(<< zie ook)
Hij lijkt er maar geen genoeg van te kunnen krijgen.
Het zal toch hopelijk geen geval van Doemdenkers Scenario Myopie zijn?
Hoe moet dat het komend jaar aflopen met dr. Sigmund?
Met een knal of met een sisser?
Saturday, December 31, 2011
Dr. Sigmund's obsessie?
Met Dr. Sigmund's gloednieuwe obsessie het jaar uit:
(<< zie ook)
Hij lijkt er maar geen genoeg van te kunnen krijgen.
Het zal toch hopelijk geen geval van Doemdenkers Scenario Myopie zijn?
Hoe moet dat het komend jaar aflopen met dr. Sigmund?
Met een knal of met een sisser?
(<< zie ook)
Hij lijkt er maar geen genoeg van te kunnen krijgen.
Het zal toch hopelijk geen geval van Doemdenkers Scenario Myopie zijn?
Hoe moet dat het komend jaar aflopen met dr. Sigmund?
Met een knal of met een sisser?
Thursday, December 29, 2011
Orakels, cycli, Sigmund en naderend(?) onheil
Laatst ontving ik zomaar een mailtje (spam uit the US of A natuurlijk) waarin een aantal ebooks te koop werden aangeboden en aangeprezen. Deze ebooks zouden de nodige instructies bevatten over hoe je voor te bereiden op december 2012 om zo met voldoende inzet en toewijding nog enige kans op overleving te maken.
Ik heb nog maar even van dit generueze aanbod voor een survival-kit afgezien, maar werd wel nieuwsgierig en googelde 2012 disaster. Zoiets levert dan ruim 300 000 000 hits en zo'n 280 000 000 afbeeldingen op.
Allemensen, wat is hier dan aan de hand?
Het loopt tegen het nieuwe jaar en behalve dat de media ons dan plegen te vervelen met allerlei terugblikken, mensen weer hun favoriete nummers in de top1000 of 2000 willen horen en daarvoor stemmen, radio disc-jockeys zich voor het goede doel in glazen huisjes laten opsluiten en dergelijke wemelt het rond deze tijd ook altijd van de voorspellingen voor dat nieuwe jaar dat komen gaat.
Die voorspellingen lijken in toenemende mate gedomineerd te worden door onheilsprofetieën. Ook elk jaar wordt dan weer eens het eind der tijden aangekondigd met een beroep op de toorn Gods, Nostradamus of een ander orakel.
Het eerdergenoemde grote aantal Google-hits doet vermoeden dat er nogal wat gedoemdacht wordt.
Op het wereldwijde waarschuwende web kunnen doemdenkers in ieder geval genoeg van hun gading vinden. Er zijn zelfs behoorlijk drukbezochte 2012 fora en op youtube zijn zo'n 90 000 filmpjes te vinden die menen iets te melden hebben over het einde van de wereld in 2012. Als je ze nog allemaal zien wilt moet je wel opschieten want volgend jaar rond deze tijd zouden we op z'n minst zonder electriciteit en dus zonder internet zitten.
Hoewel men bij de nu voorspelde december 2012 ramp ook weer Nostradamus, een overlevering van de Hopi-indianen, de Maya kalender, de oude Egyptenaren en meer er bij sleept om de beweringen kracht bij te zetten, beroept men zich ook op (pseudo-?) wetenschappelijke argumenten.
Terwijl anderen zich weer op de bijbel, de veda's en de koran menen te kunnen beroepen om een en ander tegen te spreken.
De argumentatie op wetenschappelijke gronden voor een op z'n minst een bijzonder jaar door verstoring en uitval van electriciteit en communicatiemiddelen zou ondermeer van NASA komen. Er schijnt een 11-jarige cyclus van activiteit op het oppervlakte van de zon te heersen die komend jaar een ongekende piek zou bereiken. Men spreekt in dit verband van solar storm en solar flares. Dat lijkt toch iets anders dan de toorn der goden.
In worst-case scenario's wordt ons daarbij een compleet ontregelde samenleving met bv op hol geslagen oververhitte kerncentrales voorgespiegeld.
Zie hier de rectificatie en geruststelling van NASA.
Maar het kan natuurlijk altijd nog wel heftiger en spectaculairder. Voor het ultieme apocalyptische beeld moeten we bij Patrick Geryl te rade gaan. Hij wijst ons op weer een andere en wat langduriger cyclus, namelijk een die 11000 en nog wat jaren zou duren en die zijn climax vindt in een abrupte verschuiving van de polen over vele honderden kilometers. De gevolgen van een dergelijke catastrofe zijn toch nauwelijks te overzien, zou ik denken. Mijn verbeelding schiet hier althans schromelijk tekort. Dat geldt blijkbaar, als ik de vele youtube filmpjes, survival-kits, doomsday-shelters, -ebooks, -websites en discussies over dit onderwerp op het web der toch wel wiebelige waarheden zo eens bezie en inschat, bepaald niet voor iedereen.
