Poosje geleden

Niet zo lang geleden werd op het spraakmakende en immens populaire 'smoelenboek' de 'timeline' als opleukende noviteit geïntroduceerd. Kun je zien wat je een poosje geleden zoal deed en wanneer je met wie vrienden geworden bent.

Nog vrij kort geleden werd mij aangeraden eens met een CV op de proppen te komen. Kan ik laten zien wat ik een poosje geleden qua opleiding en werk heb gedaan.

Hoe zal ik dat nu toch eens aanpakken, zo'n tijdlijn of CV beginnen?
Laat ik maar eens beginnen met te laten zien hoe ik er een poosje geleden uitzag; iets meer dan zestig en bijna vijftig jaar geleden:



En nu dan?; ach hier en daar een rimpeltje erbij plus nog wat sporen van slijtage danwel vrije radicalen maar verder nog nagenoeg dezelfde, hoor.
Ben inmiddels overigens wel uit die kleren gegroeid.

Puur plagiaat

Vanwege een ietwat verrassend en subliem idee van Arnon Grunberg, dat ons aller aandacht verdient omdat het ons mogelijk van veel politiek geharrewar en gekrakeel zou kunnen vrijwaren, wil vandaag ik eens even plat en puur plagiaat plegen.
Voetnoot van de voorpagina van de Volkskrant van vandaag:

Avontuur

- Een paar decennia gelden was het links dat de revolutie voorspelde en daar nauwelijks op kon wachten. Nu lijkt rechts de hoop op de grote kladderadatsch te koesteren. Ten dele omdat men zich verveelt.
- Rechts stelt zich bij die revolutie geen andere machtsverhoudingen voor, maar gewoon een avontuur. Een avontuur dat geen gevolgen mag hebben voor het assortiment van Albert Heijn uiteraard.
- Bij dezen wat wenken om het avontuur in goede banen te leiden.
- Uit de euro stappen is prima, maar neem de gulden niet terug, kies de dollar. Laat Wilders en Roemer vriendelijk aan Obama vragen of Nederland deel mag uitmaken van Amerika. Nederland als een soort Hawaï op Europees grondgebied.
- Over enkele decennia zullen studenten hier geen college meer krijgen van Nederlandse docenten die matig Engels spreken, maar van Amerikaanse staatsburgers uit de deelstaat Nederland die de lingua franca perfect beheersen. Deze aansluiting biedt alleen voordelen.
Arnon Grunberg

Ausschluss oder Anschluss?

Zomaar een zomers zeiltje

Dit is geen vlieger

al zou je het haast gaan denken wanneer de wind er wat mee begint te spelen

het is gewoon een zeiltje over een terras gespannen

om ons op 23 juli bij deze gelegenheid wat tegen de zon te beschermen

maar ook in geval van een buitje kon je er wel even onder schuilen

Die zeiltjes hebben mij de afgelopen maand in ieder geval een paar leuke en fleurige kiekjes bezorgd om dit blog dan weer wat mee te verluchtigen.
(zoals hier en hier en hier en hier)

In deze overwegend zonnige periode werden ze op zeldzame momenten toch ook wel geteisterd door storm en regen en hadden het nodige te verduren door weer en wind.
Maar goed ..allways... dat leverde dan weer geheel andere perspectieven op:

oranje, blanje, bleu
en bepaald niet alledaagse verschijningsvormen voor een zonwering

met af en toe zeker een bijzonder kleur- en lijnenspel

dat zich zonder enige moeite onder de categorie kunst- en vliegwerk laat scharen

maar afgelopen maandagmiddag werd deze dysfunctionele warboel, met in de weg hangende flappen, iemand blijkbaar te gortig want toen werd de laatste knoop doorgehakt en de zeilzooi, na vijf weken te hebben gehangen en gewapperd, opgeruimd.

En waar gaat zo'n bloggie dan helemaal over? Nou .. eh .. over zomaar een zeiltje tegen de zon, over de zomer en over wat kleur op mijn werkplek.

