Kisshomaru Ueshiba

De tweede doshu van het aikido was Kisshomaru Ueshiba, de vader van de huidige doshu en de zoon van de grondlegger. Zo is de Aikikai Foundation dus een beetje een familiebedrijf geworden. Over 'lineage' of afstammingslijnen gesproken.
Kisshomaru Ueshiba komt grotendeels de eer toe de Aikikai Foundation, tot de wereldwijde organisatie die het nu is, op- en uitgebouwd te hebben, met een, voor zover mogelijk, uniforme stijl, basistechnieken, curriculum en gradensysteem.


Parijs 1980:


Een biografie van de sleutelfiguur van het moderne aikido >

We zullen door...

Het einde van de geschiedenis is al vele malen en door orakels van diverse signatuur aangekondigd. Maar voorlopig tikken de wijzers van de klok nog steeds door en schrijdt de tijd nog immer voort.

De Wereld Draait nog altijd Door en niet zelden Dol en ook daar valt voorlopig nog even geen eind aan te verwachten. Zelfs niet wanneer de mensheid een eind aan zichzelf zou maken waar ze inmiddels technisch toe in staat zou zijn. Dat zou dan natuurlijk wel het eind van onze menselijke geschiedenis kunnen betekenen.

Vooralsnog rolt die geschiedenis, of ontrolt hij zich, nog gewoon verder en ik ben zomaar opeens erg nieuwsgierig naar hoe wij over 25 of 50 jaar terug zullen kijken op onze eigen rol in wat nu het 'vluchtelingenprobleem' heet. Want we schrijven niet alleen geschiedenis, we maken het ook!
Zover is het dus nog lang(?) niet; wel loopt 'de maand van de geschiedenis' inmiddels zo'n beetje ten einde.

De eigen rol in de geschiedenis

Oktober heet sinds enige tijd ook de maand van de geschiedenis te zijn.
De hamvraag met betrekking tot de geschiedenis blijft natuurlijk altijd of we er iets van willen en/of kunnen leren.
Nu worstelen wij Nederlanders al ruim 65 jaar met een stuk onverwerkte geschiedenis dat hoe we het er ook onder proberen te vegen toch steeds maar weer onder dat tapijt vandaan lijkt te willen kruipen.


Andere tijden, uitzending 27 okt.:
Onverwerkte oorlog in Indonesië

Aikikai en de Doshu

Wij Nederlanders moeten toch als geen ander bekend zijn met het gegeven dat je voor, je het goed en wel beseft, in kwesties van geloof en aanspraak op die ene echte waarheid zomaar met een hoop onoverkomelijke meningsverschillen, talloze afsplitsingen en wederzijdse verkettering opgescheept kunt komen zitten.

Zeker voor de buitenstaander, maar ook voor menige beoefenaar van aikido vertoont de aikido-wereld op z'n minst een sterke overeenkomst met een dergelijke toestand van verzuiling en versplintering. In ons land lijkt dat tij, waar het aikido betreft, inmiddels wat gekeerd te worden door de overkoepelende bond Aikido Nederland, waarin, sinds enige tijd, diverse bonden, federaties en wat dies meer zij, zich verenigd hebben.

Mede door de geschiedenis van het aikido, de logica van en het belang dat men aan ‘lineages ofwel afstammingslijnen' en de 'relatie leraar-leerling' hecht, achten de meeste aikidoka en hun organisaties zich, langs welke lijn dan ook, toch geliëerd en schatplichtig aan de Aikikai Foundation en voegen zij zich dan ook min of meer naar de richtlijnen en codes van die organisatie.
Het hoofdkwartier is de Hombu Dojo in Tokio.
Aan het hoofd staat de kleinzoon van Morihei Ueshiba, de derde doshu Moriteru Ueshiba.

Hier nogmaals de huidige doshu maar dan 15 jaar jonger en samen met Nobuyoshi Tamura shihan.