Als ik het goed begrepen heb mogen we volgens Geryl als gevolg van die pole-shift rekenen op een wereldwijde vloedgolf van 2 km hoogte. Als zo'n plotse zondvloed ooit al met een factor 10 minder bewaarheid zou worden, heb ik het, vermoed ik, wel gehad en gezien en zou ik echt niet meer weten hoe en waarvoor nog verder te gaan. Veel mensen blijken daar toch anders tegenover te staan en druk doende en denkende om dit te overleven. Deze lieden willen tegen die tijd met hun survival-kits gebieden opzoeken waar enige overlevingskans zou zijn. Volgens Geryl moeten we ons dan naar Afrika begeven en wel naar plekken boven de 2000 meter. De ironie wil echter dat die plekken zich veelal in wildparken en natuurreservaten bevinden waar het meestal verboden en niet zonder gevaar is om te kamperen. Ha ha, tja, zo maken sommige zogeheten bedreigde diersoorten wellicht nog de meeste kans op overleving.
Mijn glazen bol is helaas toevallig net stuk dus ik durf er niet zoveel over te zeggen. Ach, we zullen het allemaal wel zien (of niet natuurlijk). Binnen afzienbare tijd in ons aller theater.
Ik heb nog maar even van dit generueze aanbod voor een survival-kit afgezien, maar werd wel nieuwsgierig en googelde 2012 disaster. Zoiets levert dan ruim 300 000 000 hits en zo'n 280 000 000 afbeeldingen op.
Allemensen, wat is hier dan aan de hand?
Het loopt tegen het nieuwe jaar en behalve dat de media ons dan plegen te vervelen met allerlei terugblikken, mensen weer hun favoriete nummers in de top1000 of 2000 willen horen en daarvoor stemmen, radio disc-jockeys zich voor het goede doel in glazen huisjes laten opsluiten en dergelijke wemelt het rond deze tijd ook altijd van de voorspellingen voor dat nieuwe jaar dat komen gaat.
Die voorspellingen lijken in toenemende mate gedomineerd te worden door onheilsprofetieën. Ook elk jaar wordt dan weer eens het eind der tijden aangekondigd met een beroep op de toorn Gods, Nostradamus of een ander orakel.
Het eerdergenoemde grote aantal Google-hits doet vermoeden dat er nogal wat gedoemdacht wordt.
Op het wereldwijde waarschuwende web kunnen doemdenkers in ieder geval genoeg van hun gading vinden. Er zijn zelfs behoorlijk drukbezochte 2012 fora en op youtube zijn zo'n 90 000 filmpjes te vinden die menen iets te melden hebben over het einde van de wereld in 2012. Als je ze nog allemaal zien wilt moet je wel opschieten want volgend jaar rond deze tijd zouden we op z'n minst zonder electriciteit en dus zonder internet zitten.
Hoewel men bij de nu voorspelde december 2012 ramp ook weer Nostradamus, een overlevering van de Hopi-indianen, de Maya kalender, de oude Egyptenaren en meer er bij sleept om de beweringen kracht bij te zetten, beroept men zich ook op (pseudo-?) wetenschappelijke argumenten.
Terwijl anderen zich weer op de bijbel, de veda's en de koran menen te kunnen beroepen om een en ander tegen te spreken.
De argumentatie op wetenschappelijke gronden voor een op z'n minst een bijzonder jaar door verstoring en uitval van electriciteit en communicatiemiddelen zou ondermeer van NASA komen. Er schijnt een 11-jarige cyclus van activiteit op het oppervlakte van de zon te heersen die komend jaar een ongekende piek zou bereiken. Men spreekt in dit verband van solar storm en solar flares. Dat lijkt toch iets anders dan de toorn der goden.
In worst-case scenario's wordt ons daarbij een compleet ontregelde samenleving met bv op hol geslagen oververhitte kerncentrales voorgespiegeld.
Zie hier de rectificatie en geruststelling van NASA.
Maar het kan natuurlijk altijd nog wel heftiger en spectaculairder. Voor het ultieme apocalyptische beeld moeten we bij Patrick Geryl te rade gaan. Hij wijst ons op weer een andere en wat langduriger cyclus, namelijk een die 11000 en nog wat jaren zou duren en die zijn climax vindt in een abrupte verschuiving van de polen over vele honderden kilometers. De gevolgen van een dergelijke catastrofe zijn toch nauwelijks te overzien, zou ik denken. Mijn verbeelding schiet hier althans schromelijk tekort. Dat geldt blijkbaar, als ik de vele youtube filmpjes, survival-kits, doomsday-shelters, -ebooks, -websites en discussies over dit onderwerp op het web der toch wel wiebelige waarheden zo eens bezie en inschat, bepaald niet voor iedereen.
Als ik het goed begrepen heb mogen we volgens Geryl als gevolg van die pole-shift rekenen op een wereldwijde vloedgolf van 2 km hoogte. Als zo'n plotse zondvloed ooit al met een factor 10 minder bewaarheid zou worden, heb ik het, vermoed ik, wel gehad en gezien en zou ik echt niet meer weten hoe en waarvoor nog verder te gaan. Veel mensen blijken daar toch anders tegenover te staan en druk doende en denkende om dit te overleven. Deze lieden willen tegen die tijd met hun survival-kits gebieden opzoeken waar enige overlevingskans zou zijn. Volgens Geryl moeten we ons dan naar Afrika begeven en wel naar plekken boven de 2000 meter. De ironie wil echter dat die plekken zich veelal in wildparken en natuurreservaten bevinden waar het meestal verboden en niet zonder gevaar is om te kamperen. Ha ha, tja, zo maken sommige zogeheten bedreigde diersoorten wellicht nog de meeste kans op overleving.
