Tuesday, December 29, 2015

Zo z'n gangetje

Het is weer volop de tijd van de jaaroverzichten en de lijstjes.
Die zogeheten Top 2000 is bijvoorbeeld ook zo'n lijstje. Mij een te lange en ik ben sowieso niet zo dol op eindejaarslijstjes.
Zo'n lijstje van drie, als wat waren de grote nieuwsonderwerpen van 2015, vind ik nog wel te behappen. Vluchtelingen, terrorisme en de Tweede Wereldoorlog waren dat aldus de Volkskrant. Die derde verbaasde me een beetje; daar zou ik toch eerder het klimaat verwacht hebben. Tot zover dan die lijstjes.
Als we dan toch zonodig iets met lijsten willen, zou ik zeggen: laten we het goede nieuws eens een keer mooi inlijsten.

De laatste dag van het jaar mag ik zelfs ook nog een overzicht met wat cijfertjes van dit blog tegemoet zien. Onze honger naar overzicht en controle lijkt toch maar moeilijk te stillen. lijst-geen-afbeelding Wanneer ik nu eens zou moeten zeggen hoe het afgelopen jaar voor mij persoonlijk verliep, zou ik zeggen: ach, het ging zo weer z'n gangetje.
Nu was dat dit jaar toch wel een iets ander gangetje dan dat van de jaren daarvoor. Mijn loopbaan liep namelijk ten einde. En dan dringt toch een beetje de vraag zich op: hoe nu verder te gaan?
Misschien wordt het tijd om, in navolging van menig generatiegenoot, maar eens aan een elektrische fiets te gaan denken. lijst-addimage Waar ik dan heen zou willen is dan een volgende en net iets andere vraag maar ik wil hoe dan ook nog wel een klein beetje de gang erin houden. picture-frame-goyourownway

Je kunt alleen beter niet op deze terechtkomen: lijstzwart

Friday, December 25, 2015

......klokjes

Ze steken met de kerst alweer met hun kopjes boven de grond, die klokjes. Daar voor de narcissen en de vaste kerstboom in de voortuin.
Sneeuwklokjes

Maar dat witte spul is toch nog nergens te bekennen of in aantocht. Volgens de berichten moeten ze het zelfs in Moskou, Helsinki en Oslo zonder sneeuw stellen dit jaar. In New York steeg de temperatuur zowaar boven de 20° celsius.
Een witte kerst zit er echt niet meer in dit jaar of het zou al op de Zuidpool, op dit blog of in je dromen moeten zijn:

Nu hebben wij dit jaar al eens sneeuw gezien al was het vanuit de verre verte. Misschien moeten we dan maar weer naar Spanje als we sneeuw willen zien.

Thursday, December 24, 2015

Tussen"..." (20) Krishnamurti

Wie bij gelegenheid wel gecharmeerd is van wijze, stichtelijke, motiverende, inspirerende en dergelijke spreuken, uitspraken of one-liners kan op het WereldWijzeWeb en de zogeheten social media ruimschoots z'n hart ophalen.
Naast een Westerse naam als Einstein kun je daarbij ook nogal wat namen uit het Nabije en Verre Oosten tegenkomen zoals bijvoorbeeld die van Rumi of Laozi. Een andere naam uit die hoek waar je in het land van de populaire Quotes meer dan eens op zou kunnen stuiten is die van Krishnamurti.

Jiddu Krishnamurti was voor mij als tiener al een intrigerende figuur en ik beschouw hem al sinds jaren als één van die zeldzaam wijze lieden die je wellicht 'verlicht' (wat dat ook moge zijn) zou kunnen noemen.
Er bestaat trouwens een historische connectie tussen en hem en ons land en inmiddels stokoude landgenoten zouden hem, tijdens het interbellum, nog hebben kunnen horen spreken in Ommen.
Aangewezen tot en als zodanig voorbeschikt voor het guru-schap, wees hij dat op enig moment resoluut af en wilde vanaf dat moment niets anders meer verkondigen en propageren dan consequent en radicaal doordachte en doorleefde innerlijke vrijheid. Een soort Vikram Gandhi; dan niet voor in een film, maar in het (levens)echt.

Welke wijsheden wist deze afvallige of spijtoptant ex-guru dan te debiteren? Wel bijvoorbeeld:
It is truth that liberates, not your effort to be free
of
The ability to observe without evaluating is the highest form of intelligence
en voor wie dit toch maar een bijzonder karig beetje tekst vindt, nog even Krishnamurti zelf aan het woord: over die ene vraag.

Tuesday, December 22, 2015

Gerechtigheid of wat?

Ook slimme psycho- of sociopaten ofwel de 'snakes in suits' kunnen soms tegen de gerechtelijke lamp lopen. Zoals bijvoorbeeld ene Martin Shkreli, die nu toch echt zijn hand overspeeld lijkt te hebben.

Maar of we daarmee nu van gerechtigheid kunnen en mogen spreken???

Shkreliarrestedafterall

Saturday, December 19, 2015

Helaas-taal

Zoals wel vaker op de zaterdag deden wij ook vanmorgen onze boodschappen weer op diverse plekken. En zoals ook vaker hoorden we, tussen het winkelen door, via de autoradio fragmenten uit het radioprogramma De Taalstaat. Altijd wel een leuk en onderhoudend programma over ons aller taalgebruik.

Iets later hoorden we in een actualiteitenrubriek een interview met de hoofdredacteur van Het Limburgs Dagblad over de kwestie van een journalist van de krant die, zeer tegen alle regels in, geluidsopnamen gemaakt en gelekt had uit een raadsvergadering in Kerkrade.
Op enig moment hoorde ik de man hierover zeggen:
Helaas hebben we verzuimd om te kunnen ingrijpen
???Dat noem ik nog eens echte pindakaastaal!

