Weer meer sneeuw

Eind februari vermoedde ik toch dat we de laatste sneeuw van dit seizoen wel eens gezien zouden hebben. Maar ook de hele maand maart, tot deze 1ste paasdag aan toe, bleef er met enige regelmaat nog wel wat wits uit de hemel dwarrelen. Maar toen stonden de bloemetjes niet meer buiten. Althans niet meer in potjes op de tuintafel. Deze maand duurde overigens weer een uur korter. Heeft iemand daar nog iets van gemerkt?

Wispelturige beeldvorming in borderline times

Het kan verkeren, zou je kunnen zeggen; hé, waar heb ik zoiets nou toch vaker gehoord? Deze week hadden de media, en dit keer niet alleen de Nederlandse maar ook de internationale en, met name, de financiële pers, hun schijnwerpers en hun pijlen vooral op Jeroen Dijsselbloem gericht. Als je alles wat er over hem deze week geschreven werd nog eens na wilt lezen, mag je daar volgens mij inmiddels wel meer dan een weekje voor uittrekken. Wat daar in de communicatieve sfeer, buiten allerlei andere interessante zaken als de vraag of Dijsselbloem al dan niet in voldoende mate het ‘Globish' zou beheersen en of hij de betekenis van het woord ‘template’ wel kent en dergelijke, vooral aan opviel is hoe de waardering van pers, politici, commentatoren, tweede kamerleden en de goegemeente in het algemeen toch zo plots kan omslaan in dit borderline tijdperk. Je weet toch wat er gemeenlijk onder een ‘borderliner’ verstaat wordt, nietwaar? Zeg maar, iemand die je de ene dag de hemel in prijst en op een voetstuk zet en voor wie je de volgende dag de gebeten hond bent die het allemaal verprutst en niets goed kan doen. Wel er zwermden de afgelopen week nogal wat borderliners rond onze minister van financiën heen. Hele volksstammen zelfs. Lopen er dan daadwerkelijk zoveel lieden rond met die DSM-diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis? Je zou haast gaan denken dat we er collectief een beetje last van beginnen te krijgen. Zo luidt overigens ongeveer wel de diagnose van psychiater Dirk de Wachter in zijn boek Borderline times. Help, zijn wij dat?

Consumeren en de buit verdelen?

Mijn generatie-genoten in de westerse wereld en ik zijn, evenals waarschijnlijk een ieder die dit leest, dus vooral opgevoed en maatschappelijk gevormd om te consumeren. En reken maar dat we ons best doen! Met al dat geconsumeer en geconsu-nog-meer en de daarmee gepaard gaande handel en transport van die spulletjes zijn natuurlijk een hoop centjes gemoeid. Er moet dus her en der wel een beste hoop geld verdiend worden (als je het zo noemen kunt) en zolang die muntjes een beetje netjes verspreid alle kanten uit rollen kunnen we allemaal weer verder consumeren, naar gelang onze behoeften, en houdt het systeem dat wel onze economie genoemd wordt zichzelf in stand en draaiende. Het ideaal van de ‘vrije markt’, heet het dan.

Maar hoe rollen al die centjes en bakken met geld dan werkelijk in wat wij de ‘vrije wereld’ plegen te noemen? VPRO’s Tegenlicht deed daar 25 maart jl. een boekje over open in ‘The Tax Free Tour’ ofwel ‘De Belastingvrije Reisgids’: Toch leuk om dat vlak voor 1 april, als de blauwe brief ingeleverd moet zijn, nog even te vernemen, nietwaar? Pecunia non olet, of zit er soms toch wel degelijk een luchtje aan? Het woord 'belastingvrij' krijgt in deze neo-liberale wereld in ieder geval een steeds meer omvattender en ruimere betekenis.

