Thursday, January 31, 2013

De bloemetjes buiten zetten

januarisneeuw Ja, dat kan ook in januari. Januarimeersneeuw Dat leverde deze maand wat diverse beelden op. Januaridooi De kiekjes staan op volgorde van tijd met telkens een interval van één of een paar dagen. januarituin De tulpjes kunnen, zo te zien, wel tegen een beetje winterweer maar de hyacint lijkt het koppie er toch definitief bij neergelegd te hebben.

Tuesday, January 29, 2013

Dimama

Ohlala dat lijkt wel Dimama
Ja dat zijn wij dus, hier met z'n drietjes!
Met dank aan Kapoor voor de spiegelende entourage.

Sunday, January 27, 2013

Kunst- en spiegelwerk

Afgelopen woensdag 23 januari zijn wij ter ere van Marian’s verjaardag eens per spoor en door een sneeuwwit landschap naar Tilburg getogen.
Daar aangekomen na het obligate kopje koffie direct op De Pont afgestevend. museum-de-pont In De Pont was voor nog enkele dagen een expositie van Anish Kapoor te zien. Vandaag was de laatste dag van die expositie. Anish Kapoor is een Indiaas-Britse kunstenaar van wereldfaam die er blijkbaar nogal lol in schept om ons spiegels in allerlei maten en soorten voor te houden. De mensen lijken dat over het algemeen ook wel erg leuk en verrassend te vinden.
Kapoor lijkt, zoals je dat op vergelijkbare wijze eveneens in Hombroich kunt zien gebeuren, met zijn kunst ook de jeugd te boeien.
In psychobabbelland alsmede in cursussen rond mijn werk komt het fenomeen spiegelen nogal eens ter sprake. Ook op het terrein van de neuropraat stuiten we op en kunnen we niet on de zogeheten spiegelneuronen heen. Het (kunnen) spiegelen en reflecteren lijkt heden ten dage, in ieder geval ‘on the face of it’, nagenoeg overal in hoog aanzien te staan.
Maar als je echt iets over spiegelen en wat dat met jezelf doet wilt weten, zou ik toch zeggen:
begin eens bij Kapoor
En als ik drie keer zou mogen raden wat de lievelingskleur van Kapoor is, zou ik om te beginnen eens gokken op:
knalrood!

Wednesday, January 23, 2013

Jarige Jobstijding met zilvere randje

hieperdepiep Proficiat, Marian en van harte, alweer een jaartje ouder! Hieperdepiep, het is nu eenmaal niet anders. En op deze dag wordt ik steevast en onvermijdelijk toch ook telkens maar weer eens aan mijn eigen leeftijd herinnerd. Maar er is in ieder geval minstens één nadrukkelijke troost voor ons:
Jarig zijn is gezond. Onderzoek heeft uitgewezen dat mensen langer leven naarmate ze vaker jarig zijn. Anoniem
Deze onweerlegbare en hoopvolle spreuk vond ik op een site waarop ik ook nog de volgende niet onaardige stelling tegenkwam:
De beste manier om de verjaardag van je vrouw te onthouden is om deze één keer te vergeten. E. Joseph Cossman
Maar zover is het gelukkig nog niet met ons of met mijn, toch onmiskenbare, vergeetachtigheid gesteld dat ik je verjaardag zou kunnen vergeten. verjaardag-cartoon-jarig-zijn