Helaas-pindakaas

Het betreffende dagblad lees ik niet, maar je zou toch bijna nieuwsgierig worden hoe en wat daarin geschreven wordt

Tuesday, December 15, 2015

Een museaal weekendje

Marian had nog een presentje voor me in petto in verband met mijn zoveel-jarig bestaan. Daartoe togen wij afgelopen vrijdag naar het Oosten van het land om eens een kijkje te nemen in het museum MORE. Die letters staan voor MOdern REalisme. Dat onlangs geopende museum bevindt zich in Gorssel en heeft nagenoeg de complete collectie van ene D. Scheringa overgenomen. MOREgevel Enkele jaren geleden waren die werken nog, een paar kilometer hier vandaan, in Spanbroek te bewonderen en sprak men ook nog vaak van 'magisch realisme'. Nu was genoemde Dirk S. ook een soort van magiër in financiële zaken, al vond menigeen dat zijn trucjes met de pecunia in realiteit op niets anders dan klinkklare op- en zakkenlichterij neer kwam. MOREpistool Maar goed nu moet je dus naar Gorssel om deze werkelijkheidsgetrouwe(?) stroming in de beeldende kunst van naderbij te be- en overzien. En het hing en stond er zeker wat overzichtelijker en ruimtelijker bij dan in het schooltje in Spanbroek. Het geplande nieuwe gebouw en inmiddels bijna ruïne in Spanbroek zou overigens de huidige MORE locatie in dat opzicht wellicht weer met een paar stappen overtroffen hebben.
Wel miste ik het zittend naakt van Lucien Freud een beetje maar MORE richt zich op uitsluitend Nederlandse kunst. MOREmeisjeinbed
Na dit museumbezoek reden we naar Zutphen om daar in een wit hotel (zonder Zaanse groene huisjes) in te checken en daar de sauna en een maaltijd te gebruiken. Zutphenstadswal
Die zaterdag hebben wij de binnenstad en stadsmuren, of wat daar van over was, eens op ons gemak bekeken en belandden aldus 's middags van de markt in het museum Henriette Polak in Zutphen. Net nog even in het oude gebouw aan de Zaadmarkt want over een paar weken zouden ze verhuizen naar een ruimer pand dat ook toegankelijker voor minder-validen wordt.
Wij vonden het nog even heel aangenaam en plezant om de modern-klassieke collectie in deze ambiance van krakende houten vloeren, smalle wenteltrap, ongelijke vloeren en kleine binnenplaatsjes te kunnen bewonderen.

Die avond aten we buiten de deur; van het hotel, dan wel te verstaan. We zaten natuurlijk niet buiten want daar was het nogal nat vanwege de regen.

Zondag keerden wij weer westwaarts maar deden dat via een omweggetje langs respectievelijk Enschede en Zwolle. Dat niet om nu eindelijk eens een keer uit te zoeken waar Abraham de mosterd toch vandaan haalt maar omdat het rijksmuseum Twenthe en de Fundatie gezamelijk en in samenwerking met Tate Britain nog tot 3 januari de expositie: ‘Gevaar & Schoonheid - Turner en de traditie van het sublieme’ in huis hebben. TurnerinTwenthe Zo heb ik dit weekend mijn portie 'kunst en cultuur' dus wel ruimschoots gehad en zou ik daar, bij wijze van spreken, toch weer een poosje op moeten kunnen teren.
Dan heb ik gisteravond nog even een lezing over Ernst Ludwig Kirchner bijgewoond. Davos was me toch iets te ver voor een maandagavond maar tot 10 april kan ik nog altijd in het Singer terecht.

Friday, December 11, 2015

Een wat be-Ruhr-de oorsprong

Dit blog zo nog eens overziend zou je nog kunnen gaan denken dat ik een zekere fascinatie met de oorsprong der dingen moet hebben en telkens maar weer op zoek wil naar de bron.
In ieder geval besloten we een dag na een natte wandeldag in september om weer eens een quelle op te zoeken. Het was die ochtend droog toen we besloten maar weer eens een poging te wagen om tot de bron te komen en dat was in dit geval bij de Ruhrquelle. Dat slaagden we vrij rap in want de bron bleek niet ver van de weg verwijderd en we hoefden in tegenstelling tot onze verwachting nauwelijks enig hoogteverschil te overbruggen.
De Donauquelle hadden we destijds jammerlijk gemist maar nu leken we de Ruhrquelle dan toch in volle glorie aan te treffen.

Ziehier:Ruhrquelle

Maar wat mag hier dan volle glorie heten?
Bij nader inzien bleek het toch weer wat tegen te vallen, want wanneer je even achter de bron keek waar dat beetje water dan vandaan kwam, zag je zo’n 25 meter verderop dit tafereeltje: twee kunstofpijpjes waar een straaltje water uit sijpelde. Ruhrpijpjes

Nu wordt de vraag naar de bron, de oorsprong of het eerste begin natuurlijk op enig moment altijd wat arbitrair of filosofisch. Want waar en wanneer zeggen we dat iets begint, dat het wordt wat het heet te zijn etc.. Wanneer is iets iets en wanneer is het niets meer? De helft van iets is toch ook nog altijd iets, nietwaar?; en de helft daarvan toch ook, of niet soms?; en ga zo maar een poosje door!

Maar goed twee van die rotpijpjes een eindje achter zo’n steen, dat overtuigt toch niet helemaal als bron of oorsprong; wanneer je het water nu uit de bodem op zag borrelen zou het helemaal goed en geloofwaardig zijn; maar dit!? Ruhrvoordebron Het zal wel een sprongetje tussen de oren geweest zijn maar ik voelde me eigenlijk een beetje geflest.

OK nu we dit tafereel eens aanschouwd en op de gevoelige plaat vastgelegd hadden besloten we ook de Ruhrkopf, het hoogste punt direct achter deze bron maar eens te verkennen en liepen hem halfrond en over de top. Ruhrkopf Zo hadden we toch een beetje het idee aan het begin van de Ruhr en het Ruhrgebied te staan. Ruhrkopfuitzicht Althans waar het de naamgeving betreft, want we bevonden ons natuurlijk in Sauerland.

Vlak na die bron zie je de Ruhr trouwens nog even de weg of het pad overspoelen, Ruhroverpad waarna dat tij (ofwel het recht van overpad) toch al snel verkeert want zo'n honderd meter verder moet je de eerste brug al nemen om de Ruhr nog over te komen. Ruhrbruggetje

Genoemde Ruhr dienen we niet te verwarren met die Rur of Roer van de Rursee, Roermond en dergelijke. Dat stroomt vanaf de Hautes Fagnes via de Eifel de Limburgse Maas in. Deze twee stroompjes hebben dus een nadrukkelijk verschillende oorsprong stromen ook geheel onafhankelijk en los van elkaar.
Wie meer over het Ruhrgebied en/of het industrieel erfgoed aldaar wil weten kan behalve bij de Wikipedia overigens ook nog bij deze fietsende collega-blogger terecht.

Saturday, December 5, 2015

Strijd?

