Een
frozen shoulder wil dus zeggen dat je schouder een beetje tot een beetje boel
vast zit. Daar heb ik al enige tijd last van en toen een kuurtje
diclofenac geen verlichting wilde brengen werd ik door de huisatrs door verwezen naar de fysiotherapie.
De fysiotherapeut spreekt gewoonlijk over een
‘frozen shoulder’ en de arts meestal over een
‘capsulitis adhaesiva’, maar dat is dus
‘one and the same thing’ om het ook maar eens niet in het Nederlands te zeggen. In het Nederlands zouden we zoiets vast een
‘vastzittende schouder’ noemen.
Maar er lijkt hier en daar toch wel wat meer
vast te zitten of wat hinderlijk stroef te gaan dan alleen mijn schouder.
Ik had toevallig juist mijn zorgverzekering, op aanraden van deze en geen, over laten zetten van het meest uitgebreide naar een meer gangbaar pakket. En wilde wel eens weten hoe het nu met de vergoeding zat. De zorgverzekeraar dus maar gebeld die mij, na uitwisseling van wat personele gegevens, kon meedelen dat de fysiotherapie tot duizend euro vergoed zou worden. Mooi, geen zorgen dus.
De fysiotherapeut, die als professional uiteraard weet dat mijn klacht tot de chronische klachten behoort en ook dat de behandeling van mijn schouder dan uit de basisverzekering betaalt hoort te worden (omdat het als zodanig ge-oormerkt staat op een nieuwe strengere en geschoonde lijst die onlangs van overheidswege werd uitgevaardigd) dient intussen een overeenkomstige aanvraag in bij mijn zorgverzekeraar.
Als ik na de vierde sessie fysiotherapie thuis kom, prijkt daar een brief van de zorgverzekeraar op de mat.
Daarin lees ik dan ietwat tot mijn schrik en verontwaardiging dat er fysiotherapeutische hulp voor mij is aangevraagd maar dat de kosten niet vergoed zullen worden.
Waarna, in ambtelijke taal, als reden wordt aangegeven dat ik ouder dan 18 jaar ben en mijn medische indicatie niet zou voorkomen op bijlage 1 van het Besluit zorgverzekering en dat dat besluit is vastgesteld door de overheid en onderdeel is van de verzekeringsvoorwaarden.
Dan volgt: ‘Hebt u een aanvullende verzekering? Dan hebt u misschien toch recht op een (gedeeltelijke) vergoeding van de kosten’ met nog wat mits-en en maar-en daarbij.
Wat heb ik nu dan weer aan m’n kar hangen? Ik zal dit toch niet zelf hoeven te betalen? Ruim een week geleden kreeg ik toch echt nog telefonisch te horen dat een dergelijke behandeling voor duizend euro gedekt was?
Als ik een vraag of een klacht heb, zo besluit de brief, kan ik de verzekerings-voorwaarden op de website raadplegen. Zoals zich laat raden word je daar nu ook bepaald niet direct wijs uit dus maar eens dat nummer gebeld dat vermeld werd in geval je geen internet hebt.
Daar kreeg ik een aardige mevrouw aan de lijn die braaf mijn klacht aanhoorde en na uitwisseling van enkele personele gegevens mijn dossier op haar schermpje had. Aan de hand daarvan kon ze me uitleggen dat de brief bedoelde te zeggen dat de behandeling niet uit de basisverzekering zou worden vergoed (zonder dat dat expliciet in de brief vermeld werd) omdat mijn klacht niet chronisch zou heten of althans niet als zodanig aan te merken in het eerder genoemde besluit vermeld stond. Volgens haar was de fysiotherapeut waarschijnlijk niet zo goed op de hoogte van de nieuwe lijst van het Besluit en zou dat de aanleiding tot verwarring kunnen zijn. Maar ze wist me echter ook al gauw gerust te stellen in de zin dat die duizend euro dekking wel degelijk correct was edoch uit de aanvullende verzekering moest komen.
Toen vroeg ik me toch zomaar op eens af waarom, als deze mevrouw van het call-center dat zo van haar schermpje kon lezen, de afdeling Declaratieservice dat niet even met hetzelfde gemak in de brief had kunnen vermelden? Zou mij toch wat ergernis en een slecht humeur bespaard hebben. De mevrouw was vol begrip, eens te meer nadat ze kennis had genomen van de formulering in de brief en ze zou beslist gaan aankaarten dat zoiets anders en beter zou moeten.
Bij de volgende sessie fysio blijkt de therapeut dezelfde brief ontvangen te hebben. Hij bleek daar ook al niet zo gelukkig mee want dat betekent nodeloos extra werk en rompslomp. Zoals ruggespraak met de huisarts die doorverwees op de diagnose
‘capsulitis adhaesiva’, zoals in mijn medisch dossier te lezen valt; zou een goedfunctionerend EPD-systeem in dergelijke gevallen wellicht prettig en nuttig kunnen werken?
De fysiotherapeut laat me nog de lijst van het Besluit zien waar onmiskenbaar zwart-op-wit vermeld staat dat de
‘capsulitis adhaesiva’ ofwel de
‘frozen shoulder’ ook in de afgeslankte nieuwe lijst onder de basisverzekering valt. (Thuis kom ik erachter dat een ieder die even de moeite neemt het eens te googelen, een tip die onze minister van volksgezondheid weleens wil geven, dat zo
onder punt B 7 van de bijlage zou kunnen vinden!)
Bovendien diende de fysiotherapeut die zelfde week nog twee identieke aanvragen op eendere indicatie in bij dezelfde verzekeraar die wel werden toegewezen???
De aanvraag kon dus opnieuw gedaan worden.
Thuis dacht ik, kom laat ik die aardige mevrouw van de zorgverzekering nog eens bellen om haar te informeren hoe de vork nu werkelijk in de steel lijkt te zitten. Maar toen kreeg ik een andere mevrouw aan de lijn die ik het maar even probeerde uit te leggen. Dat bleek niet zo’n bijster goed idee en het had meer iets van langs elkaar heen praten.
Deze mevrouw reageerde geheel volgens protocol en liet zich dus niets uitleggen. Wel wist ze me te vertellen dat alles geheel en al volgens de regels gegaan was en daar met een lichtelijk geïrriteerde toon aan toe te voegen dat dergelijke indicatiestellingen en toewijzingen gedaan worden door een zogeheten ‘medisch adviseur’ die daar speciaal voor gestudeerd heeft en heus wel weet wat ie doet.
Inmiddels zijn we dan zomaar een paar weken verder en heeft de fysiotherapeut een nieuwe aanvraag ingediend die ook weer afgewezen wodt. Hij belt daarover ook met de zorgverzekeraar en krijgt ook een mevrouw van het callcenter te spreken.
Deze mevrouw bekent ruiterlijk vaak echt niet te weten wat al die termen die ze voorbij ziet komen betekenen maar wat ze wel weet te vertellen is dat ergens in de aanvraag of in de administratie van de huisarts duidelijk staat:
CAPSULITIS en niet
CAPSULITIS ADHAESIVA en ja dan kan zij dat natuurlijk niet zomaar op haar eigen houtje gaan veranderen, dat zullen we toch wel kunnen begrijpen.
Ja, dat zal elke rechtgeaarde, soms tot op het bot verambtelijkte, gemiddelde Nederlander vast begrijpen, denk ik dan; waar beschuldigen Nederlanders hun oosterburen ook alweer altijd zo gretig en gemakkelijk van?
Hoe dan ook er is een nieuw papiertje bij de huisarts opgehaald waar nu duidelijk zowel
CAPSULITIS ADHAESIVA als
FROZEN SHOULDER op vermeld staat en dat is wederom als aanvraag voor vergoeding uit het basispakket ingediend.
Dan weer een paar weken later ontvang ik weer een brief. Deze brief valt zo’n 14 dagen na dagtekening bij mij op de mat en geeft hopelijk definitief uitsluitsel. Volgens dit verhaal mag ik indien nodig op een jaar behandeling rekenen met aftrek van het eigen risico en/of de eerste twintig behandelingen als die niet deels uit de aanvullende verzekering vergoed worden; maar of dat al dan niet het geval is vermeldt dit verhaal niet.
Zo’n schouder is echt maar niks, hoor, maar het ziet er toch naar uit dat daar
met de nodige oefening en fysiotherapie toch weer heel wat beweging in valt te krijgen.
Maar zo’n zorgverzekeraar (die graag wat sportprogramma’s op de TV mede mogelijk maakt) …. om daar wat beweging in te krijgen, daar word je toch soms wel wat moe(deloos) van.
Je voelt je dan net zo’n Don Quijote in gevecht met ambtelijke molens die ingekapseld lijken in bureaucratische onwetendheid.
Ja, dat lijkt me een aardige diagnose:
‘capsulitis ignorantia bureaucratica’, een probleem waar we regelmatig bij diverse instanties tegenaan lopen.
Misschien kunnen ze daar bij de zorgverzekeraar ook wel wat oefening en therapie gebruiken om eens wat vlotter en flexibeler in beweging te komen.
Ons moderne stelsel van particuliere zorgverzekeraars werd nog niet zo gek lang geleden opgezet om de stijgende kosten in de gezondheidszorg te beteugelen. Alleen met de invoering van de onvolprezen marktwerking, de neoliberale Haarlemmer olie voor alle maatschappelijk leed en ongemak, zou dat gaan lukken. Als ik zo eens op mijn levensjaren terugkijk en ik zou de grafiekjes van de kosten van de gezondheidszorg in ons land daarnaast leggen, zou het mij toch niets verbazen als zou blijken dat de kostenstijging in reële bedragen sinds 2000 die van de 50 jaar daarvoor naar de kroon steekt of zelfs overstijgt. Daar lijkt het roer toch ook wat hardnekkig
vast te staan en maar niet om te willen. Maar ja, daar schijnt onze minister Schippers, die zegt daar inmiddels ook tabak van te hebben, nu hard aan te werken?
Deze klaagzang werd mede mogelijk gemaakt door Univé.
Een jaar lang de sponsor van mijn vastgelopen schouder.
Maar het is natuurlijk gewoon maar weer zo'n voorbeeldje van ambtelijke molens waar we tegenwoordig menigeen in stad en polderland over horen klagen.
April was overigens ook wederom de maand van de filosofie.
Ditmaal was het thema ‘schuld en boete’ en dan met name in relatie tot ons economisch systeem en het huidige falen daarvan.
Een thema dat momenteel toch zeker actueel lijkt en volop interessante vragen zal oproepen. Op dit blog was daar overigens niet zo veel van te merken en ik heb deze keer ook helemaal verzuimd om het themanummer van Filosofie Magazine aan te schaffen.
Wat april zoal wil weet ik natuurlijk niet maar ik wil in verband met genoemd thema tussen het oranjegedruis door nog wel even drie, naar mijn smaak, zeer lezenswaardige boekjes aanbevelen:
