Kerstboom op de markt

Wat een grote, hè?

Nog even door Sassnitz

Onze vakantie ligt inmiddels alweer een paar maanden achter ons, maar even zo vrolijk in deze donkere dagen tussen kerst en oud-en-nieuw toch nog wat flarden (beeld)verslag daarvan. De soms welhaast serene rust van het eiland Rügen was wel een aangename afwisseling na de typisch stadse drukte van Berlijn. We verbleven er in een appartement in Sassnitz, wat zoals verwacht, een goede stek bleek om vandaar verschillende richtingen uit de rest van het eiland wat verder te bereizen en te ontdekken. Vanuit ons appartement konden we tussen twee naburige huizen door net naar een stukje Baltische zee gluren. Met de de telelens levert dat aardige tafereeltjes van op water reflecterend zonlicht op Daar achter en onder die rij bebouwing voor onze neus bevindt zich dan de

nog altijd wel bedrijvige vissershaven van Sassnitz Die haven ligt binnen de beschutting van een havenpier

waarop we deze lawaaivogel troffen Vanaf het begin van de pier zie je noordwaarts het oudere gedeelte van Sassnitz liggen met die witte huizen en gebouwen met veranda's die zo typerend zijn voor de Seebäder an die Ostseeküste Dat oude Sassnitz grenst aan het nationaal park Jasmund en nodigt toch wel uit tot een wandelingetje in die richting Ook een terras direct aan de Oostzee

nodigt zondermeer uit om op zo'n stekkie die zee en de horizon eens uitgebreid af te turen en wat boten te spotten of even de Seebrücke op en af te paraderen Het oude centrum van Sassnitz doet soms inderdaad wel wat oud aan maar dat geldt niet voor alles en iedereen in oud Sassnitz Dat was dan zomaar nog even voor oud-en-nieuw een wandelingetje voor jong en oud door Sassnitz.

En voor 2013?

Jacques Heijkoop aan het woord

Portret van Jacques Heijkoop

In de ethologie konden ze heel fijnmazig observeren. Tot mijn verbazing spraken ze niet alleen over scholen of subscholen van stekelbaarsjes, maar daarbinnen zelfs over individuen!

Diagnostiek is natuurlijk ook belangrijk, want als iemand slechtziend is, moet hij een bril krijgen. Maar daarna houdt het op, want dan heb je een persoon – met al zijn beperkingen – die bepaalde dingen in de krant leuk vindt. En dáár ligt je aansluiting bij de persoon.

Uit: Hollandse Meesters Zie ook Methode Heijkoop

en het complete verhaal: Hollandse meesters in gesprek

Hollandse Meesters in Gesprek met Ina van Berckelaer-Onnes
Anton Došen aan het woord
Gijs van Gemert aan het woord
Pieter Duker aan het woord
Jacques Heijkoop aan het woord

College door een Hollandse bovenmeester
Vooruitblik of tikkie terug?
1 Vakmanschap is …..
2 De meesters over management
3 Wat weten we van dat werk?
4 Ideologie (in de zorg?)
5 Toekomst ….?
Nog effe napraten; HMiG

HMiG Vragenvuur (1) van Berckelaer-Onnes
HMiG Vragenvuur (2) van Gemert
HMiG Vragenvuur (3) Duker
HMiG Vragenvuur (4) Rispens
HMiG Vragenvuur (5) Heijkoop
HMiG Vragenvuur (6) Došen

Pieter Duker aan het woord

Portret van Pieter Duker

Ik zei tegen mijzelf: Pieter Duker, waar ben je mee bezig? Deze zwakzinnigen – zoals ze toen nog heetten – zijn met heel andere zaken bezig dan met het verwerpen of bevestigen van jouw theorie!

Mijn denken over het ontstaan van zelfverwondend gedrag is in de loop der jaren veranderd. Dacht ik aanvankelijk dat het gedrag volledig gecontroleerd werd door directe beloners, nu ben ik van mening dat er ook sprake is van een angstcomponent.

Uit: Hollandse Meesters

Anton Došen aan het woord

Portret van Anton Došen:

Tijdens mijn specialisatie heb ik niets geleerd over mensen met een verstandelijke beperking. En ik zou geen volledig kinderpsychiater zijn als ik niet ook kennis zou hebben van kinderen met een beperking.

We weten dat 40% van de psychofarmaca wordt voorgeschreven zonder onderliggende diagnose. Dat betekent dat deze mensen de medicatie krijgen vanwege gedragsproblemen. Deze ‘gedragsmedicatie’ is naar mijn mening een heel verkeerde praktijk.

Uit: Hollandse Meesters

Gijs van Gemert aan het woord

Portret van Gijs van Gemert

Mijn vader heeft zich altijd verzet tegen het idee dat deze mensen moesten worden bezig gehouden in gespecialiseerde instituten, waar ze alleen maar konden fröbelen

Al die protocollen en richtlijnen zijn goed voor beginnende mensen, maar voor ervaren professionals is het alleen maar een hinderpaal

Uit: Hollandse Meesters

Hollandse Meesters in Gesprek

Bij toeval stuitte ik onlangs op deze site onder de titel:

Hollandse Meesters in Gesprek

Het gesprek had toen al plaatsgevonden; nl. op 22 november. De site biedt echter een serie portretten van vijf grootheden uit de vaderlandse orthopedagogiek, in de vorm van een interview van rond de dertig minuten op youtube film met elk van hen. Sowieso interessant voor mij en mijn collega’s. Het gesprek zelf zal, naar ik begrepen heb, t.z.t. ook nog volgen. Wat mij betreft een mooie aansluiting op een kennismaking met de benadering van Gentle Teaching van John McGee.

Achtereenvolgens komen dan aan bod: Prof. dr. Ina van Berckelaer-Onnes Prof. dr. Anton Došen Prof. dr. Gijs van Gemert Prof. dr. Pieter Duker en Drs. Jacques Heijkoop

Te beginnen met een portret van Ina van Berckelaer-Onnes:

Mijn opleider vond dat ik ongelofelijk veel moest solliciteren na mijn afstuderen. Dus ik heb twaalf brieven geschreven en ben twaalf keer aangenomen, omdat er ook geen andere kandidaten waren! Uiteindelijk wilde hij dat ik aan de universiteit kwam werken.

De gedachte dat iedereen met autisme een sociale vaardigheidstraining moet krijgen is natuurlijk onzin. Soms moeten juist andere problemen worden aangepakt en valt het met sociale vaardigheden best mee.

Uit: Hollandse Meesters

Welke richting dan voor mij?

Dan heb ik nu met veel belangstelling 4 van de 5 bijeenkomsten van de basistraining Gentle Teaching gevolgd. Zomaar wat opmerkingen over punten die mij daarin zoal opvielen en me wel de moeite van het vermelden waard lijken:

• Ik ben bijzonder te spreken over het omarmen van GT op mijn werk; ik heb daarbij ook het idee dat een aantal belangrijke aspecten van mijn ziens- en werkwijze nu opeens gelegitimeerd en zelfs gepropageerd worden waar ik eerder nog weleens ietwat kritische geluiden mocht beluisteren die meestal beargumenteerd werden met dat je je nu eenmaal aan de afspraken dient te houden hetgeen dan vaak als einde discussie beschouwd werd.
• Ik vind het leuk om te zien dat GT hier en daar onder de collega’s met wel enig enthousiasme ontvangen wordt.
• Dat ik er zelf minder van geleerd heb en/of minder opheldering op mijn vragen kreeg dan ik gehoopt had. Weet niet in hoeverre het feit dat ik op eigen houtje al eerder redelijk intensief in de materie was gedoken daarbij een rol speelt maar dat lijkt me zomaar niet ondenkbaar.
• In het verlengde daarvan kan ik zeggen dat mijn eerdere opvattingen en conclusies grotendeels overeind gebleven zijn in de zin dat ik GT toch meer zie als een moreel geïnspireerde en een bijzonder lovenswaardige grondhouding dan als een methodische werkwijze met een welomschreven en navenant overdraagbare systematiek.
• Dat de vorm van de didactiek en de opdrachten mij niet helemaal altijd even helder waren; dat was zogezegd not exactly my cup of tea. Zie ook mijn eerdere opmerkingen hierover.
• Het in de casuïstiek het veelal gericht leek op het al dan niet overvragen en de implicaties daarvan in het licht van de doelen en intentie van GT. De mogelijkheid en gevolgen van ondervragen bleven in mijn ogen sterk onderbelicht; lijkt me verband te houden met de aard van het beestje. In dat verband is het wel leuk dat er momenteel op onze afdeling toevallig net een uitgave van Vilans onder de titel Kiezen/delen; Over keuzes maken, ondersteuning, leren en probeerruimte door W. de Ruiter, D. Flikweert en H. Ruigrok, rouleert. Dat lijkt mij althans een bijzonder nuttige en ook wel nodige orthopedagogische aanvulling op deze cursus/training.
• Elk voordeel hep z’n nadeel of andersom en zo meer en valkuilen vind je overal! Mogelijke valkuilen bij de invoering van GT als benaderingswijze lijken mij bijvoorbeeld een wat al te doctrinaire benadering of een wat hyperig of oppervlakkig aanvankelijk enthousiasme waarbij de redelijkerwijs te verwachten voetangels en klemmen onderbelicht blijven, niet serieus genomen of wat al te gemakkelijk weggeredeneerd worden. Dan zou het wel eens kunnen aflopen zo Gon het in een reactie op dit blog beschreef als: toen was het ‘hot’ en nu hoor je er nauwelijks meer iets van! En dat zou toch zonde zijn!

Samenvattend kan ik zeggen dat ik vrij positief en enthousiast ben over Gentle Teaching als benadering van de omgang met elkaar; zeker als ik de woorden en de teksten van John McGee als uitgangspunt en leidraad mag nemen. Daarnaast heb ik zeker ook nu en dan wat moeite met de manier waarop het, in de training zoals ik die nu volg, gepresenteerd of uitgewerkt wordt als een methodologie of een methodische leer- en werkwijze. Een aantal zaken daarin ervaar ik namelijk soms een beetje als pseudo-methodiek. Daar waar ik wel iets van een methodische benadering meen te ontwaren, meen ik dat die bepaald niet exclusief voor GT is, maar ook elders onder de paraplu van de orthopedagogiek aan te treffen is. Ik vind überhaupt dat waar GT zich als methodiek(en) zou ontwikkelen, dergelijke methodieken inpasbaar dienen te zijn en niet in flagrante tegenspraak zouden mogen zijn met de gangbare en geaccepteerde methodische benaderingswijzen uit de orthopedagogiek.

Op dit blog heb ik her en der al eerder betoogd dat volgens mij de orthopedagogiek primair de wetenschap is die mijn vak zou informeren en ondersteunen. Mede daarom en omdat de gelegenheid zich voordoet wil ik aansluitend op deze GT stukjes eens naar een aantal kopstukken uit de orthopedagogiek luisteren en belangstellenden uit nodigen eens mee te luisteren. Zie en hoor wat Hollandse meesters in gesprek.

Welke richting dan?

Tot zover dan een tot richtingwijzer omgedoopte en vertaalde GT Primer zoals die op het GTI blog te vinden is onder het (uit)rolmenu 'About GTI'. Er is overigens ook een recentere GT Primer van de hand van John McGee en Marge Brown, te vinden en te downloaden op het GTI blog. Dat is een k(l)eurig pdfje van 36 bladzijden dat ik in het Nederlands vertaald en onder de titel: Wat is Gentle Teaching?, terugvind als openingsartikel in de map die bij de basistraining uitgereikt werd.

Ik ben eerlijk gezegd bijzonder benieuwd naar de reactie van mensen op het doorlezen van één of beide van deze teksten. Geïnteresseerden in Gentle Teaching zou ik, als men niet al te zeer terugschrikt voor wat lichtelijk stichtelijke lectuur, zeker ook aanraden kennis te nemen van ‘Feeling at home is where the heart must be’ en ‘Mending broken hearts’ van McGee. Zoals ik al eerder eens te berde bracht kan ik me goed voorstellen dat het enerzijds wat zoet, zacht en zompig en anderzijds weer wat stichtelijk en belerend over zou kunnen komen terwijl er ook nog eens een niet geringe persoonlijke inzet gevraagd wordt in termen van je verantwoordelijk te voelen en te weten voor het welbevinden van vooral de zwakkere of onfortuinlijke ander. Maar wanneer we een beetje door dergelijke associaties en connotaties heen prikken gaat het toch in essentie steeds over iets zeer wezenlijks in het menselijk bedrijf, over iets wat ik elders onze existentiële bestaansgrond noemde.

Wat dat aangaat vertonen de teksten van McGee volgens mij wel enige verwantschap met andere fenomenen en teksten waarin dergelijke onderscheiden dimensies zich vaak als een soort dubbele bodem prominent lijken op te dringen. Ik moet dan zomaar even denken aan de soms wat frivole en lichtvoetige gedichtjes over vriendschap van bijvoobeeld Toon Tellegen of Toon Hermans, die volgens sommigen niet altijd ware poëzie mogen heten maar ondertussen heel veel mensen kunnen beroeren en tot troost kunnen zijn. En wat te denken van de kerstboodschap en hoe wij collectief dat feestje als homo economicus inmiddels vorm geven en er tegenaan kijken? We kunnen deze maand vast de discussies weer tegemoet zien over de uit de hand gelopen commercialisering van dat feest dat toch moest getuigen van een blijde boodschap en of de moderne mens daar nog wel een boodschap aan heeft en of de verwording van dat feestje niet illustreert hoe armetierig ons geestelijk leven er voor staat en zo meer.

Ach ja, de vraag is maar: waar wil je naar kijken?

In ieder geval meen ik in de woorden van McGee, hoewel hij zijn woorden niet op rijm zet, een zelfde soort boodschap te horen als in de gedichtjes van Toon en Toon. En hoewel het geen literair hoogstandje kan heten, meem ik in de woorden van McGee toch een zelfde soort verontwaardiging over domme en blinde onrechtvaardigheid te horen als in de verhalen van Dickens. En zonder het proza van McGee ook maar met de bijbel of religieuze geschriften van andere signatuur te willen vergelijken, kan ik me toch niet aan de indruk onttrekken dat de essentie en de ondertoon van zijn verhaal eenzelfde is als je ook in bijna elke religie terug kunt vinden.

En het heeft toch eigenlijk ook wel iets van een kerstboodschap, vind je ook niet?

Komt dat dan even mooi uit deze maand! Heb ik tenminste een beetje het gevoel aan de decemberplicht te hebben voldaan om in deze donkere dagen ook iets van een stichtelijk woord op dit blog te laten klinken.

Het toepassen en uitdragen van een geest van ‘Gentleness’ (13-slot)

Er zijn nogal wat bureaucratische hobbels en drempels, beleidsrichtlijnen en bedrijfsculturen die de praktijk van GT moeilijk, niet onmogelijk maar wel nodeloos ingewikkeld maken. Zoals bijvoorbeeld:

• Teveel mensen in een bepaalde setting onderbrengen, het soort schaalvergroting dat het ontstaan van hartelijke onderlinge verhoudingen ernstig bemoeilijkt,
• Steeds op zoek zijn naar wegen om te contoleren en te beheersen in plaats van naar manieren om zorg te dragen en te faciliteren,
• Theorie en technieken van gedragsmodificatie als het alfa en het omega van wat ons te doen staat hanteren,
• Personeel opleiding en training geven in praktijken die als geweldadig ervaren kunnen worden; het gebruik van dwang en beperking met fysieke of chemische middelen en interventies die gebaseerd zijn op strafmaatregelen,
• Beleidsplannen die eerder tot schaalvergroting, segregatie en beheersing leiden dan tot wederzijdse afhankelijkheid, verbondenheid en saamhorigheid, en
• Mensen in een positie van onafhankelijkheid dwingen zonder ze toegang te verschaffen tot benodigde ondersteunende middelen en/of regelingen.

<< vorige – GT richtingwijzer –

Wat kan ik doen als Gentle persoon? (12)

• Je zou misschien als die priester in Japan kunnen zijn die welwillend glimlacht naar een kind dat boos en vol haat schreeuwt en scheldt.
• Je zou misschien ook als die leraar in de verenigde Staten kunnen zijn die elk kind dat zijn lokaal binnenkomt begroet met een glimlach en een schouderklopje.
• Je kunt wellicht ook als die moeder in Mexico zijn die een schooltje begint voor kinderen met ernstige beperkingen en er zorg voor draagt dat elk kind zich daar veilig en gewenst voelt.
• Of misschien die arts in Portugal die er voor zorgt dat alleenstaande, aanstaande moeders zich hun eigenwaarde en dat van hun kinderen bewust zijn.
• Of anders die begeleider in een instelling in Denemarken die een autistische vrouw uit genegenheid knuffelt.
• Misschien lijk je meer op die groepsbegeleider in Canada die daar een soort zorg-commune opgezet heeft en wiens inzet het is dat zorgdragers en zorgontvangers ‘companionship’ met elkaar beleven.
• Of voel je je solidair met de ouders die zich geconfronteerd zien met de opname van hun zoon of dochter in de psychiatrie en zich verenigen in belangenbehartigingsgroepen om sociale verandering teweeg te brengen.
• Of zou je als die militante straatwerker in Brazilië willen zijn die leeft tussen verlaten en aan hun lot overgelaten straatkinderen; om ze te leren zich veilg en gewenst te voelen, om een open oog te hebben voor wat onrechtvaardig en wat rechtvaardig is en met hen die waarden te delen die ze nodig zullen hebben om zelf hun eigen sociale verandering teweeg te brengen?

<< vorige – GT richtingwijzer – slot >>

Hoe kan ik een Gentle teacher worden? (11)

• Door zonder fysieke dwang aanrakingen van genegenheid uit te lokken. Voor een klein kind of een volwassene die jaren weggestopt en opgelsoten heeft gezeten moeten dat misschien duizend knuffels per dag zijn; te beginnen met eerst lichte en langzame aanrakingen van de hand, dan van het gezicht en tenslotte overgaand in een omhelzing.
• Voor sommigen zal het aanraken zeer beperkt blijven; voor de man of vrouw getroffen door extreme armoede kan het een warme handdruk bij ontmoeting en afscheid zijn of voor iemand die getraumatiseerd is door seksueel misbruik kan het slechts onze fysieke nabijheid zijn.
• Spreek zacht, langzaam en hartelijk; laat je woorden hoopvol, bemoedigend en koesterend zijn in plaats van dat ze corrigeren en terechtwijzen.
• Kijk iemand met een warme blik in de ogen aan alsof ze de toegang tot de ziel zijn.
• Ga dingen met en voor de persoon doen alvorens te verwachten dat iemand iets met of voor jou zou doen.
• Wees ontvankelijk en uitnodigend naar de ander om ook jou met een kameraadschappelijke aanraking, geruststellende woorden en een vriendelijke blik te kunnen benaderen. Vernijd tegen elke prijs om geweld uit te lokken en richt je nadrukkelijk op het oproepen van vreedzame gevoelens.

<< vorige – GT richtingwijzer – vervolg >>

Wie zouden er dan iets met GT kunnen beginnen? (10)

• Ouders of gezinnen die met de handen in het haar zitten over hoe je je kinderen kunt helpen en ondersteunen,
• Leraren op school die er moeite mee hebben om ondersteuning te bieden aan kinderen en adolescenten wiens levensverhalen getekend worden door geweld, zelfbeschadiging en zinloosheid,
• Verzorgers en begeleiders in instellingen die geweldloze wegen zoeken binnen zakelijke en onpersoonlijke systemen van beleid en bedrijfsvoering,
• Verzorgers in verzorgings- of opvanghuizen die een sfeer van kameraadschap en saamhorigheid willen scheppen,
• Personeel in de daklozenopvang, asielcentra of gevangenissen die de geest van GT ook daar willen brengen waar hij nauwelijks of onmogelijk nog te vinden lijkt,
• Ambtenaren die een managementstijl willen implementeren terwille van het vestigen van een cultuur die een eerbetoon aan het leven behelst en
• Beleidsmakers en wetgevende instanties die een creatieve wet- en regelgeving willen initiëren en manieren zoeken om de door onze maatschappij uitgespuwde mensen op waardige en respectvolle wijze te ondersteunen.

<< vorige – GT richtingwijzer – vervolg >>

Krijg nou toch het lingeritus!

Krijg nou toch gauw het lingeritus! Toen ik een keer mijn verbazing uitte over het feit dat schoolpagina.nl mij zomaar een lingeriesetje van de lingeriewinkel aanbood, ontving ik de dagen daarna per mail meer aanbiedingen van diezelfde winkel. De bewuste link naar die winkel toen leidt nu overigens naar een inmiddels niet meer beschikbare pagina. Meld ik een paar dagen geleden weer eens iets in die sfeer en zie, ontvang ik vandaag het volgende mailtje:

Beste,

U komt in aanmerking voor de super sexy lingerieset Paris! Deze lingerieset is tijdelijk beschikbaar en voor slechts 3,90* van jou! Ga snel naar de pagina en claim uw lingerieset.

Met een aanbieding van 69,80 voor 3,90 Nou ja, voor de liefhebbers en de koopjesjagers zou ik zeggen; wees er snel bij want deze link zal ook wel weer vlot verdwijnen!

Wie zouden er dan om GT verlegen zitten? (9)

• Degenen die dakloos zijn; die op straat leven en niet weten hoe ze aan hun volgende maaltijd kunnen komen,
• De straatkinderen in de derde wereld; jonge kinderen die in riolen en de goot leven, hun toevlucht moeten vinden onder bruggen en in portieken, en hun eten moeten halen uit het afval dat op straat gegooid wordt,
• Individuen die opgesloten zitten in de verblijfsafdelingen van psychiatrische inrichtingen; mensen die geplaagd worden door psychoses, een bi-polaire stoornis, depressie of onder een andere diagnostische categorie vallen,
• Geïnstitutionaliseerde of gehospitaliseerde mensen met een verstandelijke beperking die zich soms als in een pakhuis weggeborgen en zich soms in een meer huiselijke omgeving bevinden maar zich meestal uiterst eenzaam voelen en
• Personen die aangewezen zijn op gemeenschappelijke woon- en werkvoorzieningen en soms in staat zijn om op een makkelijke en kameraadschappelijke manier contacten te leggen maar op andere momenten volkomen aan hun lot van eenzaamheid en verlorenheid overgelaten worden,
• Oudere mensen die weggeborgen zitten in verpleeghuizen die we vaak in vergetelheid een eenzame dood laten sterven,
• Kinderen en adolescenten in ons schoolsysteem, zoals kinderen met probleemgedrag, kinderen die niet met elkaar om kunnen of mogen gaan, kinderen die van school gestuurd worden, kinderen die geen andere weg tot overleven zien dan middels geweldadig gedrag, kinderen die het leven alleen nog zin kunnen geven als lid van een ‘gang’ en niet meer middels hun plaats of rol in een sociaal verband als familie of gezin.

<< vorige – GT richtingwijzer – vervolg >>

Wie wordt er beter van de DSM-5?

Dat is iets dat ik me bij tijd en wijle ook wel eens afvraag en dat was de titel en de hamvraag van een podiumbijeenkomst van het Landelijk Platform GGz op donderdag 6 december. Het Spoorwegmuseum was voor die gelegenheid de lokatie om het weer eens over het spoorboekje van de psychiater te hebben. Deze bijeenkomst als geïnteresseerde (leek of stakeholder?) bijgewoond. Ik vermoed dat ik de enige aanwezige uit het werkveld van de gehandicaptenzorg was. Nagenoeg alle aanwezigen waren mensen die of als cliënt met de psychiatrie in aanraking gekomen zijn of mensen die in de GGZ werkzaam zijn. Marcia Kroes vertelde als ervaringsdeskundige aan de hand van Station DSM hoe het is om 10 diagnoses te overleven. Professor Jan Swinkels zette zijn vooral positieve oordeel over de op stapel staande wijzigingen uiteen in de presentatie: Weg van de DSM!? Berend Verhoeff plaatste onder de titel: Wie wordt er beter van de DSM?, kritische kanttekeningen die veelal op wat minder transparante verstrengeling van belangen betrekking hadden. Na een pauze was er gelegenheid tot vragen en discussie met sprekers en de zaal. Malou van Hintum leidde het een en ander als voorzitter en gespreksleider van de dag.

Wat mijzelf betreft was het effect van deze middag dat ik van overwegend skeptisch door het praatje van Jan Swinkels toch iets positiever of welwillender sta tegenover het de nieuwe editie een faire kans te geven. Dat wil zeggen te bezien of het inderdaad iets in de richting van het door David Kupfer beoogde levende document kan worden dat klinisch relevant zou zijn, bijdraagt aan kennis omtrent psychische ziektebeelden en bij te sturen of aan te passen is in de lijn van bepaalde ontwikkelingen. Een aanhoudend punt van discussie blijft de (aard en mate van) discrepantie tussen medisch en sociaal model als uitgangspunt. Een ander punt uit de conclusies van Berend Verhoeff dat wat mij betreft wel wat meer aandacht mag krijgen luidt: Verschillende belangen? Ja, teveel voor 1 handboek! Waarbij ik me dan vooral afvraag hoe het zit met de taal, de labels en het gebruik en de betekenisverlening daarvan in en door verschillende belangen- en beroepsgroepen. Bovendien werd ik door de persoon van de voorzitter nog even herinnerd aan een boekbespreking die ik eens begon en toen zomaar in het niets liet verzanden. Misschien moest ik daar toch ook nog maar eens een knap eindje aan breien.

Wat Gentle Teaching beslist niet is... (8)

• Een gedragsgerichte benadering of vorm van gedragsmodificatie waarbij gebruik gemaakt wordt van straf en beloning om gedrag te sturen en te veranderen; het is daarentegen gestoeld op onvoorwaardelijke acceptatie
• Een “als het maar werkt” benadering maar juist gericht op het verbreden en verdiepen van een besef van kameraadschap en saamhorigheid als een opdracht en levensdoel
• Een snelle en gemakkelijke manier om even iemand te helpen, maar een werkwijze die een diepgaande betrokkenheid en toewijding aan de kant van de begeleiders of verzorgers vraagt
• Gewoon nog weer een zienswijze op hoe de werkelijkheid van een ander te beïnvloeden en te veranderen, maar één die ons vraagt eerst onze eigen werkelijkheid te bevragen en die warmer en menselijker te maken
• Niet eenvoudigweg weer een nieuwe techniek, maar vooral een psychologie van de wederzijdse afhankelijkheid tussen mensen.

<< vorig - GT richtingwijzer - vervolg >>

Betrokkenheid... (7)

Verzorgers en begeleiders stimuleren en bevorderen ook betrokkenheid tussen mensen. Het gaat hierbij, in essentie, om drie gemoedstoestanden:

1) het is en voelt goed om samen te zijn,

2) het is en voelt goed om samen dingen te doen. En

3) het is en voelt goed om dingen voor elkaar te doen.

Menselijke betrokkenheid krijgt bijvoorbeeld gestalte als de dakloze in de opvang maatlijden bereidt voor en/of uitserveert aan anderen. Of als het kind in de klas opdrachten samen met andere kinderen doet. Of als de bewoners op een groepswoning de huishoudelijke klusjes samen doen omdat het fijner is om dingen samen te doen. Of als straatkinderen hun eigen gemeenschap vormen om elkaar bescherming te kunnen bieden en het weinige dat ze bij elkaar hebben weten te schrapen onderling te delen.

<< vorig - GT richtingwijzer - vervolg >>