Dan is het zomaar weer 5 december. Vandaag viert hij zijn verjaardag in ons land, die ouwe Turk in die rooie jurk, en straks gaat ie weer met z'n gevolg.
Gisteravond hoorde ik ook nog even iets over Sint en Piet. Dat was in de een na laatste aflevering van 'De strijd', een serie die terugblikt op de strijd van de arbeidersbeweging in de vorige eeuw.
In een stukje over, volgens mij nog altijd onze beste en meest bevlogen na-oorlogse premier, Joop den Uyl kwam ook weer even de scene in beeld met de bijzonder komische opmerking, en in het politieke strijdgewoel geniale zet, van Wiegel:
Sinterklaas bestaat en daar zit ie!
Bram Stemerdink memoreerde dat den Uyl naderhand zei dat hij niet zo rap de tegenwoordigheid van geest had maar hij had moeten reageren met:
en daar zit zwarte Piet, en jullie mogen kiezen!
Maar dat zei hij dus niet en Nederland lijkt sindsdien vooral voor Wiegel en die commerciële Piet gekozen te hebben.

Dagvandearbeidaff De oude tegenstelling links-rechts lijkt steeds meer te vervagen hoewel op grond van diezelfde tegenstelling het gros van de politieke partijen van PvdA tot VVD zichzelf bij gelegenheid toch graag middenpartij pleegt te noemen; je weet wel, natuurlijk niet van de middelmaat maar van dat (veronderstelde) redelijke midden.
Waarvoor we dan nog voor zouden kunnen of willen strijden lijkt ook meer en meer een vraagteken te worden. Nee, dan lijkt ergens tegen ten strijde trekken toch meer tot de verbeelding te spreken. Daar kun je de handen nog wel voor op elkaar krijgen. Na een volledig mislukte 'war on drugs' die meer narigheid en ellende teweeg gebracht heeft dan vermeden, scharen we ons nu massaal achter de 'war on terror', zoals die ons gepresenteerd wordt.
Tja, wat wil of wat kun je anders als mens van het redelijke midden? We nemen uiteraard niet zelf de kalashnikov ter hand om ter plaatse de terroristen en godsdienstfanaten op de korrel te nemen of in te dammen. Daarvoor zijn we toch echt veel te moderne mensen en te beschaafd en te planmatig en bureaucratisch georganiseerd. We hebben het bovendien veel te druk met onze eigen sores; met beleid te bedenken, te bespreken, te verkopen en de financiering daarvan rond te krijgen. Wat denk je dat het allemaal kost, die straaljagers en die bommen?
Over strijd gesproken, een fameuze uitspraak van von Clausewitz luidt:
Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen
En misschien kun je die stelling naar gelieve ook wel omdraaien. Wij moderne Westerlingen houden ons toch maar liever bij wat politieke strijd en schermutselingen met desnoods wat economische sancties zolang dat ons niet teveel gaat kosten.

Waar mag onze politieke strijd dan wel om, over of tussen gaan, wanneer het links-rechts schema niet meer voldoet?
In de Verenigde Staten van Amerika lijkt dat schema, wanneer de het verschil tussen Democraten en Republikeinen zo wilt duiden, in wat verdampte vorm nog wel enige geldigheid te hebben.
Maar hier in ons oude Europa herken ik die oude strijd toch steeds minder terug in de politieke arena.

De twee overheersende stromingen die zich hier lijken af te tekenen schijnen eerder die van enerzijds de voorstanders van het neoliberalisme zoals zich dat de laatste decennia aftekent; waarbij beurskoersen bepalender en dwingender zijn dan idealen of menselijkheid. Waar het corporatisme, niet in de goede zin maar juist in de kwalijke zin van het woord steeds verder oprukt en de big companies of conglomeraten als 'Big Pharma' meer in de melk te brokkelen hebben dan menige al dan niet democratisch gekozen regering. Waar de zogeheten 'vrije markt', die op de smeerolie van commercie en consumptisme draait heilig verklaard is. Waar een ieder geacht wordt zich in een ratrace te storten en de vrije keus die je voorgespiegeld wordt er een is tussen consumeren en/of creperen. Maar ja, als je een beetje mee wilt gaan in de vaart der volkeren ....
the-free-marketeers-1 De andere richting die zich op dit continent steeds sterker aftekent en zich steeds luidruchtiger roert is die van het rechts-nationalisme. Een wat behoudende, soms ronduit xenofobe en alles wat onbekend is vijandige beweging die vooral gevoed lijkt door angst voor het onbekende en het zich bedreigd en in de steek gelaten voelen. Hier heersen het grote ongenoegen en het gerommel en gereutel van de onderbuik en degenen die daar tactisch en op gepaste wijze (nou ja, het is maar wat je (on)gepast noemt) stem aan weten te geven worden gevierd als de sterke man, de krachtige leider en de reddende engel die eindelijk eens durft te zeggen waar het op staat.
Het zijn ook veelal anti- en protestbewegingen; niet zo erg sterk in het verwoorden waar we dan naartoe zouden moeten, want we moeten doorgaans vooral terug naar hoe het was. Onze eigen Geertje is een schoolvoorbeeld van deze anti-houding; tegen de islam, tegen de PvdA, tegen Europa, tegen de elite, tegen immigratie, tegen de euro en terug naar de gulden, tegen ontwikkelingshulp etcera. Tja, het heeft wel iets Don Quichot-achtigs, maar het lijkt me toch iets minder onschuldig.

Donquimoraal

Deze twee hoofd- of onderstromen(?) in het politieke en culturele landschap zullen elkaar overigens niet bij elke gelegenheid hoeven te bijten. Een niet onbelangrijk verschil lijkt mij wel dat de eerste de meeste mensen toch vaak overkomt en van boven of buitenaf gestuurd lijkt te worden. Terwijl de tweede toch meer een bottum-up karakter heeft en daarmee vast ook nog wat saamhorigheid en lotsverbondenheid onder de gelovigen zal kweken.

Ik vrees echter dat ik me bij beide richtingen bepaald niet erg thuis voel en geen van beiden bij mij enige positieve strijdlust weet los te maken. Waar blijven de al dan niet grote verhalen die hier een zinnig tegengeluid kunnen bieden?

En als we dat allemaal veel te ingewikkeld vinden kunnen we volgend jaar altijd nog weer eens over het uiterlijk van knecht Piet gaan steggelen.

Monday, November 30, 2015

Puur plagiaat

Dit is weer puur plagiaat; dat kan en zal ik niet ontkennen. Of mag het, met enige fantasie, ook citeren of uitbesteden heten? En ik weet niet of het zomaar mag en kan maar vanwege de nog na trillende kop van de spijker hier gewoon even integraal Arnon Grunberg's Voetnoot uit de Volkskrant van vandaag:
Voetnoot Ontkenning

Kamel Daoud won de Prix Goncourt voor de beste debuutroman voor zijn boek Moussa of de dood  van een Arabier, waarin hij stem geeft aan de Arabier die door Meursault werd gedood in De vreemdeling van Camus.
Recentelijk publiceerde The New York Times een essay van Daoud waarin hij schrijft: 'Daesh [IS] heeft een moeder: de invasie van Irak. Maar Daesh heeft ook een vader, Saoedie-Arabië en zijn religieus-industriële complex.'
Daoud heeft gelijk. IS heeft weliswaar filialen in diverse landen, onder andere Egypte en Afganistan. De strijd van het Westen tegen IS blijft dubbelzinnig zolang dat Westen uitstekende relaties onderhoudt met Saoedie-Arabië.
Nog merkwaardiger wordt het als wij IS het hedendaagse nazisme gaan noemen, terwijl wij de vader van IS voeden. IS moet verdwijnen, maar IS vergelijken met de nazi's is subtiele Holocaustontkenning.
Onwetendheid mag een excuus zijn. Soms echter is het verschil tussen onwetenheid en slechtheid minimaal.


Arnon Grunberg
Aldus de woorden van ene Grunberg dus, die ik overigens wel vaker zomaar eens citeer.

Saturday, November 28, 2015

Bodensee bij Winterberg?

Het was nog lang geen winter, zelfs nog geen herst toen wij in Winterberg waren. Winterberg is een vakantieoord in Sauerland waar je, zo bleek, vooral veel Nederlandse toeristen ziet. De weergoden die ons toch doorgaans goed gezind waren op onze uitstapjes lieten het deze keer afweten. Of deden ze nu juist van zich spreken met twee dagen nat, grijs en druilerig weer?; het is, als met alles, maar net hoe je het bekijkt.

Wij dachten de eerste dag daar een paar e-bikes te huren om zo de omgeving te verkennen en tevens eens kennis te maken met de electrieke fiets. Dus op naar het centrum waar we om te beginnen, na de koffie, allebei maar eens een paar handschoenen kochten. De eerste fietsenverhuur waar we aanklopten bleek deze dag de deuren maar liever gesloten te houden vanwege het slechte en regenachtige weer. WinterbergOversum Op naar het volgende adres, het intrigerend uitziende Oversum dat van enige afstand wel iets van een science-fiction-achtig ruimtevoertuig had en van naderbij oogde als een sportcentrum maar een hypermodern hotel bleek te zijn. Daar was ook de tourist-information gevestigd en er zouden fietsen verhuurd worden. Maar gezien het natter wordende weer besloten we dan toch maar liever te gaan wandelen dan te fietsen. WinterbergHelletal Nu besloten we ons als eerste wandeldoel maar op de plaatselijke Bodensee te richten. Dan moesten we via een soort 'slucht'-je in het Helletal lopen. Ik weet niet of je weet wat een ‘slucht’ is maar wij waren die term toevallig al eens eerder tegengekomen. Het was nu desondanks wel even zoeken naar het beginpunt. WinterbergMarianmetponcho Onze nieuwe poncho’s bleken geen overbodige luxe op dit wandelingetje. WinterbergBodensee Na een aardige afdaling door het dal bereikten we de bodensee. WinterbergBodensee2 Een viswatertje dat volkomen in het niet bleek te vallen vergeleken bij die andere Bodensee waar we twee jaar geleden eens over uitkeken. WinterbergBodensee3 De weg van deze Bodensee terug en omhoog naar de bewoonde wereld bleek aanzienlijk korter en heel wat steiler. We moesten dan ook flink naar adem happen en halverwege gaan zitten om bij te komen.

Wednesday, November 25, 2015

Koichi Tohei - ki-aikido

Het moderne aikido kent, zoals gezegd, diverse stijlen, scholen en richtingen.
Ik zal ze hier niet proberen op te noemen maar geïnteresseerden kunnen natuurlijk altijd bij de firma Google te rade gaan .
In dat verband wil toch één persoon wel speciaal vermelden en dat is Koichi Tohei.
Samen met Kisshomaru Ueshiba kan Koichi Tohei beschouwd worden als de belangrijkste invloed op en vormgever van het na-oorlogse aikido.
koichi-tohei-morihei-ueshiba-c1952-optin
Toen het levenseinde van Morihei Ueshiba naderde, verkeerde menigeen in de verwachting dat Tohei hem op zou volgen. Dat bleek niet het geval; wel bleef hij de hoofdinstructeur van de Hombu dojo, terwijl de zoon van Ueshiba de tweede doshu werd.
Tohei wilde meer nadruk leggen op het fenomeen 'Ki' en aandacht besteden aan het cultiveren daarvan. Om die reden verliet hij in 1974 de Hombu dojo en richtte zijn eigen organisatie op; de Ki-society met Shinshin Toitsu Aikido.



Wat betreft de ideeën van Tohei over wat wel de 'unification of body and mind' genoemd wordt, hier een citaat uit de Wikipedia:
Through his lifetime in wars abroad and at home, and through his experiences with Aikido, in Sokushin no Gyo at the Ichikukai dojo, and the Japanese Yoga teachings of Tempu Nakamura, Tohei realized four universal principles that he felt should be used in all Ki Society practice, and in everyone's daily life.

Keep One Point
Relax Completely
Keep Weight Underside
Extend Ki

Monday, November 23, 2015

Welk antwoord op het huidige terrorisme?

Het dreigt misschien een beetje erg voorspelbaar en saai te worden op dit blog, maar toch ga ik vandaag alweer een link geven naar de Correspondent.

Dit als aansluiting op het blogje van gisteren en de vraag hoe het terrorisme in de huidige situatie effectief te bestrijden.
Correspondent

Een artikel van Maurits Martijn
Het was de vraag waar iedereen vorige week een antwoord op zocht: hoe bestrijden we terrorisme nu het best? In de mist na de aanslagenweek was één expert een baken van helderheid: Beatrice de Graaf. In een interview deelt ze een aantal lessen. 'Welke boodschap staat er nu echt op die bommen geschreven?'
met elf lessen die Beatrice de Graaf ons in deze kwestie te bieden heeft:
Elf lessen van Beatrice de Graaf, de hoogleraar die Nederland de weg wijst na Parijs

Sunday, November 22, 2015

War or ...?

De vorige president van de Verenigde Staten van Amerika George W. Bush verklaarde haast vijftien jaar geleden The War on Terror.

De, inmiddels overleden, Amerikaanse schrijver en intellectuele maverick Gore Vidal merkte daar het volgende over op: From Join the Coffee Party Movement Inmiddels weten wij ook dat die oorlog tegen terreur het geweld en de bereidheid tot terreur allerminst verbannen maar hooguit gevoed en aangewakkerd heeft. De vraag is dan of we bij de huidige of vernieuwde oorlogsverklaring door François Hollande vanuit Europa aan het fenomeen terrorisme wel over oorlog tegen .. of war on .. zouden moeten spreken.
Los van de namen of de woorden die we hier hanteren lijkt het in ieder geval helder dat we toch iets meer of iets anders moeten dan dezelfde strategie en/of dezelfde middelen te hanteren als de afgelopen jaren althans wanneer we niet meer van hetzelfde resultaat willen oogsten als tot dusverre het geval bleek.

Friday, November 20, 2015

M’n ouwe dag

Dan is het eindelijk zover; ik ga van Drees trekken en dus aan mijn ouwe dag beginnen!

Toen ik nog jong was noemde men mensen van mijn leeftijd nog vaak ‘ouden-van-dagen’. Niet te verwarren met de zogeheten ouderling; zo een ben ik er niet en zal ik ook vast wel niet worden.

Vandaag de dag hoor je de term ‘ouden-van-dagen’ vrijwel nooit meer. En wanneer het dan nog eens over die al dan niet ‘welverdiende’ ouwe dag gaat lijkt dat vooral te zijn in termen van hoe dat allemaal bekostigd moet worden en of we dat nog wel kunnen of willen betalen.

Daarbij hoor ik regelmatig over 55- of 60-plussers spreken of over de grijze golf, fitte AOW-ers en senioren. Verder zie ik op de televisie nog al eens het hoofd van ene Jan Slagter voorbij komen die mij ervan probeert te overtuigen dat het nu toch echt wel tijd voor MAX begint te worden.
Statler-and-waldorf
Over tijd gesproken, als er iets is waar ik nu als oudje geen gebrek aan zou hebben en volop over zou kunnen beschikken dan is het wel over tijd. Dat is na enkele dagen ervaring overigens nog niet echt of duidelijk tot mij doorgedrongen. Bovendien schijnt de tijd sneller te gaan naarmate je ouder wordt. En zoals Albert Einstein, die wel vaker wijze woorden sprak, het ooit ‘relativerend’ samenvatte:
Als een man een uur met een mooie meid zit, voelt dat als een minuut. Laat hem echter een minuut zitten op een heet fornuis en het zal langer voelen dan elk uur. Dat is relativiteit.
Nu is mijn ouwe dag natuurlijk nog maar heel erg pril en jong. Hij is, als ik van de pensioengerechtigde leeftijd uit ga, nog maar een weekje oud en Drees is nog niet eens langsgeweest. Inmiddels is het thema van een beetje soepel blijven en goed oud worden voor mij dus geen ver-van-mijn-bed-show meer. Talkin' bout my generation moet ik me misschien maar een beetje aan de Zimmers (engels voor rollators) proberen te spiegelen.

Die deden mee aan een bekende Britse talentenshow en gingen zo nog een onvermoede nieuwe carriere tegemoet. En wel meer oudjes blijken zich in dergelijke shows als kersvers ofschoon belegen talent aan te melden.

Alleen ambieer ik geen carriere op de planken of in de spotlights.

Het leven zit vol paradoxen en dat wordt niet minder wanneer je ouder wordt of zoals op het eerste blad van het fraaie plakboek dat ik van mijn werk meekreeg prijkte: oudwordenofzijn

Wednesday, November 18, 2015

Actualiteit en correspondentie

'Actualiteit' is de verwijzing naar wat ons 'nu' bezighoudt en hoe de wereld volgens de media 'op dit moment' er uit ziet en er voor staat. Enkele betekenissen van het woord 'correspondentie': briefwisseling, overeenstemming, onderling verband, aansluiting.

Over de dreiging en het gevaar dat van IS, ISIS of Daesh uitgaat is al veel gezegd; wellicht al te veel maar dat zal, evenals de gevoelde dreiging, voorlopig zomaar niet overgaan.

Ik wil hier mijn gedachten over deze kwestie maar even niet aan toevoegen. Ik zou namelijk niet zo veel zinnigs toe te voegen hebben aan wat De Correspondent een paar dagen geleden er over te zeggen had.

Uit behoefte aan toch enige duiding en wat achtergronden volg ik wel degelijk bepaalde media over deze niet te vermijden kwestie. Als het over 'correspondentie' gaat, is dit ook wel een toepasselijk stukje.

Dat laatste artikel heeft ook iets relativerends en de actuele werkelijkheid is natuurlijk wel wat groter dan de terreur van IS en heeft nog wel meer reële bedreigingen voor ons in petto.

Wat te denken van de kosten en dreigende rampen als gevolg van de klimaatsverandering? Datzelfde getroffen Parijs zal binnenkort gastheer zijn en het decor vormen voor een historisch gezien cruciale klimaattop.

Ik meen dat het Obama was die deze top bestempelde als de eerste waarbij de gevolgen van de opwarming daadwerkelijk gevoeld kunnen worden en de laatste gelegenheid om die gevolgen nog enigszins te kunnen beteugelen.

Tja, wat is dan het onderlinge verband tussen een en ander? Die tussen roofbouw op het milieu en armoede, achterstelling en een al of niet leefbare wereld toont zich toch steeds duidelijker af!

Over achterstelling gesproken; hier nog een bepaald niet optimistisch stemmend artikel over een ontluisterende kant van wat wij doorgaans een beschaafde samenleving plegen te noemen.

Tuesday, November 10, 2015

Wie kent hem niet?

... Ons aller(?) Piet! De laatste dagen verneem ik van de cliënten op mijn werk dat het Sinterklaasjournaal weer beginnen zal. De laatste jaren betekent dat dat ook de discussie rond zwarte Piet weer los kan barsten en dat Sinterklaasjournaal niet alleen door kinderen maar ook door al dan niet vermeende belanghebbenden van beide kanten in het debat op de voet gevolgd zal worden.
Zo af en toe een beetje een soap over de vraag naar de ware identiteit van deze Piet (of toch meer van onszelf?) en of dit volks- en kinderfeest een levende traditie kan zijn en blijven of op enig moment in z'n verschijningsvorm onwrikbaar vastgeroest blijkt te zijn. Wanneer mensen met de ware of het enige echte beginnen te schermen loopt het meestal niet zo goed af. Hoewel ik die vraag erg interessant vind, volg ik het Sinterklaasjournaal toch niet. Maar nu ik lees in de krant van vandaag onder de kop: 'Nog even wachten met boze brieven', dat het eerste journaal inmiddels uitgezonden is.
knipoogpiet En er waren zwarte Pieten te zien. Maar het lijkt nog te vroeg voor boze brieven zo stelt de verslaggever; het Sinterklaasjournaal had immers al een wat flexibele houding ten aanzien van bestaande gevoeligheden getoond en zit gewoonlijk vol verrassende wendingen. En zo hoort het natuurlijk ook in een soap.
Verder was er de kijkersvraag: hoe pieten eigenlijk een huis zonder schoorsteen binnen komen? Daar kwam niet echt een bevredigend antwoord op. Je ziet tenslotte toch steeds vaker ook huizen zonder schoorsteen.
zwart-witPiet
Op sociale media was het voer voor speculatie: als pieten niet door de schoorsteen binnenkomen, worden zij dan nog wel vies? Of worden de roetveegpieten dit jaar vervangen door geheel witte pieten? Dat zou gevoelig kunnen liggen - niet bij de gemiddelde kleuter, wel bij sommige meerderjarige kijkers. De NTR hoopt dat zij, en hun tegenpolen, zich in dat geval volwassener zullen gedragen dan vorig jaar.

Monday, November 9, 2015

... in Wonderland?

Gisteren bij Peticantus in dat mooie Het Huis Verloren een wervelend optreden bijgewoond van Carolyn Wonderland. Carolyn Wonderland Wat een ogelooflijke stroom energie weet deze Texaanse dame aan te boren en rond te strooien. Dat was Carolyn dus, niet te verwarren met Alice in ..........

Wednesday, November 4, 2015

Herfsttafereeltje

De herfst is voor veel mensen toch het mooiste of in ieder geval het kleurigste jaargetijde.

Filmmaker Felipe Rojas was in ieder geval op zoek naar hersftkleuren in een naburig park om zijn nieuwe camera eens uit te proberen. Daar trof hij dan ook nog iemand die in z'n eentje 'interne martial arts' oefeningen aan het doen was. Dat leverde het volgende mooie tafereeltje op:

Tuesday, November 3, 2015

De goednieuwsshow?

Tja, wat mag dan goed en wat mag dan slecht nieuws heten? Youre-the-pilot
Beauty is in the eye of the beholder
zeggen de Engelsen wel eens en die constatering lijkt behalve op een esthetisch oordeel toch ook meestal ook wel van toepassing op onze primaire emotionele reacties op het nieuws en de morele oordelen die we dan vervolgens over de door de nieuwsmedia geschetste gebeurtenissen en/of stand van zaken plegen te vellen.
Maakt het in dat verband, buiten wat er ons verteld of vertoont wordt, voor onze geconditioneerde reactiepatronen ook nog uit hoe het verteld en vertoond wordt? Dat zou je toch wel zeggen.
C'est le ton qui fait la musique
zegt men dan toch in Frankrijk en verre omstreken.
En vraag de marketeers en de reclamemakers daar maar eens naar. Die lieden zijn onderdeel van een miljardenindustrie en hebben er hun werk van gemaakt om de media en onze leefomgeving te vervuilen met zoetgevoosde, indringende en niet zelden misleidende boodschappen ten behoeve van de best betalende opdrachtgever.
Zouden die Syrische en Afghaanse vluchtelingen niet wat van die lieden in kunnen huren om hun imago (na ondermeer de opmerkingen van ene Halve Zoolstra over gratis borstvergrotingen) wat op te poetsen? Of zouden die gelukzoekende armoedzaaiers dat, na het kaartje voor de boot, niet meer kunnen betalen?

Zoals de oude Brederoo al zei:
't kan verkeren.
Dat geldt dan zowel voor de toestand in de wereld als voor onze kijk daarop en de vele mogelijkheden daarin.
Hoe dan ook (b)lijken inhoud, vorm, kleur en frequentie van het dagelijkse bombardement aan nieuws(?)berichten in sterke mate (mede)bepalend voor welk beeld van de wereld we ons onbewust zullen vormen. Worldview Dat is dan, gezien de aard van onze nieuwsvoorziening, zelden of nooit een bijzonder rooskleurig wereldbeeld. En dan lijken we ernstig behoefte aan een 'Goednieuwsshow' te hebben.
De roep om 'de goednieuwsshow' is bepaald niet nieuw; de Hedgehoppers Anonymous staken er in 1965 al de draak mee. Maar dat heeft meer van doen met een bepaald type satirisch tv-programma van dit of dit kaliber dat overigens veel navolging vond en nog steeds vindt.

Nu kan de serieuzere positivo inmiddels ook wel her en der terecht voor uitgelezen goed nieuws in zowel het Nederlands als het Engels. Maar wellicht wordt zoiets al gauw weer teveel van het goede. Allesgoed

Ik vermoed dat we het toch iets meer moeten zoeken in evenwichtig en gedegen nieuws met erkenning van de banaliteit van het goede zoals ook Rutger Bregman hier in De Correspondent lijkt te betogen. We moeten het goede in de mens en pro-sociaal gedrag dan dus ook wel als zodanig weten te en willen (h)erkennen; ook bij die ander.
Maar dan hebben we het dus behalve over ons wereldbeeld ook over ons mensbeeld.
Correspondent

Saturday, October 31, 2015

Kisshomaru Ueshiba

De tweede doshu van het aikido was Kisshomaru Ueshiba, de vader van de huidige doshu en de zoon van de grondlegger. Zo is de Aikikai Foundation dus een beetje een familiebedrijf geworden. Over 'lineage' of afstammingslijnen gesproken.
Kisshomaru Ueshiba komt grotendeels de eer toe de Aikikai Foundation, tot de wereldwijde organisatie die het nu is, op- en uitgebouwd te hebben, met een, voor zover mogelijk, uniforme stijl, basistechnieken, curriculum en gradensysteem.


Parijs 1980:


Een biografie van de sleutelfiguur van het moderne aikido >

Thursday, October 29, 2015

We zullen door...

