Saturday, November 29, 2014

Over kleur (2) en zien

Zonder licht geen kleur; zoveel lijkt me wel helder.
Maar kleur is toch niet exclusief een eigenschap van de dingen die wij als kleurig waarnemen? Kleur wordt lijkt me pas kleur te worden wanneer het in een bewustzijn als zodanig opgevat wordt en betekenis krijgt. Maar voor een dergelijke waarneming zal het toch eerst langs zintuigelijke weg doorgegeven en verwerkt moeten worden. Kielkleurkijken Je zou kleur als een te ervaren kwaliteit van zekere aard kunnen omschrijven en het aldus onder de zogeheten 'qualia' scharen.
Daarin ligt overigens vervat dat ik een wel vaker gehoorde suggestie dat we met een trillingsgetal van lichtgolven (hoe mooi exact dan ook) de essentie of het belangrijkste aspect van kleur zouden kunnen vangen een nogal onvolledig en halfbakken verhaal vind. Kielkleurbanen Maar even terug naar onze directe ervaring. Wij mensen zijn doorgaans vrij visueel ingesteld. Door onze ogen en onze biologische opmaak kunnen wij een flink aantal kleuren onderscheiden. Zo’n miljoen ongeveer beweren de geleerden. Dat is heel wat meer dan waar ik me zo even een voorstelling van zou kunnen maken.
Bijzonder toch dat zo’n oog als dat van ons, met al die staafjes en die kegeltjes, samen met onze hersenen dat licht dat op ons netvlies valt als een soort gecombineerde RGB bewerkende decoder en encoder kleuren in ons bewustzijn of gewaarzijn tevoorschijn weten te toveren. Dat dan onder heel diverse lichtomstandigheden, waarbij we ook nog even en passant en in een oogwenk voor de perspectivische vertekening in ons brein corrigeren en gewoonlijk vrij goed diepte of afstand kunnen inschatten. Kielkleurbeweging Als je je wilt verwonderen over de wonderen der natuur mag zo’n op het oog eenvoudig iets als ‘zien’ en ‘kleurenzien’ toch zeker wel een wondertje heten.
Kielcolourmotion Die indrukwekkende trillingsgetallen van dat o zo snelle en raadselachtige (golf of deeltje?) licht zegt dus ook niet alles. Met die objectieve of wetenschappelijk meetbare eenheden in Hertz of nanometers kunnen we dus hooguit maar een deelaspect van het fenomeen kleur beschrijven en verhelderen. Er moet dus ook nog een soort ontvangstapparaat zijn (zoals bijvoorbeeld het biologische gegeven van onze ogen en ons zenuwgestel) om die lichtsignalen van zoveel Hz of nm te verwerken en er iets van te brouwen dat tot ons subjectieve bewustijn door kan dringen en dat wij dan als kleur plegen te ervaren. doorsnedeoog