Mijn glazen bol is helaas toevallig net stuk dus ik durf er niet zoveel over te zeggen. Ach, we zullen het allemaal wel zien (of niet natuurlijk). Binnen afzienbare tijd in ons aller theater.
Monday, December 26, 2011
Tussen "..." (1) Brederode
Weer eens tijd om uit een ander vaatje te tappen en een nieuwe 'tag', 'koker' of 'categorie' in het (blog)leven te roepen.
Tussen aanhalingstekens ofwel qoute"... unquote"!; wordt ie dan bij deze gedoopt.
Een plekje voor 'citaten' dus. Onlangs brabbelde ik al iets over citeren en het nut en het gemak ervan. Het is nu eenmaal vaak al vele malen puntiger en beter gezegd dan ik dat zou kunnen. En naast de doorgaans ongelimiteerde en onmetelijke kul en onzin die we zo dagelijks via de media over ons uitgestort krijgen is het toch ook zo dat veel verstandige mensen in de loop der tijd heel veel dermate wijze dingen gezegd hebben dat ze het memoreren en enige bespiegeling altijd waard blijven.
Wijsheid tussen haakjes, zogezegd.
Dan moet de aftrap maar kort en krachtig zijn en wie zou dat beter kunnen dan ons aller en eigen Gerbrand Adriaenszoon Bredero met:
Er is dus nog altijd hoop!
Tussen aanhalingstekens ofwel qoute"... unquote"!; wordt ie dan bij deze gedoopt.
Een plekje voor 'citaten' dus. Onlangs brabbelde ik al iets over citeren en het nut en het gemak ervan. Het is nu eenmaal vaak al vele malen puntiger en beter gezegd dan ik dat zou kunnen. En naast de doorgaans ongelimiteerde en onmetelijke kul en onzin die we zo dagelijks via de media over ons uitgestort krijgen is het toch ook zo dat veel verstandige mensen in de loop der tijd heel veel dermate wijze dingen gezegd hebben dat ze het memoreren en enige bespiegeling altijd waard blijven.
Wijsheid tussen haakjes, zogezegd.
Dan moet de aftrap maar kort en krachtig zijn en wie zou dat beter kunnen dan ons aller en eigen Gerbrand Adriaenszoon Bredero met:
’t kan verkeeren
Er is dus nog altijd hoop!
Friday, December 23, 2011
Wednesday, December 21, 2011
Econoblahblah en fundamentalisme
Het onderstaande heeft bepaald niet iets van een hoopgevend of verheffend kerstverhaaltje, eerder het tegendeel. Het gaat namelijk over ons financieel en economisch reilen en zeilen en wat daar zoal over gezegd, geschreven en gedacht wordt. Op zich niets bijzonders zul je denken, de krant staat er toch ook dagelijks vol van en menig gesprek gaat erover. Maar ik heb helemaal geen verstand van economie en ik ben een volslagen leek op dat terrein. Ook niets bijzonders zul je wellicht zeggen; dacht ik soms dat iedereen die iets over ons financieel-economische systeem te melden had, daar wel verstand van zou hebben. Nou nee, eerlijk gezegd niet en ik denk eigenlijk dat er zoveel onzin over rondgebazuind wordt dat we wel van econoblahblah mogen spreken.
De econoblahblah zoals we die hoofdzakelijk voorgeschoteld krijgen en zoals die sinds een jaar of dertig de financieel-economische wereld in toenemende mate lijkt te sturen en te beheersen neemt niet zelden de vorm van een geloof aan en vertoont volgens mij een paar uiterst gevaarlijke fundamentalistische ideologische trekjes.
Cartoon by Nicholson from “The Australian” newspaper: www.nicholsoncartoons.com.au
In een vorig bloggelementje noemde ik al:
Dat laatste heeft iets onmiskenbaar dubbels aangezien die overheid altijd aangesproken wordt en bijna altijd de schuld krijgt als er mis gaat, terwijl we van diezelfde overheid verwachten dat ze ons tegen misstanden beschermt en kromme zaken subiet weer rechtzet. Daarbij komt dat in een democratie, die die naam ook verdient, bij wijze van spreken wijzelf die overheid zijn dan wel bepalen.
Het fundamentalisme achter die neoliberale vrije markt ideologie werd onder meer door filosoof en 'Denker des Vaderlands' genaamd Hans Achterhuis uitgeplozen en blootgelegd in diens 'De utopie van de vrije markt'. Achterhuis noemt als kern daarvan het gedachtegoed van Ayn Rand met een variatie op de titel van haar boek 'The Virtue of Selfishness' wellicht beter als 'de ideologie van de hebzucht' te bestempelen. En terecht, lijkt mij, als je er een dergelijk mensbeeld op na houdt en je vervolgens alles vanuit die gedachte beschouwt en aldus al je handelen laat bepalen.
De bottomline van dat mensbeeld luidt dat de mens heel veel schoppen onder zijn achterste nodig heeft om tot iets constructiefs te komen omdat ie anders alleen maar op z'n lauweren zal rusten en bij voorkeur op anderen en de gemeenschap zal parasiteren. En angst en eigenbelang zijn de enige twee drijfveren die sterk genoeg zijn om de mens boven deze lamlendige toestand uit te doen stijgen. Verder rust dit mensbeeld zo'n beetje impliciet op wat ideetjes van sociaal-darwinistische snit.
Het is ieder voor zich en God voor ons allen.
Een goede bekende en bewonderaar van Ayn Rand en haar filosofie was ene Alan Greenspan. Inderdaad de Alan Greenspan die van 1987 tot 2006 voorzitter was van de Fed (Federal Reserve) en in die tijd zo'n beetje uitgroeide tot het orakel van de financiële wereld en de vrije markt economie. Hij was ook een bewonderaar van heer roman 'Atlas shrugged' en ze stond naast hem toen hij in 1974 de eed aflegde als lid van iets als de Amerikaanse SER; ze bleven dik bevriend tot aan haar dood.
Voor een hoorcommissie n.a.v. de kredietcrisis gaf Greenspan overigens zo half om half toe dat hij een en ander toch niet helemaal juist gezien had of althans dat hij de reacties op zijn beleid heel anders ingeschat had dan ze in werkelijkheid bleken uit te pakken. So much for objectivism; niets objectiefs daaraan dus maar integendeel pure ideologie.
En niet alle economen omhelzen dit gedachtegoed overigens zo gretig.
Wat betreft dat andere punt: hoe minder overheid(-sbemoeienis), hoe beter, dat neemt vaak al niet minder fanatische en fundamentalistische vormen aan.
Dat heeft ook iets zeer merkwaardigs omdat de lieden die dit geloofsartikel te vuur en te zwaard plegen uit te dragen hun argumenten veelal kracht bij zetten door te verwijzen naar dictatoriale regimes om vervolgens hun eigen democratische gezindheid en instelling te bejubelen en te bezingen.
Cartoon by Nicholson from “The Australian” newspaper: www.nicholsoncartoons.com.au
Toch zijn er hele volksstammen neoliberale en uiterst rechtse lieden die de overheid principieel en ten diepste wantrouwen en bijna elke overheidsinstantie per definitie als vijandig tegenover hun belangen zien en als vijand bejegenen. Dit verschijnsel leek zich met name sporadisch in de US of A voor te doen maar die houding begint zich al aardig te verspreiden en naar onze contreien over te waaien.
Nu zou ik toch denken dat in een fatsoenlijk functionerende democratie die overheid toch eerder je vriend dan je vijand zou zijn. Waar wringt hier dan de schoen?
Ook in Europa zien we een gestage verschuiving naar rechts in dit opzicht. Onze liberaliserende (leve de vrijheid) politici proclameren al jaren een immer terugtrekkende overheid. Het neoliberale ideaal is een overheid die op bedrijfsmatige en doeltreffende wijze de taken van defensie, justitie en het bewaren van de openbare orde op zich neemt en zich buiten wat wetgeving zo weinig mogelijk met ons bemoeit.
Wie meent wij hier in Nederland momenteel vrij gematigde en pragmatische regeringen hebben zou toch eens moeten zien hoe hier de privatisering van en de marktwerking in collectieve verantwoordelijkheden als gezondheidszorg en openbaar vervoer bejubeld en gestaag en in toenemende mate doorgevoerd wordt. Dat lijkt mij allang geen gematigde houding meer in de verhouding en het afschuiven van overheidsverantwoordelijkheden maar meer een extreme positie in naam van een neoliberale ideologie.
Ja, zo verandert er gaandeweg het een en ander zonder dat wij goed en wel in de gaten hebben wat dat dan concreet betekent en wat de werkelijke gevolgen zijn. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen, want heel veel mensen worden natuurlijk wel degelijk aan den lijve geconfronteerd met de gevolgen ervan.
En hoe vergaat het u in deze? Ik heb nog nooit zoveel betaald aan en zo'n stijging van mijn ziektekosten gezien als de laatste paar jaar dat ik van het ziekenfonds naar een ziektekostenverzekeraar moest overstappen toen die zo nodig zou zijn om de kosten in de hand te houden nadat onze regering bedacht had dat ze dat zelf niet kon en de marktwerking het dus maar moest doen.
Wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van deze vrij recente beweging richting het fundamentalistische neoliberale extreem waar we nu weer constant zo'n beetje tegen aan schuren, en dat zijn ideologische wortels behalve in het sociaal-darwinisme ook bij een paar Oostenrijkse denkers heeft, leze eens:
Dat is, in mijn ogen, een bijzonder verhelderend pleidooi voor de sociaaldemocratie en meer een gulden middenweg met betrekking tot vragen als: hoeveel vrije markt en hoeveel overheid is bevorderlijk voor het nut van het algemeen?
Lijkt mij duidelijk een andere en zinniger vraagstelling dan die ingegeven door de alles-of-niets houding en mentaliteit die momenteel op dit en vele andere terreinen hoogtij lijkt te vieren. Ik kan het meestal niet zo goed vinden met extremisten, fanatici en fundamentalisten.
Ik mag dan geen verstand van economie hebben; ik denk dat dat van Tony Judt toch niet zomaar gezegd kan worden.
Judt begint elk hoofdstuk met een citaat en het hele boek met dit citaat van Oliver Goldsmith:
De econoblahblah zoals we die hoofdzakelijk voorgeschoteld krijgen en zoals die sinds een jaar of dertig de financieel-economische wereld in toenemende mate lijkt te sturen en te beheersen neemt niet zelden de vorm van een geloof aan en vertoont volgens mij een paar uiterst gevaarlijke fundamentalistische ideologische trekjes.
Cartoon by Nicholson from “The Australian” newspaper: www.nicholsoncartoons.com.au
In een vorig bloggelementje noemde ik al:
Het rotsvaste geloof en vertrouwen in de immer heilzame werking van een absolute en ongebreidelde vrije markt.
De al bijna even vastgeroeste afkeer van en wantrouwen tegenover alles wat overheid is of heet te zijn. Des te minder overheid des te beter, luidt het credo.
Dat laatste heeft iets onmiskenbaar dubbels aangezien die overheid altijd aangesproken wordt en bijna altijd de schuld krijgt als er mis gaat, terwijl we van diezelfde overheid verwachten dat ze ons tegen misstanden beschermt en kromme zaken subiet weer rechtzet. Daarbij komt dat in een democratie, die die naam ook verdient, bij wijze van spreken wijzelf die overheid zijn dan wel bepalen.
Het fundamentalisme achter die neoliberale vrije markt ideologie werd onder meer door filosoof en 'Denker des Vaderlands' genaamd Hans Achterhuis uitgeplozen en blootgelegd in diens 'De utopie van de vrije markt'. Achterhuis noemt als kern daarvan het gedachtegoed van Ayn Rand met een variatie op de titel van haar boek 'The Virtue of Selfishness' wellicht beter als 'de ideologie van de hebzucht' te bestempelen. En terecht, lijkt mij, als je er een dergelijk mensbeeld op na houdt en je vervolgens alles vanuit die gedachte beschouwt en aldus al je handelen laat bepalen.
De bottomline van dat mensbeeld luidt dat de mens heel veel schoppen onder zijn achterste nodig heeft om tot iets constructiefs te komen omdat ie anders alleen maar op z'n lauweren zal rusten en bij voorkeur op anderen en de gemeenschap zal parasiteren. En angst en eigenbelang zijn de enige twee drijfveren die sterk genoeg zijn om de mens boven deze lamlendige toestand uit te doen stijgen. Verder rust dit mensbeeld zo'n beetje impliciet op wat ideetjes van sociaal-darwinistische snit.
Het is ieder voor zich en God voor ons allen.
Een goede bekende en bewonderaar van Ayn Rand en haar filosofie was ene Alan Greenspan. Inderdaad de Alan Greenspan die van 1987 tot 2006 voorzitter was van de Fed (Federal Reserve) en in die tijd zo'n beetje uitgroeide tot het orakel van de financiële wereld en de vrije markt economie. Hij was ook een bewonderaar van heer roman 'Atlas shrugged' en ze stond naast hem toen hij in 1974 de eed aflegde als lid van iets als de Amerikaanse SER; ze bleven dik bevriend tot aan haar dood.
Voor een hoorcommissie n.a.v. de kredietcrisis gaf Greenspan overigens zo half om half toe dat hij een en ander toch niet helemaal juist gezien had of althans dat hij de reacties op zijn beleid heel anders ingeschat had dan ze in werkelijkheid bleken uit te pakken. So much for objectivism; niets objectiefs daaraan dus maar integendeel pure ideologie.
En niet alle economen omhelzen dit gedachtegoed overigens zo gretig.
Wat betreft dat andere punt: hoe minder overheid(-sbemoeienis), hoe beter, dat neemt vaak al niet minder fanatische en fundamentalistische vormen aan.
Dat heeft ook iets zeer merkwaardigs omdat de lieden die dit geloofsartikel te vuur en te zwaard plegen uit te dragen hun argumenten veelal kracht bij zetten door te verwijzen naar dictatoriale regimes om vervolgens hun eigen democratische gezindheid en instelling te bejubelen en te bezingen.
Cartoon by Nicholson from “The Australian” newspaper: www.nicholsoncartoons.com.au
Toch zijn er hele volksstammen neoliberale en uiterst rechtse lieden die de overheid principieel en ten diepste wantrouwen en bijna elke overheidsinstantie per definitie als vijandig tegenover hun belangen zien en als vijand bejegenen. Dit verschijnsel leek zich met name sporadisch in de US of A voor te doen maar die houding begint zich al aardig te verspreiden en naar onze contreien over te waaien.
Nu zou ik toch denken dat in een fatsoenlijk functionerende democratie die overheid toch eerder je vriend dan je vijand zou zijn. Waar wringt hier dan de schoen?
Ook in Europa zien we een gestage verschuiving naar rechts in dit opzicht. Onze liberaliserende (leve de vrijheid) politici proclameren al jaren een immer terugtrekkende overheid. Het neoliberale ideaal is een overheid die op bedrijfsmatige en doeltreffende wijze de taken van defensie, justitie en het bewaren van de openbare orde op zich neemt en zich buiten wat wetgeving zo weinig mogelijk met ons bemoeit.
Wie meent wij hier in Nederland momenteel vrij gematigde en pragmatische regeringen hebben zou toch eens moeten zien hoe hier de privatisering van en de marktwerking in collectieve verantwoordelijkheden als gezondheidszorg en openbaar vervoer bejubeld en gestaag en in toenemende mate doorgevoerd wordt. Dat lijkt mij allang geen gematigde houding meer in de verhouding en het afschuiven van overheidsverantwoordelijkheden maar meer een extreme positie in naam van een neoliberale ideologie.
Ja, zo verandert er gaandeweg het een en ander zonder dat wij goed en wel in de gaten hebben wat dat dan concreet betekent en wat de werkelijke gevolgen zijn. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen, want heel veel mensen worden natuurlijk wel degelijk aan den lijve geconfronteerd met de gevolgen ervan.
En hoe vergaat het u in deze? Ik heb nog nooit zoveel betaald aan en zo'n stijging van mijn ziektekosten gezien als de laatste paar jaar dat ik van het ziekenfonds naar een ziektekostenverzekeraar moest overstappen toen die zo nodig zou zijn om de kosten in de hand te houden nadat onze regering bedacht had dat ze dat zelf niet kon en de marktwerking het dus maar moest doen.
Wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van deze vrij recente beweging richting het fundamentalistische neoliberale extreem waar we nu weer constant zo'n beetje tegen aan schuren, en dat zijn ideologische wortels behalve in het sociaal-darwinisme ook bij een paar Oostenrijkse denkers heeft, leze eens:
Het land is moehet laatste werk van Tony Judt
verhandeling over onze ontevredenheid
Dat is, in mijn ogen, een bijzonder verhelderend pleidooi voor de sociaaldemocratie en meer een gulden middenweg met betrekking tot vragen als: hoeveel vrije markt en hoeveel overheid is bevorderlijk voor het nut van het algemeen?
Lijkt mij duidelijk een andere en zinniger vraagstelling dan die ingegeven door de alles-of-niets houding en mentaliteit die momenteel op dit en vele andere terreinen hoogtij lijkt te vieren. Ik kan het meestal niet zo goed vinden met extremisten, fanatici en fundamentalisten.
Ik mag dan geen verstand van economie hebben; ik denk dat dat van Tony Judt toch niet zomaar gezegd kan worden.
Judt begint elk hoofdstuk met een citaat en het hele boek met dit citaat van Oliver Goldsmith:
Wee het land waar haast het zijn bepaalt, waar rijkdom groeit, maar de mens verschraalt.Dat was dan toch nog even iets in de trant van een kerstboodschapje toe, zij het één met een wellicht wat opgeheven vingertje!
Monday, December 19, 2011
Zomaar twee politici
De afgelopen week werd Mark Rutte in ons land voor de tweede maal op rij tot politicus van het jaar verkozen. Niet door mij overigens. Ik kan ook het nut van dergelijke verkiezingen niet zo erg inzien en vraag me daarbij af of we dan geen andere goede politici meer hebben.
Ook deze week overleed een politicus van formaat die zondermeer wel altijd mijn respect en bewondering heeft kunnen wegdragen. Dat was Václav Havel.
Beiden zeggen of zeiden pal te staan voor ons aller vrijheid.
Maar ja, dat roepen wel meer lieden en bewegingen op het politieke schouwtoneel.
Ook deze week overleed een politicus van formaat die zondermeer wel altijd mijn respect en bewondering heeft kunnen wegdragen. Dat was Václav Havel.
Beiden zeggen of zeiden pal te staan voor ons aller vrijheid.
Maar ja, dat roepen wel meer lieden en bewegingen op het politieke schouwtoneel.
Thursday, December 15, 2011
Kritische praat
Vorige week liep ik zomaar eens een oud-collega tegen het lijf. Dat wil zeggen hij liep mij bijna tegen het lijf toen ik in de supermarkt net een stukje koek naar de mond bracht en wilde gaan proeven. Hij zag me echter op tijd en maakte terwijl hij me op de schouder tikte een opmerking over die lekkere koek.
Hé hallo, hoe is het met jou ... tijd niet gezien enzovoorts en zo raakte we even over een en ander aan de praat.
Even
En warempels, zo kwam het gesprek ook nog even op Ger met zijn dikke vesten en zijn niet altijd even goed verstaanbaar limburgs accent.
En weet je nog dat we toen nog kritisch moesten zijn?
Ja, inderdaad dat herinner ik me nog wel, Tom. Ons werd toentertijd expliciet gevraagd en op het hart gedrukt om toch vooral 'kritisch' te zijn ten aanzien van ons werk, ons zelf en ons handelen.
Dan lijkt er toch zomaar wel een en ander veranderd veranderd in die tijd want weet je, dat wordt me eigenlijk al jaren niet meer gevraagd!
Er wordt me daarentegen wel met enige regelmaat gevraagd of ik me wel aan de regels en de protocollen wil houden.
P.S. Over die regels valt hier en daar nog wel het een en ander te zeggen.
Hé hallo, hoe is het met jou ... tijd niet gezien enzovoorts en zo raakte we even over een en ander aan de praat.
Even
En warempels, zo kwam het gesprek ook nog even op Ger met zijn dikke vesten en zijn niet altijd even goed verstaanbaar limburgs accent.
En weet je nog dat we toen nog kritisch moesten zijn?
Ja, inderdaad dat herinner ik me nog wel, Tom. Ons werd toentertijd expliciet gevraagd en op het hart gedrukt om toch vooral 'kritisch' te zijn ten aanzien van ons werk, ons zelf en ons handelen.
Dan lijkt er toch zomaar wel een en ander veranderd veranderd in die tijd want weet je, dat wordt me eigenlijk al jaren niet meer gevraagd!
Er wordt me daarentegen wel met enige regelmaat gevraagd of ik me wel aan de regels en de protocollen wil houden.
P.S. Over die regels valt hier en daar nog wel het een en ander te zeggen.
Tuesday, December 13, 2011
Ware democratie?
De Britse premier Cameron mag deze dagen in eigen huis zijn visie verdedigen op de actuele Europese ontwikkelingen en zijn afwijzing van de maatregelen en afspraken om de Euro te redden. De oppositie, zijn coalitiegenoot en bv. de Schotse regering zijn nogal gepikeerd en verontwaardigd over de wijze waarop hij Groot-Brittanië in Europa en daarmee indirect op het politieke wereldtoneel buiten spel lijkt te hebben gezet. De kranten staan er vol van deze week.
Volgens velen zou Engeland veel beter af zijn als volwaardig lid van de Europese Unie en wellicht zelfs met de Euro. Dat denk ik ook. De gewone man heeft het al lange tijd niet zo best en zo breed in dat land over de grote sloot. Iemand in mijn sociaal-ecomische positie heeft het daar heel wat moeilijker en slechter dan ik hier.
Daarbij vind ik toevallig persoonlijk dat Engeland bij Europa hoort en Europa ook beter af zou zijn met Engeland erbij, maar daar kraait natuurlijk geen haan naar.
Cameron slaat zich Brits, stoïcijns en minzaam glimlachend door het typisch luidruchtige lagerhuisdebat heen. Zijn coalitiegenoot laat verstek gaan maar hij weet zich, middels de polls, verzekerd van de steun van 65% van de Britse bevolking.
Is dat nou ware democratie of een onderscheidend kenmerk daarvan; ijzerenheinig bewijzen dat je met de zegen van de publieke opinie een gebaar kunt maken dat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid tegen het eigen en het algemeen belang indruist?
Volgens velen zou Engeland veel beter af zijn als volwaardig lid van de Europese Unie en wellicht zelfs met de Euro. Dat denk ik ook. De gewone man heeft het al lange tijd niet zo best en zo breed in dat land over de grote sloot. Iemand in mijn sociaal-ecomische positie heeft het daar heel wat moeilijker en slechter dan ik hier.
Daarbij vind ik toevallig persoonlijk dat Engeland bij Europa hoort en Europa ook beter af zou zijn met Engeland erbij, maar daar kraait natuurlijk geen haan naar.
Cameron slaat zich Brits, stoïcijns en minzaam glimlachend door het typisch luidruchtige lagerhuisdebat heen. Zijn coalitiegenoot laat verstek gaan maar hij weet zich, middels de polls, verzekerd van de steun van 65% van de Britse bevolking.
Is dat nou ware democratie of een onderscheidend kenmerk daarvan; ijzerenheinig bewijzen dat je met de zegen van de publieke opinie een gebaar kunt maken dat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid tegen het eigen en het algemeen belang indruist?
Sunday, December 11, 2011
Shailish is niet meer
Onze poes Shailish (14-6-1995/9-12-2011) is niet meer.
Ze is op 5 dagen na zestien en een half jaar geworden.
Daarvan heeft ze ons zo'n kleine twaalf jaar lang gezelschap gehouden.
Het was, evenals haar vier illustere voorgangers, een bijzonder kattenbeest met een, zoals dat katten betaamt, geheel eigen karakter.
Hier wat foto's van haar laatste korte wandelingetje door de tuin.
We zullen haar missen.
Ze is op 5 dagen na zestien en een half jaar geworden.
Daarvan heeft ze ons zo'n kleine twaalf jaar lang gezelschap gehouden.
Het was, evenals haar vier illustere voorgangers, een bijzonder kattenbeest met een, zoals dat katten betaamt, geheel eigen karakter.
Hier wat foto's van haar laatste korte wandelingetje door de tuin.
We zullen haar missen.
Tuesday, December 6, 2011
Hij gaat ... hij gaat ...!
Hij is gekomen en nu gaat hij dan weer, zo gaat dat nu eenmaal elk jaar weer. Hij lijkt echter wel steeds vroeger te komen. Dit jaar kwam hij al een dag na Sint Maarten binnenstomen. Vooral winkeliers schijnen daar wel blij mee te zijn. Wel die kunnen nu de kas opmaken en hun redenen tot al dan niet tevredenheid weer gaan tellen.
Buiten de gebruikelijke commerciële uitbaterij van zijn komst en wat al even gebruikelijke uitingen van weerstand en bezwaren daartegen (waar we dan vanwege de economische en andere jolijt overigens zelden al te zwaar aan tillen) werden de pennen dit jaar ook nog in de inkt gedoopt voor een geheel andere kwestie. Namelijk moeten de Pieten altijd maar zwart zijn en staat dat niet gelijk aan het schofferen of discrimineren van een bepaalde bevolkingsgroep? En als je dat vindt mag je daar dan bij gelegenheid uiting aan geven of geef je dan dermate aanstoot aan onze Nederlandse traditie en identiteit dat je dan wel ruw naar de grond of in de boeien geslagen mag worden?
Tja dat zijn zo van die vragen die de gemoederen in ons land zomaar bezig kunnen houden.
Maar die goedheiligman beroert de gemoederen van kleine kinderen en andere gelovigen sowieso al. De spanning en de opwinding van het afwachten lopen soms dermate op dat ze ermee naar bed gaan en mee opstaan en het leven van alledag op z'n minst lichtelijk ontregeld raakt.
Op mijn werk hoorde ik, met een voor mij nieuwe term, al regelmatig spreken over sinterklaas-stress. Het schijnt dat veel ouders met jonge kinderen hier soms ook mee te kampen hebben.
Maar ook voor de Sint is de tijd van gaan dan toch weer gekomen. En heel veel mensen zijn er echt niet rouwig om dat hij weer gaat. Toon Hermans was bijvoorbeeld zo iemand die hem liever zag gaan dan komen.
We zullen zien of zijn collega heiligman uit het hoge noorden met zijn aanwezigheid wat meer rust en vrede uit weet te stralen.
Buiten de gebruikelijke commerciële uitbaterij van zijn komst en wat al even gebruikelijke uitingen van weerstand en bezwaren daartegen (waar we dan vanwege de economische en andere jolijt overigens zelden al te zwaar aan tillen) werden de pennen dit jaar ook nog in de inkt gedoopt voor een geheel andere kwestie. Namelijk moeten de Pieten altijd maar zwart zijn en staat dat niet gelijk aan het schofferen of discrimineren van een bepaalde bevolkingsgroep? En als je dat vindt mag je daar dan bij gelegenheid uiting aan geven of geef je dan dermate aanstoot aan onze Nederlandse traditie en identiteit dat je dan wel ruw naar de grond of in de boeien geslagen mag worden?
Tja dat zijn zo van die vragen die de gemoederen in ons land zomaar bezig kunnen houden.
Maar die goedheiligman beroert de gemoederen van kleine kinderen en andere gelovigen sowieso al. De spanning en de opwinding van het afwachten lopen soms dermate op dat ze ermee naar bed gaan en mee opstaan en het leven van alledag op z'n minst lichtelijk ontregeld raakt.
Op mijn werk hoorde ik, met een voor mij nieuwe term, al regelmatig spreken over sinterklaas-stress. Het schijnt dat veel ouders met jonge kinderen hier soms ook mee te kampen hebben.
Maar ook voor de Sint is de tijd van gaan dan toch weer gekomen. En heel veel mensen zijn er echt niet rouwig om dat hij weer gaat. Toon Hermans was bijvoorbeeld zo iemand die hem liever zag gaan dan komen.
We zullen zien of zijn collega heiligman uit het hoge noorden met zijn aanwezigheid wat meer rust en vrede uit weet te stralen.
Thursday, December 1, 2011
En zo is het ook nog!
Het kan verkeren zei Brederode reeds en zo is het toevallig ook nog eens een keer!
De dingen blijken nu eenmaal niet altijd te zijn wat ze aanvankelijk leken te zijn.
Voor degenen die, evenals ik, dusdanig onder de indruk zijn van hoe Iain McGilchrist de spijker op de kop lijkt te slaan met zijn lezing, over zowel de specialisatie als de samenwerking van onze beide hersenhelften en het schijnbare effect daarvan op onze cultuur, dat ze, evenals ik, nog wel iets langer dan 12 of 32 minuten naar hem zouden kunnen en willen luisteren hier nogmaals McGilchrist met: Things are not what they seem, in het Schumacher College.
Hier sprak dan zo'n anderhalf uur een psychiater zonder computer op zijn bureau en één die, als ik zijn verhaal een beetje begrepen heb, zich ook wel weinig gelegen zal laten liggen aan iets als de DSM, nog wel altijd het spoorboekje van veel van zijn vakgenoten.
Neuropraat naar mijn hart, grondige analyse gerelateerd aan ervaring en doorspekt van wijsheid.
Iets dat we veelal en, naar het zich nu laat aanzien, steeds vaker in de politiek en de media, het bestuur en management, in de wereld van het grote geld en de economie en op allerlei werkvloeren node moeten ontberen.
Meer rechts- >>
en links- >>
en meer neuropraat >>
De dingen blijken nu eenmaal niet altijd te zijn wat ze aanvankelijk leken te zijn.
Voor degenen die, evenals ik, dusdanig onder de indruk zijn van hoe Iain McGilchrist de spijker op de kop lijkt te slaan met zijn lezing, over zowel de specialisatie als de samenwerking van onze beide hersenhelften en het schijnbare effect daarvan op onze cultuur, dat ze, evenals ik, nog wel iets langer dan 12 of 32 minuten naar hem zouden kunnen en willen luisteren hier nogmaals McGilchrist met: Things are not what they seem, in het Schumacher College.
Hier sprak dan zo'n anderhalf uur een psychiater zonder computer op zijn bureau en één die, als ik zijn verhaal een beetje begrepen heb, zich ook wel weinig gelegen zal laten liggen aan iets als de DSM, nog wel altijd het spoorboekje van veel van zijn vakgenoten.
Neuropraat naar mijn hart, grondige analyse gerelateerd aan ervaring en doorspekt van wijsheid.
Iets dat we veelal en, naar het zich nu laat aanzien, steeds vaker in de politiek en de media, het bestuur en management, in de wereld van het grote geld en de economie en op allerlei werkvloeren node moeten ontberen.
Meer rechts- >>
en links- >>
en meer neuropraat >>
Subscribe to:
Posts (Atom)