Massa-consumptie en zo meer

Zoals we allemaal om ons heen kunnen zien en wel weten en zoals Annie Leonard ons nog eens onomwonden uit de doeken doet lijken wij, in tegenstelling tot wat ik ooit op catechisatie leerde, toch in eerste instantie hier op aarde te zijn om te 'consumeren'. We consumeren dan ook dat het een aard heeft en we dragen allemaal ons steentje bij. Vroeger (lees enkele decennia geleden) moesten we die spullen ook eerst nog produceren maar dat laten we tegenwoordig steeds vaker aan anderen over. 'Outsourcing' noemen we zoiets tegenwoordig wel met een mooie term. En die anderen beginnen ook steeds meer volgens het ons bekende patroon te consumeren. Wat leven we toch in een mooie wereld, nietwaar; we kunnen ons geluk toch nauwelijks op en waar hebben we dat toch allemaal aan te danken? En hoe is dat toch zo allemaal gekomen? Hoe hebben we toch ooit zo’n 'quantum leap' in onze econo-technocratische beschaving kunnen maken? Wel, op die vraag zijn diverse antwoorden mogelijk omdat er nogal wat onderscheiden aspecten aan dergelijke kwesties plegen te kleven. Maar ik stel mij toch zo voor dat maar weinig mensen bij een dergelijke vraag zomaar in eerste instantie op de invloed van de familie Freud zouden wijzen. In de BBC-serie ‘The Century of the Self’ laat Adam Curtis ons zien hoe het gedachtegoed van de geestelijke vader van de psychoanalyse, al dan niet juist geïnterpreteerd, wel degelijk door en door met deze ontwikkeling verweven is. Als je even een uurtje of vier hebt, kun je hier weer een stuk wijzer over jezelf en je identiteit in deze wereld worden: Mocht je er zoveel tijd niet voor over hebben en er toch iets van willen weten, zijn er op youtube vele fragmenten of 'chunks' uit deze serie te vinden. Op de site van de Human Givens kun je dit interview van Adam Curtis door Yvan Tyrrel hierover vinden en hier nog een In depth review over betreffende serie.

Tja ... nieuw spul ...

Kopen wij dan wat te gemakkelijk, te vaak en te veel en te snel nieuw spul en speeltjes, zeg maar spularia, terwijl het oude spul te vaak en in toenemende mate onverwerkbaar en niet zelden schadelijk afval oplevert? Dat blijkt dus inderdaad het geval volgens het verhaal achter al dat spul van ons.

Nu moet ik toch even bekennen dat ik, ondanks mijn verzuchting van enkele weken terug, dat vorige stukje over het verhaal achter .., toch zomaar weer even op een nieuwe laptop schreef. De harde schijf van de oude laptop zat namelijk wel erg vol met allerlei digitaal spul waaronder, sinds enkele dagen, het kwaadaardige virus Win32\small.CA en daar durfde ik, met mijn primitieve computerkennis, toch niet zomaar mee verder. Dus ... tja ... zo gaat dat dus.

Onze spullen en ...?

Onze spullen en het verhaal erachter. Dat verhaal wordt op indringende en omvattende wijze verteld door Annie Leonard, Co-Director van het 'The Story of Stuff project'. Het verhaal is inmiddels niet nieuw meer en sinds 2007 al zo'n 20 miljoen keer op het internet bekeken. Blijkbaar nog niet genoeg dus nog maar een keer: Dit verhaal wordt vanuit Amerikaans perspectief verteld, maar voor ons Europeanen ziet de situatie er natuurlijk niet veel anders uit.

De doorlopende avonturen van de sint

We hoeven nu niet langer op de decembermaand en Diewertje Blok te wachten om te genieten van de dolrieste en vooral voorspelbare avonturen uit het Sinterklaasjournaal. Wie de oren en de ogen openhoudt en in staat is om tussen de regels door te lezen kan het hele jaar door en jaren lang van de Europa-soap genieten met heden in de hoofdrol sint Angela en hoofdpiet Jeroen en die stoute Cyprioten. Zie deze mooie column van Johan Fretz in de Volkskrant van 26 maart.

Sexting?

Als je wilt weten wat dat is, zou je het je beste vriend eens kunnen vragen:

"Sexting" bestaat uit de Engelse woorden "sex" en "texting" (dit laatste woord betekent: sms'en).

Met de komst van de nieuwe media en de smartphone lijkt zich bijna stilletjes en in rap tempo een nieuwe 'seksuele revolutie' te voltrekken: Dat ziet er door mijn ogen toch iets anders en ook wel iets dwingender uit dan die vorige 'seksuele revolutie'. De interessante vraag bij een dergelijke ontwikkeling is steeds welke invloed dat op onze (publieke) moraal en omgangsvormen zal hebben. En aan die vraag kleven nog heel wat vaak onvoorziene haken en oogjes: Evenals aan die vrijheid en openheid dus, die we doorgaans zo gretig roemen en nastreven: Vrijheid betekent blijkbaar niet altijd blijheid! En zoals we al wisten staat 'smart' echt niet altijd voor slim.

