Waar blijft dan ie toch ...?

ja … die tijd
ofwel Who knows where the time goes?

En dat is behalve een intrigerende vraag ook de titel van de zogegeheten signature song van Sandy Denny.
Denny nam, op twintigjarige leeftijd, het nummer voor het eerst op op band, als demo.


Judy Collins nam het een jaar later (1968) op als title-track voor een album waarmee het nummer en de schrijfster ervan internationale bekendheid verwierven. Collins heeft het nummer nog altijd op haar repertoire staan.


In 1969 werd het dan op zwart vinyl uitgebracht in de uitvoering van Sandy Denny als lid van de legendarische Fairport Convention op het album Unhalfbricking.
Deze uitvoering werd door het Britse publiek bij de BBC Folkawards 2007 verkozen tot de ‘Favourite Folk Track of all times’.


Deze ‘song’ werd overigens ‘in de loop der tijd’ nog vele malen ‘gecoverd’ door niet de minste muzikale talenten, hetgeen toch ook iets over de kwaliteit van Denny als songwriter zegt.

Onder die uitvoerende artiesten onder andere:
Nina Simone

hier in een live optreden

Nanci Griffith; helaas niet in te sluiten maar wel hier dan.

Nana Mouskouri

deze song wordt niet uitsluitend door vrouwelijke stemmen ten gehore gebracht; hier bijvoorbeeld haar, naar zeggen, belangrijkste muzikale maatje uit haar Fairport-tijd Richard Thompson

en tot slot nog één van die vele uitvoeringen door haarzelf gezongen


Had ik toch bijna verzaakt dit nummer in mijn mijmeringen en geneuzel over de tijd mee te nemen. Dit bij deze alsnog maar even gedaan.
En wie meent te weten waar die tijd toch blijft mag het zeggen.

P.S. Dan gaat het natuurlijk niet over een verdwaald uurtje hier of daar als bijvoorbeeld dat uurtje dat we zo om het half jaar wegtoveren om het vervolgens weer tevoorschijn te goochelen zoals in het afgelopen weekend. Dat uurtje extra dit weekend is me overigens uitstekend bevallen; mogen ze wat mij betreft wel vaker doen.

Warnemünde

Wanneer het hier weer eens strandweer is, waar het de afgelopen dagen bepaald niet op leek, dan kunnen wij ten alle tijden koers zetten naar bijvoorbeeld Callantsoog, Bergen aan Zee of Egmond aan Zee, om eens een paar niet al te verafgelegen Noord-Hollandse badplaatsen te noemen.

Als je je nu toevallig net in Rostock bevindt, terwijl het heerlijk strandweer is, wordt dat natuurlijk toch even een ander verhaal. Daar gaat men dan gewoonlijk naar Warnemünde en dat deden wij die dag dan ook maar eens.
In Warnemünde, ook een ankerplaats voor cruiseschepen in de achtertuin van Rostock, was het overigens beslist niet minder druk dan in de winkelstraten van Rostock. Hier vormde de drukte en de mensenmassa één lange en onafzienbare sliert op het strand en langs de boulevard voor zover je kon kijken en zette zich om een hoekje voort langs de haven. Wij liepen een stukje strand, een eindje boulevard en sloegen bij de oude vuurtoren af. Vervolgens kuierden we wat langs de haven om daar in een visrestaurant te eindigen want in een bad- en vissersplaats van een dergelijk kaliber wil je natuurlijk ook wel iets van en uit die zilte zee proeven.