Het einde van de geschiedenis is al vele malen en door orakels van diverse signatuur aangekondigd. Maar voorlopig tikken de wijzers van de klok nog steeds door en schrijdt de tijd nog immer voort. gebroken klok

De Wereld Draait nog altijd Door en niet zelden Dol en ook daar valt voorlopig nog even geen eind aan te verwachten. Zelfs niet wanneer de mensheid een eind aan zichzelf zou maken waar ze inmiddels technisch toe in staat zou zijn. Dat zou dan natuurlijk wel het eind van onze menselijke geschiedenis kunnen betekenen. geschieden-IS

Vooralsnog rolt die geschiedenis, of ontrolt hij zich, nog gewoon verder en ik ben zomaar opeens erg nieuwsgierig naar hoe wij over 25 of 50 jaar terug zullen kijken op onze eigen rol in wat nu het 'vluchtelingenprobleem' heet. Want we schrijven niet alleen geschiedenis, we maken het ook!
Zover is het dus nog lang(?) niet; wel loopt 'de maand van de geschiedenis' inmiddels zo'n beetje ten einde.

Wednesday, October 28, 2015

De eigen rol in de geschiedenis

Oktober heet sinds enige tijd ook de maand van de geschiedenis te zijn.
De hamvraag met betrekking tot de geschiedenis blijft natuurlijk altijd of we er iets van willen en/of kunnen leren.
Nu worstelen wij Nederlanders al ruim 65 jaar met een stuk onverwerkte geschiedenis dat hoe we het er ook onder proberen te vegen toch steeds maar weer onder dat tapijt vandaan lijkt te willen kruipen.


Andere tijden, uitzending 27 okt.:
Onverwerkte oorlog in Indonesië

Monday, October 26, 2015

Aikikai en de Doshu

Wij Nederlanders moeten toch als geen ander bekend zijn met het gegeven dat je voor, je het goed en wel beseft, in kwesties van geloof en aanspraak op die ene echte waarheid zomaar met een hoop onoverkomelijke meningsverschillen, talloze afsplitsingen en wederzijdse verkettering opgescheept kunt komen zitten.

Zeker voor de buitenstaander, maar ook voor menige beoefenaar van aikido vertoont de aikido-wereld op z'n minst een sterke overeenkomst met een dergelijke toestand van verzuiling en versplintering. In ons land lijkt dat tij, waar het aikido betreft, inmiddels wat gekeerd te worden door de overkoepelende bond Aikido Nederland, waarin, sinds enige tijd, diverse bonden, federaties en wat dies meer zij, zich verenigd hebben.

Mede door de geschiedenis van het aikido, de logica van en het belang dat men aan ‘lineages ofwel afstammingslijnen' en de 'relatie leraar-leerling' hecht, achten de meeste aikidoka en hun organisaties zich, langs welke lijn dan ook, toch geliëerd en schatplichtig aan de Aikikai Foundation en voegen zij zich dan ook min of meer naar de richtlijnen en codes van die organisatie.
Het hoofdkwartier is de Hombu Dojo in Tokio.
Aan het hoofd staat de kleinzoon van Morihei Ueshiba, de derde doshu Moriteru Ueshiba.

Hier nogmaals de huidige doshu maar dan 15 jaar jonger en samen met Nobuyoshi Tamura shihan.

Sunday, October 25, 2015

Buitenhof vandaag

Een bijzonder goede Buitenhof vandaag en een prima tegenwicht tegen het veelal oppervlakkige, one-line-rige en hyperige nieuws zoals we dat doorgaans gepresenteerd krijgen. Zoiets mag op zichzelf al wel goed nieuws heten.
Voor wie het gemist heeft: uitzending 25 okt

Friday, October 23, 2015

Valt er dan nog iets te leren?

Of er nog iets te leren valt in dit leven; ja, dat zal toch vast wel?
De site Brain Pickings markeert haar negenjarig bestaan met negen suggesties in die richting; zoals ze dat ook al na zeven jaar deden:

7 Things I Learned in 7 Years of Reading, Writing, and Living from Dissolve on Vimeo.



Die suggesties komen mij als uiterst zinnig en aanbevelenswaardig voor. Hier dan nog even (niet de tien geboden maar wel) die negen aanbevelingen op een rijtje:
  1. Allow yourself the uncomfortable luxury of changing your mind.
  2. Do nothing for prestige or status or money or approval alone.
  3. Be generous.
  4. Build pockets of stillness into your life.
  5. When people try to tell you who you are, don’t believe them.
  6. Presence is far more intricate and rewarding an art than productivity.
  7. Expect anything worthwhile to take a long time.
  8. Seek out what magnifies your spirit.
  9. Don’t be afraid to be an idealist.
 
Er valt dus nog altijd genoeg te doen en te leren; zelfs voor een 65+ser.

Thursday, October 22, 2015

Wakker worden in 'a spooky world'

Toen de radiowekker vanmorgen om 7 uur begon te spelen had ik de krant natuurlijk nog niet gezien. Maar op radio 4 hoorde ik Margriet Vrooman zeggen:
Elementaire deeltjes kunnen verbonden blijven al raken ze miljoenen lichtjaren van elkaar verwijderd.
U moet niet denken dat ik echt bergrijp wat ik zojuist zei maar Delftse fysici hebben het bewezen. De natuur is spookachtig en volgt regels die tegen je intuitie ingaan. Daar wilde Einstein niet aan maar dat had ik nou allang in de gaten.
Ik meende even direct te begrijpen waar ze het over had en kon niet anders dan volledig en glimlachend met haar conclusie instemmen. Vraag me niet om hier even uit te leggen hoe dat nou precies zit met die elementaire deeltjes want dan moet ik Margriet Vroomans nazeggen:
U moet niet denken dat ik echt bergrijp wat .....
Nu is dat bepaald geen schande als Einstein het ook al niet begreep.
Dankzij Delft weten we nu dat zelfs de hoogintelligente Einstein feilbaar was.
Ik vermoed dat Margriet Vroomans dat, evenals ik, ook al wel door had.

De ochtendkrant deed er onder de koppen:
Dankzij Delft hoeft Einstein geen spoken meer te zien
en
Vreemd, maar zo gek is de quantumwereld
al wat meer aan om enige uitleg te geven over die onbegrijpelijke (of moet ik zeggen moeilijk voorspelbare) orde in de microwereld.
Waar gaat het hier dan over:

Tuesday, October 20, 2015

Seigo Yamaguchi

Een welhaast legendarische figuur onder de grotere aikido-meesters en leraren (sensei) was Seigo Yamaguchi.

Hij was een belezen jongeman die in de Japanse marine werd opgeleid voor een kamikaze-missie die net niet werd uitgevoerd wegens de beëindiging van de oorlog. In het begin van de vijftiger jaren kwam hij in aanraking met Morihei Ueshiba, werd uchi-deshi (inwonende leerling) en werd naast O-Sensei (grote meester) de eerste professionele aikidoka d.w.z. dat hij er geen ander werk naast deed.
In die hoedanigheid bezocht Yamaguchi Birma, Zuid- en Noord-Amerika en Europa. Hij was een populaire leraar en zijn lessen werden opvallend druk bezocht.

