Friday, September 30, 2011

De stoel

En wel een rode stoel in dit geval.
Neem plaats, ga zitten!
In het Spaans heet het dan: sientate!



Toen wij op 2 september rond kwart voor zes bij de watertoren in Mannheim liepen werden we door een jongeman aangesproken. Hij vertelde bezig te zijn met een internationaal fotoproject en vroeg onze deelname/medewerking.



Of wij ons misschien wilden laten portretteren op een rode stoel. Stivan en Julietta willen met deze rode zetel en camera de halve wereld rondreizen om zo Jan en alleman op, in of rond dat meubelstuk op de gevoelige plaat te krijgen. (zie trailer)
Het resultaat verschijnt dan op hun site en vandaar kunnen wij onze foto dan desgewenst weer downloaden.
Dat klonk wel leuk en aardig en zo wilden wij dus wel eens op de kiek.

Zoekplaatje:

Ziehier een thumbnail (niet clickable) van het resultaat.

De clickable versie van de thumbnail is op
deze pagina te vinden.

Nu wil het toeval dat we volgende dag in Heidelberg waren waar we ondermeer op enig moment wat bij en onder de Alte Brücke rondslenterden. En weer later ontdek ik op www.sientate.de dat op datzelfde moment Stivan en Julietta recht boven ons doende waren geweest om weer meer mensen uit te nodigen om plaats te nemen in die rode zetel.
Jammer dat we ze toen op enkele luttele meters gemist hebben; maar toch
It's a small world, zullen we maar weer zeggen.

Thursday, September 29, 2011

Heidelberg

Als je zegt Heidelberg ... , roep ik direct ... catechismus zoals het een welopgevoede gereformeerde jongen betaamt. Een vrij zekere associatie die veel lotgenoten van calvinistische huize met mij zullen delen; bingo! en jawel hoor ... de Heidelbergse catechismus ... rinkelt het dan.



Het doet me denken aan de laatste periode verplicht en steeds incidenteler kerkbezoek waarin ik door het ouderlijk gezag nog wel verplicht werd zo'n jaar of twee de catechisatie te volgen. Die catechismus is een soort geloofsexamenstof bestaande uit 129 vragen en evenzoveel voorgestoomde antwoorden, zodat je goed zou weten wat je geloven moest. En op de catechisatie werd dan systematisch gepoogd dat Heidelbergse huzarenstukje er ook bij mij in te stampen, hetgeen niet echt een succes geworden is. Ik deed dus geen belijdenis zoals de meeste van mijn mede-catechisanten dat later wel zouden doen en ik zou mezelf dus met recht vrijgemaakt gereformeerd kunnen noemen.



Maar Heidelberg is ook gewoon een mooie stad aan de Neckar in Duitsland, die in de reisgidsen en folders aangeprezen wordt als zijnde een van de mooiste typisch Duitse steden (en je hebt daar nogal wat steden!). Op een mooie en stralende zaterdag in september reden wij maar eens van Mannheim naar het nabijgelegen Heidelberg om te zien of dat nu wel echt zo was. En ja hoor, het was zo.



Vanuit de parkeergarage belandden we via een wat lastig te vinden uitgang nagenoeg midden in de Altstadt in een stille zijstraat van de vrij drukke winkelstraat die de Hauptstrasse heet. Vandaar eerst maar naar de Neckar gewandeld om weer in alle rust de rivier en de Alte Brücke met zijn poort te aanschouwen. Marian herinnerde zich nog ooit als klein meisje, een stukje stroomopwaarts, in diezelfde Neckar gezwommen cq gebaad te hebben en wel, uit veiligheidsoverwegingen, aangelijnd.



Na aan wat toeristische verplichtingen voldaan te hebben zoals het nuttigen van Kaffee und Torte oder Kuche en langs, over en door het stadhuis, het marktplein en de kerk te zijn gelopen, besloten we het eens hogerop te zoeken. Het was behoorlijk warm in de stad en er loopt een kabelspoorbaan naar de 550 meter hoger gelegen Königstuhl.



Het leek en bleek een goed idee om het treintje van de Bergbahn eens te nemen. Dat leverde uiteraard wat mooie uitzichten en doorkijkjes op.



We herkenden zelfs drie koeltorens van een energiecentrale in de Boven-Rijnse laagvlakte die ons toevallig vorig jaar rond dezelfde tijd van de andere kant bezien ook opvielen. Dat was toen vanaf het Hambacher Schloss nabij Neustadt a/d Weinstrasse.



Het was boven op de Königstuhl inderdaad koeler en aangenamer dan beneden in de stad.
Daar hebben we het zogeheten Walderlebnispfad gelopen.
Dat het daar beneden warmer was ook weer merkbaar toen we weer de afdaling per spoor ondernamen en uitstapte bij het Schloss. Even rondgewandeld en de laatste etappe van de afdaling naar de stad genomen.



In de Heiliggeistkirche kon ik de verleiding niet weerstaan toch nog eens de Heidelberger Katechismusch nu dan in de duitse versie aan te schaffen. Kan ik misschien ooit nog eens nalezen waarover ik destijds toch steeds met die dominees in discussie lag.