Sunday, January 20, 2013

Vreeswijk en de Andersons

Die Walloonse Vlaming of Vlaamse Walloniër Jacques Brel was groots als bard en/of troubadour en dat wordt ook algemeen erkend.
Binnen het Zweedse en Nederlandse taalgebied kennen wij een troubadour en/of bard (tegenwoordig ook wel singer-songwriters genoemd) van vergelijkbare klasse die in ons land toch wat minder erkenning lijkt te vinden. En soms wel bijna vergeten lijkt! (ligt hier niet een taak voor MAX?) Dat is dan de onvolprezen Zweedse Nederlander of Nederlandse Zweed, ons aller Cornelis Vreeswijk
Als het aan de Andersons ligt, zou de waardering voor Vreeswijk ook hier te lande toch iets meer levend en zichtbaar en hoorbaar aanwezig zijn.
Gisteravond gaven ze hun Vreeswijk-programma ten beste voor Peticantus in Het Huis Verloren te Hoorn. Daar moest ik als al sinds de 60-er jaren fan en liefhebber van Vreeswijk's diepgravende teksten natuurlijk bij zijn. Hier een impressie van dat programma: Hier Vreeswijk's variatie op 'zie ginds komt de stoomboot' met een vertaling van de Andersons: Helaas had ik mijn camera niet bij me en kon ik dus geen plaatje schieten van de foto-genieke Anna in haar mooie rooie jurkje; dan maar even deze link.

Saturday, January 12, 2013

Vikram Gandhi over geloof

Vikram Gandhi over religie en zo wat meer. Dat zo wat meer is dan zijn film ‘Kumaré, the true story of a false prophet’; hoe hij er toe kwam om deze film te maken, zijn ervaring daarmee en zijn verhaal daarover: Met voor de trouwe volgelingen nog een TEDtalkie toe of terug van Sri Kumaré: Hier nogmaals de valse profeet op Vimeo over zijn (nieuwe?) kleren.

Thursday, January 10, 2013

Met dank aan Vikram Gandhi

Beste Vikram,
Bedankt voor de prachtige film/documentaire over Kumaré die ik gisteravond op de Nederlandse televisie mocht aanschouwen. (Holland Doc) Als een agnost die niet geheel onverschillig staat tegenover geloofskwesties en diverse spiritualia heb ik er enorm van genoten en ik overweeg zelfs om weer een soort geloof te gaan omarmen. Onze vaderlandse dichter Brederoo zei het reeds: 't kan verkeren! Als alle op- en laaielichters alsook alle mensen die wel eens uit naam van een leugentje om bestwil niet altijd de volledige waarheid vertellen toch net zo aardig en eerlijk en oprecht als zouden zijn als jij; … oh what a wonderful world it would be! Ik geloof dat je de ware aard en de kern van wat we spiritualiteit plegen te noemen weer een stukje helderder voor ons aller voetlicht gebracht hebt. Dank daarvoor!
Dick Kumaréfillin

