Oecomene of een afgunstig ratjetoe?

Dat eerste zou je, door de Mezquita dwalend, haast kunnen gaan denken maar dat blijkt toch bepaald niet het geval.

In een vorig blogje verwees ik al naar de mengelmoesachtige uitstraling van de Mezquita in Córdoba. ‘Mezclado -da’ zou je het in het spaans kunnen noemen. Dat komt omdat er her en der in deze gigantische en stijlvolle moskee allerlei christelijke elementen zijn aangebracht en er in de loop der tijd plompverloren ergens in het midden weer een stukje christelijke kathedraal tussen gewurmd werd. Dat levert in esthetisch opzicht wat wisselende resultaten op, variërend van redelijk geslaagd tot ronduit poppenkast-achtig. Deze bijzondere mix doet hier en daar toch heus denken aan de spreekwoordelijke vlag op de modderschuit, met dien verstande het dat het hier toch eerder een beetje de vlag is uit de toon valt. Toch zou dit aspect, onder het mom van oecomenische toenadering en wederzijds respect, nog met gepaste welwillendheid te bezien en te verwelkomen zijn.

Maar zo zijn de kaarten op het moment toch echt niet geschud. De Mezquita werd met het historisch centrum van Córdoba weliswaar tot werelderfgoed verklaard maar doet gewoon dienst als christelijk gebedshuis onder het gezag van Rome.
Recentelijk wordt er stevig door de politiek en de diocees (het bisdom) gesteggeld over eigendomsaanspraken op dit stukje werelderfgoed en doen de kerkelijke autoriteiten zomaar hard hun best om de gebruikelijke naam ‘Mezquita’ (moskee) te verdonkeremanen en in onbruik te laten vervallen. Gelukkig zijn er nog politici en rechtsgeleerden als Antonio Manuel Rodríguez die dat niet zomaar over hun kant laten gaan.
Hier lijkt vanuit religieuze hoek toch weinig sprake van iets als een oecomenische gedachte.

Tja, wie weet wat wijsheid is wanneer er religieus gekleurde eigendomsaanspraken en/of waarheidsclaims in het geding zijn? Al zo’n vijftien jaar wordt er vanuit moslim-kringen gelobbyd dat ook moslims hier zouden kunnen/mogen bidden, maar kregen daarbij steeds nul op rekest. In 2010 was dit aanleiding tot een incident toen moslims er wel in gebed gingen en een uitdrukkelijke aanmaning hiermee te stoppen negeerden.

Toen wij de Mezquita bezochten zagen we, tussen de roomse relikwieën, altaarstukken, versierselen en afbeeldingen, opeens iemand een bankje verplaatsen om daar vervolgens op te klimmen en zich in gebed tot Mekka te richten. Niemand riep hem tot de orde en ach .. van mij mag ie.

Evenzogoed een mooi stukje erfgoed die Mezquita de Córdoba:

Dat was toch wel even meer ..

.. dan zomaar een fris windje dat er vanmiddag over waaide. Er gold dan ook een weeralarm. Daar klonk een wat onbestemde knal boven het razen van de wind uit en dat bleek een pan van het dak te zijn. Wat we niet hoorden en iets later pas vernamen en zagen was dat aan de andere kant van het huis bij de buren de 'Goudenregen', die inmiddels alweer helemaal groen was, om was gewaaid. Het scheelde niet veel maar hij had net onze auto niet geraakt. Het had ook anders kunnen zijn. Zouden scherven dan soms toch een beetje geluk brengen?

Toch nog weer wat Grieks verdriet

Merkte ik in een vorig blogje op nu wel eens genoeg over Griekenland en de euro gepalaverd te hebben; ik kan het blijkbaar niet laten dus toch nog even wat links toe.
Jürgen Habermas, icoon en geweten van de na-oorlogse intellectuele elite in Duitsland heeft namelijk ook nog iets te melden over de kwestie: zie dit interview in de Guardian en een artikel van zijn hand.
Of de Duitse of de Europese politiek en het zogenoemde ‘gesundes volksempfinden’ zich iets aan het oordeel van Habermas gelegen zullen laten liggen valt overigens nog te bezien en waarschijnlijk wel te betwijfelen.
De Correspondent heeft bij monde van Jesse Frederik ook nog wat commentaar met wat cijfertjes en grafiekjes, want daar zijn we zo dol op en we bouwen onze oordelen nu eenmaal graag op harde cijfers.