Buitenhof vandaag

Een bijzonder goede Buitenhof vandaag en een prima tegenwicht tegen het veelal oppervlakkige, one-line-rige en hyperige nieuws zoals we dat doorgaans gepresenteerd krijgen. Zoiets mag op zichzelf al wel goed nieuws heten.
Voor wie het gemist heeft: uitzending 25 okt

Valt er dan nog iets te leren?

Of er nog iets te leren valt in dit leven; ja, dat zal toch vast wel?
De site Brain Pickings markeert haar negenjarig bestaan met negen suggesties in die richting; zoals ze dat ook al na zeven jaar deden:

7 Things I Learned in 7 Years of Reading, Writing, and Living from Dissolve on Vimeo.

Die suggesties komen mij als uiterst zinnig en aanbevelenswaardig voor. Hier dan nog even (niet de tien geboden maar wel) die negen aanbevelingen op een rijtje:

1. Allow yourself the uncomfortable luxury of changing your mind.
2. Do nothing for prestige or status or money or approval alone.
3. Be generous.
4. Build pockets of stillness into your life.
5. When people try to tell you who you are, don’t believe them.
6. Presence is far more intricate and rewarding an art than productivity.
7. Expect anything worthwhile to take a long time.
8. Seek out what magnifies your spirit.
9. Don’t be afraid to be an idealist.

 
Er valt dus nog altijd genoeg te doen en te leren; zelfs voor een 65+ser.

Wakker worden in 'a spooky world'

Toen de radiowekker vanmorgen om 7 uur begon te spelen had ik de krant natuurlijk nog niet gezien. Maar op radio 4 hoorde ik Margriet Vrooman zeggen:

Elementaire deeltjes kunnen verbonden blijven al raken ze miljoenen lichtjaren van elkaar verwijderd.
U moet niet denken dat ik echt bergrijp wat ik zojuist zei maar Delftse fysici hebben het bewezen. De natuur is spookachtig en volgt regels die tegen je intuitie ingaan. Daar wilde Einstein niet aan maar dat had ik nou allang in de gaten.

Ik meende even direct te begrijpen waar ze het over had en kon niet anders dan volledig en glimlachend met haar conclusie instemmen. Vraag me niet om hier even uit te leggen hoe dat nou precies zit met die elementaire deeltjes want dan moet ik Margriet Vroomans nazeggen:

U moet niet denken dat ik echt bergrijp wat .....

Nu is dat bepaald geen schande als Einstein het ook al niet begreep.
Dankzij Delft weten we nu dat zelfs de hoogintelligente Einstein feilbaar was.
Ik vermoed dat Margriet Vroomans dat, evenals ik, ook al wel door had.

De ochtendkrant deed er onder de koppen:

Dankzij Delft hoeft Einstein geen spoken meer te zien

en

Vreemd, maar zo gek is de quantumwereld

al wat meer aan om enige uitleg te geven over die onbegrijpelijke (of moet ik zeggen moeilijk voorspelbare) orde in de microwereld.
Waar gaat het hier dan over:

Seigo Yamaguchi

Een welhaast legendarische figuur onder de grotere aikido-meesters en leraren (sensei) was Seigo Yamaguchi.

Hij was een belezen jongeman die in de Japanse marine werd opgeleid voor een kamikaze-missie die net niet werd uitgevoerd wegens de beëindiging van de oorlog. In het begin van de vijftiger jaren kwam hij in aanraking met Morihei Ueshiba, werd uchi-deshi (inwonende leerling) en werd naast O-Sensei (grote meester) de eerste professionele aikidoka d.w.z. dat hij er geen ander werk naast deed.
In die hoedanigheid bezocht Yamaguchi Birma, Zuid- en Noord-Amerika en Europa. Hij was een populaire leraar en zijn lessen werden opvallend druk bezocht.