Wednesday, January 9, 2013

De breinbreker van de bankier

Wanneer ik, zoals dat zomaar wel eens het geval kan zijn, weer eens roep dat ik geen verstand economie heb doel ik gewoonlijk op met name die financiële constructies, transacties, regelingen en goocheltrucs die de zogeheten ‘werkelijke economie’ zouden moeten stimuleren, de goede richting insturen en schragen. Kortom het conglomeraat van banken, beurzen, rating agencies and what have you, dat we kennen als de financiële wereld of de financiële markten. Ook wel als de haute finance bestempeld. Persoonlijk vind ik de term econoblahblah toch meer de spijker op de kop slaan. Dat gaat dus over en om het grote geld en over de geldigheid ervan in de zin van welke regels er uiteindelijk in de grote wereld gelden en wie die regels bepalen; kortom om de macht.
Het verbaasde de journalist en antropoloog Joris Luyendijk nogal dat wanneer je iets over een onderwerp als ‘gender’ in Gaza wilt weten, je zo tien artikelen daarover kunt vinden terwijl er over dat ‘volkje’ dat op duistere en welhaast onnavolgbare wijze en geheel naar eigen inzichten en motieven onze financiële organisatie bestiert er nauwelijks of geen etnografische kennis beschikbaar of aanwezig lijkt te zijn. Toch wel hoogst merkwaardig! Reden voor Luyendijk om zich eens onder en tussen dit 'volkje' te begeven en eens wat veldonderzoek te verrichten. De neerslag daarvan is ondermeer terug te vinden in 'Voices of finance' en zijn ‘bankingblog’ voor de Guardian. In het verlengde daarvan werd ook een beroep op zijn kennis en inzichten gedaan door een Britse parlementaire enquetecommissie. Daar zag Tegenlicht dan ook weer een aanleiding in om de bevindingen van Joris Luyendijk nog eens tegen het licht te houden.
Heb je je ook ooit wel eens afgevraagd:
wie zijn dat toch die lieden die wij zomaar zonder daar al te moeilijk over te doen de langste, de belangrijkste en de machtigste touwtjes van onze gemeenschappelijke wereld in handen geven? Wat doen ze, waar sturen ze op aan en wat drijft ze?
Deze documentaire geeft daar in, pakweg, drie kwartier aardig wat inside-information over. Daarna zullen wij dan, vrees ik, wel weer overgaan tot de orde van de dag en ons weer gaan bezighouden met de dagelijkse centenkwesties van onze echte wereld en in het kader van onvermijdelijke (hoor je het Rutte en de zijne nog zeggen?) bezuinigingen. Het mag inmiddels toch niet echt meer verbazen maar wij lijken ons geheel vrijwillig en zonder tegensputteren uit en over te leveren aan een groep mensen met een zorgwekkende overdaad aan psychopathologische trekjes, voorzover we al niet ronduit van morele imbecielen kunnen spreken en met een al even opvallende overdaad aan autistische kenmerken die daarbij veelal in een soort narcotische roes verkeren waarbij hun sterkste drijfveer is om die roes te continueren en zo mogelijk nog op te voeren. We ontkomen er natuurlijk weer niet aan om het een en ander vanuit (processen in) het brein te verklaren. Zo wil het huidige evidence-beest het nu eenmaal hebben. Het lijkt me dat het brein-beest in dit stadium van de evolutionaire ontwikkeling van ons denken een beetje monomaan en overdadig alle aandacht krijgt terwijl het uiteindelijk niet zo gek veel verklaart. Wat dat betreft lijken we misschien wel wat op die ééndimensionaal gerichte jongens en meisjes uit de documentaire. Ik vermoed dat waar het zogeheten ‘evidence’ betreft er mettertijd ook wel weer andere beestjes in de dierentuin van ons denken op zullen duiken. Ons denken vraagt wellicht eigenlijk nog om een beetje 'leverage'. Maar dat geheel terzijde; voorlopig lijkt het me in termen van evidence-based, causale verbanden, verantwoordelijkheid en zomeer dringender om te weten hoe economische crises ontstaan, hoe we er weer uit komen en hoe ze met enige common sense te vermijden.
Maar de hamvraag in verband met deze docu luidt voor mij toch:
zijn deze 25-jarige jongens en meisjes nu gek omdat ze zich zo laten gaan en de beesten uithangen of zijn wij met z’n allen als collectief nu gek dat we ze de gelegenheid hiertoe bieden, het bijna van ze verlangen en het meestentijds nog eens aanmoedigen ook? En als het misloopt kijkt iedereen weg. Wie durft echt verantwoordelijkheid te nemen?
Wie het weet mag het weer zeggen! Zijn er nog grote en heldere geesten van het kaliber Marx of Keynes die ons wat verder zouden kunnen helpen?
En laten wij Europeanen het zover komen dat ons continent uit zogenaamde 'efficiency'-overwegingen zo'n beetje als een zakenbank of een multinational gerund gaat worden? Volgens Luyendijk schiet het al lekker op en ik vrees dat hij dat helaas goed ziet.

Tuesday, January 8, 2013

Even googelen!

