Saturday, August 30, 2014

Familie Zwaan ..

De familie Zwaan gaat uit en .. Familie zwaan .. kleeft aan en dat doen ze heel sierlijk, netjes en beheerst. zwaan kleef aan

Tuesday, August 26, 2014

Wishful waiting?

Wanneer je wat ouder wordt, word je toch verondersteld een beetje geduld te kunnen oefenen ofwel een beetje te kunnen wachten.
Wanneer je echt oud wordt en ontegenzeggelijk zorg behoeft heeft onze overheid samen met het zogenoemde zorgmanagement bedacht en bekokstoofd dat je wel op twee onderscheiden manieren kunt wachten. Je kunt dan, naar het schijnt, gaan ‘wenswachten’ of ‘actief wachten’.
wachten Gisterenavond werd dit onderscheid waar de meeste mensen, waaronder de ‘wachtenden’ die het betreft, nog nooit van gehoord hadden aan de natie in een uitzending van Nieuwsuur eens duidelijk gemaakt. Ik heb het helaas niet helemaal begrepen maar dat komt misschien omdat het hele onderscheid tussen zogeheten 'wenswachtenden' en 'actief wachtenden' me ook als nogal onzinnig voorkomt. Toch schijnen de zorgmanagers van en rond het ministerie van VWS en de Nederlandse Zorgautoriteit wel blij te zijn met dit wat confabulatieve onderscheid als zorgmanagement-tool. Zij menen hiermee namelijk aan te kunnen tonen dat van de ruim tienduizend ouderen die met indicatie op de wachtlijst staan er slechts 65 te lang zouden moeten wachten.
De heer van Beek en zijn dochter, uit genoemde uitzending, moesten dus zeker te lang wachten. Heer van Beek Dit lijkt mij nu toch weer een typisch voorbeeld van hoe het leven en de leer uit elkaar kunnen groeien. Zo’n staaltje van ambtelijk wensdenken dat er van uit gaat dat het leven en de praktijk van alle dag zich wel naar hun theorie zal schikken of dat zou moeten doen. De ambtenaar en de manager hadden het nog wel zo leuk bedacht en in het kader van de bezuinigingen het volledige fiat van politiek en boekhouder gekregen.
nieuwsuurlogo Wat lastig nu toch dat een paar journalisten zo’n mooi kaartenhuisje zomaar om kunnen blazen door eens even een kijkje in de praktijk te nemen. De diverse instanties en zorgverzekeraars waren ook even niet voor commentaar beschikbaar. Staatssecretaris van Volksgezondheid van Rijn was dat natuurlijk wel; hij verdedigde vooral het beoogde beleid, wat er natuurlijk op neerkomt dat het volgens hem in theorie heus wel goed zat maar dat het aan de uitvoering, dus de praktijk, nog wat schortte. Een niet al te geruststellende of overtuigende reactie, vond ik.
Het lijkt erop alsof onze overheid ons toch vooral een goede zorg toewenst maar met een beroep op participatie en geldgebrek bepaald niet staat te trappelen om ‘actief’ goede zorg te organiseren.

Tot mijn verbazing vandaag in ons dagblad geen commentaren of reacties op deze uitzending of deze kwestie gezien.
Dit specifieke debacle lijkt me toch wel tekenend voor wat we momenteel in dit land met ‘de zorg’ aan het doen zijn en wekt bij mij toch de indruk dat het ons niveau van beschaving beslist niet ten goede komt.

Almost like the blues

Saudade die mengeling van heimwee en nostalgie voelt en klinkt toch 'Almost like the blues':


Om je enigszins terdege aan dergelijke gevoelens van melancholie over te kunnen geven moet je waarschijnlijk toch wel een paar jaartjes achter de kiezen hebben en naast op wat vreugdevolle momenten toch ook op een paar teleurstellingen, frustraties en tegenslagen terug kunnen zien. Intussen heb ik toch ook al redelijk wat jaartjes verzameld. En hoewel ik de rubriek 'Opa vertelt' nog steeds hardnekkig poog uit te stellen kan ik het thema en het gegeven feit van 'ouder en/of grijzer worden' toch steeds moeilijker omzeilen of verdringen, onder welke vlag dan ook het zich opdringt. Mag dan volgens ons aller Brederoo zo ongeveer alles kunnen verkeren, de richting van de tijd en het gestage stijgen der jaren tot dusverre toch nog niet.
Er schijnt overigens wel een bepaald soort begeleiding te bestaan of hier en daar in de maak te zijn dat het het bijkomende leed en ongemak zo goed als ongedaan kan maken.