Seishiro Endo, Yoshinobu Takeda, Ichiro Shibata, Christian Tissier en William Gleason behoorden tot zijn leerlingen.
Hier een interview met die laatste over Yamaguchi: interview William Gleason

Nu m'n dagen zijn geteld

Dat wil zeggen de werkdagen die ik nog heb te gaan. Ik tel er nu nog tien.

En daarna heb ik geen herfst- maar voor het eerst sinds mijn schooltijd (zo'n 47 jaar terug) echt weer eens grote vakantie.

Ditmaal dan toch wel een hele grote vakantie.

Goed en/of slecht nieuws?

OK, je hebt dus goed nieuws en slecht nieuws en dankzij onze evolutionaire ontwikkeling en de media overheerst dat slechte nieuws nogal eens tot in absurde mate en vertekent het doorgaans ons beeld van de wereld. Gelukkig beschikken we altijd nog over ons gezonde (in ons land zeggen we ook graag 'nuchtere') of boerenverstand en de statistieken om dat scheve beeld wat te objectiveren en bij te stellen.
Het goede nieuws met betrekking tot dat gezonde verstand lijkt me dat het nogal eerlijk verdeeld is over ons allen; zeg maar, grofweg net als de meeste menselijke trekjes volgens de normaalverdeling. Het heet niet voor niets 'common sense' in het Engels.
Het slechte nieuws in verband met genoemd verstand is dan dat niet iedereen altijd genegen lijkt om het ook te gebruiken.


In menige training gesprekstechnieken wordt er op gehamerd altijd met het slechte nieuws te beginnen en dat dan zo helder, zakelijk en gepast mogelijk te brengen. Laat ik die volgorde hier dan verder ook maar aan houden.

Het slechte nieuws ten aanzien van die statistiek, die wij tegenwoordig overal bijslepen en voor veel lieden een soort bijbelse zeggingskracht lijkt te hebben, luidt dat je kunt liegen met statistiek en dat dat ook alom gebeurt om een bepaalde (valse) voorstelling van zaken te geven.
En dat is zeker geen nieuws want al in de negentiende eeuw verzuchtte Disraeli:

There are three kinds of lies: lies, damned lies, and statistics

Het goede nieuws met betrekking tot de statistiek als hulpmiddel bij onze kijk op de werkelijkheid en de wereld is dat, zoals in een vorig blogje al ter sprake kwam, Hans Rosling, zijn baas en zoon en diens vrouw met hun Gapminder statistieken op een zodanige wijze weten toe te passen en te presenteren dat het met enkele beelden heel veel bloot legt en inzichtelijk maakt en aldus het echte en het goede nieuws ook tot ons door kan dringen.
Wat de media ofwel onze nieuwsboeren betreft lijkt het slechte nieuws te zijn dat ze zich maar moeilijk laten overtuigen door of met de mond vol tanden staan tegenover Rosling's beklag richting media. Of men geeft er überhaupt geen blijk van hier enige boodschap aan te hebben; 'the show must go on', nietwaar en 'the news never stops' want DWDD.
Het goede nieuws is dan dat de Roslings zich hier niet door laten ontmoedigen (ze hebben een missie) en zo dan toch wel eens het nieuws halen.


Gaande de uitvoering van die missie om iets aan onze onwetendheid te doen brengen de Roslings die onwetendheid ook exact in kaart. Dat doen ze middels korte vragenlijstjes of zeg maar een mini-tentamentje over de toestand in de wereld. Dat wij mensen hier slechter scoren dan de chimpansees die Hans Rosling in de dierentuin bezocht mogen we, dacht ik zo, toch wel als heel beschamend of slecht nieuws beschouwen. De Europeanen doen het overigens ook nog een stuk slechter dan de Amerikanen.
Het goede nieuws is dan weer dat zoon Ola ons kan vertellen hoe dat zo komt en ons ook nog wat (nuchtere) richtlijnen aan de hand doet om onze blik op de wereld wat meer werkelijkheidswaarde te geven zodat we misschien de chimpansees ooit nog eens kunnen verslaan in een dergelijke 'quiz' of 'contest'. Want dat zou toch helemaal niet gek staan op de CV van de 'homo sapiens'?; en daarbij ons mensbeeld zo mogelijk nog wat opvijzelen, zeg nou zelf!