Google is wel de bekendste zoekmachine die we kennen. En 'even googelen' is inmiddels een gangbare kreet geworden. Zelf mag ik ook, uit nieuwsgierigheid naar van alles en nog wat, graag eens even googelen. In een welles-nietes en wie is de schuld-spelletje verwikkeld met een Duitse kliniek, liet onze minister van volksgezondheid via de media weten dat die Duitsers zich toch een hoop narigheid hadden kunnen besparen als ze maar even gegoogeld hadden. Gisteravond hoorde ik de directeur van de betreffende kliniek te Heilbronn in een uitzending van Nieuwsuur daar even smakelijk om lachen en zeggen dat even googelen op dr Ernst Jansen in 2011 niets bijzonders opleverde en dat het hem niet gepast of wenselijk leek om via dit medium televisie over en weer verwijten te gaan maken. EdithSchippers Als dat wel het geval geweest zou zijn konden we hem wellicht aanraden eens even op ‘minister van tabak’ te googelen. En als mevrouw Schippers zo graag even googelt zou ze misschien eens kunnen intikkken: ‘Het effect van tabak op de (volks)gezondheid’ N.B. Regel 1 van het protokul: even googelen!

Sunday, January 6, 2013

Horizontale programmering?

Of door-horizon-verdwaasde programmering? Ik ben niet de meest fervente televisiekijker maar soms wil ik een bepaald programma toch wel even graag zien. Nu overkomt het me de laatste jaren toch steeds vaker dat als ik dan eens iets wil zien er dan opeens ook net iets interessants op één of soms zelfs meerdere netten uitgezonden blijkt te worden.
Zou dat soms het gevolg kunnen zijn van de competitie om de gunst van de kijker en de onverbiddelijke strijd om de kijkcijfers. Als de één een zogenaamd kijkcijferkanon, in de vorm van een of andere prime-time kulshow, een sportevenement of een realitysoap met BN-ers of Volendammers inzet op het ene net, moet de ander daar iets dergelijks tegenover zetten op een volgend net. Dat is toch pure en de enige logica in het neo-liberale commerciële concurrentiedenken, nietwaar?
Maar het lijkt mij toch niet de meest logische en zeker niet beste manier om de kijker ten dienste te staan en de meeste keus naar diens smaak en voorkeur te bieden. Of zou dat überhaupt geen doorslaggevende overweging zijn voor die duurbetaalde netmanagers?
En een dergelijke overlap, door naar mijn smaak toch niet al te intelligente programmering, tref je ook wel eens tussen radio en TV. Bijvoorbeeld op de zondagochtend als VPRO-programma’s OVT op de radio en Vrije Geluiden en Boeken op de televisie samenvallen.
Vanmorgen hoorde ik van onder de wol wat stukjes over Woody Guthrie (1912-1967), pionier, ikoon en godfather van een muzieksoort die we tegenwoordig onder de naam ‘Americana’ kennen. Inmiddels gedouched in de kleren kon ik even later nog het laatste kwartiertje zien van het in ons land legendarische optreden in het Huis met de Pilaren van Jacques Brel (1929-1978), toch de wel grootste bard die de Lage Landen ooit hebben voortgebracht.
Gelukkig kennen we tegenwoordig ook nog zoiets als ‘Uitzending gemist’. Van de uitzending van Vrije geluiden volgt er zaterdag 12 jan. nog een herhaling.

