Thursday, July 31, 2014

in No Man’s Land (2)

Well how do you do, private William McBride,
luidt de eerste zin in het origineel van Eric Bogle, gevolgd door
Do you mind if I sit here down by your graveside?
And rest for a while in the warm summer sun,
I've been walking all day, and I'm nearly done.
And I see by your gravestone you were only nineteen
When you joined the glorious fallen in Nineteen-Sixteen.
I hope you died quick, and I hope you died clean,
Or young Willie McBride, was it slow and obscene?
En zo klinkt dan het eerste couplet van wat door velen wel als het beste of meest pregnante anti-oorlogslied beschouwd wordt. Volgens de commentaren op de diverse uitvoering van deze song op youtube zijn er nogal wat grote sterke kerels die hier de ogen nauwelijks of niet goed droog bij kunnen houden. Dan hoef ik me in dat opzicht als klein menneke dus niet echt een bijzonderheid te wanen.
Het succes van dit nummer, in de zin van de indruk die het maakt of hoe de boodschap overkomt laat zich wellicht ook aflezen aan het aantal malen dat het gecovered werd.

Hier door Eric Bogle ten gehore gebracht in een ook al weer bijna grijs verleden

en hier in een recentere live uitvoering door een inmiddels grijzende Eric Bogle

En zo klinkt dan die Last Post:

Nog dagelijks tijdens de herdenkingsplechtigheid ter herinnering aan de gevallenen aan geallieerde kant uit die grote oorlog te horen in het Belgische Ieper.
En 'The Flowers of the Forest' klinkt, door 'the pipes' geblazen, aldus:

Wednesday, July 30, 2014

Green fields and red poppies (1)

Ik ben een geboren en getogen Nederlander en heb, als de meeste van mijn medelanders, niet zo gek veel weet of besef van die grote oorlog die nu alom herdacht wordt.
Natuurlijk heb ik op school wel braaf de jaartallen 1914-1918 uit het boekje moeten leren en werd mij ook verteld over het verdrag en de vrede van Versailles ( een vrede die kwetsbaar en breekbaar zou blijken) en over de oprichting van de Volkenbond om dergelijke gewapende conflicten in de toekomst te vermijden (niet echt een doorslaand of blijvend blijvend succes gebleken).
Ook kan ik me nog vaag herinneren dat mijn opa er nog wel iets over wist te vertellen toen ik in een oude schoolatlas van rond die tijd zat te neuzen. Maar hetgeen ik erover hoorde klonk toch verder weg en en niet zo levensecht als bijvoorbeeld de verhalen over de tweede wereldoorlog.
WO1history De nodige documentaires, die ik later over deze episode in onze(?) geschiedenis heb gezien, zullen de ingrediënten geleverd hebben maar het was toch een aanklacht tegen de oorlog in liedvorm dat mij het meest direct raakte en waarin de harde feiten, de emoties en de juiste vragen kort en bondig gebundeld lijken te worden.
Zo rond 1980 kwam mij voor het eerst een song ter ore van Eric Bogle in de uitvoering van The Furey brothers and Davey Arthur, een uitvoering die ik daarna overigens nog vele malen op de platenspeler gelegd heb.

De titel luidt ‘No man’s land’ maar het staat veelal bekend als en gaat ook over ‘the green fields of France’ waar zomers bij mooi weer ‘a warm, summer breeze makes the red poppies dance’.
Toen die fleurige klaprozen me onlangs weer eens opvielen in het landschap moest ik dus uiteraard onmiddelijk aan dit lied en aan deze tekst denken.
Verder wordt het ook nog wel eens als ‘Willie McBride’ vermeld.

De uitvoering waarin ik hem zo ongeveer ooit grijs gedraaid heb:
The sun now it shines on the green fields of France.
There's a warm, summer breeze that makes the red poppies dance.
And look how the sun shines from under the clouds,
There's no gas, no barbed wire; there's no guns firing down.
But here in this graveyard, it's still no mans land,
The countless white crosses stand mute in the sand,
To a man's blind indifference to his fellow man,
To a whole generation that were butchered and damned
of een recentere live-uitvoering door de mannen:
Did they beat the drums slowly,
Did they play the fife lowly,
Did they sound the death march as they lowered you down?
Did the band play the last post and chorus,
And did the pipes play the flowers of the forest?

Tuesday, July 29, 2014

Tussen “…” (16) Bernard Röling

Bernard Röling is een naam die niet bij iedereen zomaar belletjes zal doen rinkelen. Hij was, zoals dat heet, polemoloog. De polemologie is een tak van wetenschap(?) die bepaald niet van (levens)belang ontbloot is. Dat niet zozeer omdat er momenteel een hernieuwde belangstelling lijkt te ontstaan voor voorbije oorlogen maar vooral omdat altijd en overal ter wereld wel brandhaarden smeulen. Er zullen toch altijd bronnen en potentiële aanleidingen zijn of ontstaan voor conflict en gewapend conflict. Met de technische mogelijkheden en de onvoorstelbare vernietigingskracht die de moderne mens ter beschikking staat is dat doorgaans geen aanlokkelijk of geruststellend vooruitzicht maar eerder een levensgevaarlijke dreiging.
Röling zei hierover heel kernachtig:
Oorlog is mensenwerk, vrede ook.
Vrede is wel degelijk de afwezigheid van vernietiging door en de verschrikkingen van oorlogsgeweld; maar het is nog wel iets meer, het is bepaald geen vanzelfsprekendheid en het vereist ook wel iets.
conflictweigering Daarover merkte Röling dan het volgende op:
Een vreedzame wereld is niet een wereld zonder conflicten. Conflicten zijn wezenlijk voor het leven; waar leven is, is strijd.
conflict