Seishiro Endo, Yoshinobu Takeda, Ichiro Shibata, Christian Tissier en William Gleason behoorden tot zijn leerlingen.
Hier een interview met die laatste over Yamaguchi: interview William Gleason

Sunday, October 18, 2015

Nu m'n dagen zijn geteld

Dat wil zeggen de werkdagen die ik nog heb te gaan. Ik tel er nu nog tien.
uitgewerkt
En daarna heb ik geen herfst- maar voor het eerst sinds mijn schooltijd (zo'n 47 jaar terug) echt weer eens grote vakantie.
vakantie-woordenkaart
Ditmaal dan toch wel een hele grote vakantie. de-grote-vakantie-show

Friday, October 16, 2015

Goed en/of slecht nieuws?

OK, je hebt dus goed nieuws en slecht nieuws en dankzij onze evolutionaire ontwikkeling en de media overheerst dat slechte nieuws nogal eens tot in absurde mate en vertekent het doorgaans ons beeld van de wereld. goodbadnews Gelukkig beschikken we altijd nog over ons gezonde (in ons land zeggen we ook graag 'nuchtere') of boerenverstand en de statistieken om dat scheve beeld wat te objectiveren en bij te stellen.
Het goede nieuws met betrekking tot dat gezonde verstand lijkt me dat het nogal eerlijk verdeeld is over ons allen; zeg maar, grofweg net als de meeste menselijke trekjes volgens de normaalverdeling. Het heet niet voor niets 'common sense' in het Engels.
Het slechte nieuws in verband met genoemd verstand is dan dat niet iedereen altijd genegen lijkt om het ook te gebruiken.
Gezondverstandalsdeodorant

In menige training gesprekstechnieken wordt er op gehamerd altijd met het slechte nieuws te beginnen en dat dan zo helder, zakelijk en gepast mogelijk te brengen. Laat ik die volgorde hier dan verder ook maar aan houden.

Het slechte nieuws ten aanzien van die statistiek, die wij tegenwoordig overal bijslepen en voor veel lieden een soort bijbelse zeggingskracht lijkt te hebben, luidt dat je kunt liegen met statistiek en dat dat ook alom gebeurt om een bepaalde (valse) voorstelling van zaken te geven.
En dat is zeker geen nieuws want al in de negentiende eeuw verzuchtte Disraeli:
There are three kinds of lies: lies, damned lies, and statistics
Het goede nieuws met betrekking tot de statistiek als hulpmiddel bij onze kijk op de werkelijkheid en de wereld is dat, zoals in een vorig blogje al ter sprake kwam, Hans Rosling, zijn baas en zoon en diens vrouw met hun Gapminder statistieken op een zodanige wijze weten toe te passen en te presenteren dat het met enkele beelden heel veel bloot legt en inzichtelijk maakt en aldus het echte en het goede nieuws ook tot ons door kan dringen.
picturepaintsathousandwords Wat de media ofwel onze nieuwsboeren betreft lijkt het slechte nieuws te zijn dat ze zich maar moeilijk laten overtuigen door of met de mond vol tanden staan tegenover Rosling's beklag richting media. Of men geeft er überhaupt geen blijk van hier enige boodschap aan te hebben; 'the show must go on', nietwaar en 'the news never stops' want DWDD.
Het goede nieuws is dan dat de Roslings zich hier niet door laten ontmoedigen (ze hebben een missie) en zo dan toch wel eens het nieuws halen.


Gaande de uitvoering van die missie om iets aan onze onwetendheid te doen brengen de Roslings die onwetendheid ook exact in kaart. Dat doen ze middels korte vragenlijstjes of zeg maar een mini-tentamentje over de toestand in de wereld. Dat wij mensen hier slechter scoren dan de chimpansees die Hans Rosling in de dierentuin bezocht mogen we, dacht ik zo, toch wel als heel beschamend of slecht nieuws beschouwen. De Europeanen doen het overigens ook nog een stuk slechter dan de Amerikanen.
Het goede nieuws is dan weer dat zoon Ola ons kan vertellen hoe dat zo komt en ons ook nog wat (nuchtere) richtlijnen aan de hand doet om onze blik op de wereld wat meer werkelijkheidswaarde te geven zodat we misschien de chimpansees ooit nog eens kunnen verslaan in een dergelijke 'quiz' of 'contest'. Want dat zou toch helemaal niet gek staan op de CV van de 'homo sapiens'?; en daarbij ons mensbeeld zo mogelijk nog wat opvijzelen, zeg nou zelf!


Oh ja, en over dat onoverkomelijke vluchtelingenprobleem waar Europa zich nu (zo plots?) mee geconfronteerd ziet heeft vader Hans ook nog wat harde cijfers om de aantallen ook daar wat in verhouding te kunnen plaatsen. Wat zeggen de cijfers?, vroeg ik mij ooit eens in een blogje af. Wel, wat de cijfers hier zeggen is helder: er zijn ruim twaalf miljoen Syriërs op drift geraakt. Slecht nieuws, heel slecht nieuws dus. En dit zal heus niet de laatste vluchtelingenstroom in de wereld zijn.
Van die ruim twaalf miljoen Syriërs op drift komt er een fractie naar Europa en of dat nu als goed of slecht nieuws te kwalificeren valt mag je zelf beantwoorden.


Wat ook heel helder uit het verhaal van Ola blijkt, en mij ook al enige tijd als onvermijdelijke logica voorkomt, is dat andere delen van de wereld dan wat wij het Westen noemen of noemden, zich ontwikkelen en rijker worden. En wij hier dus relatief minder rijk of armer worden en ook op het wereldtoneel veel aan invloed zullen moeten inleveren of delen.
En ook de vraag of dat dan goed of slecht nieuws mag heten, laat ik hier maar even aan jou, de lezer, over.


P.S. Vanmorgen lees ik in de krant onder de kop:
Meer werkgelegenheid, niet minder werklozen
Het slechte nieuws is dat de daling van de werkloosheid stagneert, het goede dat er wel meer werk is. Maar dat werk is gegaan naar mensen die al een baan hadden.

Het blijft, wat de kleur en de toon van het nieuws en al zeker het economische nieuws betreft, dus een beetje van Jantje huilt, Jantje lacht. JantjehuiltJantjelacht Daar het nogal eens kan verkeren zou het lachen van vandaag zo maar eens het huilen van morgen kunnen zijn, en andersom.