Saturday, January 5, 2013

Up from 7 to 56

Wat doen wij in de tijd en wat doet de tijd met ons?; vroeg ik me een paar dagen geleden zomaar eens af. Het zal een vraag zijn die de meesten van zich weleens stellen of ooit gesteld hebben. Een vraag van het soort dat zich eenvoudig en bijna achteloos laat stellen maar zelden simpele of nietszeggende antwoorden verdraagt. Van dat laatste zullen de deelnemers aan de Britse Up Series zich inmiddels wel indringend en soms pijnlijk bewust zijn. Die prachtige serie, die nu al voor de achtste maal na telkens zeven jaar de balans tracht op te maken van persoonlijke ambities, frustraties, dromen en verwachtingen van steeds eenzelfde groep Britten. In 1964 van start gegaan met een groep van een veertiental 7-jarigen Inmiddels gaat het over en zien we een dertiental 56-jarigen Afgelopen week in drie afleveringen op Nederland uitgezonden en vorige edities tot 10 januari nog op Holland Doc te zien. Ik vond het toevallig ook al zo'n beetje tijd om eens wat nadrukkelijker bij de tijd stil te staan en zo werd hiermee toch maar weer op m’n wenken bediend. Aanvankelijk zou het een eenmalig portret worden met de bedoeling het dwingende karakter van de vermaarde ‘class-barriers’ in de Britse samenleving te tonen. Het werd een tocht in stappen van 7 jaar door persoonlijke levens en levensgeschiedenissen en van hoe imagos onder invloed van de media beklijven en de reacties die dat weer op kan roepen. Dat laatste maakt dat sommige deelnemers het hele project min of meer als een martelgang ervaren. Toch geven met wat ups en downs onderweg na zo’n halve eeuw nog altijd dertien van de veertien oorspronkelijke deelnemers acte de presence. Volgens regisseur Michael Apted draagt het feit dat de serie in 1964 van start ging, d.w.z. in het begin van een tijd van grote en ingrijpende maatschappelijke veranderingen er in hoge mate toe bij dat het zo’n uniek tijdsbeeld oplevert. En ik denk dat hij dat goed ziet. Zie hier een gesprek met Apted waarin de serie eerder dan als ‘een aantal levensverhalen’ als ‘een verhaal over het leven’ wordt getypeerd. And up we’ll go. Een bijzondere serie. Bij de volgende aflevering zullen de deelnemers de mij van nu al met een jaartje ingehaald hebben.

Tuesday, January 1, 2013

Het werd ook eens tijd ….

Here m'n tijd toch! Alweer een jaar voorbij, alweer een nieuw begin. Moet ik me nu alweer bedenken of ik me nog iets goeds wil voornemen? Ik zou natuurlijk weer kunnen beginnen met roken dan weet ik voor volgend jaar in ieder geval al iets om weer eens mee te stoppen. Moest ik toch maar niet doen. Veel mensen doen iets dergelijks, begrijp ik, toch wel met (di-)eten. Ach laat die goede voornemens en dat vooruitkijken ook maar deze keer.
Ga ik dan maar eens terugblikken op het afgelopen jaar? Het jaar waarin de grote witte gedoger tegen de lamp liep en een beetje door de mand zakte waardoor we nu met een spagaatkabinet van VVD en PVDA opgescheept zitten. De reden voor veel mensen om op een van beide partijen te stemmen was omdat ze de andere partij perse niet aan de macht wilden zien en zie het resultaat; leve de democratie! Zelf had ik liever iets als een wat linkse Kunduz-coalitie aan het politieke roer(-ijzer) gezien. En dan is de wereld ook nog steeds niet vergaan. Vorig jaar rond de jaarwisseling werd er in de media toch volop gewag gemaakt van het naderende eind der tijden dat zou samenvallen met het eind van de Maya (scheur?) kalender. Hoe zou het nu trouwens de lieden vergaan die er heilig in geloofden? Aan de diersoort mens heeft het toch niet gelegen, of wel soms? Als je onze recente geschiedenis en huidige politieke keuzen beziet, zou je toch zeggen dat wij mensen er toch van alles aan gedaan hebben om deze wereld naar de gallemiezen te helpen. Nee laat ik op dit moment ook maar even niet al te veel omkijken.
Misschien wordt het zo stilletjesaan tijd om eens stil te staan bij de tijd; bij de tijd zelf dan. Je weet wel, die figuur van Vadertje Tijd, de vaste eregast en hoofdfigurant in Jools’ annual hootenanny. Toevallig ook het eerste TV programma dat ik elk nieuwe jaar weer pleeg te aanschouwen. (van Jools Holland) Even stilstaan bij de tijd dus; wie of wat is dat? Wat doet ie met ons of wat doen wij met de tijd? Here m’n tijd wat een vragen, zeg! >>
Afbeelding uit: Father Time
Een voorspoedig en gezond 2013 allen