Om niet al te treurigmakend te besluiten hier nog maar een jubelend 'oudje' dat moeiteloos wat clichés in de trant van 'kras' en 'doen het nog best' oproept en inmiddels toch wel een 'klassieker' mag heten.
In 1970, dus ook al weer puur zo'n poosje geleden, zag ik Leonard Cohen optreden op het Isle of Wight Festival; toen had hij deze juichkreet overigens nog niet op het repertoire staan.

Friday, August 22, 2014

Humans need not apply

In arbeidssituaties hoor je tegenwoordig de term 'boventallig(heid)' nogal eens vallen om aan te geven dat er soms toch ook wat lieden min of meer overbodig op de werkvloer plegen rond te dolen.
Een vraag die de laatste tijd nogal eens in diverse media opduikt is: Is de mens niet 'overbodig' aan het worden?
De revolutie die nu, na de automatisering van taken die spierkracht vereisen, op til is zal ons op onvoorziene wijze ook allerlei denkwerk en beslissingstaken uit handen nemen.
De bots en robots in diverse soorten en smaken komen er aan en lijken niet meer te stuiten. Zijn wij daar dan wel klaar voor en op bedacht?


En wat gaan wij dan met z'n allen doen?
En zijn we dan niet rijkelijk laat met het hervormen van wat nu toch duidelijk een falend en doodlopend financieel en monetair systeem blijkt te zijn?
Het kan verkeren, volgens onze Bredero en dat zal het zeker ook; maar hoe?

Ik vrees dat ik dat vooralsnog even duister inzie als deze Bill Burton door wie ik via Mind op dit youtubefilmpje opmerkzaam werd gemaakt:
To me, this is just more evidence of the failings of monetary systems. If modern human civilization was not based on earning money, the coming problems pointed out by this video would collectively be little more than an interesting thing to study. As it is, we have some very serious problems on the very near horizon, problems no one wants to talk about.

So, Don't Call Us We'll Call You

Of hebben we ten node dan toch behoefte aan wat andere of nieuwe richtinggevende ideeën en/of idealen?

Wednesday, August 20, 2014

Er zijn geen linkse media

Zo luidt de kop in de Volkskrant vandaag boven een artikeltje van Merijn Oudenampsen.
In reactie op een artikel van Martin Sommer vraagt Oudenampsen zich af: waar blijven dan de linkse media?
Het wordt tijd voor een meer pluralistische, ideologisch geïnformeerde journalistiek. Het werkelijke probleem is: in Nederland bestaan er wel degelijk uitgesproken rechtse media, zoals De Telegraaf en Elsevier, alleen geen linkse media.
Zie je nou, ik wist het wel die Geert Wilders met zijn kruistocht tegen linkse media en linkse hobby's is eigenlijk gewoon een eigentijdse Don Quijote die tegen windmolens vecht.
Donquimoraal

Wo ist doch ...?

Mocht je bijkans nog eens willen weten 'Wo ist doch der Bahnhof'?
Wel zie hier: 'Do ist der Bahnhof'!
BahnhofSpornitz Althans dat is 'der Bahnhof' zoals we het onlangs eens op een wandelingetje door Spornitz troffen. Bahnhof We gingen er na een korte rondgang zomaar vanuit dat hier geen trein meer zou stoppen. Maar toen we even verder liepen kwam er toch een treintje langs dat zowaar ook nog stopte en een passagier afzette 'an der Bahnhof'. Spornitztreintje Dus er spoort toch wel degelijk iets in Spornitz!

Friday, August 15, 2014

Waarom herdenken?

Identiteit, oorlog en vrede zijn onderwerpen die bij gelegenheid ook wel eens op dit blog voorbij komen.
Vanmiddag hield Gerdi Verbeet een toespraak bij het Indisch Monument waarin ze heel mooi en helder de nauwe samenhang tussen deze thema's voor het voetlicht bracht.
Over een houding van respect en de rol van het gebaar daarin heb het ik hier op dit blog, geloof ik, nog niet gehad. Dat was wel waarover Arnout Jan de Beaufort vanmiddag sprak bij datzelfde Indisch Monument in een eveneens mooie en sprekende voordracht.
Beide sprekers beantwoordden daarmee ook afdoende de vraag naar het nut en de zin van herdenken!