Doe eens normaal

Op het blog van Henk50 werd ik enige tijd geleden opmerkzaam gemaakt op het boekje 'Doe eens normaal' van Malou van Hintum. Direct langs de boekhandel gegaan en zo kon ik dit boekje met de ondertitel 'over zin en onzin van psychiatrische diagnoses' nog tussen het badderen en het bellenblazen door lezen.



Malou van Hintum is zelfstandig journalist en publicist en interviewde ondermeer voor de Volkskrant Allen Frances. Ze schrijft over psychologie, psychiatrie, sociologie, sociale demografie en politiek & bestuur.

Om maar eens met mijn conclusie te beginnen: ik vind dit een uitermate zinnige en evenwichtige uiteenzetting over een onderwerp dat je zelden in een dergelijk bestek zo duidelijk en samenhangend beschreven en beargumenteerd ziet.
Ik zou het helemaal nog niet zo'n gek idee vinden om dit boek tot verplichte kost te verklaren voor een ieder die iets met de GGZ of aanpalende disciplines van doen heeft.


In haar inleiding stelt van Hintum dat de media-aandacht voor psychiatrische stoornissen fors is toegenomen hetgeen globaal in twee soorten verhalen resulteert. Enerzijds verhalen over het leed, de klachten, de symptomen en de beperkingen en anderzijds verhalen van critici die bezwaar maken tegen de 'medicalisering' van allerhande gedrag.

Daarbij is de DSM en vooral de versie die er aan zit te komen vaak het mikpunt van kritiek en onbehagen.
De observatie van van Himtum in dit verband:

Voor het ingewikkelde samenspel van biologische en omgevingsfactoren is nauwelijks aandacht, iets wat leidt tot karikaturale opvattingen over mensen met psychische aandoeningen.

Verder plaatst ze de diverse stoornissen weer in hun maatschappelijke context. Dat vind ik bijzonder sterk omdat dat in het huidige politieke en sociaal-culturele klimaat niet 'cool of sexy' lijkt te zijn en nogal veronachtzaamd wordt. Stoornissen zijn dan een individuele zaak geworden waar steeds vaker de zo populaire eigen verantwoordelijkheid en het 'eigen schuld, dikke bult' zich laten gelden en ben jij toevallig niet verantwoordelijk dan zijn het wel je 'foute genen' of 'verkeerde hersenen'; dan heb je gewoon domme pech, daar kunnen we niets aan doen.

Ook valt haar op dat de kritiek op de DSM doorgaans een nogal oppervlakkig karakter draagt en verbaast zich erover dat je nauwelijks fundamentelere kritiek op het classificatiesysteem zelf hoort.
Aan de hand van een aantal ideeën van clinici en onderzoekers schetst ze wat mogelijke aanzetten tot een ander empirisch onderbouwder systeem.

Over afzonderlijke stoornissen zijn boekenplanken vol geschreven. Dit boek probeert te beschrijven waar psychische aandoeningen vandaan komen, wat de zin en onzin is van psychiatrische diagnoses, en hoe we op een niet-stigmatiserende manier ruimte kunnen maken voor mensen die zich afwijkend gedragen. Omdat zo'n boek er mijn beste weten nog niet is, heb ik het geschreven.

En het lijkt mij toch dat de schrijfster daar, als aanzet tot een zinnige discussie, uitstekend in geslaagd is, iets waar wetenschap, werkveld, publiek en politiek haar m.i. wel even dankbaar voor mogen zijn!



wordt vervolgd >>

Zomergasten

Zoals te doen gebruikelijk ontlokte het programma Zomergasten ook dit seizoen weer het nodige commentaar. En de presentator kan het nooit goed doen, aldus JPB in de vooraankondigingen. Ook dat werd bewaarheid, Jan Leyers kreeg de nodige kritiek die er hoofdzakelijk op neer kwam dat hij zijn gasten te lauw meegaand, te Vlaams beschaafd en te weinig assertief tegemoet trad.



Ik moet zeggen dat ook ik het merendeels weinig enerverend en interessant vond en een aantal uitzendingen derhalve niet uitgekeken heb.
De eerste uitzending die inhoudelijk interessant beloofde te gaan worden werd afgebroken omdat gaste Jolande Withuis geveld werd door een migraine-aanval. Withuis wil die uitzending alsnog graag voortzetten en dat gaat komende zaterdag dan gebeuren.