We hebben ‘m …

… dat wil zeggen een nieuwe papa, paus of vertegenwoordiger van Petrus op aarde. Een week geleden kringelde er in Vaticaanstad witte rook uit de schoorsteen de Sixtijnse Kapel en klonk iets later het: habemus papam. Zo snel hadden de kenners en de commentatoren dat zelfs in hun gunstigste inschattingen niet verwacht. En ook de verkozen persoon in kwestie stond niet ergens boven in de lijstjes van de meeste deskundigen en kenners van het clericale wel en wee. Zoals nu welbekend werd het de Argentijn Bergoglio of in het vervolg paus Fransiscus. Een man die volgens de berichtgeving nooit zou lachen. Inmiddels zijn we week verder en het charme-offensief van deze nieuwe paus lijkt vooralsnog voorspoedig te verlopen. Hij schijnt met zijn afkeer van opsmuk en pretentie erg veel sympathie te oogsten bij de gewone mens en gelovige. Op het zuidelijk halfrond en vooral in Latijns-Amerika kon de keus voor deze figuur nog wat extra opgetogenheid en geestdrift oproepen. Nu kan het zomaar verkeren, zoals Brederoo al zei en deze goede man lijkt voor een zo goed als onmogelijke taak te staan als je ziet met welk wantrouwen en cynisme enerzijds en wensen en, nagenoeg, eisen zijn taak en functie vooral vanuit de westerse wereld bezien en beoordeeld worden. En dat heeft toch wel iets bijzonders, dunkt me, dat, om het even bij ons land te houden, Jan en alleman variërend van de afvallige of niet al te gelovige katholiek tot de overtuigde atheïst of de doorgewinterde calvinist wel een uitgesproken mening blijkt te hebben over welke kant het met die kerk uit zou moeten en ze ieder zo hun eigen lijstjes met specifieke kritiek, eisen en suggesties ten aanzien daarvan klaar hebben liggen. Enerzijds verbaast me dat en anderzijds kan ik me daar (zelf zo’n moderne heiden) ook wel weer iets voorstellen bij een dergelijk gevoel van ietwat bemoeizuchtige (toch?) betrokkenheid. Maar wat me, hoe dan ook, bij de verschillende beelden, commentaren en analyses in de afgelopen week toch steeds weer opviel was de vooral kritische houding, soms wat doorspekt met enig cynisme, vanuit ons deel van de wereld tegenover het juichende en hoopvolle enthousiasme vanuit andere delen van de wereld. hoe komt dat nou toch? Men kijkt elders in de wereld toch kennelijk heel anders tegen die dingen aan dan bij ons. Wij lijken ons, meestal als niet- of niet belijdende leden vooral te bekommeren over het gebrek aan gelijkberechtiging in een bij uitstek hierarchisch instituut als de Rooms-katholieke kerk. Voor zover ik van dit alles en van deze paus ook iets kan of mag vinden, sluit ik me deze keer maar eens aan bij de positivo's. Wij kijken, per slot van rekening, in ons werelddeel al telkens tegen zo’n hoop crisis en narigheid aan in politieke en economische zin dat een sprankje hoop geen kwaad zal kunnen. Ik bedoel, we zien daar toch een heel gewone en vriendelijke mens die eenvoud hoog in het vaandel heeft staan, heus wel lachen kan en die er, even los van zijn spirituele en/of clericale ideeën, toch ook nog een paar zinnige opvattingen over dit aardse bestaan op na lijkt te houden. Zoals bijvoorbeeld in zijn sociale leer waarin hij opkomt voor de armen en zich een fervent criticus betuigt van het kapitalisme en het neo-liberalisme. Wie weet kan hij op dat vlak nog een paar politici op het rechte pad brengen? Ik begrijp dat namens ons Mark Rutte de inauguratie van deze paus heeft mogen bijwonen. Nou dat is dan in ieder geval al één neo-liberale politicus die iets van deze paus op kan steken en in dat geval zouden wij er ook nog iets beter van kunnen worden! Want het neo-liberalisme is ook in ons land momenteel toch zo'n beetje de heersende religie. Hoop doet leven; zullen we maar zeggen.

Kunst- en vliegwerk rev. (25)

Kleurrijke beestenboel See intro for info Our second commission was to make a bright and colourfull painting with fantasy animals in it. It is appr. 50x70cm and the frame has been included in the painting. It now hangs proudly on somebodies wall and we heard the owners are very happy and pleased with it: The above painting was started by me and I made the initial and overall design. I asked the clients to imagine, make up and paint funny animals that they would later paint on the commissioned painting. Here are some of the paintings that emerged from this project: Overzicht bijzondere kunst >>

Tussen “…” (8) Paulo Coelho

Ditmaal een citaat in beeldvorm van een schrijver over zingeving en aanverwante zaken: Paulo Coelho

Meer van zijn citaten in beeld in de vorm van e-Cards van zijn blog.

Er zijn slechts drie dingen waarmee we het leven een echte wending kunnen geven: dromen, lijden en liefde

Paulo Coelho

Neuro- en andere blahblah

De Volkskrant maakte op 4 maart onder de titel ‘Dieet vervangt medicijn’ weer eens melding van een van de grootste wetenschappelijke doorbraken aller tijden. En dat nieuws(?) wist wel weer wat tongen en pennen los te maken. Niet iedereen was evenzeer onder de indruk blijkens dit commentaar uit ThePostOnline dat zegt dat de Volkskrant nieuws door gebabbel vervangt. Voor de ware vorser wordt ook maar een link naar het oorspronkelijke artikel gegeven.