Thursday, August 14, 2014

Hofstedelijk bezoekje

Gisteren vertoefden wij een groot deel van de dag in de hofstad Stationsplein hemelsblauw voor onder andere een bezoekje aan het Gemeentemuseum aldaar, Vijver Gemeentemuseum waar we een zomerexpositie rond het thema 'licht' zagen. Vernieuwde binnenplaats Het was een stralend mooie dag en we aten er in hetzelfde restaurant Indonesisch als twee jaar geleden rond die tijd. Indonesisch2

Wednesday, August 13, 2014

When I’m ...

47 jaar geleden zongen the Beatles: … losing my hair many years from now ...

Tja, en op een goede (of een kwaaie?) dag is het dan toch opeens zover 64oogjes
Will you still need me,
will you still feed me,
When I'm ….?

postzegelkaart-64-jaar
Vera, Chuck and Dave zijn er niet van gekomen en zo’n cottage on the Isle of Wight lijkt me toch iets te ver en prijzig maar verder zal ik er toch wel aan moeten geloven. 64 is dus een getal dat ik een jaartje lang goed in mijn hoofd mag prenten, want nog vaak zal moeten noemen.
Voor de gelegenheid heb ik mijn resterende haartjes nog maar even laten kortwieken en fatsoeneren. Kapper Ben heeft daarbij overigens niet voor me gezongen; dat moesten we dan maar aan dit barbershopkwartet van internationale allure overlaten:

Sunday, August 10, 2014

Ken uw ‘selfie’

Door een nogal uitbundige en opvallende (over)ijver aan schrijverij en publicaties van een hoogleraar economie aan de VU kwam onlangs zomaar het merkwaardige woord ‘zelfplagiaat’ in omloop. De man schreef namelijk wel meer dan eens iets twee keer op. Uiteraard geen schoolvoorbeeld van economisch woordgebruik maar ach, toch ook niet helemaal onvoorstelbaar of iets om je druk over te maken. Maar in de wereld van de wetenschappelijke publicaties zou het vertekeningen in de ‘ranking-systemen’ kunnen geven en besloot men dat zoiets derhalve ‘not done’ is.

Ik vond en blijf het maar een maffe kreet vinden: zelfplagiaat.
In de berichtgeving destijds rond de genoemde topeconoom Nijkamp werd toch ronduit beweerd en/of gesuggereerd dat zoiets toch echt niet koosjer of helemaal fris kon zijn. Maar wat zou zelfplagiaat nu anders zijn dan weer eens je eigen woorden aanhalen en wat zou daar dan laakbaar of bijzonder aan zijn? Sommige mensen van zekere leeftijd doen nauwelijks anders.
Zelfplagiaat is geen plagiaat.
En Klaas citeert eens wat uit Dante
Of Peer haalt Casanova aan
En ik ik blijf de superarrogante
Ik haal nog steeds mijn eigen woorden aan
zong Jacques Brel in Les bourgeois ofwel De burgerij
Nederlandse tekst

Nu zou er voor mij zeker niet zo best uitzien wanneer het naar jezelf verwijzen of je eigen woorden aanhalen bij wet verboden zou zijn. Dan zou ik nog weleens een aardig tijdje kunnen moeten brommen, want ik maak er op dit blog nogal eens een hobby van om door middel van links naar mezelf te verwijzen.
Goed, het riekt wellicht wel een beetje naar wat overdreven eigenwaan of narcisme. Maar ik dacht dat dat de norm was tegenwoordig met al die ‘selfies’ en al dat etaleren van jezelf op de zogeheten ‘social (of andere) media’.
En zeg nu eens zelf, wanneer hebben we het welbeschouwd dan niet over onszelf? Dell_selfie_sized Onlangs las ik op een ander blog nog wat verhelderende opmerkingen over narcisme vanuit vooral een (ontwikkelings-)psychologisch perspectief.
Ja, wat een gedoe toch telkens met dat narcisme van ons!
Het heeft in ieder geval een slechte naam de aanduiding 'narcisme’ en alleen het woord al roept in onze cultuur bij voorbaat al een storm aan boe-reacties op, terwijl we in diezelfde cultuur het ontwikkelen en praktiseren van een nogal narcistische levenshouding vaak gepropageerd en gestimuleerd zien en dat vervolgens niet zelden op onverholen bijna idolaat hoezee- of hoera-geroep kan rekenen.
Narcisme betekent zoveel als geobsedeerd zijn door jezelf en je spiegelbeeld. Maar we huldigen toch ook vaak het motto: ken uzelf; en hoe zou je jezelf nu ooit kunnen leren kennen wanneer je niet bij tijd en wijle je spiegelbeeld zou mogen of moeten aanschouwen?
Gezien de directheid en de actualiteit van het beeld leert de spiegel ons daar, dunkt me, heel veel meer dan een foto ooit zou kunnen.