In de uitzending van vorige week was de Nederlandse top-manager Ben Verwaayen de gast. Als de diepgang en het intellectuele niveau van deze topper representatief is voor dat van het Nederlandse (top)management, zou ik denken, moet je dergelijke lieden toch absoluut niet meer uitnodigen voor zo'n avond. Nietszeggende ledigheid ten top! (laa maa waaaien, zou ik zeggen) Wellicht denken veel van mijn landgenoten daar iets anders over(?), want de kijkcijfers schoten omhoog met deze uitzending.



Gisteravond werd al deze kommer en kwel plots vergeten en ruimschoots goed gemaakt door voormalig presentator en nu dan gast in dit programma Adriaan van Dis. Van Dis wist er zelf, zonder overigens Leyers te negeren of buiten spel te zetten, een boeiende TV-avond met veel luchtige en wat diepgaandere inhoud van te maken.
Toch geen geringe prestatie, maar ja, Adriaan is dan ook iemand die van jongs af aan al zinnige en realistische levensdoelen voor ogen had zoals bijvoorbeeld met je handen in je zakken, uit het raam staan te turen.



Doe mij elk jaar maar zo´n slotuitzending! En dan krijgen we nog een toetje ook.

Kunst- en vliegwerk rev. (22)

See here for more info.

Fish, just like us they come in all sorts, here are some:



This one is oilpastel on canvasboard, the others are acrylics on board.





If you are having trouble recognizing the fish below then that is your problem.
The client has reassured me that this is obviously a fish and there is no arguing possible.



<< last

Naar zee

Hoewel het nog steeds aardig strandweer is, hebben wij het strand na anderhalve week geleden in Scheveningen niet meer gezien.
Toch zijn we gisteren nog wel even Naar zee geweest.
Naar de gelijknamige expositie in de Haarlemse Hallen dan wel te verstaan:

waar de bezoeker op enige schilderswijsheden wordt getrakteerd:

en uitgenodigd wordt tot wat diepere gedachten over de essentie der dingen:

vooral erg diep en nat waren mijn eerste gedachten bij het wezen van de zee.

Een mens is nooit te oud om te leren, hoor je weleens zeggen, en zo leerde ik hier bij een schilderij van Mesdag dat een zee zonder bootjes, baders, strandvertier en/of andere frivole blikvangers, die alleen maar de aandacht van de essentie af zouden leiden, ook wel een ongestoffeerde zee heet. Hier zo'n stofvrij zeetje van Benner:

Er viel overigens bar weinig te zien van ons rijke maritieme verleden, hooguit wat visserstafereeltjes en bomschuiten, die wel opvallend vaak in Scheveningen gestiueerd waren.

hier dan weer wat gestoffeerd blauw:

wat een muts, hè?

en wie hebben we daar dan weer:

als dat Israels niet is met wel weer een heel weelderig gestoffeerd strand, van wederom Scheveningen.

Dat Scheveningen kom ik de laatse tijd toch wel erg vaak tegen op dergelijke exposities, moet ik zeggen. Als ik niet wist dat wij Nederlanders van die ontzettend aardige en vriendelijke mensen waren zou ik bijna gaan denken dat het met opzet gedaan werd om die buitenlanders een beetje te plagen. Met name onze oosterburen dan zodat wij ons vrolijk kunnen maken om de hun bekende haperende uitspraak van het woord: Scheveningen.

Tenslotte Marian en ik nog eventjes op bezoek in een kunstwerk zonder titel van Teun Hocks:

En daarna een bezoekje gebracht aan mijn moeder die herstellende is van een heupoperatie en hemelsbreed 5,5 km van de zee af woont. Soms iets meer en soms iets minder afhankelijk van het getij. (hoezo, ik autistische trekjes?)

Alweer strandweer

Het is dit weekend zeker weer strandweer.
Dat was vorig jaar rond deze tijd ook het geval, al wees de thermometer toen, als ik me niet vergis, al gauw een graadje of tien minder aan dan nu. En toen was dat na een natte winderige en frisse periode. Het is bepaald niet altijd strandweer in ons land.
Maar nu genieten we toch alweer enige tijd van een heuse zomer.