In het boekje ‘Laat je niets wijsmaken’, Over de macht van experts en de kracht van gezond verstand geeft Jan Bransen een vrij heldere filosofische uiteenzetting over deze materie van wat, als mens, te denken en wat dan te maken van onze ervaring.
Met welke ervaring je ook begint, steeds is het zo dat een bepaalde inhoud of kwaliteit zich aan jou opdringt. De inhoud gaat vergezeld van enerzijds het besef dat zich ‘daar buiten’ iets bevindt en anderzijds het besef dat jij degene bent die dit nu ervaart. Van oudsher gebruiken filosofen de begrippen OBJECT en SUBJECT om die twee kanten van de ervaring te typeren. In de ervaring ontmoeten subject en object elkaar, en brengt onvermijdelijk de vraag mee hoeveel in de ervaring meegebracht wordt door het object en hoeveel door het subject. Als het immers een ontmoeting is, moet er toch iets bijeengebracht worden.
en iets verder:
Filosofen spreken tegenwoordig graag over ‘respons-afhankelijke eigenschappen’ om iets meer grip te krijgen op wat er gaande is als wij in onze ervaring de werkelijkheid ontmoeten. Sommige eigenschappen, zo zeggen zij dan, zijn alleen maar eigenschappen van de dingen in de wereld door de manier waarop wij reageren als we door die dingen geraakt worden. Het bekendste voorbeeld in de geschiedenis van de filosofie is ongetwijfeld de rode kleur van een rijpe tomaat. De wetenschap heeft ons inmiddels duidelik gemaakt dat de tomaat niet echt rood is, althans niet alleen op zichzelf. Als je een tomaat volledig in quarantaine zou plaatsen, ergens in een geïsoleerde uithoek van het universum, en je zou er geen licht bij laten en ook geen wezens als wij die ogen hebben die gevoelig zijn voor licht met een golflengte van 690 nanometer, dan zou die tomaat helemaal niet rood zijn. Zijn rode kleur krijgt de tomaat doordat het licht en de kegeltjes op ons oog meewerken. Dat prachtige rood is als het ware een cadeautje dat onze ogen aan een heerlijke, rijpe tomaat geven. Als wij niet mee doen, dan is die tomaat helemaal niet rood. Dan weerkaatst hij alleen licht met een golflengte van 690 nanometer. Dit idee is inmiddels gemeengoed, denk ik, en het zal ook wel overeind blijven. Het is een solide resultaat van een indrukwekkende empirische traditie die voortbouwt op het onderscheid dat Locke maakte tussen primaire en secundaire kwaliteiten.
Dit gaat dus over wat hier dan ‘respons-afhankelijke eigenschappen’ genoemd wordt. En kleur wordt hier ter illustratie en als een proto-typisch voorbeeld opgevoerd maar de reikwijdte ervan strekt aanzienlijk verder.
De klasse van wat filosofen respons-afhankelijke begrippen noemen, is overigens veel groter dan alleen de verzameling begrippen die rechtstreeks met onze vijf zintuigen te maken hebben. Dat maakt de kwestie zo interessant en zo belangrijk. Denk eerst maar eens aan esthetische eigenschappen, zoals mooi, lelijk, levendig, spannend, intens, harmonisch, of walgelijk. Denk vervolgens aan ethische eigenschappen: goed, oneerlijk, rechtvaardig, verderfelijk, of kwaadaardig. het zijn allemaal eigenschappen die verbonden zijn met respons-afhankelijke begrippen.
Om eens een orakel en (voetbal)filosoof van een geheel ander kaliber aan te halen:
Je gaat het pas zien als je het doorhebt
zei ene Johan Cruijff ooit Dus ook dat zien van ons heeft zo ogenschijnlijk wel iets meer om het lijf dan je op het eerste gezicht zou denken. Je zou haast met Cornelis Vreeswijk zeggen:
Het is maar precies hoe of je het ziet We komen d'r wel, maar we zijn er niet Kameraden!
En dan blijft ook nog altijd de vraag of je het überhaupt wel ziet, want over het verschijnsel kleurenblindheid, overigens vooral een mannenkwaal, hebben we het dan nog niet gehad. Maar daarover kun je hier het een en ander vinden. voorkomenvolledigekleurenblindheidmv Het soort filosofische of contemplatieve overwegingen zoals van Bransen, Cruijff en Vreeswijk hierboven tillen het fenomeen en concept 'zien' uiteraard wel een stukje boven het strikt fysiologische proces uit. Maar is het nu niet juist het kenmerk van het menselijk leven en bewustzijn dat verschillende niveau’s en processen elkaar raken en beïnvloeden en in de directe ervaring kunnen versmelten en vervloeien? Moticolourmotion We zien het toch overal om ons heen. Neem nou eens iemand die ernstig ‘depri’ is; je kunt diens omgeving nog zo opfleuren maar toch lijken de mooie en heldere kleuren maar niet gezien te worden. Het is alsof de dip of de depressie de brillenglazen ernstig hebben doen beslaan en alsof de betreffende zwart-kijker alleen nog maar zwart-wit en dan vooral het zwart wil of kan zien. Kieldoekmonochroom Zo zie je maar dat je om kleur te zien meer dan alleen je ogen nodig hebt en het licht blijkbaar niet altijd of alleen maar van buiten komt zoals bij een camera. Een vonkje en enige (zelf?)werkzaamheid van binnenuit lijken toch ook onontbeerlijk om een beetje chocola van onze min of meer fleurige werkelijkheid te kunnen maken.



Maar kijk nu dan toch, wat zie ik daar in de verte dan voor kleurige figuren; zouden dat die polder-Pieten zijn?

Wednesday, November 26, 2014

Leerzame(?) recente geschiedenis

Wij Nederlanders willen onszelf en elkaar nog wel eens graag wijsmaken dat ons zogenaamde 'sterke gevoel van gelijkheid' ons aangeboren zou zijn of ons in ieder geval sinds de middeleeuwen al kenmerkt.
Rutger Bregman gaat in het verhaal van de dag Wie iets aan ongelijkheid wil doen, kan niet om dit ontnuchterende inzicht heen in de Correspondent eens wat nader op deze inmiddels haast gangbare veronderstelling in.

Correspondent In het verhelderende en leerzame (tenminste als we ook echt lering willen trekken) stukje recente geschiedenis dat Bregman beschrijft spelen de ideeën en de daden van ene Piet Lieftinck een hoofdrol. Jawel die Piet van het tientje van Lieftinck! Bepaald niet de Piet van die goede Sint, hoewel hij vandaag de dag vanwege zijn opvattingen van menig libertariër, marktdenker, econoblahblerder en neo-liberaal onmiddelijk de Zwarte Piet zou krijgen en zeker niet minder controversieel zijn.
Wie denkt er nog weleens aan Lieftinck en zijn tientje? Ik moet zeggen dat ik, met name sinds die laatste financieel-economische crisis waar we toch maar niet echt uit kunnen komen, regelmatig gedacht heb: hadden we nu toch maar zo'n minister van de centen als die Lieftinck. Lees het artikel als je wilt bevroeden waarom.
Een citaat:
‘Mijn leven omvat bijna de hele twintigste eeuw,’ zei Piet Lieftinck in 1989 op zijn sterfbed. ‘Als ik terugkijk zie ik iets wat lijkt op een golfbeweging.’ Na de oorlog ontstond er bij veel mensen een sterk bewustzijn van hun plichten jegens de ander. Dat gevoel ebde langzaam weg. Maar in 1989 – het was een paar maanden voor de val van de muur – hoopte Lieftinck nog op een nieuwe kentering. Dat is misschien wel de grootste uitdaging van deze eeuw: de koers veranderen in vredestijd.
Tja, die laatste zin, die zou ons toch wel weer eens aan het denken mogen zetten, nietwaar?
Met die bekende uitspraak van Santayana in het achterhoofd.