Gezien de kakafonie van econoblahblah rond de hele kwestie is enige duiding en het in perspectief zetten van een en ander door een econoom die heldere gewone-mensentaal spreekt hier wellicht op zijn plaats:

Mezquita

Zo, wel weer even genoeg gepalaverd hier over Griekenland in verband met de euro, onmogelijke schulden, onmacht en politiek geblunder. Dat kan ik misschien ook maar beter over laten aan lieden die beduidend meer verstand hebben van economie dan ik en een beetje kijk hebben op de rol van ‘het slijk der aarde’ daarin. Mensen als bijvoorbeeld Piketty, Hudson, Stiglitz of Krugman. En ook het oordeel en de opvattingen van Varoufakis in deze acht ik heel wat gedegener en doorwrochter dan die van bijvoorbeeld onze eigen eerste minister Rutte.

Ik wil het maar weer eens over Spanje en een recent vakantie-uitstapje van Marian en mij hebben. Dat is dus even geheel andere koek.

Geheel conform ons ‘krasse reisschema’ begaven wij ons op dag 4 op vier gehuurde wielen van Sevilla naar Marmolejo, een wat slaperig plaatsje van nog geen 8000 zielen.
Op die route en niet al te ver van Marmalejo ligt ook Córdoba. En dat vraagt dan natuurlijk om een bezoekje aan die stad en aan de Mezquita. Nu roept ‘de Mesquita’ bij allereerst associaties op met Amsterdamse diamantslijpers en een bekende Nederlandse komiek uit mijn jeugdjaren.
Maar hier gaat het nu toch om de ‘Mezquita’ ofwel de kathedraal van Córdoba. Een toeristische trekpleister die zeer zeker de moeite waard bleek. Een indrukwekkend bouwwerk met z’n vele Moorse gewelven en de bijzondere, soms wat merkwaardige combinatie van Christelijke, en dan met name Rooms-katholieke, en Islamitische elementen; bijzonder in zowel de esthetisch evenwichtige en geslaagde aspecten als in de overdadige en wat over-the-top kanten ervan. Een plek ook van een serene, welhaast betoverende en aangename atmosfeer waar je niet zomaar op uitgekeken raakt. Wij waren althans behoorlijk onder de indruk van de strakke maar evenwichtige en uitnodigende Islamitische architectuur en decoratieve kunst. Wanneer je dan een paar weken later in een TV-serie over Abraham Kuyper hoort dat hij destijds geïntrigeerd sprak over de sensuele aantrekkingskracht danwel betovering van de Islam, dan kun je je daar toch zomaar opeens iets meer bij voorstellen.

P.S. Mocht je toevallig belangstelling in waarzeggen of voorspellen hebben, dan kun je overigens ook bij een 'de Mesquita' terecht.

Aandacht voor het hechtingsproces en ...

Een favoriet en telkens terugkerend thema op het blog van Henk50 is dat van 'hechting' bij onze (dier)soort 'de mens'. Zelf heb ik me, op dit blog, ook nog eens aan een paar stukjes over dit boeiende onderwerp gewaagd.
Dat dit onderwerp ook werkelijk boeit bleek me eens temeer uit de belangstelling en de reacties van mijn collega's toen diezelfde Henk50 op het werk twee cursusmiddagen over 'hechting en gehechtheid' gaf.

Deze week brachten Marilse & Ewoud het thema 'hechting', onder de noemer ouder-kindrelatie, onder de aandacht in De Correspondent.

In een reactie op dat artikel werd ik attent gemaakt op het boek en de bijzonder doorwrochte en interessante inzichten van de, mij tot dan onbekende, antropologe Jean Liedloff. Met haar verfrissende en behartenswaardige kijk op de vroegkinderlijke ontwikkeling en daarbij tevens massieve kritiek op onze (beschaafde?) Westerse cultuur te zien en te horen op Vimeo:

Jean Leidloff - The Continuum Concept from Touch the Future on Vimeo.

Zwemkoeken?

Vanmorgen, op het werk, moesten we even wat boodschappen halen bij een alom bekende grootgrutter.
Als laatse artikel prijkte op ons boodschappenlijstje: zwemkoeken.
Zwemkoeken?; jawel, zwemkoeken!
Wat zijn dat dan voor koeken?; zou je je zomaar af kunnen vragen.
Gaan we soms onder-water-koekhappen in het zwembad of houdt de plaatselijke zwemvereniging misschien net een koekactie?
Nee hoor, na het zwemmen nemen wij gewoon(lijk) een extra grote of lekkere koek bij de koffie. Een soort van bonus, zeg maar, en die heten dan uiteraard .....



Ze werden echter niet als zodanig op het schap vermeld en waren ook niet in de bonus.

Een totaal gebrek aan ...

... 'collectieve verbeeldingskracht van veel slimme mensen […] om het systeem als een geheel te begrijpen.’