Afgelopen zondag was het ook al strandweer zoals deze foto's uit Scheveningen laten zien:

de nieuwe pier en het strand

een parasol leek hier geen overbodige luxe

en wat een drukte, zeg!

Maar dat was zo'n honderd jaar geleden ook al zo.
Dat laat het werk van Isaac Israels, schilder van het mondaine leven, wel zien. De expositie Isaac Israels in Den Haag was trouwens de reden van ons bezoek aan Den Haag en Scheveningen op deze uitgelezen stranddag.

dus weer die pier, al was dat een vorige versie

en ook weer die parasolletjes

en, zoals gezegd, was het er een eeuw geleden ook al een drukte van jewelste

alleen die ezeltjes aan de vloedlijn hebben we niet gezien

wel zich vermakende, spatterende, pootjebadende of zwemmende badgasten.

Deze dag in Den Haag besloten met een maaltijd om alvast iets te vieren en zoiets doe je in de residentie naar goed gebruik uiteraard met een echte Indische maaltijd.

Sport- of economiezomer?

Wat, naar ik opeens overal hoor en lees, zomaar de sportzomer is gaan heten, schijnt inmiddels weer voorbij te zijn.
Ik heb daar zelf weinig van gemerkt en ook beslist niet van genoten. Af en toe vind ik het erg vervelend wanneer die paar aardige tv-programma's die we nog rijk zijn voor de huidige overdaad aan sportverdwazing moeten wijken. Verder zal het mij allemaal wel worst wezen.

In de V-krant van gisteren kopte Peter de Waard in De Kwestie:

Is sport misschien toch gewoon economie?

Eigenlijk zijn de medaille-oogsten van landen zo goed voorspelbaar dat de spelen zelf bijna overbodig zijn

Oh .. denk ik dan .. dat zou weleens kunnen verklaren waarom die sport mij toch maar niet kan boeien. En ja van economie heb ik nu eenmaal ook absoluut geen verstand.

Het stukje eindigt als volgt:

Alle breed uitgemeten verrassingen ten spijt zijn de Spelen eigenlijk heel voorspelbaar. Als de Greatest Show On Earth niet zulke vermakelijke, mooie en emotionele beelden zou opleveren, zouden ze beter schriftelijk kunnen worden afgedaan.
Dat scheelt 12 miljard euro.

En Nederland wil dat feest over 16 jaar ook zo graag eens organiseren?

Voor mij hoeft dat niet zo nodig, hoor; maar ik hoop dat de gewone zomer toch nog wel een poosje aanhoudt.

1 + 1 = 2

Één en één is twee, daar helpt geen lievemoeder aan.
Een één na een één leest ook wel als elf.
De elfde herdachten we mijn geboortedag twee dagen prematuur maar vandaag de dertiende mag ik pas echt dat volgende streepje erbij krassen.

Mooie luchten

@ Hoi Rob, Ik begrijp dat jij van een welverdiende zomervakantie geniet.


Die zomerse buien hebben we inmiddels dan toch gehad en wel vergezeld van bliksemschichten en donderslagen. Maar dat was toch meestal 's nachts. Voor de liefhebbers van mooie wolkenluchten is het in ieder geval even feest geweest en de zon blijft deze dagen toch telkens maar weer doorbreken.


Een zonnige en zomerse vakantie!

Special Arts

Alweer de nodige jaartjes geleden bezochten we eens een expositie door kunstschilders met een verstandelijke handicap in het Cobra-museum. Dat was een bonte uitstalling van vooral fris en fleurig werk ten toon gesteld op de begane grond van dat museum.
Toen we even later een verdieping hoger het werk van de Cobra-artiesten ook nog eens bekeken leek dat plotseling in schril contrast te staan met wat we een etage lager gezien hadden. Beneden vooral veel lichtvoetige en vrolijkstemmende kleur en fleur en boven toch voornamelijk donker en zwaar aangezet werk waar je nu niet direct vrolijk van zou worden.
De Cobra-kunstenaars die hun onschuld wilden terugvinden en onbevangen als kleine kinderen het witte doek te lijf probeerden te gaan, leken daar in deze vergelijking/confrontatie zomaar wat minder goed in te zijn geslaagd dan deze nieuwe exposanten die zonder een dergelijke of enig andere pretentie te werk gingen.