Santayaneonhistory

Tuesday, November 25, 2014

Groener Grenoble

Tussen het doorgaans toch mismoedig stemmende nieuws dat de media ons continu pleegt te brengen valt soms toch ook wel eens een ietwat bemoedigender of vrolijkstemmender berichtje te ontwaren.

straatbeeld Grenoble oud

Zo lees ik vanmorgen in de krant dat Grenoble tegenwoordig een groene burgemeester heeft die het consumentisme te lijf wil gaan. En:
De stad wordt 'bevrijd' en 'terugveroverd' op de commercie.
straatbeeld Grenoble

Dan vervolgt het artikeltje met een paar uitspraken van ene Don Draper uit de tv-serie Mad Men over 'geluk'. Nu heb ik dat nooit gezien dus weet ik niet zo goed wat ik me daar bij voor moet stellen. Of laat de teneur daarvan zich wellicht raden omdat het grote overeenkomsten vertoont met het gemiddelde verkoop- of VVD-praatje? Hoe dat ook zij, Grenoble zo meldt het artikeltje, trekt nu ten strijde tegen dit soort valse beloften! Ferme taal dus van de burgemeester en het stadsbestuur van Grenoble in hun poging om de stad 'zachter en creatiever' en 'minder agressief en stressvol' te maken.
Doe mij ook maar zo'n B&W, zou ik zeggen.
En kunnen we die Eric Poille niet ook meteen maar burgemeester van het WereldWijdeWebje maken want als je op dit moment toch ergens vergeven wordt van irritante, opdringerige en storende reclame-uitingen dan is het wel op het inter-reclame-net!

Grenoble Daarmee is Grenoble de eerste grotere stad in Europa die schreeuwerige en opdringerige reclame uit het straatbeeld weert.
In Brazilië deed de metropool Sao Paolo dat al eerder in 2006. Daar nam men in de strijd tegen de vervuiling dit soort 'visuele vervuiling' ook maar mee.

Sunday, November 23, 2014

Lustrum in Almere

Zo a-sportief als ik ben, vertoefde ik vandaag toch maar mooi in een Topsportcentrum.

Mijn persoonlijke aikido lustrum was het deze ronde nog niet,
an-programmaposter-lustrumstage maar ik stond vandaag toch meer dan 5 uur op de mat, daar in Almere.
Wel een beetje vermoeiend hoor, op mijn leeftijd. Benieuwd wat ik morgen voel.

Wednesday, November 19, 2014

Ampele Gleichberechtigung

Het bekende 'ampelmannetje', een erfstukje uit de DDR, krijgt wellicht concurrentie of gezelschap (het is toch altijd maar net hoe je het wilt bezien).
De gemeenteraad van Dortmund is in het kader van de 'Gleichberechtigung' namelijk in een heuse discussie verwikkeld over een fifty/fifty quotum van 'Ampelmänchen und Ampelfrauchen'. Iets van, laten we zeggen, een ampeltje halfom.

Amplemann und Ampelfrau

Zo meldt Rolf Bos vanmorgen in de Volkskrant.
Het vrijzinnige Berlijn wil er vooralsnog niet aan maar in Dortmund heeft heeft de links-politieke flank weer een item en:
Dat leidt tot stevige discussies in de lokale media en op internetfora. Of de politici niets beters te doen hebben dan discussiëren over stoplichtvrouwtjes? Is het geen verspilde energie voor een stad 'die vlak voor het bankroet staat'?
Daar hebben de critici een punt. Liefst 12 procent van de bevolking in Dortmund is werkloos en dat is een cijfer dat ver boven het Duitse gemiddelde ligt.
De voorstanders van invoering van het stoplichtvrouwtje hebben een ander argument in de strijd gegooid. Het Ampelfrauchen is veiliger dan het mannetje, zeggen ze. Haar attentiewaarde is groter, ze neemt immers meer oppervlakte op in het stoplicht.
Over dat uiterlijk is overigens weer een nieuwe discussie ontbrand: is het vrouwtje met haar vlechtje en rokje eigenlijk nog wel van onze tijd?
Er blijkt hier dus in elk geval geen discussie over de kleur te zijn hetgeen deze curieuze discussie toch zomaar een stuk rustiger of neutraler en in ieder geval kleurlozer lijkt te maken dan onze zwarte Pietendiscussie. Amersfoort_-_Sofie_traffic_lights Deze verkeerslichtendiscussie is overigens niet geheel nieuw. In ons land ging 'Sofietje' het 'Ampelfrauchen', dat in 2004 voor eerst in Zwickau verscheen, al voor in Amersfoort. Maar dat heeft hier de gemoederen toch nauwelijks beroerd wanneer we het vergelijken met de ophef rond onze Piet nu.

Tuesday, November 18, 2014

Sandy Denny

The Lady and the late and the great Sandy Denny.
Wie zegt die naam nog iets en bij wie roept dat ogenblikkelijk nog herinneringen op aan de nummers uit haar repertoire en aan dat bijzonder intense, melancholische en warme stemgeluid van haar?
Ik vermoed dat dat maar opgaat voor een beperkte groep liefhebbers die voornamelijk zal bestaan uit wat oude ‘fans and folkies’. Wel jammer en toch ook enigszins verbazend, zou ik zeggen, voor een stem en een talent van dergelijk kaliber. sandy_byDavidBailey Nu struinde ik pas geleden wat op het WWWebje rond op zoek naar nog wat muziek en info over haar. Dat in verband met een recent blogje.
Daaruit begreep ik dat er inmiddels en met name in de Angelsaksiche wereld recentelijk toch iets van een opleving in de belangstelling en de waardering voor de artieste Sandy Denny plaats heeft gevonden.
Het resultaat daarvan is dat er op het web en nu ook op youtube vrij veel van haar artistieke nalatenschap te vinden is en te beluisteren valt.
Helaas bestaan er nauwelijks professioneel kwalitatief goed op film geregistreerde live-optredens van haar; hier een fragment uit 1975 dat een uitzondering op vormt

Gelukkig zijn er echter nog genoeg goede geluidsopnamen van haar te beluisteren op bijvoorbeeld Spotify en dergelijke websites.

Alexandra Elene MacLean (Sandy) Denny (6 January 1947 – 21 April 1978) maakte furore in een tijd dat de westerse wereld maatschappelijk en cultureel nogal in beroering was. Dat gold zeker ook voor de populaire muziek, die plots door een golf van creatitviteit overspoeld werd. Tja, .. altijd maar weer die 'sixties'.

Sandy Denny zong, speelde piano en gitaar en schreef muziek en tekst.
Dat deed ze als soloartieste, met the Strawbs maar vooral met Fairport Convention en de door haar zelf gevormde band Fotheringay.
(Fotheringay bracht, onder dezelfde titel, slechts 1 album uit; het was ook de titel van van het eerste nummer van het eerste album dat ze met Fairport opnam) Verder zong ze bij gelegenheid nog met menig min of meer bekende collega-muzikant; zo is ze ook verantwoordelijk voor de enige vrouwenstem ooit op een nummer van Led Zeppelin te horen. Een andere coryfee uit de 'folkscene' is toch duidelijk meer gecharmeerd van haar uitvoering van 'Banks of the Nile'. zelf vind ik het wat betreurenswaardig dat ze nooit opnamen met de toch ook legendarische 'Pentangle' heeft gemaakt. Ze stierf, kort na een val van een trap, op 31 jarige leeftijd. De exacte toedracht van de omstandigheden rond haar dood evenals haar psychische toestand in de aanloop naar dat vootijdige einde bleven lange tijd onderwerp van de nodige speculatie.
Anders had Sandy Denny in januari 68 jaar geworden maar ze zal nu toch, om met Dylan te spreken, ‘forever young’ moeten voortleven in de herinnering.
Haar grafsteen: Sandy-gravestone Een stem uit duizenden met een heel bijzondere en eigen klankkleur. Een prominente plek in 'the Music Hall of Fame' waardig. Wellicht een verrassende ontdekking voor muziekliefhebbers die haar nog niet kenden.
Behalve een interssant stukje popgeschiedenis en mooie muziek voor mij vooral toch ook jeugdsentiment.
Daar kunnen wat mij betreft toch nog geen zeven Madonna's tegenop.
En ik vond zowaar nog ergens de opzet voor een tekening van Sandy die ik zo halverwege de jaren zeventig eens gemaakt moet hebben. SandyDennyopzettekening

P.S. Excusez voor de overdaad aan links met YouTube in dit blogje.
Tegelijkertijd dank aan de firma YouTube maar vooral aan de mensen die de soms zo mooi verpakte of bewerkte filmpjes op het web zetten.

Wednesday, November 12, 2014

Onze kresj

'Kresj', aldus gespeld, is typisch zo'n woord dat stamt uit het 'kreatieve eksperiment' van de anti-autoritaire beweging van de jaren zeventig. Het staat niet voor 'crash' (alhoewel?) maar voor 'crèche', zo'n peuter- en kinderbewaarplaats waar men toch meer wil doen dan alleen maar bewaren en oppassen en dus ook iets aan en met de ontwikkeling van het grut wil doen. Zoiets verleidt allicht tot het dromen over 'de nieuwe mens' en overijverige idealistische lieden willen dan weleens uiterst gedreven aan de haal gaan met wilde ideeën over 'de maakbare mens'. Dat blijkt dan niet zelden op een 'idee fixe' uit te lopen en op het creëren van een mensbeeld à la carte.

Kreslogo Gisteravond keek ik met meer dan normale belangstelling naar de 2Doc documantaire 'Onze kresj' van Marije Meerman en haar broer Gregor. Beide filmmakers verbleven zelf als peuter en kleuter op deze Amsterdamse anti-autoritaire crèche.
Het was een vervolg op haar debuutfilm over hoe de kinderen die tijd ervaren hadden en wat er van ze geworden was.
Nu lag de nadruk op de progressieve 'ouders van toen'; wat waren hun motieven en idealen en hoe zien ze op hun handelen destijds terug wat is er van het beoogde doel terechtgekomen? Daarbij was of werd het ook een zoektocht naar hun moeder.

Volgens de aankondiging in de VPRO-gids is het een met humor en compassie gemaakte film geworden, die ook ontroert en dat vind ik ook.