Vandaag reageerde molecuair bioloog Bas Delfze in de Volkskrant onder de titel: Van ‘doorbraken’ krijgen we ooit genoeg, op vergelijkbare terughoudende wijze.

Met hun lichtvaardige aankondiging van een nieuwe ‘doorbraak’ beschadigen onderzoekers de wetenschap en belasten ze bescheidener vakgenoten.

zegt hij, en bestempelt de woorden en argumentatie waarmee deze overtrokken claims gemaakt worden als pure kretologie.

Ja, dat dacht ik ook maar het stond echt niet in de krant omdat er opeens nieuws onder de zon was maar gewoon omdat de krant nu eenmaal ook volgeschreven moet, toch of niet dan? Volgens mij kunnen we op het terrein van voedingswetenschap en/of medicatie in afzienbare tijd ook nog veel ‘nieuwe ontdekkingen en doorbraken’ tegemoet zien.

Evenals op het op het terrein van de hersenwetenschappen of neuroscience trouwens. Ook zo’n gebied van waaruit we met de regelmaat van klok op spectaculair nieuws over allerlei onsamenhangende, nietszeggende elkaar soms tegensprekende ontdekkingen, die ons leven drastisch zullen veranderen, getrakteerd worden.

Neurowetenschapper Molly Crockett legt in een praatje voor TED Talk helder en onderhoudend uit hoe die transformatie van wetenschappelijke bevinding en neuropraat naar neuroblahblah, in een vorm zoals de media en de marketeers van het bedrijfsleven het liever zien, gewoonlijk tot stand pleegt te komen: Zou deze wetenschap op zijn beurt nu ook een doorbraak in de aard van die flapdoodle-berichtgeving teweeg kunnen brengen?

Toekomst....?

Gisteren was ik, en dat is iets waar ik toch niet al te vaak van beschuldigd kan worden, zo maar eens even te rap, met te veronderstellen dat het laatste deel van de Hollandse meesters al geweest was. Niet dus. Hier is nog het vijfde en tevens laatste deel: Toekomst Waarbij ik zelf de wens of toekomstdroom van Ina van Berckelaer-Onnes en de aanvullende opmerkingen daarbij van Jacques Heijkoop gaarne en volmondig wil onderschrijven. Laten we daar eens wat ....?muziek mee gaan maken!

Bron: Hollandse Meesters

Nog effe napraten; HMiG

Het ziet er naar uit dat ‘Ideologie’ het laatste thema was in de video-compilaties naar aanleiding van de Hollandse Meesters in Gesprek. Alle afleveringen zijn op de gelijknamige website terug te vinden. Op die site zijn ook de antwoorden op schriftelijke vragen uit de zaal te vinden. Een aantal onderdelen op video van dit mooie project zijn uiteraard ook op dit blog te vinden.

Dan wil ik mijn collega’s en belangstellenden toch ook nog even wijzen op het klikbare knopje uiterst rechtsboven in beeld, dat je op deze informatieve site van het CCE brengt. Met name het onderdeel ‘leren van casussen’ biedt veel praktijkgerichte blikrichting, verklaring en suggesties voor de werkers op de vloer.

Met dank en erkentelijkheid aan het CCE.

en het complete verhaal: Hollandse meesters in gesprek

Hollandse Meesters in Gesprek met Ina van Berckelaer-Onnes
Anton Došen aan het woord
Gijs van Gemert aan het woord
Pieter Duker aan het woord
Jacques Heijkoop aan het woord

College door een Hollandse bovenmeester
Vooruitblik of tikkie terug?
1 Vakmanschap is …..
2 De meesters over management
3 Wat weten we van dat werk?
4 Ideologie (in de zorg?)
5 Toekomst ….?
Nog effe napraten; HMiG

HMiG Vragenvuur (1) van Berckelaer-Onnes
HMiG Vragenvuur (2) van Gemert
HMiG Vragenvuur (3) Duker
HMiG Vragenvuur (4) Rispens
HMiG Vragenvuur (5) Heijkoop
HMiG Vragenvuur (6) Došen

Krak en kaduuk

Dit jaar lijkt er hier in huis zo elke maand wel iets kaduuk te willen gaan. In januari begaf het koffiezetapparaat het zomaar Nu kunnen we natuurlijk niet zonder ons bakkie troost ofwel een lekker bakkie koffie en werd ie vervangen door een wat kleuriger exemplaar In februari was het de TV die dienst weigerde. In tegenstelling tot mijn telefoontje heet ons televisietoestel dan inmiddels zomaar slim te zijn. Laten we in maart alles dan maar eens zoveel mogelijk bij het oude laten.