Over kleur (1) en taal

Over kleur
Zo luidt ook de Nederlandse titel van de gebundelde opmerkingen over kleur door ene Wittgenstein.
In een recensie in de Volkskrant van 8 augustus over de pigmentententoonstelling ‘Making Colour’ wordt Wittgenstein naast Goethe, Aristoteles, Kandinsky, Vasari en Cennini genoemd als iemand die iets over kleur te melden had. Uiteraard hebben veel meer lieden wel opmerkelijke en blijvend interessante ideeën over kleur te berde gebracht.
De kritische conclusie van de recensie door Wieteke van Zeil was dat in genoemde expositie het effect van kleuren op de menselijke perceptie, de kleurenpsychologie en symboliek nauwelijks of niet aan bod komen. Kortom dat dit derde element van kleur, naast de natuurwetenschappelijke en de kunsthistorische kant, er als een stiefkindje van af komt.
Ik heb die pigmentententoonstelling (lang woord, hè; leuk scrabblewoord maar je hebt heus nog langere) niet bezocht en heb daar ook geen uitgesproken mening over. Niet alleen in de kunst wordt kleur nogal eens aangewend om een bepaald punt te illustreren. Dat gebeurt her en der en telkenmale weer. Zo ook in dit vragen(v)uurtje waar emeritus hoogleraar Jan Rispens kleur als voorbeeld (hier tussen 11 en 13 min.) neemt om aan te tonen hoe hopeloos ambigu onze alledaagse taal toch is ten opzichte van de wetenschappelijke taal van meetbare en kwantificeerbare grootheden.

Al dat vage gepraat over, neem nou, bijvoorbeeld citroengeel of licht geelgroen; wat kun je daar als, op wetenschappenlijke exactheid en precisie gestelde geest of, onderzoeker nu mee? Nee dan kun je toch veel beter uit de voeten met iets als pakweg een frequentie van 510 tetrahertz, een golflengte van pak em beet 572 nanometer en nog wat parameters in de trant van lichtintensiteit, verzadiging en dergelijke! Of niet dan?
Mocht de toon hierboven doen vermoeden dat ik me maar ten dele in deze argumentie van Rispens kan vinden en zijn verder bijzonder gloedvolle betoog in dit geval toch even wat kleurlozer vind, dan wil ik dat wel beamen.
Nu haast Rispens zich ook al om er zelf op te wijzen dat die wetenschappelijke grootheden toch beslist ook wel weer in onze alledaagse taal terug vertaald moet kunnen worden.
Maar, zul je denken, nu gaat het inmiddels toch niet meer over kleur maar over … taal en wetenschap (hier de orthopedagogiek). Ja, da's waar denk ik dan … alhoewel dan moet ik toch ook even denken aan iets dat Jacques Heijkoop in een eerdere HMiG aflevering (hier tussen 15 en 17 min.) opmerkte:

Diagnostiek is natuurlijk ook belangrijk, want als iemand slechtziend is, moet hij een bril krijgen. Maar daarna houdt het op, want dan heb je een persoon – met al zijn beperkingen – die bepaalde dingen in de krant leuk vindt. En dáár ligt je aansluiting bij de persoon.

Dat belicht toch maar eens temeer dat het juist onze alledaagse taal en de gewone dagelijkse omgang en communicatie zijn die het leven zijn ware glans en kleur moeten geven. Ervaring, taal en beleving. Probeer die maar eens uit elkaar te halen en te houden; dat zal je vast niet altijd lukken en/of even gemakkelijk afgaan. Zeker niet als het kleur of andere qualia en onze, al dan niet kleurrijke taal betreft.
De wereld om ons heen kleuren doen we blijkbaar niet uitsluitend met de verfkwast maar ook met de taal!.
.
Wie denkt dat kleur en taal niet veel met elkaar van doen hebben zou eens moeten kijken hoeveel tongen de zogeheten pietendiscussie los weet te maken en hoeveel woorden en vergelijkingen er daarbij over en weer gaan en dat 'all because the color of his skin' om maar weer eens een paar woorden van Dylan aan (en mogelijk ietwat uit z'n verband) te halen.
What do you think about that, my friend?

AH die Pietermannen toch

Voor wie de boodschap over onze Piet die een landelijk alom bekende grootgrutter, ook wel bekend als Appie deze week het land in stuurde, toch niet helemaal goed begrepen heeft, en dat zou zomaar eens het geval kunnen zijn; Daan Windhorst, correspondent bij de Correspondent heeft deze boodschap even voor je vertaald en daarbij meteen wat vaagheden opgehelderd: Dank Daan; als ik Appie was zou ik je subiet als tekstschrijver in willen huren en daar wel wat pietermannen voor over hebben!

Onze(?) Piet

Onze goede sint en zijn getrouwe Piet; wie kent ze niet?
De discussie rond die Piet laait weer stevig op en heeft soms het karakter van een nationale splijtzwam en een schisma rond een fel theologisch dispuut.
Alsof een paar de beeldvorming bepalende uiterlijke kenmerken van die Zwarte Piet zo’n beetje de laatste strohalm zijn waar wij onze toch al zo wankele Nederlandse identiteit nog aan op zouden kunnen hangen. Ook Leefbaar Rotterdam maakt er een punt van dat Zwarte Piet vooral moet blijven zoals we hem kennen want zwarte Piet is toch zeker onze hoogsteigen vaderlandse folklore en inmiddels ook een politieke issue.
Weten ze bij Leefbaar dan nog niet dat uiteindelijk niets helemaal zal blijven zoals het is? En al zeker de ingrediënten van een nationaal identiteitsgevoel niet.

Ook de Volkskrant wijdde vandaag de nodige aandacht aan deze inmiddels heikele kwestie. Onder de kop: Kaaspiet, stroopwafelpiet: opgelost?, lees ik dat Peter R. de Vries zelfs met de dood bedreigd werd nadat hij zich tegen Zwarte Piet had uitgesproken.
Lekker folkloristisch volkje, niet?
Ook aanzwengelaars van het debat als Quinsy Gario en Frank King hebben de nodige haatverwensingen te verduren gekregen en verbazen zich over de grimmigheid van het debat:

‘Het pietendebat neemt vreemde vormen aan’. verzucht King. Gario: ‘Ik had niet zulke heftige en racistishe reacties verwacht. Schokkend.’ King: ‘Vooral de schaal van de protesten verbaast me. Het debat is grimmig geworden. Witte mensen vinde dat Zwarte Piet geen racisme is, zwarte mensen vinden van wel. Ze begrijpen elkaar niet.’

En daar lijkt de zaak dan te stokken.
Gario hoopt dat de discussie snel wat vriendelijker zal worden en dat mensen zich wat vrijer zullen durven uit te spreken.
King heeft er een hard hoofd in of er een goed gesprek tussen de twee groepen op gang kan komen nu men zo stevig de hakken in het zand zet.

Robert Vuijsje schreef om een nieuwe weg in dit doolhof van culturele en andere gevoeligheden te vinden een kinderboek onder de titel: Alleen maar stoute kinderen; over Sammie en Daantje, twee stoute jongetjes die zich als Piet willen verkleden.
Vuijsje die bepaald niet onbekend is met etnische, culturele en andere lange tenen geeft in het artikel Diepzwart ongemak, met de strekking dat Zwarte Piet niet meer van deze tijd is, een goede, omvattende en zinnige samenvatting van de hele kwestie:

De kern van de Zwarte Pietendiscussie: omdat het probleem niet bestaat in het hoofd van de meeste Hollanders, leidt het tot frictie wanneer ze erop worden gewezen.

In het rondje misverstanden dat daarop volgt wordt een hele serie vaak gehoorde maar bij nader inzicht oneigenlijke flutargumenten ontkracht. Mooi en verhelderend artikeltje over wat Nederland tegenwoordig ten diepste bezig lijkt te houden. (zie ook)

Intussen dubben het bedrijfsleven en winkelbedrijven maar met het €€€€ probleem: wat gaan dit jaar we aanbieden en hoe gaan we dat nu eens verpakken? Tja de creacommercie breinen worden zo weer aardig geprikkeld en aan het werk gezet.
Als je het een beetje handig en tactisch aanpakt moet je er toch je voordeel mee kunnen doen in deze tijd waarin sommige lieden elk probleem welgemoed weer een welkome nieuwe uitdaging plegen te noemen.
Het Sinterklaasjournaal lijkt er in ieder goed garen bij te spinnen. Iedereen en met name de scholen schijnen op dat Sinterklaasjournaal te richten om hun houding in deze te bepalen. De woordvoerder van het programma zwijgt echter in alle talen over de rol die ze hierin wil gaan spelen en zegt:

‘De gevolgen van de discussie zullen weerslag hebben in onze programma’s. Maar we doen nooit van tevoren uitspraken over de verhaallijn. Wij zeggen: op 11 november gewoon kijken.’

Dat gaan vast de vetste kijkcijfers ooit worden voor Dieuwertje en de crew; half Nederland zit waarschijnlijk weer aan de buis gekluisterd.

Vol verwachting klopt ons hart …..
Hij komt, hij komt, hij komt de ????? Piet

Samen wandelen en opvoeden

Het fenomeen ‘wandelen’ kwam toevallig al eens eerder ter sprake op dit blog. Dat was dan vooral als recreatieve bezigheid met, zoals alom vermeend, nogal wat weldadige effecten op zowel lichaam als geest (dat altijd intrigerende en bijzondere tweespan).
Dat wandelen kun je overigens desgewenst ook best in je eentje doen. Samen wandelen daarentegen kun je natuurlijk niet alleen; dat gaat beslist niet lukken.
‘Samen wandelen’ is dus blijkbaar iets anders dan zomaar ‘wandelen’. Ook ‘opvoeding’ is geen geheel onbesproken fenomeen op dit blog. En opgevoed, of het nu wel- of anderszins was, zijn we toch allemaal, nietwaar? Althans op z’n minst toch wel een beetje en er zullen toch zeker mensen zich over ons ontfermd hebben toen we nog vooral hulpeloos en stuurloos waren. En dus zullen we er allemaal ook wel iets van vinden; ook mensen die, zoals wij bijvoorbeeld, zelf geen eigen kinderen op te voeden hebben.

Nu las ik laatst eens een alleraardigststukje over de overeenkomst(en) tussen ‘samen wandelen’ enerzijds en anderzijds ‘opvoeden’.
In zijn boek ‘Word zelf filosoof’ illustreert Jan Bransen, wat hij noemt een ‘analogieredenering op begripsniveau’ door deze twee begrippen aldus te vergelijken.

Dit mede naar aanleiding van recentelijk wat politiek gekrakeel over het elektronische kinddossier, gedoe rond de jeugdzorg, de angst voor ontspoorde jongeren en de suggestie om toekomstige ouders tot een opvoedcursus aan te sporen of te verplichten Bransen heeft nadrukkelijk een iets andere kijk op wat ook wel als de opvoedingswerkelijkheid wordt aangeduid.
Algemeen bekend, waar het de opvoeding betreft, zijn de noties van führen en wachsen lassen waarbij de analogie of de metafoor van de beeldhouwer (of de timmerman) doorgaans ten tonele gevoerd wordt tegenover die van de tuinman.
Bransen komt dus met de analogie van het ‘samen wandelen’ en besluit zijn conceptuele analyse van deze gezamenlijke activiteit met:

Ik kom tot de volgende samenvatting van het begrip SAMEN WANDELEN. Als je samen wandelt volg je (1) dezelfde route op hetzelfde moment. Dat is niet per ongeluk zo, maar is (2) een kwestie van wederzijds op elkaar afstemmen van elkaars intentie. Dat veronderstelt (3) dat de betrokkenen een zekere autonomie hebben, dat ze zelfstandig en vrijwillig samen voortgaan. Die gezamenlijkheid impliceert (4) een normatief kader waarin de betrokkenen verplichtingen en bevoegdheden hebben. Vervolgens is (5) het doel van het wandelen gelegen in de activiteit zelf en niet in het resultaat of de opbrengst die het zou kunnen opleveren. En dat betekent (6) dat samen wandelen in wezen een in de tijd onbegrensde, durende, hoogstens tijdelijk - oneigenlijk - onderbroken activiteit is.

Dat is toch een vrij heldere conceptuele analyse, nietwaar?
De daaropvolgende conceptuele synthese met het begrip opvoeden zal ik hier verder niet uit de doeken doen.
Twee toch vrij gangbare opvattingen met betrekking tot opvoeding worden hiermee in ieder geval weersproken: we mogen dan weliswaar spreken over ‘opgevoed worden’, het is toch niet zo dat het kind alleen maar lijdend voorwerp zou zijn en ook zouden we geen goede gronden hebben om de opvoeding te beschouwen als een soort productieproces dat abrupt zou stoppen wanneer het product af is en de klus geklaard. Wie nieuwsgierig is naar de achterliggende redeneringen en overwegingen kan dat nalezen in het reeds genoemde lezenswaardige doe-het-zelf-boekje van eerdergenoemde auteur. En wel in hoofdstuk 6. Analogieën tussen begrippen ontwikkelen; blz. 113 t/m 142.
De metafoor of analogie van het 'samen wandelen' lijkt me trouwens ook aardig te passen op veel aspecten van 'het begeleiden' ofwel het dagelijkse werk van mijn collega's en mij.
Nu dan wellicht weer eens tijd voor een ommetje of wat verpozing zoals Youtube ons dat pleegt te bieden:

Kloster Volkenroda

Sinds wij ooit op Corsica vertoefden is het voor ons zo'n beetje vaste prik geworden om tijdens de vakantie, behalve kunsttempels, ook reguliere kerken te bezoeken. Dat is bepaald niet ingegeven door een bijzondere geloofsijver of omdat we iets op onze kerfstok(?) zouden hebben. We vinden het gewoon vaak aangename oases van (gewijde) rust waar ook nog wel eens het een en ander te zien valt. Zo hebben we de afgelopen jaren ook al aardig wat Duitse kerken van binnen aanschouwd. Dit jaar zagen we in Volkenroda een toch wel weer bijzonder exemplaar. Dat was in het ‘klooster van Volkenroda’ dat ons al opgevallen was toen we er bij toeval langs liepen op zoek de galerie van Petra Arndt en naar een oude eik. Die galerie bleek toch echt gesloten, in weerwil van wat de bordjes er heen beweerden, maar de oude eik hebben we wel thuis getroffen. Ons ontbrak op dat moment de tijd om het klooster eens van naderbij te bezien. Wat gesnuffel op het internet leerde me later die avond dat het Kloster een soort praktisch-spirituele onderneming betrof van ene Jesus-broederschap. Het opvallende kubusvormige bouwwerk dat we zagen, was het Christus-paviljoen dat vanaf de Expo2000 te Hannover van daar naar hier getransporteerd werd. Twee dagen later bezochten we Volkenroda nogmaals om dat kloosterterrein, met ondermeer dat bijzondere bouwwerk dat je op het eerste gezicht zeker niet zou associeren met of aanzien voor een klooster of een kerk op het Duitse platteland, eens van wat naderbij te bekijken. Waar wij in ons land 'kloosters' doorgaans toch plegen te associëren met het katholicisme, betreft het hier toch heus een protestants opgezet en gesponsord klooster met een sterk oecomenische inslag. Het ligt op of is onderdeel van een pelgrimsroute. Het herbergt ook een soort horecavakschool en dient als ontmoetingspunt. Je kunt hier desgewenst dus ook enige tijd verblijven. Voor de liefhebber zagen we nog een wat uitzonderlijke accomodatie; een beetje à la Pipo. Volgens dit krantenartikel mag het wel een wonder heten hoe een vermeende sekte in dit 200 zielen tellende gehucht neerstreek en de werkeloosheidscijfers deed dalen. (misschien een suggestie voor onze minister van werkgelegenheid Ascher?) De staal-glas constructie van het Christus-Pavillon mag van een afstand bijzonder ogen, van dichterbij wordt dat er bepaald niet minder bijzonder op; de vierkante doorzichtige glazen panelen blijken gevuld met kiezelstenen, tandenborstels, theezeefjes, pijpenragers, takken, schelpen, gedroogde papavers en je kunt het zo gek niet bedenken.

Making Colour

Soms denk ik als blogger: waar wil en zal ik het nu dan eens over gaan hebben?
Niet zelden p(l)opt het woord en het onderwerp ‘kleur’ dan weer ergens in mijn grijze massa naar de oppervlakte. Niet zo’n gek onderwerp toch, want zeg nu zelf: wat zou onze wereld zijn zonder kleur? Een grijze en kleurloze bedoening toch zeker.
Nu sluipen zowel het woord als het thema ‘kleur’ regelmatig via allerlei zijpaden onze alledaagse conversatie binnen en zoiets zal ook op dit blog wel het geval zijn. Soms komt het toch ook iets explicieter aan bod zoals in het geval van de qualia.
Het fenomeen kleur heeft wel eens vaker mijn belangstelling en de directe aanleiding voor dit stukje was de (inmiddels voorbije) expositie ‘Making Colour’ in de National Gallery in Londen.

Die expositie ging dan met name over de stof, het materiaal waarmee schilders kleur maken: pigmenten. In een recensie die ik over deze expositie las figureren het bekende verhaal van de ‘cochenille’ en dat van de ‘lapis lazuli’ nogal prominent. Maar ook over goud, geel en groen
wordt iets gezegd, alsook over paars ofwel the colour purple. Van een conversatie tussen curatoren van de National Gallery zal de geïnteresseerde lezer/luisteraar waarschijnlijk heel wat wijzer worden dan van welke recensie dan ook.

Strandwandelingetje

Daar de bejaardengym niet doorging en het gisteren net nog strandweer leek te zijn, hebben we maar een strandwandelingetje gemaakt met een glaasje verse munt- of takkenthee toe

A poet speeching

Leonard Cohen on gratittude, the self and finding your own voice:



Leonard Cohen over erkentelijkheid, het zelf en het vinden van een eigen stem.
Mooi proza en heeft toch ook wel iets poëtisch.

America dreaming?

Een mooi verslag in de Correspondent van Arjen van Veelen over 'the heartland' van een wereldmacht.

Rostock

Een van de frappantste dingen betreffende Rostock vind ik toch wel dat het zo mooi rijmt op borstrok. Want zeg nu zelf wat rijmt er nu, naast wellicht nog Wladiwostok, toch mooier op borstrok dan Rostock. In Wladiwostok zijn we nog nooit geweest en het is me eigenlijk ook iets te ver. (alhoewel?) Dat ik voor het laatst in een borstrok te zien was is ook al weer heel lang geleden maar onlangs waren wij wel even in Rostock. We dachten in Spornitz redelijk dicht in de buurt van Rostock te vertoeven en daar met de auto wel in een uurtje te zijn. Wegens wegwerkzaamheden en vervolgens een verkeerde afslag werd het een landelijk ritje van ruim twee uur. Maar toen waren we dan toch in Rostock.
Het was de dag voor Pinksteren en aangenaam zonnig weer. Het was er vrij druk en levendig met mensen in de hoofdstraten en op een paar andere plekken zoals bij de kermis en de markt aan de haven. Even buiten die route zoals langs de oude stadsmuur was het bijzonder rustig en hing er eerder een landelijke en landerige sfeer. Daar in het kloostercafé ‘kaffee und kuchen’ genuttigd. Na een stukje stadsmuur gelopen te hebben het centrum weer wat rondgekuierd. Rostock is ook een studentenstad en dat was ook wel duidelijk toen we zomaar ergens op een vlooienmarkt van een studentenvereniging belandden. In de Marienkerk zag ik ook nog wat expoborden die me toch wel erg bekend voorkwamen.

En met dit weer en zo dicht bij de Oostzee wilden we toch ook nog wel even naar het strand.