De mevrouw achter de balie was in ieder geval zeer enthousiast over mijn aankoop, concludeerde daaruit dat ik Nederlander moest zijn en gaf me nog speciaal een stempeltje van de Heiliggeistkirche op de laatste bladzij van het boekwerkje. Tevens beval ze het concert aan dat diezelfde avond, en wel een uurtje later, gegeven zou worden in die kerk. Een concert voor orgel, pauken en drie trompetten met als sluitstuk Feuerwerksmusik van Händel. Dat leek ons wel eens wat, dus snel gegeten en op naar het concert; dat wel aardig was maar ons toch ook iets tegenviel. Waarschijnlijk waren onze verwachtingen van de sfeer, de akoestiek en vooral het vuurwerk toch iets te hoog gespannen.



Toen we uit de kerk kwamen was nog aangenaam warm. Een zwoele en bijna tropische avond zoals we die deze zomer nog niet eerder hadden meegemaakt. Een ijsje gegeten en weer terug naar het hotel in Mannheim.
Daar op het terras nog van een biertje genoten terwijl er voor onze neus een bus met Russische hockey-jongens (nee helaas geen meisjes dus!) leegliep waarvan er een aantal nog even het zwembadje indoken om wat af te koelen.

Monday, September 26, 2011

Mannheim



Onze eerste bestemming ditmaal was Mannheim. Het hotel bleek tussen het Planetarium en het Luisenpark gelegen. Daar checkten we rond half vijf in en een half uurtje later wandelden we via de Augustanlage en de Skulpturenmeile richting stad. We troffen een relaxte en aangename Altstadt of binnenstad met een zichtbaar substantiëel aandeel inwoners van islamitische huize.



Toen we bij stralend mooi weer dat centrum binnenwandelden via het Friedrichsplatz en de Wasserturm werden we en passant uitgenodigd plaats te nemen op een rode zetel en ons aldus te laten vereeuwigen op de gevoelige chip.

Het centrum van Mannheim wordt gekenmerkt door iets bijzonders: Die Mannheimer Quadrate.


Dat centrum heeft globaal de vorm van een halve cirkel en is bebouwd in een z.g. schaakbordpatroon vergelijkbaar met de indeling van onze Nederlandse polders. Midden aan de basis van de halve cirkel bevindt zich het Schloss (nu universiteit). De bebouwde blokken zijn, met het Schloss en de Breite Strasse (de voorwaartse as vanaf het slot) als referentiepunten, genummerd van A1 tot L15. Daarbij zijn de huizen in elk blok van 1 tot zoveel genummerd te beginnen bij de hoek het dichtst bij het slot en de buitenrand van de cirkel volgend. Zo kom je daar huisnummers tegen als bv. A3, 24 of L12, 7. Een uiterst rationeel en intuïtief goed te volgen systeem dat volgens de gangbare bronnen een unicum in de wereld is.

Vlak naast ons hotel lag het Luisenpark waarin zich het op alle stadskaarten en -folders vermelde Chinesische Teehaus zich zou moeten bevinden. Wij wilden wel eens een kopje chinese thee drinken en begaven ons dus naar het park. Voor het park bleek men €6 entree te heffen. We wandelden een ruim opgezet en aangenaam aandoend park binnen.
In het Luisenpark zagen we ondermeer diverse paviljoens vooral ten gerieve van de inwendige mens, en ook nog



wat fleurige bloemperkjes,



wat welgevormde boomstammen,



ook veel wortel en tak,



wat grillig gevormde boomstronken,



her en der wat modern beeldhouwwerk,



veel onbemand rondvarende gele bootjes,



een uitbundig spelende en vrolijk rondspringende Knabbel en Babbel,



die hun spel natuurlijk ook wel eens moeten onderbreken om voor de inwendige eekhoorn te zorgen.

Op weg naar het Chinese theehuis


kwamen we ook nogal wat al dan niet vreemde vogels van diverse pluimage tegen:







Nadat dit gezelschap van gevederde steltlopers ons voorbij zag gaan (zouden zij ons net zo bekeken hebben als wij hen?) bereikten we der Garten der vielen Ansichten, de chinese tuin rond het theehuis.
Theetijd dus.



Ook nog de Kunsthalle van Mannheim bezocht. Dat bleek een museum met hoofdzakelijk moderne kunst van het soort waar ik niet echt warm voor kan lopen. Een schreeuwende paus van Bacon, een groot doek van Legèr en een knap gesponnen beeldhouwwerkje vormden de weinige uitzonderingen op een wat slaapverwekkende vaste collectie. Gelukkig was er ook een sonderausstellung over het werk van rebelse vrouwelijke kunstenaressen uit de dahmalige DDR, die wel weer iets prikkelends had en vragen opriep.

Verder zette ik in Mannheim voor het eerst van mijn leven voet in een moskee, te weten de Yavuz-Sultan-Selim-moskee.

Thursday, September 22, 2011

Beste Geert ...

Als onze jonge, dynamische en zelden om een weerwoord verlegen zittende minister-president, op de hem zo kenmerkende achteloze en terloopse wijze, de heer Wilders na de vertoning van gisteren om strategische of andere redenen nog steeds een beste vent blijft noemen of vinden, dan dreigt hij zichzelf, dunkt mij, toch wel zeer zachtjes gezegd twijfelachtig en enigszins verdacht te maken. (of wat al te libertijns?)




Dat de heer Verhagen inmiddels zijn bekomst wel heeft van een eerdere strategische keuze lijkt overduidelijk, ongeacht wat hij er verder nog hardop over zegt.



En het PVVee stampvoet, kirt en lijkt te genieten.

Wednesday, September 21, 2011

Mannheim-Weimar-Remscheid

Ruim twee weken geleden zijn wij wederom eens voor een tiental nachtjes opgekrast naar Duitsland. De vorige keer was ons goed bevallen.



We hadden dit keer een Kras-reisje Neckar-Donau-Mosel op het oog maar waren net te laat voor dat pakketje; het bleek net volgeboekt. Daarop zelf ons reispakketje maar samengesteld en dat werd dan Mannheim-Weimar-Remscheid.

Dat resulteerde dan in drie overnachtingen in Mannheim met een uitstapje naar Heidelberg.



Vervolgens vier overnachtingen in Weimar met bezoekjes aan Jena en Buchenwald.



Tenslotte drie nachtjes Remscheid waarbij we Keulen en Hoimbroich aandeden.



Een verslagje van ons Hombroichbezoek staat al op het blog en als het meezit volgt er nog meer.

Op de terugweg deden we om de overgang niet al te abrupt te maken de Duits-Nederlandse stad Kleve of Kleef nog even aan.

Sunday, September 18, 2011

Hombroich revisited (11)

Zondag precies een week geleden was het ook al niet zulk denderend mooi weer. Althans niet in Duitsland waar wij ons op dat moment bevonden en aan onze laatste vakantiedag begonnen. Onze bestemming voor deze dag was weer eens het museum van de Langen Foundation en het Museum Insel Hombroich (voor meer daarover zie hier en hier in de rubriek kunst- en vliegwerk).



Het weerbericht beloofde overigens niet al te slecht weer met 's middags hier en daar een buitje. Halverwege de rit erheen moesten de ruitenwissers 's morgens wegens een fikse regenbui echter al flink aan de slag.

We besloten eerst naar het museum in het voormalig Raketenstation te gaan. Op weg van de parkeerplaats bij het Insel naar het Raketenstation miezerde het af en toe licht en vlak voor we het museum bereikten begon het echt te regenen.



Had men vorige keer de moderne vaste collectie beneden uitgestald en de oosterse en Japanse prenten in de Japanhalle, vanwege het thema beeldrollen, anime, manga oftewel het Japanse beeldverhaal door de eeuwen heen, had men dat nu eens omgedraaid. De uitstalling vond ik niet bijzonder indrukwekkend, maar de entourage ofwel het gebouw nog steeds wel.

Gedurende ons verblijf in het museum regende het flink. Na de diverse wandversieringen aanschouwd en koffie gedronken te hebben met de plu op de oversteek toch maar gewaagd naar het Insel.



Tijdens die wandeling ging de regen weer over in motregen en werd het zowaar droog. De weergoden leken ons wederom goed gezind want op Hombroich hadden we de rode stormplu's nauwelijks meer nodig.

Weer eens een wat andere ervaring van het Insel Hombroich voor ons. Nu dan niet op een zonnige lentedag zoals de drie keer hiervoor, maar nu eens bij wat regenachtig maar rustig herfstweer. Helaas was het museumpark nog niet in de volle herfstkleuren getooid al lagen er al wel wat verkleurde en gevalllen bladeren hier en daar op de grond en begon een enkele boom al heel voorzichtigjes wat te blozen. We werden bijgevolg dit keer dan ook eens niet met vrolijk en uitbundig gekwaak begroet bij het moeras.



De ons inmiddels vertrouwd voorkomende routes gewandeld en de eenvoudige doch voedzame maaltijd van het bezoekers-restaurant genuttigd.

Het was qua bezoekersaantal opvallend rustiger dan we van eerdere keren gewend waren. De bezoekers leken voor ruim 80% uit Nederlanders te bestaan, die beslist niet minder geluidsvolume voortbrachten dan wij ons van het publiek van eerdere gelegenheden wisten te herinneren.
Tegen de avond werd het er toch weer opmerkelijk stil bij aangenaam en rustig weer.



Anatol troffen we er vandaag niet, zijn altijd overal aanwezige manschappen uiteraard wel



In sommige paviljoenen zoals ondermeer het Tadeusz-paviljoen was echt geen kip te bekennen



Wel kwamen we een stukje verder een rat tegen en ook nog wat ganzen



Deze twee wat mysterieuze bezoekers ontwaarden we ergens in een spiegeling



We hebben nog naar de klepel gezocht maar die konden we maar niet vinden



bekeken nog eens wat etsen van Rembrandt



Nadat Lovis Corinth ons nog iets onverstaanbaars scheen toe te roepen



en een laatste terugblik



was dat dan weer een dagje Hombroich en de laatste dag van onze zomervakantie.