Zoekend naar plekken waar deze special kunst gemaakt werd was mijn indruk dat men deze markt en gelegenheid voor een deel van onze cliëntele in het Noord-Hollandse nogal onbenut liet. Met uitzondering van de regio Purmerend dan alwaar K4, organisator van genoemde expositie, huisde.
Naar aanleiding van die indruk schreef ik de instellingen uit de andere regio aan om hen opmerkzaam te maken op dit manco. Daar werd wisselend niet of lauwtjes of mij weer vol enthousiasme opmerkzaam makend op de initiatieven die er dan toch wel bleken te zijn op gereageerd.



Een aantal jaren later en inmiddels op de dagbesteding werkzaam ontlokte ik, min of meer ongepland en bij toeval, zelf iets van een schildermanie op een handvaardigheidsgroep.
De werkjes die dat opleverde zijn al een poosje op dit blog te zien onder de titel 'Kunst- en vliegwerk'. Een titel die buiten het artistieke aspect ook recht doet aan de bevlogenheid waarmee sommige cliënten deze bezigheid beoefenden.
Ik placht dat werk toen aan te duiden als: special art, bijzondere kunst, art-brut of outsider-art.



Ik hou mijn vakliteratuur nu niet bepaald niet consequent en netjes bij en zo kwam mij deze week het december-nummer 2011 van AS het maandblad voor de activiteitensector eens onder ogen.
Met daarin het artikel:

Kunst geeft mensen met een handicap zin en betekenis aan het bestaan

over de Stichting Special Arts een overkoelend orgaan die zich bezighoudt met het promoten, verzamelen, vehuren en verkopen van het werk van deze kunstenaars. Daarbij organiseert ze tentoonstellingen en de landelijke wedtstrijd Special Awards en wil verder een kennisinstituut zijn dat onderzoek doet naar kunstbeoefening door mensen met een handicap en advies en ondersteuning wil geven aan zorginstellingen.

Land van ... tja van wat?

Peter de Waard die regelmatig behartenswaardige stukjes over economie (geen econoblahblah dus) in de Volkskrant schrijft, kwam afgelopen vrijdag met een column in die krant met de titel:

Hoe slecht was het eigenlijk in 1997?

want zo zegt hij:

De koopkracht van Nederlanders is teruggezakt naar die van 1997. Alleen had toen niemand een crisisgevoel.

En zo is dat!
Toen waren we vooral optimistisch over de toekomst en nog erg pro-Europees.
En zie welk een kommmer en kwel ons nu beheerst, nu we na vijf jaar crisis weer op de koopkrachtcijfers van datzelfde 1997 zijn uit gekomen.
De Waard concludeert:

Dat er nu crisis is, heeft meer met gevoel te maken. Toen was er hoop en vertrouwen, nu heerst angst en onzekerheid. Toen wist iedereen nog zeker dat het geld veilig op de bank stond en het pensioen was verzekerd. Welvaart is meer psychologie dan economie. Misschien moet de dichter van deze zin nog eens worden achterhaald: 'Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.'

Wat die dichter betreft, volgens het tegeltje dat al sinds jaar en dag bij mijn moeder op het toilet hangt zou het Nicolaas Beets moeten zijn; maar dat blijkt bij nadere beschouwing toch pure speculatie van de tegeltjeswijshedenbakker te zijn geweest.



Maar hoe komt het toch dat wij van een land van betrekkelijk tevreden en hoopvolle optimisten in 15 jaar tijd tot een land van behoorlijk benepen en cententellende angsthazen zijn geworden?
Als we 'een land van melk en honing' willen bouwen zullen we ons toch wel iets meer als bewoners van een 'land of hope and glory' moeten gedragen dan als weinigzeggende betweters uit een land van etterbakjes.

Citaat VK artikel 'Etterbakje Nederland' uit de krant van zaterdag:
'Nederland versmalt het Europese debat tot: wat levert het op?'

Nomenclatuur en denominatie

Ofwel hoe zullen we iets dan eens noemen?
Wij hadden in dit land ooit een zangeres en daarna ook nog een band zonder ..., maar meestal is het toch wel makkelijk als het beestje een naam heeft. Als het een hondje is zou je het bijvoorbeeld Fikkie kunnen noemen.


zie-> a)

Maar als het niet om eigennamen gaat wordt het al gauw wat ingewikkelder en kunnen en zullen we over betekenissen en definities gaan stoeien en steggelen. Enige consensus, die door de aard van de levende taal bijna altijd weeer rap op losse schroeven komt te staan, is dan wel eens gewenst.

Mijn oude Van Dale zegt hierover:

nomenclatuur –
0.1 geheel van vaste regels waarnaar de namen in een tak van wetenschap worden gegeven
0.2 naamregister
denominatie -
0.1 onderscheiding door naamgeving
0.2 religieuze groepering > sekte

Vraag je je toch even af waar die religieuze sekte opeens vandaan komt; maar als je ziet hoeveel fanatisme en geloofsijver discussies rond naamgeving soms kunnen oproepen, verklaart dat wellicht iets.

De tendens om te herdefiniëren en dingen anders te noemen kom je in ieder geval overal tegen.
Dat is natuurlijk ook logisch als de vlag de lading niet meer dekt, maar meestal zie je dat men zoiets doet om de zaken leuker, sexyer, cooler, interessanter, gewichtiger of minder afschrikwekkend voor te stellen dan ze werkelijk of ogenschijnlijk zijn. Beeldvorming is immers alles vandaag de dag.
Politici en beleidsmakers maken er hun dagelijks werk van en hebben er blijkbaar belang bij de beeldvorming aldus te sturen. Of het is gewoon om de aandacht te trekken en geld te verdienen zoals in de billion-dollar-business van marketing and advertising.

zie-> b)

Hoe dan ook we lopen er constant tegenaan, die nieuwe namen en andere betekenissen en vaak merken we die verschuivingen nauwelijks op.

Ook in mijn werk kom ik dit verschijnsel nogal eens tegen.
Elders vertelde ik al eens ooit in de zwakzinnigenzorg te zijn gaan werken om er op enig moment achter te komen dat ik in de zorg voor resp. geestelijk gehandicapten, verstandelijk gehandicapten en mensen met een beperking werkte. Daarbij spreekt men tegenwoordig ook graag over mensen met mogelijkheden, maar ik schat toch niet in dat die als officiële overkoepelende naam echt opgeld zal gaan doen.
Maar zoals Brederode reeds zei: 't kan verkeeren
zie-> c)

Toen ik laatst eens een orthopedagoog wilde bellen werd ik er middels de telefoonlijst weer even op geattendeerd dat (ortho)pedagogen en psychologen in ons werk sinds jaar en dag ook wel gedragswetenschappers heten te zijn. Een term die in de praktijk dan met hetzelfde gemak weer inwisselbaar blijkt met de kreet gedragsdeskundige of ook gedragskundige. Voorzover ik het kan overzien lijken de diverse termen nogal hapsnap door elkaar gebruikt te worden.
zie-> d)
Daarbij heb ik wel de indruk dat de naam gedragswetenschapper na vele jaren nu toch wel definitief ingeburgerd begint te raken. Dat verbaast mij dan weer enigszins omdat die denominatie niet alleen maar in en als naam overeenkomst vertoont met een bekende gedragsgerichte benadering maar ook iets meer onder die talige oppervlakte verbonden lijkt met de theoretische (en zo je wilt ideologische of sektarische) grondslagen van het behaviourisme.

Het lijkt me niet toevallig dat de term gedragswetenschapper zijn intrede in ons werkveld deed toen de invloed van het behavioristische gedachtengoed op zijn hoogtepunt was. Maar volgens mij is die invloed in zijn extreme vorm inmiddels danig getemperd en heeft die zienswijze wel wat corrigerende concurrentie gekregen van andere benaderingen. Zoals bijvoorbeeld die van Gentle Teaching van John McGee, een verklaard en uitgesproken tegenstander van een gedragsgerichte benadering.
Het is me nog niet opgevallen dat die nieuwe wind al ergens in de naamgeving terug te vinden zou zijn.

Zelf kan ik bepaald niet laaiend enthousiast worden over dit soort verbale nieuwlichterij maar dat komt wellicht omdat ik een beetje behoudend ben in deze en daarbij mezelf een redelijke voorstelling meen te kunnen maken van hoe een pedagogische of een psychologische benadering cq zienswijze eruit kan zien maar wat de insteek van de wetenschap van het gedrag behelst ...???; ik weet het niet!
Zal mogelijk iets van doen hebben met gedragsmodificerende technieken, gedragstechnologie en dergelijke.



Laten we nu bij wijze van spreken eens een gedragsdeskundige of -wetenschapper consulteren, en stel dat je na vele mislukte pogingen en de nodige frustraties daarover nu toch echt eens van je tabaks- en nicotineverslaving af wilt komen; zou de gedragsdeskundige je daar dan met zekerheid bij kunnen helpen?
zie-> e)
Mocht dat niet zo zijn vraag ik me toch af van welk gedrag de betreffende deskundige dan wel verstand heeft of meer mee kan dan de gemiddelde leek als u of ik?

Dan vraag ik me in verband hiermee zo maar af wat de bloggende goog Henk50 hier zoal van denkt; hoe hij zijn werk zou omschrijven en welk etiketje hij daar bij voorkeur op zou plakken?

___________________________

Wat dat laatste betreft werd ik op mijn wenken bediend en ontving de volgende reactie van Henk:

(te lezen achter zie-> ..))

a)
Onze Poes heet gewoon Poes. De cavia’s die hier logeren heten Kiwi en Mango. Geen idee waarom. Ik heet Henk. Dat betekent o.a.: “Hij die veel grond bezit…”.

b)
Volgens mij hebben uitgevers van studieboeken er ook veel baat bij, want als de naam verandert schrijven scholen een nieuwe druk voor. Zou het kunnen zijn dat een syndicaat van uitgevers achter al die naamsveranderingen zit?

Het is trouwens te gek voor woorden dat juist in de gehandicaptenzorg de namen het vaakst veranderen. Nog altijd noemen alle cliënten van mijn vroegere werk de instelling Noorderhaven. Dat is het dorp waar ze wonen. En terecht dat ze dat doen. Ik woon toch ook niet opeens in Bingamoza terwijl ik nog steeds in hetzelfde huis woon, maar de burgemeester heeft besloten dat ik nu opeens in Bingamoza woon? Dat deden ze alleen in dictatoriale regimes en in de gehandicaptenzorg.

c)
Over al die veranderende namen is ook een boek geschreven, maar ik ben de naam van de schrijfster en de titel van het boek vergeten. Dat heeft met mijn leeftijd te maken. Nee, niet met mijn ouderdom. Ik ben geen ouderwordend iemand, ik ben een man met aanzienlijke levenservaring.

d)
Toen ik vorig jaar meewerkte aan een boek leverde deze naam veel discussie op. Ik vind dat gedragswetenschapper helemaal niet klopt met het werk dat ik doe. Orthopedagoog wel. Dus het liefste zou ik dat zo houden. Is alleen een probleem dat orthopedagogen en psychologen op onze instelling hetzelfde werk doen, waarom zou je ze dan verschillend benoemen?

e)
Er zijn twee partijen nodig, iemand die verstand heeft van achtergronden van verslavingen en iemand die van zijn verslaving af wil komen. Ik heb onvoldoende kennis van achtergronden van verslavingen, dus wat dat betreft moet je niet bij mij zijn als je wilt stoppen met roken. Als de verslaving geworteld is in de vroegkinderlijke ontwikkeling zou ik wat meer mee kunnen denken…

Merci, Henk!

Misschien kan dit dan meteen de aftrap zijn van een soort van gast-column onder de noemer Speaker's Corner voor een ieder die werkzaam is in de zorg aan mensen met een verstandelijke beperking en daar eens iets over kwijt wil.



Bij deze dus de uitnodiging aan alle, al dan niet bloggende, collega's die, uiteraard geheel op eigen titel, iets gezegd willen hebben over hun werk of een aspect daarvan.