We houden elkaar toch zeker niet voor niets zo graag de spiegel voor.
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand ……..
mirrorsmall
Mirror, Mirror …..
Dat is de titel van een boek van Simon Blackburn met de ondertitel: The Uses and Abuses of Self-love.
Hier een mooi en vrij omvattend artikeltje (d.w.z. in ieder geval iets diepgravender dan het bekende nummer Spiegelbeeld door onze Willeke) door Blackburn naar aanleiding van dat boek aangaande het thema amour-propre en de prangende vraag: kunnen we ook een gezond gevoel van eigenwaarde ontwikkelen zonder in die val van het zelf als idool en de weerspiegeling van niets dan ijdelheid verstrikt te raken?

Volgens Han werkt werkt het huidige kapitalisme behalve depressie ook nog eens nadrukkelijk narcisme in de hand.


Tja en als ik dan nog eens in de spiegel kijk hoef ik me in ieder geval niet meer af te vragen of mijn tienertijd nu wel echt voorbij is.

Friday, August 8, 2014

Wie zijn dan toch die Yezidi’s?

Tot een week ofzo geleden had ik nog nooit van de Yezidi's gehoord.
Wie of wat zijn dat dan die Yezidi’s?
Volgens een bende doorgeslagen nitwits en fanaten zouden het duivelsaanbidders zijn.
Zie hier een documentaire uit 2009 zoals die op youtube te vinden is:
(er zijn er meer en recentere te vinden)

deel 1

deel 2


Zelf beleid ik geen godsdienst en hang ik geen religie of specifiek geloof aan maar toch koester ik een bijzondere sympathie voor een bepaald type geloofsbeleiding. Dat betreft dan doorgaans stromingen met nogal inclusieve, open en tolerante geloofsopvattingen en met vaak een sterk mystieke, gnostische of spirituele inslag. Van het soort dus dat door de heersende orthodoxie nogal eens als ketterij of (n)ietsisme wordt aangeduid.
Baha’i, Taoisme, Oomoto of bepaalde soefistische stromingen schieten me zo even te binnen.
Nu is de lijst van religies en spirituele tradities nogal lang en ik ken er echt nog geen tiende van van naam, laat staan van inhoud, boodschap of essentie.
Zo had ik dus tot voor een week ook nog nooit van het volk van de pauw en van het jezidisme gehoord maar inmiddels begrijp ik wel dat het nadrukkelijk tot die stromingen behoort waar ik een stevige sympathie voor pleeg te voelen.

Kinderen van de zon!
En zijn we dat per slot van rekening niet allemaal?