Monday, July 28, 2014

Die Grote of Wereldoorlog

Het is vandaag op de dag af honderd jaar geleden dat er een oorlog los barstte die ook wel Grote Oorlog, de Wereldoorlog of de Grote Wereldbrand genoemd wordt. WO1a De directe aanleiding voor deze eerste Wereldoorlog was de moord op de Oostenrijkse troonopvolger Frans Ferdinand door de Bosnisch-Servische nationalist Gavrilo Princip. WO1b De uitvinding van het buskruit en nog wel wat andere ontwikkelingen hebben in de loop der tijd de nodige veranderingen teweeg gebracht in de vorm en het aanzien van de krijgskunst. Maar het was vooral, zo lijkt me toch, specifiek deze grote oorlog, die niet voor niets Wereldoorlog ging heten, die het bedrijf van oorlogsvoering resoluut en definitief zou moderniseren en de moderniteit in zou sleuren. Een ontwikkeling of proces dat hand in hand gaat met processen als mechanisering en automatisering, schaalvergroting en globalisering zoals die tot op de dag van vandaag gaande zijn en waarvan het einde voorlopig nog niet in zicht lijkt. WO1c Die eerste oorlog die alom als wereldoorlog werd aangeduid vond grotendeels op Europees grondgebied plaats en liet in datzelfde Europa diepe sporen na. Wie ooit door België en Noord-Frankrijk gereisd heeft zal daar door de herdenkingstekens wel eens iets van gemerkt hebben. In Engeland, Duitsland of in Midden- en Oost Europa is het niet veel anders. Men heeft nog altijd weet van deze oorlog en de nasleep ervan. Epische verhalen van vaderlandsliefde en heldenmoed alsmede de nauwelijks of aanzienlijk minder heroïsch getinte ooggetuigenverslagen over de ontluisterende en mensonterende kant van deze oorlog lijken daar her en der nog als levende geschiedenis te weerklinken. Historisch besef, heet zoiets dan wel; in dit geval besef van zowel de glans van nationalistische helden- en overmoed alsook het besef van de pure waanzin ervan. WO1d Wij in Nederland lijken niet al te zeer bezocht of geplaagd te worden door herinneringen aan of besef van deze woelige episode in de Europese geschiedenis. De Belgische Stefan Hertmans auteur van Oorlog en terpentijn zei daarover in de Volkskrant van 4 jan 2014:
‘Waar Nederland morele dilemma’s altijd ijkt aan de Tweede Wereldoorlog, ligt dat scharnierpunt voor België in 1914-1918. In elke familie waren doden gevallen. Het hele land was kapot geschoten. In die jaren begint de scheiding van de Vlamingen en de Walen en ontbrandt de klassenstrijd. Dit is de oorlog die België hertekende. In Nederland merk ik aan de reacties dat men die geschiedenis maar nauwelijks kent.’
Nu leek daar dit jaar toch zomaar enige kentering in te komen. 100 jaar na het begin van die eerste wereldoorlog begon men op de Nederlandse televisie het jaar met in diverse programma’s vrij uitgebreid aandacht te schenken aan die Eerste Wereldoorlog. Ik veronderstel dat dat deze en de komende weken wederom het geval zal zijn. Rest de vraag, de hamvraag, of we van dit alles als Europeanen nog iets kunnen en/of willen leren? Mannen  van Nederland

Sunday, July 27, 2014

Over leven en dood

Over leven en dood moest ik maar even niets zeggen maar ik verwijs in dat verband graag naar een artikel door Stephen Cave in het onvolprezen online AEON Magazine en verzucht dan: amen!

Not nothing

aeon_magazine_screen.jpg_resized_460_

Friday, July 25, 2014

Nieuw meubilair

Vikingmeubel4
Tuinmeubilair dan wel te verstaan. Vikingmeubel2 Woensdag arriveerde het in de tuin,
Vikingmeubel3
staat daar nu mooi te staan Vikingmeubel10 en is inmiddels ingewijd. Vikingmeubel8 Met dank aan ma!

Wednesday, July 23, 2014

Boe of hoera en zwart-wit denken

Misschien wel eens handig zo’n reflexieve boe danwel hoera reactie. Je weet direct waar je aan toe bent; of het goed en veilig is of niet. En wat je te doen staat; juichen of huilen, vechten of vluchten.
In dat opzicht lijken onze cultureel bepaalde boe- en hoera-reacties rechtstreeks in het verlengde te liggen van en verwant aan de (primitieve?) overlevingsmechanismen van ons lymbisch systeem en aan wat recentelijk wel als systeem 1 aangeduid wordt: weinig reflectief dus.
Hoo-ray Als evolutionair onstane overlevingstrategie bijzonder nuttig en handig. Wanneer die overlevingsvraag echter niet concreet aan de orde is maar wel allerlei andere vragen omtrent het hoe en wat der dingen, kunnen die boe- en hoera-reacties weleens zomaar wat in de weg gaan zitten en ons een helder zicht op de werkelijkheid ontnemen. Vluchten De dichotomie goed/slecht is nu eenmaal niet overal dienstig of van toepassing evenmin als de tegenstelling zwart-wit. Toch hebben we de sterke neiging om in dergelijke welles-nietes beelden en categorieën te denken. Het bevredigt blijkbaar onze, niet te temmen, behoefte aan een simpele en een eenduidig overzichtelijke wereld.
Die allergie voor meerduidigheid is evenals een als lastig ervaren kloof tussen denken en doen een bron van twijfel en daar voelen we ons meestal niet zo senang bij en roepen we ook niet zo gauw 'hoera' bij.
HoeraLoesje Het recente succes van een (naar ik begrepen heb qua inhoud en stijl vrij slecht geschreven) boek als ‘Vijftig tinten grijs’ doet dan toch weer vermoeden dat veel mensen vaak ook niet echt tevreden zijn met slechts zwart of wit. Booh! En dat zwart-wit denken is toch bepaald niet altijd aangenaam of weldadig voor de mens. Mensen die boos zijn, echt vervuld van woede of wrok of mensen die ernstig depressief zijn zijn ook zwart-wit kijkers en denkers bij uitstek. Zij hebben last van kokerzicht en kunnen niet anders; ze zijn geneigd om alle nuances te missen zolang ze vast en gevangen zitten in hun emotie. Het is een bekend gegeven dat woede aldus dom maakt!
Er is dan sprake van blikvernauwing met een soort van binair denken tot gevolg; iets is 0 of 1, min of plus, debet of credit, altijd of .. of en niet en .. en, welles of nietes, goed of slecht, zwart of wit of … boe of hoera!
Tja, dat zwart-wit denken is het toch ook niet atijd en kan wel eens weinig goeds beloven.

Frank Boeijen zong ooit:
Denk niet wit, denk niet zwart
denk niet zwart-wit
maar in de kleur van je hart

Saturday, July 19, 2014

Een hemelvaartsmaal in Gondorf

Op hemelvaartsdag gingen wij het land maar uit. Niet naar boven maar met de auto richting het zuid-oosten. We koersten naar Gondorf in de Schneifel ofwel de Schnee-eifel. Buiten enige file-vertraging rond Eindhoven en iets meer rond/door Maastricht en nogmaals een file bij Verviers verliep de reis vrij voorspoedig. Om een uur of drie bereitken we via Dudeldorf dan ons hotel in Gondorf. Daar ingecheckt, de kamer betrokken, wat rondgekeken en een saunaatje genomen voor het eten. Schneuvels in Gondorf
Het restaurant hadden we inmiddels ook al bekeken en dat zag er behoorlijk luxe uit met een prachtig uitzicht op de omliggende schneuvels (dat zijn, het spreekt voor zich, de heuvels in de Schneifel). Ook had ik de menu-kaart al vast maar eens gedegen afgescand en mijn keus reeds gemaakt. Een aanlokkelijk voorafje met zalm, lammkotelet auf Kaukasischer art en een crême-brulée met ijs toe en dat vergezeld van een Dornfelder. We hadden per slot van rekening ook een welkomsdiner geboekt, nog iets te vieren en keken daar wel naar uit.
Toen ik aan de bar informeerde of we naar believen plaats konden nemen bleek dat toch niet zomaar het geval; we moesten namelijk eerst ons kamernummer opgeven. OK, dat deden we. Toen kregen we te horen dat we voor restaurant Weindorf geboekt stonden en niet voor restaurant Wintergarten waar we eerder rondgekeken hadden en ons al verlekkerd hadden aan de ambiance en de menukaart. Weindorf was een deur verder, iets groter, iets drukker, iets sjofeler en het uitzicht was er een stuk minder en vanaf ons tafeltje konden we sowieso behalve de lucht en de voeten en benen van andere gasten niet veel van de omgeving zien.
Daar troffen we dan een soort lopend buffet waar je naar hartelust op kon scheppen zodat je in ieder geval geen honger hoefde te lijden of last zou hoeven hebben van ook maar de minste mate van onverzadigdheid. Het was zo ongeveer wat wij ons voor plegen te stellen van een ‘all-inclusive arrangement’ en bij ‘onbeprerkt spareribs eten’. We hebben toen zoals het goede Hollanders betaamt dan maar eens flink gebunkerd en het geheel toch maar vergezeld laten gaan van de Dornfelder. auf kaukasischer art De derde en laatste avond in het hotel toch maar à la carte gegeten in de Wintergarten om ons hemelvaartsdagdiner toch nog maar even goed en in gepaste sfeer over te doen. Met Siesklimop hebben wij per slot van rekening toch iets te vieren. Hoofdgerecht: Lammkotelet auf ‘Kaukasischer Art’ voor mij en ‘Saftige’ varkensmedallions voor Marian; allebei een crême-brulée met walnotenijs toe en een karafje Dornfelder erbij. Santé! Dat ter viering van ons 22-jarig samenzijn en en onze 23ste hemelvaartsdag samen. saftig

Tuesday, July 15, 2014

HMiG Vragenvuur (6) Došen

Als vervolg op Hollandse Meesters in Gesprek vonden eind vorig jaar een aantal bijeenkomsten plaats waarin de afzonderlijke meesters/deelnemers van/aan het gesprek onder de titel 'Vragenvuur' blootgesteld werden aan een interview en een aantal vragen uit het publiek.

De video's daarvan wil ik als vervolg op het voorgaande ook hier op dit blog weer even onder de aandacht brengen van collega's en mogelijke belangstellenden.

Deze laatste aflevering was zeker niet de minst interessante. Aan psychiater Anton Došen de eer van hekkensluiter in deze serie Vragen(v)uur.
Daar Došen voor hij medicijnen ging studeren als jongeman aanvankelijk overwoog om filosofie te doen en de psychiater toch in wezen een arts is die zich vooral met de geest bezighoudt, ligt het voor de hand dat hem hier gevraagd wordt naar het lichaam/geest probleem en zijn positie daarin.
Wat mij betreft altijd een interessante vraag.
Došen betoont zich geen aanhanger van een reductionistische maar meer van een holistische benadering van de mens en van zijn vak. Zelf spreekt hij graag van een integratieve benadering.
Hij haalt Karl Jaspers aan, die 100 jaar geleden al zei dat 'psychiatrie zonder filosofie toch maar een trieste zaak is'. En zo is het maar net! Het zou maar en dreigt ook inderdaad weleens een armetierige boel te worden.

Ook komt de, blijkbaar niet of nauwelijks te vermijden, spraakverwarring rond de begrippen classificatie en diagnostiek hier weer aan de orde.
Došen pleit ondermeer voor het ontwikkelen van profielen van gezonde ontwikkeling en besteed enige aandacht aan beteksnis en toepassing van het begrip 'mentaliseren'.
Opmerkelijk is ook dat Došen, naar aanleiding van een vraag hierover, en evenals Heijkoop, sociale ontwikkeling en emotionele ontwikkeling als twee onderscheiden aspecten van de psycho-sociale ontwikkeling ziet en benoemt; en wel opmerkelijk omdat het in deze tak vaan zorg toch steeds gebruikelijker wordt om van en over sociaal-emotionele ontwikkeling te spreken.



Interessant is ook de repliek die Došen op een artikel en voorstel van Wijnroks (juni 2013) geeft vanuit vooral een ontwikkelings- en evolutionair perspectief. Het voorstel van Wijnroks behelst het schrappen uit het 'woordenboek van de hulpverlening' van de begrippen onder- maar vooral overvragen als bepalende invloeden op het cognitief en emotioneel functioneren en ontwikkeling en ons tot een eenvoudiger(?) stressmodel te beperken. Anton Došen raadt Wijnroks aan de literatuur toch eens wat beter door te nemen en concludeert min of meer dat dit hele idee ingegeven lijkt door de behoefte aan simplificatie maar in de praktijk zal leiden tot grove oversimplificatie.
Dan vind ik het in dit verband toch wel een beetje flauw dat niet meteen ook maar even gevraagd werd wat Došen dan vindt van het voorstel van Duker om de begrippen ADHD en autisme ook maar volledig te schrappen uit het jargon en diagnostische- en verklaringsmodellen ten faveure van het continuüm prikkelzoekend danwel prikkelmijdend gedrag.

en het complete verhaal: Hollandse meesters in gesprek

Hollandse Meesters in Gesprek met Ina van Berckelaer-Onnes
Anton Došen aan het woord
Gijs van Gemert aan het woord
Pieter Duker aan het woord
Jacques Heijkoop aan het woord

College door een Hollandse bovenmeester
Vooruitblik of tikkie terug?
1 Vakmanschap is …..
2 De meesters over management
3 Wat weten we van dat werk?
4 Ideologie (in de zorg?)
5 Toekomst ….?
Nog effe napraten; HMiG

HMiG Vragenvuur (1) van Berckelaer-Onnes
HMiG Vragenvuur (2) van Gemert
HMiG Vragenvuur (3) Duker
HMiG Vragenvuur (4) Rispens
HMiG Vragenvuur (5) Heijkoop
HMiG Vragenvuur (6) Došen

Sunday, July 13, 2014

Oorsprong verschil tussen de seksen?

De wetenschap vermag tot wat!
Althans, wanneer we de krant en de krantenkoppen mogen geloven.
Een recent krantenartikel maakte nog gewag van de wetenschappelijke vinding dat het stressniveau bij proefdieren als muizen in hoge mate afhangt van de sekse van de menselijke proefnemer/onderzoeker.
man-vrouw Nu lees ik dat die wetenschappers mogelijk ook al de oorsprong van het verschil tussen de seksen ontdekt hebben. Een thema en een verschil dat ons toch altijd maar bezig blijft houden en niet zelden de aanleiding tot enige opwinding is.
Ik weet niet of dat toegestaan is maar hier even het hele berichtje:
Wetenschappers hebben mogelijk de genetische oorsprong gevonden van het verschil tussen de seksen. Ze onderzochten het dna van een groene alg, die als enige in zijn familie een geslachtsbepalend gen bezit. De alg heeft zowel 'mannetjes' die sperma-achtige pollen maken als 'vrouwtjes' die eicellen maken; door het gen te manipuleren konden de onderzoekers deze functie omkeren.
Zo dat weet de tovenaarsleerling dan ook weer.
geslachtsgen Want het is voor de leek nog niet altijd zo eenvoudig om de vragen en de besognes van wetenschappers te volgen of die nu betrekking op het verleden en de oorsprong of op toekomstige mogelijkheden hebben. with_this_im_going_to_control_your_life

Saturday, July 12, 2014

Boe of hoera?

Voelt, klinkt of waarderen we iets als boe of hoera? Dat lijkt me in veel gevallen een zinnige en zeker een er allerzins toe doende vraag! Levert iets een boe- danwel een hoera-reactie bij je op? Moet Jantje huilen of moet Jantje lachen?
Die vraag kun je je overigens bij alles stellen, zo ook bij het lezen van dit blogje.
duim omhoog omlaag
Het was, als ik me niet vergis, Alfred Ayer die de term booh- and hooray-words lanceerde in zijn werk Language, Truth, and Logic uit 1936.
Ayer was een belangrijke held en voorvechter van het logisch-positivisme. In deze quasi-objectiverende benadering zijn ethische en estethische oordelen een kwestie van gevoel en/of smaak, valt daar derhalve niet zinnig (lees wetenschappelijk of verifiëerbaar) over te twisten en daarmee worden alle uitspraken in dat domein uiteindelijk zin- en betekenisloos.
Deze meta-ethische theorie, die stelt dat alle uitspraken over ethische kwesties in feite uitingen van emoties zijn, bedoeld om de betreffende emoties te uiten of om anderen over te halen de betreffende emoties over te nemen, staat ook wel bekend als ‘emotivisme’ of ‘the hurrah/boo theory’.
Stevenson werkte deze theorie verder uit. boehoe Zoals je je wellicht in kunt denken, geeft een dergelijke theorie al gauw aanleiding tot de nodige vragen en discussie. Iets daarover hier en hier voor de liefhebber, maar op dit moment heb ik even geen belangstelling voor scherpslijperij in deze. Desondanks wil jullie deze mooie video-uitleg over dat ‘emotivisme’ door de erudiete Engelse scholiere Komilla Chadha niet onthouden.

Wat mij aan deze kwestie vooral intrigeert en waar het mij nu even om te doen is, is dat, los van de implicaties voor de fundering van een ethiek, onze beleving en betekenisverlening behoorlijk doorspekt lijken van wat je zo mooi boe en/of hoera reacties zou kunnen noemen.
Als toeneigende danwel afwerende drijfveren lijken ze diepgeworteld en ons gedrag in belangrijke mate te sturen zowel op individueel alsook op groepsniveau. Vaak bijna voorspelbaar en met een welhaast dwingend karakter dat bijna doet vermoeden dat het in het verlengde ligt van hoe we als baby op lust- en onlustgevoelens reageerden. Dat wil zeggen dat zoiets op vergelijkbare wijze een bijna automatische en primaire of diepgewortelde reactie wordt.
Het gaat in ‘the hurrah/boo theory’ echter niet meer over darmkrampjes, honger of kou maar over verbale danwel verbaliseerbare uitingen die ons op de een of andere manier dan blijkbaar wel weer darmkrampen kunnen bezorgen, de kou om het hart doen slaan danwel de hartverwarmende aanleiding kunnen vormen tot een vreugdedansje of zoiets.
Tijdens het afgelopen WK bijvoorbeeld, hebben we beide soorten reacties weer in diverse toonaarden mogen horen en aanschouwen. hooray

Zo laten woorden en teksten zich dan in principe dus ook scoren op de reactie die ze teweegbrengen bij een bepaald individu of groep. (en dat wordt dan dus ook gedaan) Snelle reclamejongens en marketingmeiden weten daar natuurlijk wel meer van.
Dan gaat het dus over wat woorden zoal in de de onderbuik kunnen bewerkstelligen of ten goede danwel ten kwade. Aan een boektitel refererend zou je van ‘De betovering van de taal’ kunnen spreken of anders wel over ‘de dwingelandij van de taal’.
Die appreciatie danwel depreciatie van nominale verwijzers zien we overal zowel op groepsniveau als op individueel niveau en die twee zijn natuurlijk niet los van elkaar te denken. hoerasprongetje
Ten aanzien van dit fenomeen op individueel vlak zijdelings even een vraagje aan de psychiater:
Mogen we het terug associeren naar zo’n eerste sterke reactie en dat weer in de context van destijds kunnen plaatsen wellicht als de basis en het grondidee van Freud’s psychoanalyse beschouwen?
vraagtekens Maar hoeveel wijzer worden we dan per slot van rekening van het hele scala van boe en hoera reacties dat we plegen te vertonen?

Tuesday, July 8, 2014

Next: de columns van Kees

Onlangs werd er een documentaire op de Nederlandse televisie uitgezonden onder de de titel: Het beste voor Kees. Hoofdpersoon daarin is Kees Momma, inmiddels een BNA-er (althans een waarvan de A vrij duidelijk is en algemeen (h)erkend wordt). Ik heb dat programma niet gezien. Wel ooit een eerder programma over dezelfde Kees.

Momma, die ook boeken schreef over (zijn) autisme, blijkt door genoemde documentaire heel wat verbaasde of geamuseerde reacties los gemaakt te hebben onder het Nederlandse publiek. Zoals ik al zei, heb ik de uitzending niet gezien en nu sta ik ook niet zo heel gauw perplex van het gedrag of de uitingen van zogeheten autisten omdat ik er in de loop der tijd al eens een paar tegengekomen ben. Die genieten echter geen van allen landelijke bekendheid zoals Kees. En wanneer het onderwerp autisme of autisten al in het nieuws komen is dat doorgaans in verband met misstanden in de zorg of ouders die geen plek voor hun kind in de zorg kunnen vinden.

De reuring rond Kees Momma is toch van iets andere aard. Ik werd daar al iets over gewaar op het blog van Henk50. En iemand liet mij desgewenst (heb je dat dan niet gezien?) een schijnbaar leuk youtube filmpje op zo'n slim foontje zien. Een op Duitse automobilisten scheldende Kees blijkt dus een hit op Youtube te zijn.
Nu lees ik vandaag in de krant dat Momma en genoemde documentaire dermate populair zijn dat er al een facebookpagina aan gewijd is met inmiddels meer dan 32 duizend likes. Om wat op dit momentum van populariteit door te borduren en om Kees wat perspectief te geven heeft nrc.next hem als columnist aangenomen.

Momma blijkt naast zijn vele andere kwaliteiten namelijk ook en begenadigd schrijver te zijn. En, zegt Hans Nijenhuis van nrc.next:
Door de documentaire ga je van Kees houden. Hij helpt ons naar de wereld te kijken. We willen meer door zijn ogen zien.
Zelf schreef Kees hierover:
Ernst en humor wil ik zoveel mogelijk naast elkaar plaatsen. Er moet ruimte zijn voor enkele kwinkslagen en plastische omschrijvingen, waarbij het aan woordspelingen niet zal ontbreken. De kneep is de artikelen luchtig te houden.
Maar dat klinkt helemaal als de ideale blogjes zoals ik ze zou willen lezen en/of schrijven. Misschien moet ik maar eens bij hem in de leer gaan!
Als het aan De Speld zou liggen wordt Momma ook meteen maar voorgedragen als onze volgende nationale ombudsman.

Sunday, July 6, 2014

Wederom eens die kant uit

Laatst plaatste ik nog wat berichtjes (Dirk bij de Rursee en Vogelsang) op dit blog over onze vakantie van vorig jaar. Die eindigde in de Eifel en wel in de Nordeifel. Op die manier kun je een vakantie dus ook behoorlijk uitsmeren. hotelkamerGondorf Inmiddels hadden we alweer 12 nachtjes bij onze oosterburen gelogeerd en om de draad weer op te pakken begonnen we nu maar eens in de Eifel en wel in Gondorf.
Onze volgende tijdelijke slaapplaats was Schlotheim in Thüringen en de laatste pleisterplaats op dit reisje was Spornitz in Mecklenburg-Voor-Pommeren. (dus nadrukkelijk niet daarachter of daarna!)
HotelraamSpornitz
Dat waren dan, for the record, 12 nachten ofwel 13 dagen waarvan 4 reisdagen en 9 dagen om uit te rusten of ons anderszins onledig te houden.
Volgens de kilometerteller bedroeg de afstand van (t)huis tot (t)huis deze ronde 2732,9 km.
Ik heb niet exact berekend hoeveel euri we hieraan gespendeerd hebben dus tot zover de cijfers. Klaprozenveld Wat betreft de qualia en de kleur troffen we in elk van de drie verschillende regio ook duidelijk onderscheiden landschappen. Opvallend was dat we geen in volle bloei staande gele koolzaadvelden meer zagen. Die waren dit jaar al aanmerkelijk vroeger dan andere jaren uitgebloeid. Maar nu gaven, zij het in minder overheersende mate dan de koolzaadvelden, de ‘red poppies’ ofwel de klaprozen veelal een kleur-accent aan het landschap. Je weet wel, dat bloemetje dat ook wel symbool staat voor de gesneuvelde soldaten uit de eerste wereldoorlog, fleurde her en der met name de berm op. Red poppy Wanneer de tijd en zin daar is zal er mettertijd middels woord en/of beeld wel weer iets van dit rond-reisje terug te vinden zijn op dit blog.

Friday, July 4, 2014

Hoera, geen probleem meer!?

Gewoonlijk staat de krant vol en bol van de bittere ellende en droefenis. Dat is nu eenmaal eigen aan wat we nieuws plegen te noemen. Soms wekken krantenkoppen de nodige verbazing en heel soms stemmen ze tot al dan niet licht ironisch gekleurde vrolijkheid of lokken ze zelfs een hoera-reactie uit.
Dat laatste was bij mij vanmorgen het geval toen ik met grote letters op de voorpagina las:
Vergrijzing is geen probleem meer
Nu begin ik al aardig grijs te worden dus dat was, zoals je je misschien wel voor kunt stellen, toch even een pak van mijn hart. Wat is hier dan aan de hand?
Jarenlang gold de vergrijzing gold als een aanstormende ramp. Tot donderdag. Toen liet het CPB weten dat het huishoudboekje straks op orde is. Hoe is dit wonder tot stand gebracht?
Wel door doortastend ingrijpen van ons kwartettende uitruilkabinet (b)lijkt het tij, op papier althans gekeerd.
Dat wil zeggen door het verhogen van de AOW-leeftijd, de zogenoemde hervorming(?) van de zorg en lastenverzwaring gaat de Nederlander in de toekomst de overheid geen geld meer kosten maar zal die geld gaan opleveren. Dat we daar nu toch niet eens eerder opgekomen zijn, zou je haast gaan denken.
De slotzin van het artikel lijkt me toch ook niet geheel van belang ontbloot:
De berekeningen van het CPB zijn wel met zeer veel onzekerheden omgeven.
In de Voetnoot onder op dezelfde voorpagina benadrukt Arnon Grunberg het nut en het positieve effect van goed en vrolijk nieuws, dus laat ik deze berichten ook maar vooral in het kader van de positieve beeldvorming bezien.
Ik hoef mij als lid van mijn generatie dus niet meer de oorzaak en aanstichter van een maatschappelijk rampscenario te wanen. En zoals ik al zei dat is een pak van mijn hart. Ik mag ouder worden zonder me schuldig te voelen; met dank aan Rutte en consorte en de rijksrekenmachine die CPB heet.

logo_V_volkskrant
Dat grijzer (nog grijzer?) worden van mij, daar hebben de CPB cijfers echter totaal geen invloed op evenmin als op mijn toch wat stroevere spieren en strammere botten en wat er verder zoal wat vast kan komen te zitten. Ik geloof ook niet dat de overheid daar iets aan kan of zou willen doen. Volgens Rutte is de overheid beslist geen geluksmachine en ik vermoed dat hij er ook geen verjongingsmachine van zou willen maken.

Nu ben ik inmiddels door mijn werkgever, die ook zijn financiën op orde wil hebben, gevraagd of ik niet eerder met pensioen zou willen. Hé, ben ik dan toch een probleem als vergrijzende werknemer? Blijkbaar. Nu heb ik niet zo lang geleden al eens pensioen genoten maar ik begrijp dat er binnen afzienbare tijd gedwongen ontslagen kunnen vallen onder jongere werknemers en in een dergelijk geval zou ik gaarne plaats voor hen maken door met een goede regeling vervroegd met pensioen te gaan. Maar zo'n goede regeling (bijvoorbeeld mijn pensioenopbouw nog een jaartje door laten lopen) blijkt niet mogelijk of uit den boze omdat de overheid alle regelgeving inzet om mij zolang mogelijk aan het werk te houden. Kortom ik zou er financieel ernstig bij inschieten wanneer ik eerder zou stoppen met werken. Een oprot/ontslagpremie van twee maandsalarissen zal daar echt niets ten goede in kunnen veranderen. Nu heb ik toch zomaar het vervelende gevoel dat ik aldus nog altijd een probleem ben en wel even zal blijven.

Wednesday, July 2, 2014

Rotte appels

Zie ik na dat artikel van gisteren nu op pagina 3 van dezelfde krant de volgende kop:
Zijn er rotte appels in Brazilië?
Wat een mallotige vraag, denk ik dan. Overal waar je appels vind zul je ook wel rotte appels vinden, nietwaar?
Door weersomstandigheden als te abrupte of te grote temperatuurswisselingen, hoge luchtvochtigheid, ze te lang laten hangen of laten liggen, ze vergeten op te eten en in je tas laten zitten en noem maar op. Of gewoon omdat je die er nu eenmaal altijd bij hebt.
Kortom wat een domme vraag! Je moet ze alleen niet met rotte peren willen vergelijken, alhoewel??
Blijkt uit de volgende zin dat het niet over eten maar over voetbal en matchfixing gaat. voetbalgeld Tja dan is het misschien nog niet zo'n gekke vraag maar dan hoef ik dus niet verder te lezen.

De 10 geboden

Vlees mevrouw Een oude reclame uit de 70-er jaren van het Voorlichtingsbureau Vleesprijkte die gisteren op het het V-katern van de Volkskrant prijkte.
En wel als illustratie bij aflevering drie uit de serie de 10 Geboden van Goed Eten: Waarheid van een koe..
Dat artikel gaat dan uiteraard over onze consumptie van vlees en de productie daarvan..
Zoals een tussenkop meldt:
Er zijn weinig zaken waarover de meningen in veertig jaar zo drastisch veranderd zijn als over vlees
Verder zie ik daar ook de 10 geboden opgesomd..
Omdat ik ze wel aardig maar het tiende gebod toch het belangrijkste vind, herhaal ik ze maar even in omgekeerde volgorde:.
.
1 Eet lekker.
2 Verspil geen eten
3 Probeer een deel van uw eten zelf te verbouwen, hoe klein dat deel ook is.
4 Eet aan tafel samen met anderen.
5 Kook zelf. Besteed dagelijks minimaal anderhalf uur aan uw eten.
6 Betaal meer.
7 Eet producten waar geen E-nummers en andere vreemde stoffen aan zijn toegevoegd.
8 Eet minder en alleen diervriendelijk geproduceerd vlees.
9 Eet biologisch of in ieder geval producten waarvoor geen of zo min mogelijk bestrijdingsmiddelen zijn gebruikt.
10 Eet lokaal.
.
Eet smakelijk!

Tuesday, July 1, 2014

HMiG Vragenvuur (5) Heijkoop

Als vervolg op Hollandse Meesters in Gesprek vonden eind vorig jaar een aantal bijeenkomsten plaats waarin de afzonderlijke meesters/deelnemers van/aan het gesprek onder de titel 'Vragenvuur' blootgesteld werden aan een interview en een aantal vragen uit het publiek.

De video's daarvan wil ik als vervolg op het voorgaande ook hier op dit blog weer even onder de aandacht brengen van collega's en mogelijke belangstellenden.

De vijfde gast in de serie vragenvuur was Jacques Heijkoop, de doctorandus uit het gezelschap der geleerde meesters.
Ik ben, moet ik zeggen, zelf niet bekend met de 'methode Heijkoop', maar herinner me wel destijds getroffen te zijn door zijn artikeltjes in de Klik in de 80-er jaren. Daarvan staat mij nog bij de term 'anders kijken'.
Via een wereldwijd bekend literair werkje van Daniel Defoe, te weten het 28 jaar durende avontuur van ene Robinson Crusoe, stuiten we langs wat antropologische overwegingen op de bottom-line van Heijkoop's mensbeeld: wij zijn als mensen overlevers en je kunt als mens soms veel kunnen maar je redt het nooit helemaal alleen! Toch ook weer zo'n mensbeeld waar ik me wel aardig in kan vinden.



Het komt me voor dat Heijkoop in dit vragenvuur in zekere zin het moeilijkste verhaal tot dusver te vertellen en uit te leggen heeft. Niet zozeer omdat het een onbegrijpelijk verhaal zou zijn dat nauwelijks of niet aansluit op de alledaagse werkelijkheid van het leven maar eerder omdat het omgekeerde het geval is en probeer (denkbeeldig) met een vis maar eens een gesprek aan te gaan over de werkelijkheid en de kenmerken van water.
Voor lieden met een onwrikbaar vertrouwen in 'de wetenschap' en een wat strenger sciëntistisch mens- en wereldbeeld zou dit weleens als een toch niet geheel coherent verhaal of zelfs abracadabra over kunnen komen.
En bij de stelling dat het verleden niet echt helpt om het heden te begrijpen maar dat wat we in het heden vinden, denken en doen ons wel helpt om dat verleden te duiden, zullen de meeste mensen toch even achter de oren moeten krabben om dit bij vorsers van onze geschiedenis welbekende gegeven even tot zich door te laten dringen.
De wetenschapsopvatting van Heijkoop is dan ook duidelijk en nadrukkelijk niet 'objectivistisch' zoals Rispens in zijn inleidend college reeds opmerkte.

De methode Heijkoop lijkt zich kort samen te laten vatten als een permanent en nooit definitief gezamenlijk onderzoek naar het wie, wat en waarom van de persoon van de ander; en dan vooral naar de vraag 'wie ben jij dan en wat wil of wat zoek je zoal?'.

en het complete verhaal: Hollandse meesters in gesprek

Hollandse Meesters in Gesprek met Ina van Berckelaer-Onnes
Anton Došen aan het woord
Gijs van Gemert aan het woord
Pieter Duker aan het woord
Jacques Heijkoop aan het woord

College door een Hollandse bovenmeester
Vooruitblik of tikkie terug?
1 Vakmanschap is …..
2 De meesters over management
3 Wat weten we van dat werk?
4 Ideologie (in de zorg?)
5 Toekomst ….?
Nog effe napraten; HMiG

HMiG Vragenvuur (1) van Berckelaer-Onnes
HMiG Vragenvuur (2) van Gemert
HMiG Vragenvuur (3) Duker
HMiG Vragenvuur (4) Rispens
HMiG Vragenvuur (5) Heijkoop
HMiG Vragenvuur (6) Došen