, luidde in 2009 het antwoord van vooraanstaande Britse economen op een vraagje van Hare Majesteit over hoe het kon bestaan dat we die inmiddels fameuze financiële crisis niet aan zagen komen.

In een artikeltje in de Correspondent roept Rutger Bregman dit gedenkwaardige doch nogal gemakkelijk te vergeten en te negeren kattebelletje aangaande de belangrijkste oorzaak van de eurocrisis nog eens in herinnering. Daarbij concludeert hij dat mocht de een of andere koningin straks, na een mogelijk Grexit, ook wel eens van de slimste economen willen weten waarom we dat dan toch weer niet aan zagen komen, ze hoogstwaarchijnlijk op eenzelfde antwoord mag rekenen: Een totaal gebrek aan collectieve verbeeldingskracht.
Waar we dan nog aan toe zouden kunnen voegen: plus een stuitend gebrek aan solidariteit en aan politieke moed en doortastendheid.

Ik wil niet eindeloos doorgaan met het aanhalen en citeren van lieden die in deze kwestie op dezelfde golflengte zitten als ikzelf (want dat begint dan wellicht toch wat te lijken op het aanhalen van je eigen woorden) maar dit stukje van Bregman in de Correspondent en daarin de verwijzing naar Steve Randy Waldman slaan, wat mij betreft, weer dermate de spijker op de kop dat ik ze toch nog even aan die laatste voetnoot toe wil voegen.

Rutger Bregman:

Zoals Zuid-Holland eigenlijk Drenthe subsidieert, zo kan de eurozone alleen werken als de rijke landen solidair zijn met de armere landen

Steve Randy Waldman:

Throughout the crisis, European elites have faced a simple choice: Acknowledge and explain to electorates their own mistakes, which do not line up along national borders of virtue and vice, or revert to a much older playbook and manufacture scapegoats.

Such tiny, tiny people.

Griekse voetnoot

De kranten staan momenteel uiteraard bol van de analyses, meningen en voorspellingen aangaande een mogelijk 'Grexit'.
Wat mij daarin opvalt is dat de meeste van die commentaren opeens een stuk helderder, omvattender en genuanceerder lijken dan wat we eerder gewend waren te lezen over 'de Grieken en de euro'; al zijn ze zelden zo diepgravend en omvattend als het scherpe commentaar van Michael Hudson.

Maar de nuance wordt blijkbaar niet door iedereen op prijs gesteld want gisteren opent De kwestie van Peter de Waard met de zin:

Het is in Nederland langzaam riskanter het voor de Grieken op te nemen dan voor de extremisten van IS.

Men leze de Volkskrant van woensdag 8 juli er op na om te weten waarom dat zo zou zijn. De Waard eindigt zijn stukje met de volgende behartenswaardige woorden:

Als er een Grexit komt, is die deels gebaseerd op hardnekkige vooroordelen en de stereotypering van mensen met een bepaalde nationaliteit. De Grexit zal de wereld wel aankunnen, net als de implosie van de euro en een muur om elke staat.
De toename van vooroordelen, ook onder geïnformeerde mensen, niet.

Ik moest me vandaag maar van verder commentaar op dit Griekse en Europese debacle onthouden en sluit me graag aan bij de Voetnoot van Arnon Grunberg in de krant van eergisteren. Nee, geen politicus, econoom of financiële bolleboos dus, maar een schrijver/columnist die met weinig woorden de zaak in de kern weet te vatten:

Voetnoot Beul

Der Spiegel noemde Merkel een 'pedagogische imperialist'. Paul Krugman noemde de Europese technocraten 'middeleeuwse artsen'. Hoewel ik een fan ben van Merkel en hoewel ik denk dat technocraten wijze beslissingen kunnen nemen, geloof ik dat beiden gelijk hebben.
De Griekse operette - het is verstandig tragedie van operette te onderscheiden en ool al kan een operette uitmonden in een tragedie, zitten we vooralsnog in de operettefase - had voorkomen kunnen worden als Merkel dezelfde moed had opgebracht tegenover Griekenland als tegenover Pegida. Merkel demonstreerde tegen Pegida en rassenhaat in de Bondsrepubliek, warvoor ze niet genoeg kan worden geprezen.
In de analyse van Der Spiegel verschool ze zich wat Griekenland betreft achter het IMF in plaats van tot kwijtschelding over te gaan. Officieel is Europa tegen de doodstraf, in het geval van Griekenland bleek de trojka een gretige beul; de patiënt doden opdat hij nooit meer ziek kan worden.
Arnon Grunberg

Er zijn mensen die vinden dat er inmiddels veel teveel woorden aan deze kwestie vuil gemaakt worden en je hebt ook mensen die zich gewoon liever op de feiten en harde cijfers concentreren; voor hen nog een aardig staatje:
Dan weten we ook weer even waar het in dat opzicht nu eigenlijk helemaal om draaide!

Het hoe en waarom van de Griekse crisis?

Nagenoeg niemand schijnt nu precies te begrijpen of te weten waar die arme en beklagenswaardige Grieken vandaag dan voor of tegen mogen stemmen.
Maar hoe dan ook lijken zowel OXI als NAI voor bijna alle Grieken iets met het herstel van de democratie, zeggenschap over eigen zaken en zelfrespect van doen te hebben.

Over hoe en waarom Griekenland in een crisis van een dergelijke omvang terecht kon komen blijft natuurlijk de vraag. Een vraag waar al geruime tijd over gesteggeld wordt en dat zal vast nog wel een poosje aanhouden. Want hier zouden we toch hoognodig een lesje uit moeten trekken, nietwaar?
Verslaggever Max Ehrenfreund van de Washington Post wil zich ook wel eens in een gedegen diepteanalyse over deze kwestie buigen. Een mooi staaltje filo- en econoblahblah met een knipoog naar de mannen van Monty Python:


Ik dacht toch altijd dat 'surrealisme' een aanduiding was voor een stroming in de moderne kunst en dan met name in de beeldende kunst en de literatuur maar het lijkt inmiddels ook wel een politieke stroming en/of stijlfiguur geworden.

Een duivels dilemma

Daar zien de Grieken zich voor geplaatst. Of ze nu morgen JA of NEE, NAI of OXI stemmen, dit hele circus lijkt voor de Grieken toch sterk op: of we nu door de hond of door de kat gebeten worden; wat maakt het uit?; bloeden zullen we!
Welbeschouwd bloeden de Grieken al een hele poos en moesten ze de ene na de andere aderlating, braindrain en zo meer ondergaan. En dan hebben ze komende week wellicht ook al geen brood meer op de plank of geen geld meer om brood te kopen.

Hoewel achtereenvolgende Griekse regeringen natuurlijk ook niet van blaam vrij te pleiten zijn, lijkt het toch vooral een aanhoudend gebrek aan doortastende leiding, visie en gezond verstand in de rest van Europa te zijn geweest die aan de huidige idiote patstelling en volslagen absurde situatie ten grondslag ligt.
Een situatie waarin keer op keer moeizaam over gigantische sommen noodhulp onderhandeld werd waarvan linea recta dan 91% terugstroomt naar Noord-Europese banken en geldschieters. Gerenommeerde economen als Krugman en Stiglitz betogen al jaren dat dergelijke schuldenlasten, zeker in combinatie met bezuinigingen totaal onhoudbaar en een kamikaze-strrategie zijn.
Erg helderziend hebben de Europese leiders zich in deze slepende kwestie bepaald niet getoond. Het gangbare geblahblah van onze vaderlandse pers en politici steekt daar zeker ook niet erg gunstig bij af. Hier toch nog maar wat feitjes over dat land waar iedereen wel een mening over schijnt te hebben. De gewone Grieken kunnen weinig meer dan zich voor of tegen hun regering uitspreken, zich voor of tegen Europa uitspreken of zich voor of tegen de Euro uit te spreken. Zo begint de democratie in Europa blijkbaar opnieuw in Griekenland al zal het niet iedereen duidelijk zijn waar een OXI of een NAI dan voor zouden staan. De rest van Europa rest ogenschijnlijk niets anders dan toe te kijken. Toch kunnen we in deze tijd van crowdfunding heus nog wel iets meer want voor €3 per ingezetene van de EU zijn de Grieken van hun schuld af! Wat drama? Waar hebben we het hier helemaal over?
Het ziet er naar uit dat we het dan zelf maar moeten doen want aan onze Europese technocraten en politieke leiders of aan Rutte, Dijsselbloem en consorten hebben dus helemaal niets in dergelijke belangrijke kwesties; die maken er maar een drama van.
Hoe zal de geschiedenis over ons en deze koekenbakkers oordelen?

Hoogzomer

Eindelijk mooi weer; want dat lijkt toch de grootste gemene wens van de meeste mensen.
En dan soms een hittegolf; maar dat is dan natuurlijk weer een beetje teveel van het goeie.

Alle hitteplannen zijn of worden nu weer van stal gehaald en in werking gesteld. In Frankrijk is men daar zeer alert op sinds de zomer van 2003 en niet alleen in Griekenland zal men peentjes zweten deze week.

Het hoofd en ook de rest maar weer koel houden, voldoende water drinken en zo mogelijk de waterkant opzoeken en er toch nog al spelend of gewoon wat speels van genieten.