Oh ja, en over dat onoverkomelijke vluchtelingenprobleem waar Europa zich nu (zo plots?) mee geconfronteerd ziet heeft vader Hans ook nog wat harde cijfers om de aantallen ook daar wat in verhouding te kunnen plaatsen. Wat zeggen de cijfers?, vroeg ik mij ooit eens in een blogje af. Wel, wat de cijfers hier zeggen is helder: er zijn ruim twaalf miljoen Syriërs op drift geraakt. Slecht nieuws, heel slecht nieuws dus. En dit zal heus niet de laatste vluchtelingenstroom in de wereld zijn.
Van die ruim twaalf miljoen Syriërs op drift komt er een fractie naar Europa en of dat nu als goed of slecht nieuws te kwalificeren valt mag je zelf beantwoorden.


Wat ook heel helder uit het verhaal van Ola blijkt, en mij ook al enige tijd als onvermijdelijke logica voorkomt, is dat andere delen van de wereld dan wat wij het Westen noemen of noemden, zich ontwikkelen en rijker worden. En wij hier dus relatief minder rijk of armer worden en ook op het wereldtoneel veel aan invloed zullen moeten inleveren of delen.
En ook de vraag of dat dan goed of slecht nieuws mag heten, laat ik hier maar even aan jou, de lezer, over.


P.S. Vanmorgen lees ik in de krant onder de kop:

Meer werkgelegenheid, niet minder werklozen

Het slechte nieuws is dat de daling van de werkloosheid stagneert, het goede dat er wel meer werk is. Maar dat werk is gegaan naar mensen die al een baan hadden.

Het blijft, wat de kleur en de toon van het nieuws en al zeker het economische nieuws betreft, dus een beetje van Jantje huilt, Jantje lacht. Daar het nogal eens kan verkeren zou het lachen van vandaag zo maar eens het huilen van morgen kunnen zijn, en andersom.

Cercle Tissier

Een van de algemeen bekendere namen in het aikido is die van Christian Tissier.
Tijdens zijn verblijf in Japan bekwaamde hij zich verder onder, onder andere, de doshu Kisshomaru Ueshiba en vooral onder Seigo Yamaguchi. Terug in Europa bouwde hij een uitgebreide organisatie op bekend onder de naam Cercle Tissier en in ons land wel als de lijn Tissier.
De zogeheten 'lineages' of afstammingslijnen speelden altijd een belangrijke rol in veel Oosterse tradities en praktijken zoals 'martial arts', 'healing practices' alsook in de transmissie van religieus-filosofische stromingen; ze gelden of golden zo'n beetje als keurmerk.

At the World Combat Games 2013 met, zo te horen, wat commentaar uit Australië.

Een wat realistischer wereldbeeld?

Net als nieuwsberichten komen wereldbeelden in velerlei soorten en maten. Die welke ons door de media voorgeschoteld worden lijken toch erg weinig stabiel en soms wel zeer veranderlijk. Het ene moment schijnen Europa, de euro of pro-Europeanen de wortel van alle kwaad, dan zijn het weer de luie uitkeringstrekkers en het volgende moment de graaiende bankiers. Enkele maanden geleden vormden de Grieken (geen cent meer naar Griekenland) nog de grootste bedreiging voor onze welvaart en comfortabel welzijn en van de ene op de ander dag hoor je daar nauwelijks meer over en wordt hun plaats ingenomen door (onverwachte?) horden vluchtelingen (terwijl sommigen, waaronder ikzelf, beweren dat zij evenzogoed een zegen en een antwoord op een gigantisch demografisch probleem dat ons te wachten staat zouden kunnen vormen).


Kortom: het kan verkeren

Nu mag ik de lijfspreuk van ene Brederoo nogal eens graag als motto voor mijn blogjes gebruiken maar de manier waarop de veranderlijkheid zich in onze reguliere nieuwsvoorziening uit lijkt me toch echt niet goed, gezond of realistisch. Mijn moeder placht ons altijd op het hart te drukken om het huisje bij het schuurtje te laten en dat zeg ik haar in deze dan graag na.

Gelukkig is daar altijd nog de zweedse arts en gezondheidswetenschapper Hans Rosling om onze kijk op de (buiten)wereld in een wat werkelijkheidsgetrouwer perspectief te plaatsen. Met zijn organisatie Gapminder tracht hij er het nodige aan te doen om ons uit de sluimerstand van onze onwetendheid te wekken door wat kloven en gaten in onze kennis op te vullen. Hiervoor gebruikt hij veelvuldig de data zoals die door de VN worden verstrekt en voor een ieder toegankelijk en inzichtelijk zijn.
Hij is ook goed op youtube vertegenwoordigd.
Dus als je je beeld van de grote wereld eens wat op wilt poetsen kun je meestal wel goed bij Rosling terecht:



Ik las afgelopen weekend een interview met hem in de Volkskrant waarin hij zijn afkeer en ergernis over het soort domme vragen dat het journaille doorgaans pleegt te stellen, bepaald niet onder stoelen of banken stak. Was een grappig interview en vooral illustratief voor de vraag waar het nu wel en niet over zou kunnen of moeten gaan.

En een beetje blues

Roberto Martucci beoefent aikido in de stijl en de lijn van Seishiro Endo en trainde eerder ook onder en volgde de stijlen van Hiroshi Tada, Nobuyoshi Tamura en Christian Tissier.
Aikido in blues

Mooi en soepel bewegen.

Vroege herfstvakantie

Het is, zo hoor ik om mij heen, al bijna weer herfstvakantie maar wij houden het al jaren op onze septembervakantie. Vorige maand hebben we weer drie plaatsnamen toegevoegd aan de serie aanleg- en pleisterplaatsen op onze Duitslandtripjes. Dat waren ditmaal Winterberg, Melle en Altenbrak. Aanvankelijk zouden we deze keer ook het barokke Dresden aandoen maar die bestemming verviel wegens omstandigheden. Tot dusverre menen wij het op onze vakanties telkens enorm met het weer getroffen te hebben maar dat pakte dit keer over het algemeen toch wat bewolkter en natter uit. Inmiddels zijn we al weer bijna een maand thuis, aan het werk en in de gebruikelijke routines vervallen. Sinds ik de gewoonte heb opgevat om op dit blog wat verslag te doen van onze vakantieplekken en ons wedervaren aldaar, maak ik behalve foto’s nu ook wat aantekeningen om niet al te zeer een rommelpotje van het hoe,wie, wat, waar en wanneer ook alweer te maken. IJs en weder dienende en indien de tijd en zin mij nog aan wil komen waaien binnenkort nog wat blogjes uit danwel over Sauerland, het Teutoburgerwald en de Harz. De teller mocht er weer ruim 2500 autokilometers bij op tellen.

Ook dit was in Granada

Seishiro Endo Shihan was ook in Granada; passing through zegt de titel van dit youtube filmpje. Dat was een aantal jaar geleden en ik was daar in ieder geval niet bij.
Staaltje Oosterse wijsheid: maak je niet druk, blijf rustig ademen en ga lekker door.

Is goed nieuws dan geen nieuws?

Dat lijkt toch vaak het geval. Mede omdat zoals Nicholas Kristof opmerkt, journalisten wel wat op gieren lijken in de zin dat ze toch altijd aangetrokken worden en op zoek zijn naar dood en verderf, naar rampen en schandalen of andere narigheid en ellende.
Het is nu eenmaal de core-business van die beroepsgroep zullen we maar zeggen. Dat heeft dan wel tot gevolg dat de media ons nogal eens een, op zijn zachts gezegd, onevenwichtig beeld van de wereld voorschotelen dat bovendien in toenemende mate door de waan van de dag en elkaar verdringende hypes wordt gekenmerkt.

What's the most important thing going on in the world today? The spread of technology? Rise of China? Globalization? No, I argue it's something else, and it's actually good news that we're oblivious to.

Read my column, aldus Kristof op zijn facebookpagina vorige week.



Vandaag wijst De Correspondent ons ook nog even op het verzuim van de media dit toch belangwekkende nieuws op gepaste wijze te melden.

Mocht je af en toe een beetje depri worden van het dagelijkse nieuws en het beeld van waar het met de wereld naar toe moet, weet dan: hele volksstammen en miljoenen mensen hebben, terwijl wij met crisis na crisis (zoals krediet-, hypotheek-, huizen-, economische, euro-, Griekse, vluchtelingencrisis en nog een paar die ik weer ben vergeten) aan het stoeien waren, een aanmerkelijk beter leven gekregen.

De vooruitgang die deze cijfers laten zien gaat dan uiteraard wel over die extreme en uitzichtloze armoede die een menswaardig bestaan zo goed als onmogelijk maken. Het bestaansniveau dat daarop volgt is nog altijd niet te vergelijken met wat wij gewoon zijn maar biedt wel kans en hoop op leven.

Even zo goed toch geweldig nieuws, nietwaar?
Als we nu toch eens wat zaken als militaire agressie, corporate power, vreemdelingenhaat, intolerantie en hyperige berichtgeving in eenzelfde omvang en tempo terug zouden kunnen brengen; zou dat niet mooi zijn?

was getekend, de idealist

TV-tip

NPO 2 vanavond 21.05 houdt VPRO's Tegenlicht een zogeheten vrijhandelsverdrag tegen het licht.

Dit gaat dan over iets waar we met recht bang voor mogen zijn en waarmee we de beperkte democratische invloed die we als burgers kunnen uitoefenen, blijkbaar gewillig, opgeven en verkwanselen.
Toch heb ik de indruk dat de meeste van mijn landgenoten zich hier, in tegenstelling tot de asielzoekersproblematiek, niet al te druk over maken.
Over slavernij gesproken; Ha-Joon Chang, verbonden aan de University of Cambridge, herinnert ons er terecht aan dat (absolute) vrijhandel als hoofdprincipe de deur ook weer openzet voor slavernij en kinderarbeid om maar eens twee dingetjes te noemen.

Om nog eens een andere gerenommeerde en gezaghebbende collega van Ha-Joon Chang te citeren:

…….. TPP….TTIP…TISA
...Given the veil of secrecy surrounding the TPP negotiations, it is not clear whether tobacco will be excluded from some aspects of ISDS. Either way, the broader issue remains: Such provisions make it hard for governments to conduct their basic functions – protecting their citizens’ health and safety, ensuring economic stability, and safeguarding the environment. Imagine what would have happened if these provisions had been in place when the lethal effects of asbestos were discovered. Rather than shutting down manufacturers and forcing them to compensate those who had been harmed, under ISDS, governments would have had to pay the manufacturers not to kill their citizens. Taxpayers would have been hit twice – first to pay for the health damage caused by asbestos, and then to compensate manufacturers for their lost profits when the government stepped in to regulate a dangerous product. …--JOSEPH STIGLITZ

Een hardnekkig 'broodje aap' wilde dat lemmingen zichzelf bij overbevolking de das om zouden doen door zich massaal in zee te storten. Blijkt dus niet waar te zijn. Maar hoe geldt dat voor ons moderne mensen?

Acz-angst

Azc-angst kopte de Volkskrant dit weekend op de voorpagina met de illustratie van een spookje daarbij.
Wellicht een weer kanshebber voor een nieuwe DSM diagnose?