Wednesday, August 6, 2014

Wat voetnootjes bij de vrede

Dat oorlog mensenwerk is maar vrede natuurlijk evenzeer, zoals Röling ooit eens opmerkte, lijkt me onmiskenbaar en nogal vanzelfsprekend. Of het altijd als even vanzelfsprekend ervaren wordt dat een vreedzame wereld nog geen wereld zonder conflict en strijd betekent, weet ik niet. Peace Strijd en conflict doen zich op alle mogelijke niveaus van het leven voor. Binnen één persoon, binnen relaties, in huiselijke kring en een gevierde Nederlandse voetbaltrainer beweerde zelfs dat voetbal oorlog is. Tot verdriet van de ware liefhebber lijkt het daar ook maar al te vaak op. Voetbal is .... De meeste maatschappelijke strijd (en die betreft toch vaak meer dan 22 spelers) zal toch hopelijk in een politieke arena gestreden en beslist worden.
Want zoals Von Clausewitz stelde:
"Oorlog is de voortzetting van politiek met andere middelen"
Maar niets blijft nu eenmaal helemaal zoals het was en die middelen evenals de doelen en vormen van oorlogsvoering lijken momenteel ook drastisch te veranderen. En de vrede is ook al niet meer wat het geweest is want die vrede verandert natuurlijk net zo hard, al hebben we dat vaak minder goed in het vizier. vizier Je kunt nu her en der geluiden horen als zou de toestand in de wereld niet zo heel veel anders zijn en potentieel even explosief zijn als vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Ik weet dat niet; ik ben te weinig thuis in zowel de geschiedenis als in de actualiteit om daar een zinnig en gedegen oordeel over te kunnen vellen.
Het is me wel duidelijk dat het niet allemaal pais en vree is en de wereld toch meer weg heeft van een uiterst explosief kruitvat en vol ligt met langere en kortere lontjes. burningfuse De voortdurende spanningen van zowel machtspolitieke als etnische en religieuze aard in het Midden-Oosten; het oplaaiende conflict tussen Israel en Hamas, waarvan Martin van Creveld beweert dat Hamas daar uiteindelijk toch het meeste garen bij zal spinnen, en de onrust die deze kwesties in de islamitische wereld teweegbrengt. Die onrust blijkt veelal een polariserend effect te hebben en (etnisch en ideologisch) zwart-wit denken en sectarisme te stimuleren.
Zo mag bijvoorbeeld na bijna tweeduizend jaar de stad Mosul, ooit bekend als Ninive, nu 'christenvrij' heten. mosul Die sectarische en extremistische tendens om het eigen volk op te hemelen en de anderen te verketteren is al even uitgesproken waarneembaar in het conflict in het oosten van de Oekraïne. Nieuw nationalistisch elan alom.
Sinds de recente vliegramp met het Maleisische toestel aldaar lijkt Nederland zich wel op heel bijzondere wijze bij dat conflict betrokken te voelen.
Tijdens een persconferentie werd onze premier onlangs zelfs de naïef mallotige vraag gesteld of Nederland gewapende militairen naar het gebied zou sturen. Je zou je toch bijna af gaan vragen wat dat over de mentale gesteldheid en de realiteitszin van ons journaille zegt.
Nederland werd naar aanleiding van die ramp zo'n beetje een toonvoorbeeld van gepaste rouw. En zoiets gaat uiteraard gepaard met gevoelens van saamhorigheid en verbondenheid. logokoninginnedag Maar wie de sociale en culturele barometer van ons land de afgelopen jaren een beetje in de gaten hield zag al geruime tijd een nieuw nationaal gevoel ontluiken dat zich bij tijd en wijle in zogeheten 'oranjegekte' manifesteert.
Of en in hoeverre dergelijke onvoorziene oprispingen van vaderlandsliefde en nationale wij-gevoelens in onze contreien samenhangen met de eveneens opkomende euro-scepsis weet ik ook niet precies. Maar er is in dat opzicht toch duidelijk iets aan het veranderen zoals Arnon Grunberg in zijn Voetnoot van afgelopen maandag ook al fijntjes constateerde:
Pacifisme

Dit weekend werd het begin van de Eerste Wereldoorlog herdacht. De Süddeutsche Zeitung citeerde uit de Münchner Neueste Nachrichten van 2 augustus 1914. Die krant schreef toen onder andere 'Een volk staat op' alsmede: 'Een bevrijdingsoorlog wordt ons opgedrongen.' Wat dat betreft is er weinig veranderd: iedereen beweert altijd dat de ander hem de oorlog heeft opgedrongen.
De Duitse keizer zei: 'Ik ken in mijn volk geen partijen meer, ik zie alleen nog Duitsers'. Ook de taal van het nationalisme is onveranderd.
Het dreigende uiteenvallen van Irak, de crisis in Oekraïne: late gevolgen van de Eerste Wereldoorlog. Werp maar een blik op de grenzen van 1914.
Een vriend zei dat als de herinnering aan de oorlog vervaagt een nieuwe generatie er wel weer zin in krijgt. Dat vrees ik ook. Pacifisme was in grote delen van Europa een onomstreden seculiere religie. Dat kan zomaar veranderen. Dat is al aan het veranderen.