Het, wat mij betreft, meest pregnante en samenvattende commentaar over het uit door de bocht vliegen van de goede en welgemeende intenties van weleer en het verworden van idealen tot ideologie werd gegeven door ene Tineke wanneer ze op de vraag van de documentairemaakster of ze haar moeder als een vrije of bevrijde vrouw zag uiterst weloverwogen antwoordde:
In zekere zin wel maar ik had niet het gevoel dat ze happy was
en op de vraag waarom denk je dat:
Mijn gevoel is dat Hilde, net zomin als ik, .. echt durfde contact te maken met .. hoe ze zich voelde bij wat er feitelijk gebeurde .. dus dat werd bemiddeld door hoe ze vond dat ze zich moest voelen .. en dat had ik ook ..; en dat is .. ik denk dat .. als je werkelijk naar bevrijding toewilt, dan moet je beginnen bij hoe je je werkelijk voelt; maar dat sloegen we over op de een of andere manier
Hoe mooi verwoord; zie daar in een notendop de reden waarom, zoals men wel zegt, een revolutie haar eigen kinderen pleegt te offeren of op te eten en tevens de aanleiding tot heel veel meer menselijk ongemak.

titelanderekresj De geïnterviewde, inmiddels wat wijzer geworden, voormalige revolutionairen en radicalen leken zich op sommige momenten toch wel eens iets ongemakkelijk te voelen over en zich lichtelijk te verontschuldigen voor hoe en wat ze ooit dachten.
Toch werd er vooral open en eerlijk teruggekeken op hun gedachtenwereld van toen. Waar men in blinde of politieke radicaliteit doorschoot werd meestentijds allang erkend en verwerkt. Dat men doorgeschoten was in een, ten koste van eigenheid en authenticiteit, afgedwongen vrijheid werd wel unaniem erkend en uitgesproken. Maar zo merkten de meesten op, daar waar wij grote missers maakten de ene kant uit, tegenwoordig schiet men toch wel erg door de andere kant uit in de richting van overbescherming, overregulatie en permanente surveillance.
Dat ben ik dan weer volledig met die ex-radicalen en voormalig revolutionairen eens.

Ik wordt dan toch benieuwd hoe lang we moeten wachten op een even indringende docu over die mallotige en beperkende misstanden van nu?

Tuesday, November 11, 2014

Wie is hier nu de baas?

schenkman1906 Olaf Tempelman geeft in de Volkskrant van vandaag een levendige impressie van hoe die knecht van die goede Sint zich tijdens mijn tijd van leven manifesteerde en gezien werd.
Als knecht, als boeman of als pleaser. Achtereenvolgens in dienst van een strenge calvinistische moraal, van een anti-autoritair en 'kreatief eksperiment' en van het commerciële evangelie van de grenzeloze consumptie en de zaligmakende markt tot de identiteitscrisis waarin deze knecht maar toch vooral het vaderlands volksempfinden zichzelf zomaar terug lijkt te vinden. Een recent historische schets die bij mij de nodige herkenning oproept en me er opeens weer aan doet herinneren dat ik als welpje/schooljochie ook nog voor zwarte Piet gespeeld heb. (helaas heb ik hier geen (kleuren)foto's van) SinterklaasenPietzwartwit Onder dit lezenswaardige artikel, met als titel en eindconclusie: Elk tijdperk kent zijn eigen Piet nog een aardige en wat verstrekkender tijdlijn die onze levende herinnering overschrijdt:
3000 v.chr.
Aanwezigheid van zwartpiet-achtigen op Europese bodem
1850
Verschijnt voor het eert aan de zijde van Sinterklaas in het boekje Sint Nicolaas en zijn knecht van Jan Schenkman
1888
Eerste intocht in Venray
1952
Eerste landelijke intocht, in Amsterdam
1963
Toont zich ook in witte gedaante
1999
Koopt voor bijna een Miljard gulden aan cadeaus
2013
Wordt doo VN-consultante Verene Shepherd racistisch genoemd
2014
Wordt door de Amsterdamse bestuursrechter gemaand minder aanstootgevend te worden
En dit verhaal zal, zolang het eind der tijden nog niet daar is, ongetwijfeld nog vervolgd worden. Sintstilllooks Maar wat een gedoe over die knecht, want wie is hier nu uiteindelijk de baas,zeg? Het ging toch om die goedheiligman en zijn bekommernis met de kindertjes, of niet dan? Vanavond zullen waarschijnlijk niet alleen de kindertjes aan Dieuwertjes lippen hangen en het Sinterklaasjournaal met vol verwachting kloppende hartjes volgen. Pietvandek

Nu speelt de vraag wie er nu echt de baas is, natuurlijk vaker en op meer fronten en de vraag is misschien wel waar niet?
sintpiet

Zo meldt de voorpagina van voornoemde krant:
Xi Jinping voelt zich baas van de wereld
Wel, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Xi wordt door zijn Chinese onderdanen de facto veel meer als 'de baas' beschouwd en erkend, hoe er verder ook over de man en diens beleid gedacht wordt, dan Obama door zijn Amerikaanse onderdanen.
In het artikel waar deze aankondiging naar verwijst, 'China pakt hoofdrol op APEC-top' kunnen we lezen hoe Obama, Poetin en Abe 'de baas van China' de hand mogen komen schudden. En hoe de toenemende economisch en militaire kracht van China die van de Verenigde Staten naar de kroon steekt; maar dat geen nieuws dat wisten we natuurlijk allang.
De leeuw van deze aardse wereld is al ruim dertig jaar bezig wakker te worden en op te staan. Zo af en toe zien we al wat voortekenen van dat ie zich eens lekker wat uit wil gaan rekken. En reken er maar op dat dat de rest van het dierenrijk niet onberoerd zal laten!

(Ik zou haast zeggen: dit was dan weer G.B.J. met de ....) PieteninMali

Sunday, November 9, 2014

P.S.-je van Bert Keizer

Behalve de week van de kloven en de week van de muur was het toch ook een beetje de week van het regelmatig terugkerende gemor over onze collectieve ouderenzorg en in dat verband meer specifiek voor staatssecretaris van Rijn de week van het vervagen van de grens tussen het politieke en het persoonlijke.

Hier dan nog even een P.S.-je over die laatste kwesties. Een P.S.-je is zoiets als een nog even wat en ook even het vooralsnog laatste woord. En Bert Keizer mag, wat mij betreft, voorlopig wel even het laatste woord hebben in het debat over en onze ongemakkelijke houding ten aan zien van de ouderenzorg.
Gisterochtend werd ik wakker met de kijk van Bert Keizer op deze kwesties.
Couldn't agree more!

Saturday, November 8, 2014

Of de slopershamer misschien?

Rob Wijnberg begon zijn commentaar van deze week met de opmerking dat het de week van de kloven was.
Maar wanneer ik de diverse media zo eens een beetje afscan, surf, zapp of blader is het toch zeker en nadrukkelijk ook de week van de muur.
Dat uiteraard omdat het morgen 25 jaar geleden is dat het symbool van het ijzeren gordijn die iconische muur in Berlijn, zoals men zegt, viel. Maar we hebben nog genoeg vergelijkbare muren; bijvoorbeeld om de Israeli's en de Palestijnen van elkaar te scheiden of om de Mexicanen buiten de deur te houden.
Nu vallen dit soort muren natuurlijk niet zomaar om. Die moeten echt door ons mensen, die ze toch ook gebouwd hebben, weer geslecht worden.
Zoiets kun je doen met een jekkerhamer of de slopers- of voorhamer.
Dat weet ik toevallig want ik heb ooit nog een half jaartje als 'vakkundig sloper' gewerkt; die beroepsaanduiding prijkte daarna althans nog een tiental jaren in mijn paspoort.
Nu kan ik vanuit die hoedanigheid bepaald geen suggesties aandragen over hoe deze muren te slechten.
Zeker niet nadat ik gisteravond het eerste (bijzonder leerzame maar niet al te bemoedigende) deel van de VARA-serie De Muur zag. Daarin legde Menno Bentveld vrij trefzeker de vinger op de zere plek en liet in zijn verslag goed zien hoe zeer in Belfast 'de muur' de mensen onder de huid is gaan zitten, zich in de hoofden en het systeem nestelt en de identiteit bepaalt.
Tja, daar lijkt toch haast geen kruid tegen gewassen en dan begin je niet zoveel meer met een slopershamer.

Friday, November 7, 2014

Klovenzalf of de botte bijl?

Gisteren besloot ik mijn blogje over Pikettymania, gelovigen en niet-gelovigen en over hoe je met een totaal verschillende blik naar de actuele toestand van de ouderenzorg in ons land kunt kijken met de opmerking dat dergelijke kloven het meest acute probleem van deze tijd dreigen of lijken te worden.
Nu lees ik vandaag in De Correspondent een stukje van Rob Wijnberg over die kloven en wat hij de meest zorgwekkende kloof acht.
LeesverderCorrespondent Zie: De zorgwekkende kloof tussen multinational en moraal

De vraag blijft natuurlijk wat dan de ware aard van deze of gene kloof is en of de remedie 'bruggen bouwen' danwel 'klovenzalf' wordt of dat we het probleem toch met de al dan niet botte bijl aan willen pakken?

Thursday, November 6, 2014

Even wat Pikettymania en nog wat

Pikettymania noemde de Volkskrant het:
Sinds Napoleon op 9 oktober 1811 op een arabische schimmel door Amsterdam trok, heeft vermoedelijk geen Fransman meer zo’n onthaal gehad in Nederland als Piketty woensdag.
Henk Hofland in De Groene:
Wordt Piketty de nieuwe Marx? Krijgen we een nieuwe politieke stroming, het pikettisme? Geen sprake van, zegt hij zelf. Maar de grote belangstelling toont wel aan dat hij in een behoefte voorziet. Het publiek wil een generale oplossing met een theorie die voor alle kwellende problemen een oplossing biedt. Toch ‘een soort Marx’ misschien.
Tweet van Koen Haegens, redacteur De Groene:
Tip;; negeer alle tweets, recensies en andere meningen over #Piketty. Lees in plaats daarvan zijn boek. Kost ongeveer evenveel tijd
Tweet van Rutger Bregman, historicus en medewerker De Correspondent:
1.Belast arbeid iets minder, vermogen iets meer. 2.Maak de vermogensbelasting progressief. 3.Pak belastingparadijzen aan.#Piketty
Bert Wagendorp besluit zijn column over Piketty in de Volkskrant vandaag met de woorden:
Of Nederland inderdaad een uitzondering vormt in een wereld waarin straks een kleine elite van superrijke renteniers de lakens uitdeelt, zal hier komende tijd onderwerp zijn van verbitterde debatten, verwoedt navelstaren en gegoochel met inkomenstabellen en vermogensstatistieken.
Thomas Piketty is, zeg maar, de Jezus van de belastinghervorming en Kapitaal in de 21ste eeuw is zijn evangelie. Dat is spekkie voor ons bekkie; ik vermoed dat Piketty nergens anders ter wereld zo aan diepgravende exegese zal worden onderworpen als juist bij ons en dat de strijd tussen gelovigen en niet-gelovigen fel en vurig zal zijn
.
Dat lijkt mij een redelijk goede inschatting en ik hoop ook van harte dat de stellingen uit zijn boek nog een poos zullen na-resoneren.

Gisteravond zag ik het interview door Joris Luyendijk met Thomas Piketty.
Wanneer je al wat recensies en commentaren op zijn boek gelezen had bood dat beslist geen nieuws of verrassingen. Toch vond ik het een interessant interview waarin Piketty een en ander nog eens, voorzichtig en helder formulerend, uit de doeken deed.

Diezelfde avond, iets daarna, ontving ene Pauw in zijn TV-praatshow een paar vermogende heren om dat interview met Piketty van commentaar en tegenargumenten van de niet-gelovigen te voorzien. De heren hadden het vooral erg saai gevonden. Nou mooi en toen … wel toen begonnen de heren met ondersteuning van genoemde Pauw wat open deuren in trappen, daarbij vooral onbenulligheden uit te wisselen en elkaar voortdurend vliegen af te vangen.
Niet saai dan; het begin van het vaderlandse debat over dit thema?
Dit zal toch, hoop ik, niet het schoolvoorbeeld van de diepgravende exegese zijn, waar Wagendorp het over had? Ik vond het in ieder geval saaier maar vooral heel veel opervlakkiger en onbenulliger dan het verhaal van Piketty.

Dat wij toch zo’n arm land zijn dat zijn ouderenzorg nauwelijks nog kan bekostigen leek het volgende thema in de uitzending van Pauw te worden.
Ook dat ging weer over het schisma tussen gelovigen en niet-gelovigen en had veel met beeldvorming te maken, aldus Heleen Dupuis.
De vader van staatssecretaris van Rijn (je weet wel die van de participatie en WMO) had zich samen met een buurman beklaagd over de toestand in een verpleeghuis. De beide mannen hadden de pers gezocht om hun beklag te doen en werden vervolgens onder hevige druk gezet om dat toch maar niet te doen. De vader van de staatsecretaris schrok daar zo van dat hij zich terugtrok en zegt:
Ik heb er een streep onder getrokken, ik ben er klaar mee
Ben Oude Nijhuis liet zich niet weerhouden onder het motto:
Ik laat me de mond niet snoeren
en
Ik zeg wat ik wil zeggen. Ik woon niet in Rusland
Zo zat hij dan tegenover de staatssecretaris en mevrouw Dupuis te vertellen hoe triest en droevig het, naar eigen en uitgebreide ervaring, toch gesteld was met de zogenaamde intensieve ouderenzorg in Nederland en hoe alleen en aan hun lot overgelaten de ouderen zich daar toch voelen.
Waarop de staatssecretaris en mevrouw Dupuis zeiden het allemaal wel te begrijpen maar benadrukten dat de zorg in ons land, hoewel duur, toch optimaal en heel goed geregeld is. Op enkel puntjes moet er natuurlijk wel bijgestuurd worden maar er wordt dan ook constant en haast onvermoeibaar aan verbetering gewerkt.
Twee (ervarings?) werelden die, hier door Pauw in ieder geval, niet dichter bij elkaar toe gebracht konden worden.
Net als de kloof tussen arm en rijk, die tussen hoog- en laag-opgeleiden, die tussen fundamentalistische stalinisten, moslims, neo-liberalen of nationalisten en anders- of vrijer denkenden lijkt dat steeds meer het probleem van deze tijd te worden terwijl binnen de diverse groeperingen de gelijkheid of althans de eenvormigheid en gelijkgezindheid nu juist weer verblindende vormen lijkt aan te nemen.
Over ongelijkheid en gelijkheid gesproken!

Tuesday, November 4, 2014

Plau am See

Er zijn inmiddels al wel weer zo'n vijf maanden verstreken maar
Op een mooie pinksterdag
samen in de zon
luidt een bekende Nederlandse liedtekst en een mooie eerste pinksterdag was het dit jaar. Althans dat was het zeer zeker in de binnenlanden van de Duitse deelstaat Mecklenburg-Voor-Pommeren. Het zonnetje scheen er uitbundig en de thermometer wees boven de dertig graden aan. Nu heb je in dat gebied nogal wat meren, dus maar weer eens een boottochtje lag voor de hand.

We togen daarvoor eens naar Plau am See PlauanSeeterrasje en vonden daar een bootje met nog een paar stoeltjes vrij op het bovendek Plauabfahrt en zo zaten we dus weer op een mooie pinksterdag, samen in de zon. Dus werd het voor ons eens Pfingsten am Plauer See. PlauerSeehuisjeinhetriet Onder af en toe olijk commentaar met allerlei wetenswaardigheden over deze waterrijke omgeving voeren we naar Lenz en via het Lenzerkanal Lenzerkanal en de Petersdorfersee Petersdorferseekano's waar als onderdeel van de A19, die de verbinding tussen de havenstad Rostock en de berenstad Berlijn vormt, ook nog een bruggetje overheen gaat dat hard aan vernieuwing toe is. Wij voeren daar onderdoor naar Malchow. PetersdorferseeMalchow Een verrassend aardige en waterrijke omgeving die je doet afvragen wat al die Duitse watersportliefhebbers toch in Friesland komen zoeken. PlauerSeelucht Ruimte zat hier op het water. PlauerSeeplaswater Want in deze contreien lijkt er toch heel wat meer aan de kant van dan op het water gerecreëerd te worden. PlauerSeebijLenzerkanal Petersdorferseeoever Petersdorferseeoeverrecreanten Hoewel je daar zelfs met een camper het water op kunt. PetersdorferseeWatercamper

Saturday, November 1, 2014

Frater Venantius

Ook wel bekend als ‘de zingende frater’, was één van de bekende typetjes van Wim Sonneveld. In Nederland en dan met name beneden de rivieren destijds wereldberoemd. Lang voor Venantius scoorde hij als Willem Parel al eens een hit in dit land met 'Poen'. Sonneveld mocht echter tot zijn spijt niet naar Rome om zijn boodschap ook daar aan de bisschoppen te slijten.
Die naam frater Venantius suggereert toch ontegenzeggelijk enig verband tussen het ware geloof, danwel de boodschappers daarvan en het slijk der aarde ofwel de pecunia, waarvan wel verondersteld wordt dat daar meestal wel een luchtje aan hangt hetgeen dan door anderen weer hardnekkig ontkend wordt. De verhouding tussen geloof en geld blijkt toch telkens weer heel ingewikkeld en nauwelijks grijpbaar. Maar zelfs uiterst seculiere economen en financiele bollebozen verzekeren ons dat elk financieel stelsel uiteindelijk gebaseerd is op vertrouwen. En dan kom je toch zomaar al weer snel bij 'mijn rots ende vertrouwen', het geloof of een geloofsgemeenschap en dergelijke uit, nietwaar? Geloofgeld En daar waar de economische realiteit en onze beurzen elkaar ontmoeten en mede bepalen is het, als bekend, maar moeilijk koffiedik kijken. Piketty legt ons uit dat dat op het eerste gezicht helemaal niet zo'n punt hoeft te zijn wanneer je al over een fors financieel vermogen beschikt. Want dat zal alleen maar groeien, tegen wil en dank, terwijl je slaapt, golft, dineert over je anderszins onledig houdt. Daar hoef je dan weinig of niets voor te doen en kun je zelfs weinig tegen doen want in onze financieel-economische (on)wijsheid hebben we het systeem daartoe nu eenmaal zo ingericht.
Zeg maar ja tegen de pegels …; en het is maar net naar welke kant die munten op rollen. geldbuidel Onze vaderlandse literaire held Brederoo wist al dat de dingen ogenschijnlijk zomaar eens kunnen verkeren en dat blijkt in ieder geval waar het vertrouwen, verwachtingen, voorspellingen of veronderstelde zekerheden in de economie betreft een waarheid als een koe. dagobert_duck_geldpakhuis Het vertrouwen in financieel-economische zekerheden van menigeen lijkt dan ook nogal eens beschaamd te worden. Dat geldt uiteraard voor ons leken maar ook de clerus van het financieel-economische evangelie lijkt de plank nogal eens behoorlijk mis te slaan.
Zo zie ik afgelopen week de volgende kop met ondertitel in de krant staan:
Overwerk van geldpers heeft weinig effect

De bedoeling was dat consumenten meer te besteden kregen. De realiteit is een nieuwe zeepbel op de beurs.
Sinds 2008 heeft de Amerikaanse Fed de afgelopen zes jaar zo’n 4500 miljard dollar aan nieuw geld via de banken de wereld in geslingerd om de consumptiebestedingen en de werkgelegenheid op te peppen. Volgens de schrijver van het stukje, Peter de Waard, zou deze hele operatie het werkleijke probleem van de Amerikaanse economie, namelijk het verslonzen van de infrastructuur en productiecapaciteit nu juist wel eens kunnen verhullen en aldus de aanleiding voor een volgende en voortdurende stagnatie kunnen vormen.
Zo zien we hoe het kan verkeren!
En de schare ‘hooggeleerde deskundigen’, die ons verzekerden dat die geldpers op volle toeren laten draaien beslist tot hyperinflatie zou leiden, zaten er ook al falikant naast, een dreigende deflatie blijkt momenteel het probleem.
Het kan verkeren, zeggen we dan maar weer eens. Bredero Ja en als het vertrouwen maar vaak genoeg beschaamd wordt zal het natuurlijk op enig moment in wantrouwen of ongeloof gaan verkeren.
Wantrouwen en ongeloof zoals we dat onlangs met de nodige gespeelde verbazing en verontwaardiging op de bühne gebracht zagen door vooral de Engelse maar ook door Nederlandse regeringsleiders.
Dan loopt het vertrouwen in de betreffende kerk toch weer een deuk op en dreigt ie soms leeg te lopen. Hoe halen ze het in hun malle hoofd en kan dat zomaar; een naheffing!? Loesjetegekomlostelopen Het is dus blijkbaar maar net naar welke kant de centjes uit rollen.
Dat en dat het kan verkeren bleek deze week maar eens temeer want het is in dat verband toch wel een beetje wrang en merkwaardig voor de gemiddelde Nederlander of voor zijn regering ((?) gelieve door te halen wat niet van toepassing is) dat miljoenen Nederlanders een naheffing op hun belastingaangifte tegemoet mogen zien.
Nu zal de kerk, of welk verbond van belastingbetalers dan ook, waarschijnlijk niet zo erg gauw leeglopen. Zeg maar ja tegen … ja tegen wat???
Piketty komt deze week overigens tekst en uitleg over zijn boek geven aan onze tweede curie.