in bed. Een vreemde gewaarwording, wat gevoelige plekken op het hoofd en een schrikachtige verbazing erin maar geen zichtbare verwondingen eraan.
Dit plotse literaire intermezzo had bepaald geen geestverruimende werking!



De boel maar even provisorisch aan kant gemaakt om toch nog wat rustig verder te kunnen slapen.



Mijn favoriete mok, waar ik al ruim vijftien jaar uit drink, stond op een ander flankerend plankje, werd meegenomen in deze literaire lawine en is nu zijn oortje kwijt.
Sloeg ik mooi de plank mis toen ik vanmorgen mijn thee wilde gaan drinken.

Nogmaals dat kennen en kunnen

Kennen en kunnen .., denken en doen .., theorie en praktijk .. hebben natuurlijk van alles met elkaar te maken. Het lijkt wel wat op een dansje in twee maten. De volgende pasjes zouden zomaar .. lichaam en geest .., materialisme en idealisme .., kunnen heten. Maar die pasjes maak ik nog maar even niet; ik word zo al een beetje duizelig.



Dan maar liever even terug naar dat kennen en kunnen. En dan niet met het oog op taalkundige scherpslijperij over wat al dan niet correct Algemeen Beschaafd Nederlands mag heten maar meer in de lijn van het taalanalytische onderscheid tussen knowing-that en knowing-how.



Nu is het niet zo dat we met dat kennen of knowing-that en kunnen of knowing-how twee klip-en-klare, helder en eenduidig te omschrijven activiteiten uit het menselijk repertoire bij de kop (of de staart) hebben. Het leven is toch altijd weer veelvormiger dan de leer.

Neem nou dat kennen. Het maakt toch een enorm verschil of ik het antwoord op een som of een weetjesvraag weet op te dreunen omdat ik toevallig bij de oplossingen achter in het boekje gekeken heb en het juiste antwoord weet te memoreren of dat ik een redelijk comlex wiskundig of andersoortig probleem kan doorzien en daar middels een zinnige verklaring of oplossing blijk van kan geven. Het is het verschil tussen weten als één-op-één benoemen en weten als doorzien, doorvoelen, begrijpen of verklaren van meer ambigue situaties. Dat daar een wereld van verschil tussen kan schuilen is iets waar je je maar beter van bewust kunt zijn en anders wel gauw duidelijk zal worden wanneer je bijvoorbeeld als begeleider met zogeheten autisten van doen krijgt.



En dan dat kunnen. Dat heeft ook al niet zo'n eenduidige betekenis. In principe of onder specifieke omstandigheden iets kunnen doen is bepaald niet hetzelfde als dat onder alle of diverse omstandigheden te kunnen of juist als het er op aan komt je mannetje weten te staan. Het is het verschil tussen kunnen en áánkunnen. Het denken over en het inschatten van dat verschil is een specialitieit van Henk50.

Bovengenoemde voorbeelden van onderscheiden menselijke vaardigheden/activiteiten tonen overigens een sterke familie-overeenkomst met het onderscheid tussen ‘Verstehen und Erklären’.

Meldpunt overlast

Het nieuwe meldpunt van de PVV kon ik zo snel niet vinden dus leg ik mijn klacht zolang hier maar even neer.
Wat is namelijk het geval? Ik wordt nogal eens geplaagd en overmatig lastig gevallen door zogeheten SPAM via de mail en als reactie op mijn weblog. Gisteren weer zo'n weblog SPAM reactie uit een Midden- of Oost-Europees land.



Kunt u daar niet eens wat aan doen meneer Wilders? Ik begrijp dat u een hoop macht heeft en heel wat mensen al beginnen te sidderen als u uw mond maar opendoet of weer eens een mallotige uitdagende tweet de wereld instuurt. Misschien kunt u die overlast van SPAM eens aanpakken. George W. Bush weigerde er een aantal jaar geleden iets aan te doen omdat hij vreesde dat dat de Amerikaanse economie weleens zou kunnen schaden. Nu lijkt u me niet zo bang uitgevallen dus wellicht durft u dit probleem van overlast eens serieus aan te pakken. Zoals gezegd ontvang ik regelmatig SPAM uit Midden- en Oost-Europa. Vooral uit Rusland dan maar het zou me ook niet verbazen als er af en toe ook iets uit Polen tussen zit.
Verreweg het merendeel komt echter toch uit de Verenigde Staten; u weet wel, daar waar die islamitische terroristen toen die torens platgegooid hebben en waar u, in verband daarmee, laatst nog eens wat goede contacten gelegd hebt. (wellicht komen die nog van pas)



Ik zou het erg fijn vinden als u deze overlast waar bijn iedereen last van heeft en zich aan ergert eens met wortel en tak uit zou willen roeien.
Wat mij betreft mag u in deze eens flink van leer trekken en u hoeft bepaal geen blad voor de mond te nemen. Geef ze gerust van Jetje. Het lijkt me dat de heer Rutte daar heus weer geen bezwaar tegen zal maken.

Goldmachine Sachs

Vaak vind ik dat de Nederlandstalige televisiezenders (en dat zijn er inmiddels nogal wat) maar weinig te bieden hebben. Ik hou namelijk niet zo van sportprogramma's en daar worden we (als ik dat toestel aanzet althans) constant mee lastiggevallen evenals met al even irritante reclame-uitingen (terwille van ons consumenten-paradijs).



Nu zijn er toch af en toe wel programma's die ik uit belangstelling wil zien. Zoals gisteravond bijvoorbeeld VPRO's Tegenlicht. Het betrof een uitzending die enig licht tracht te werpen op de rol die de machinaties van de zakenbank Goldman Sachs gehad hebben op het huidige Griekse deficit binnen de Eurozone.
Een hoogst interessante uitzending voor zowel lieden die menen de ins-and-outs van de financieel-economische sturing van ons leven wel te doorzien als voor lieden die, zoals ik, daar telkens weer versteld van staan. Hier nog eens te zien.



Maar het is alsof de duvel er mee speelt; zelden is er iets dat ik de moeite waard vind op onze vaderlandse buis, maar als dat wel zo is, is er net op een ander net ook iets dat ik net wel zou willen zien. Daarbij beperk ik me nog tot slechts drie netten.
Zo ook weer gisteravond.
Ik moest kiezen tussen Tegenlicht op 2 en Bloed, zweet en luxeproblemen van BNN op 3.
Het werd dus de eerste en het andere progamma zojuist maar even hier via Uitzending gemist alsnog bekeken.
En dat ging ook over goud. Niet over hoe je het vergaart om het in staven te laten gieten, dat is de specialiteit van Goldmachine Sachs, maar over hoe het gedolven wordt in Ethiopië. Zes Nederlandse jong-volwassenen mochten eens twee dagen meeproeven hoe de economische waarde van goud daar het leven van alledag bepaalt.



Twee programma's die elk op hun eigen wijze uitzicht geven op wat er zoal aan onze welvaart en ons consumentenparadijs vastzit in the global economy. De wereld van haute-finance en die van armoedig geploeter om het naakte bestaan staan niet los van elkaar. Ze zijn in onze global economy onderling verbonden door de economie, een hoop econoblahblah, het zaken doen en duistere zaken. Zaken die we niet zomaar één-twee-drie zouden bevroeden, zaken waar we wellicht liever geen weet van hebben en zaken die we in ieder geval gewoonlijk niet zien als we hier zo eens uit het raam kijken.



Beide programma's lijken een vervolg te krijgen.
Zal dan wel weer op maandagavond zelfde tijd zijn, vrees ik.

Het spoor bijster?

De Nederlandse Spoorwegen kwamen de afgelopen week nogal eens negatief in het nieuws.
En terecht, zou ik denken, als bij het eerste beste sneeuwlaagje binnen de kortst mogelijke keren het hele systeem vastloopt.

Dan krijg je de vaderlandse pers dus alras en masse over je heen en gaan ze in het parlement vragen stellen over de bedrijfsvoering van de twee bedrijven die door dat zelfde parlement opgericht en geprivatiseerd werden.
Toch wat vreemd dat laatste, nietwaar?; om de zaak eerst te privatiseren vanwege die profijtelijke en zaligmakende marktwerking en dan het beleid op het spoor alsnog vanuit de tweede kamer te willen bepalen. Waar hebben we al die dure managers (bij eerst één en nu twee bedrijven) dan voor? En de reactie van onze minister van infrastructuur en nog wat luidt vervolgens dat als zij in de top van NS of ProRail zou zitten ze haar bonus in zou leveren.
Pardon, krijgen zij dan ook nog bonussen? Blijkbaar, maar daar gaat de minister dus niet (meer) over omdat ondere andere haar eigen partij zo dol op privatiseren is.



Het is af en toe een rare wereld en je zou het spoor zomaar bijster raken als je probeert te volgen wat de pers zoal over deze kwestie te zeggen en te schrijven heeft.

Maar in de krant van zaterdag lees ik toch een bijzonder heldere analyse van de recente problemen op het spoor.
De voorpagina meldt: Personeel ProRail en NS: niet ijs, maar mismanagement is het probleem en op bladzijden 4 en 5 een wat uitgebreider artikel van Sander Heijne.
Enkele citaten hieruit:

Systeemautisten hebben de macht over het Nederlandse spoor overgenomen, zegt een NS-medewerker die eveneens anoniem wil blijven. 'De rigide scheiding van ProRail en NS heeft een bedrijfscultuur opgeleverd waarin niemand nog een belsuit durft of mag nemen. De splitsing van het spoor is een blunder van jewelste.'



Een verzoek van een treindienstleider om de dienstregeling (gedeeltelijk) los te laten, moet langs zo veel bureaus en vergadertafels, dat het besluit vrijwel altijd langer op zich laat wachten dan de kritiek geachte 15 minuten.
En dat is de essentie van de problemen op het Nederlandse spoor, zeggen de medewerkers van NS en ProRail. Een ProRail-medewerker met decennia ervaring bij de spoorwegen: 'NS en Prorail hebben inmiddels zo veel accountmanagers, adviseurs, regisseurs, hoofden, directeuren, projectleiders en werkgroepen die allemaal de hele dag bezig zijn hun eigen straatje schoon te vegen, dat ze vergeten de reiziger die op het perron staat te blauwbekken helemaal zijn vergeten.'

Dit artikel is vooral inzichtgevend en de moeite waard om in zijn geheel te lezen omdat de problemen zo herkenbaar zijn, kenmerkend en illustratief voor veel frustratie en klachten zoals die in recente jaren alom op vele werkvloeren gehoord kan worden. NS- en ProRailpersoneel is het van hogerhand verboden met de pers te spreken (in ons vrije land?). Twee NS- en twee ProRail-medewerkers doen dit toch en weten in dit stukje de problemen haarfijn te fileren, te benoemen en uit de doeken doen.
Om te beginnen is daar de weinig logische kunstgreep van de splitsing naar spoorgebruiker en spoorbeheerder. Vervolgens worden beide bedrijven zodanig georganiseerd en geprotocolleerd en procedures zodanig ontworpen dat men op de werkvloer steeds minder beslissingsbevoegdheid en mogelijkheid tot handelen en reageren op zich onverwacht voordoende situaties heeft.

Nu heeft het personeel het gevoel de elementen met één hand op de rug te moeten bestrijden. Altijd een stap te laat omdat over ieder besluit eerst overlegd moet worden met een clubje theoretici in Utrecht. Wij hebben geen enkele vrijheid meer om te improviseren, zegt eigenlijk iedere medewerker van zowel NS als ProRail. Voor de splitsing was het spoor lokaal georganiseerd. Machinisten, perronopzichters en lokale treindienst- en verkeersleiders vormden letterlijk een drie-eenheid. Zij stonden rechtstreeks met elkaar in contact en konden samen overzien welke trajecten in hun regio nog bereden konden worden.

Mogelijkheden en bevoegdheden van enig gewicht zijn nu omhoog gedelegeerd naar de oude en nieuwe managementlagen. De stichting Beroepseer maakt regelmatig gewag van deze tendens die de zin en het enthousiasme van veel werkers op de vloer frustreert en ondermijnt. Het lijkt in de afgelopen jaren bedrijfs- en management-cultuur geworden te zijn dat ondernemingen tot het speeltje van managers zijn verworden waarmee zij al spelend moeten bewijzen hun bonus al dan niet verdiend te hebben. Of dat in een nutsbedrijf van een dergelijk algemeen belang als de spoorwegen ook zo zou moeten functioneren lijkt een beetje een kwestie van politieke stellingname. Ik vind in ieder geval van niet.
Verder vraag ik me af of politici, management-guru's en andere deskundigen de komende tijd nog enige lering uit deze openbare casus en dit voorbeeld van een fikse kloof tussen theorie en praktijk gaan trekken. We wachten maar weer eens af of de commissies van wijze lieden iets zinnigs te melden zullen hebben en het spoor zelf niet bijster zijn geraakt.



De ironie van het verhaal is natuurlijk dat in nadrukkelijke pogingen arbeidsinspanningen te rationaliseren het er in de praktijk steeds irrationeler aan toe kan gaan.
Het kan verkeren zei ons aller Brederoo reeds, maar zie dat een stelletje gedreven managers of politici maar eens wijs te maken.

P.S. Wat mij betreft mag 'systeemautisten' het woord van 2012 worden; we hebben er tenslotte meer dan genoeg van zoals de reiziger onlangs weer eens mocht ervaren!

Denken en doen

Wie kent niet het bekende verhaaltje van de duizendpoot?
Dit lopend wondertje eens werd gevraagd hoe hij het toch klaarspeelde om al voortbewegende al die poten in de juiste volgorde en met de goede timing neer te zetten en weer op te tillen voor de volgende beweging.
Wel .. eh .. nou kijk, zei de duizendpoot, zich op het achterhoofd krabbend: ik geloof dat ik altijd eerst dit doe .. en dan dat en dan .. ook nog zus .. en zo .. en hij struikelde en viel en kwam niet meer overeind.



Ja soms werkt het ook bij ons zo; hoe het denken het doen dan toch in de weg kan zitten!
Maar vaak werkt het ook andersom. Neem iets algemeen bekends als autorijden. Bij de eerste rijlessen moesten we overal bij nadenken en bewust de volgorde van de verschillende handelingen memoreren. Handelingen die de meeste mensen daarna onbewust en zonder er verder bij na te denken gewoon automatisch uitvoeren als de situatie daarom vraagt.
(ik zeg hier nadrukkelijk 'de meeste mensen' want zelf moet ik veel van dergelijke dingen nog wel steevast blijven bedenken, maar ja ik ben ook bepaald niet de allerbehendigste)



Denken en doen lijken zo nogal nauw met elkaar verweven en zo is het, denk ik, ook. Zeker waar het ons fysiek bewegen betreft als in sport, dans of martial arts is het onderscheid niet altijd even helder en misschien idealiter ook wel afwezig. (Een dergelijke integrale benadering van 'ons denken en doen' komen we overigens ook vaak in de Oosterse filosofie tegen)
In weer andere gevallen, bv. in de sociale wetenschappen wordt de kloof tussen denken en doen of tussen theorie en praktijk vaak geproblematiseerd of onderwerp van reflectie als in de orthopedagogiek of in kwesties van sociaal-pedagogische aard. (Een dergelijke voornamelijk cerebrale en theoretische benadering van 'ons denken en doen' is meestal onderdeel en onderwerp van de Westerse filosofie die in die zin toch wel eens wat een zeer bedenkelijke bezigheid lijkt te zijn)



Tja, .. 't kan verkeren, wist Brederode ons reeds te vertellen.

Ik meen dat het Wim Sonneveld was die ooit zei: Dat doe je zo helemaal verkeerd; dat moet je laten doen!



Ook in het maatschappelijke- en het leven van alledag wordt de kloof tussen theorie en praktijk nogal eens als erg groot of als niet te overbruggen ervaren en bestempeld. Zo soms ook in dat vak van mij. Terwijl we daarentegen ook vaak dingen doen zonder ons daar echt bewust van te zijn, laat staan bij na te denken; in een toestand die je het tegendeel van mindfulness (als een kip zonder kop) zou kunnen noemen. In een toestand van mindfulness of flow of hoe je het noemen wilt zouden doen en denken nagenoeg samenvallen of in ieder geval niet als een lastige discrepantie ervaren worden. Daarbij valt in biologisch-evolutionaire zin ook nog eens heel goed te beargumenteren dat ons denken (hersenontwikkeling) het gevolg is van ons doen (wijze van voortbewegen).
Om de werkelijkheid niet al teveel geweld aan te doen, dienen we daarbij tevens de rijkgeschakeerde waaier aan mogelijkheden tussen de diverse uitersten in ogenschouw te nemen.



Het ligt dus allemaal nog niet zo simpel met ons denken en doen als sommige lefschoppers ons wel eens willen doen geloven. En ondertussen laten een aantal BNers zich, tegen ruime betaling door een energiebedrijf, lachend voor gek zetten door op de buis steeds maar weer te roeptoeteren: ik zeg DOEN!



Zelf ben ik meer een twijfelaar



Denken en doen schijnen op verschillende manieren en op verscheidene niveaus nauw en soms wat paradoxaal met elkaar verweven. De werkelijkheid lijkt altijd wel vele malen ingewikkelder dan wij hem graag zouden willen zien. Daarom houden er wij allerlei theorieën op na en hanteren we de nodige al dan niet cyclische modellen om er toch nog een beetje chocola van te kunnen maken.
We kunnen nu eenmaal erg slecht tegen onzekerheid.



Het komt me voor dat denken en doen niet goed zonder elkaar kunnen. Althans niet in een menselijke context en dat is, bij mijn weten, nu eenmaal nog altijd de enige context die we kennen.

Winterweer in Wognum

Het is weer winter.
Ook in Wognum.
Winterse tafereeltjes in een witte wereld.
Zo zag het er vandaag uit:

Dergelijk weer betekent dus ijspret in ons land


voor deze

en gene

De een geniet dus glijdend, al of niet op ijzers, van dit weer en de ander weer turend door wat glas


Deze foto's werden overigens vanuit de huiskamer genomen omdat ik nogal snel last van koude handen krijg. Toch heb ik me gisteren en vandaag nog wel aan een bescheiden rondje op de easy gliders gewaagd en deze witte wereld

en ons dorpsbos ook eens vanaf de sloot bekeken.


De mooiste boom kwam ik toch niet al schaatsend maar al wandelend tegen.
Hij leek wel voor dit weer gemaakt:

Ismakogie

Gisteren en vandaag heb ik mij, in Baarn, eens onledig gehouden met het fungeren als cursist bij een zogeheten keur van de Nederlandse Anne Seidel Ismakogie Vereniging.
De isma.. wat vereniging???

Ismakogie vereniging!
Pardon .... ismakogie?

Dat is een een houdings- en bewegingsleer, met een wellicht wat gekunstelde naam,


gericht op het natuurlijk, met gemak en vitaal bewegen die ontwikkeld werd door de Oostenrijkse Anne Seidel.

Kandidaten van de keur, nogmaals dank voor de lessen!

Dick