Arnon Grunberg

Sunday, August 3, 2014

und dann nochmal auf Deutsch (5)

Zoals je kunt verwachten bij een liedtekst met een dergelijke zeggingskracht kent Bogle’s No Man’s Land ook verschillende vertalingen.
Ik wil me hier even beperken tot een bekende Duitse versie. De auteur daarvan is Hannes Wader en het luistert naar de titel: ‘Es ist an der Zeit’.
Mogelijk te vertalen als: ‘Werd het niet eens hoog tijd?’; een uiterst terechte en toepasselijke verzuchting als het gaat om de vraag of we bereid zijn lessen te trekken uit al die oorlogen hier en elders, toen en nu.
Hier wat van voorbeelden die Duitse versie die bij onze oosterburen behalve als herdenkings- en protestlied tegen oorlog in het algemeen en WO1 in het bijzonder ook nogal eens nadrukkelijk als protest tegen de inval in Irak, zo'n tien jaar geleden, ten gehore gebracht werd.

Eric Bogle met Wacholder:
Helaas niet in te sluiten maar hier te vinden en te beluisteren

Hannes Wader:


En vanwege zijn ‘Gute nacht, freunde’ nog altijd wereldberoemd in Nederland Reinhard Mey samen met Konstantin Wecker en Hannes Wader:
(en bijgestaan door een onbekende dame die vast nog wel wat zangles kan gebruiken)


Wacholder:


Zo dan heb ik dit nummer toch voorlopig wel even voldoende geplugd.
Voor alle duidelijkheid, ik heb hier heus echt en eerlijk waar geen enkel (financieel) belang of voordeel bij en ik heb geen banden met platenmaatschappijen, muziekuitgeverijen of een van de uitvoerende artiesten.
Ik vind het gewoon een bijzonder sterke liedtekst, waarvan de boodschap blijkbaar nog niet overal even goed doorgedrongen is. Daarbij lijkt het me als anti-oorlogslied of als herdenkingstekst aan die Eerste Wereldoorlog inmiddels terecht een soort monument geworden dat toch ook wel een plaatsje in het collectieve geheugen, zeker dat van ons Europeanen, verdient.

Saturday, August 2, 2014

and various artists of the other sex (4)

In de ruim dertig jaar nadat dit stukje tekst op muziek wereldkundig werd, werd het vele malen en door een reeks van artiesten gezongen, gespeeld en aan diverse geluidsdragers toevertrouwd. Various_Artists

Hieronder zomaar een kleine greep uit dat scala aan uitvoeringen waarvan de fans van betreffende artiesten allemaal uit volle overtuiging betogen dat dit nu toch echt en veruit de mooiste, de meest gepaste en meest roerende uitvoering zou zijn.
Kortom heel wat meer onovertroffenheid dan de logica of het boerenverstand gewoonlijk toestaat of aankan; of zou het gewoon een bijzonder aansprekend lied zijn met een hele sterke tekst?
Ah, young Willie McBride, I can't help wonder why,
To those that lie here, now why did they die?
And did they believe when they answered the call,
Did they really believe that this war would end war?
Well, the sorrows, the suffering, the glory, the pain,
The killing and dying was all done in vain.
For young Willie McBride, it all happened again,
And again and again and again and again!
The Men They Couldn’t Hang:

The Corries:

Dropkick Murphys:

The High Kings:

Of de volgens zeggen favoriet van Eric Bogle,
John McDermott:

Nog even twee citaten van filosofen zoals ik ze in reactie op dit laatste youtube filmpje aantrof:
Only the dead have seen the end of war
Plato
The only thing mankind learns from history is that we never learn from history
Hegel

Friday, August 1, 2014

by female voices (3)

Wanneer de (doorgaans jonge) mannen destijds ten strijde trokken bleven de vrouwen gewoonlijk thuis achter.
Did you leave a wife or a sweetheart behind?
In some loyal heart, is your memory enshrined?
Although you died back in Nineteen-Sixteen,
To that faithful heart are you forever nineteen?
Or are you a stranger without even a name,
Foerever enshrined behind some glass pane
In an old photograph, torn, tattered and stained,
And fading to yellow in a brown, leather frame
June Tabor is een zangeres uit de zogenoemde ‘folkscene’ en bij toeval is zij voor mij ook een van de favoriete vrouwenstemmen uit die ‘scene’.
Hier haar vertolking van No man’s land:

Nu zijn er onder de toch vele covers die dit lied kent maar betrekkelijk weinig vrouwelijke stemmen te horen. Daarom hier ook nog maar even ‘The Merry Wives of Windsor’ ten tonele gevoerd met hun uitvoering als begeleidende soundtrack voor deze youtube video:

Dan nog maar een vrouwenstem en wel die van Isla St Clair met The flowers of the forest: