Puur plagiaat

Dit is weer puur plagiaat; dat kan en zal ik niet ontkennen. Of mag het, met enige fantasie, ook citeren of uitbesteden heten? En ik weet niet of het zomaar mag en kan maar vanwege de nog na trillende kop van de spijker hier gewoon even integraal Arnon Grunberg's Voetnoot uit de Volkskrant van vandaag:

Voetnoot Ontkenning

Kamel Daoud won de Prix Goncourt voor de beste debuutroman voor zijn boek Moussa of de dood  van een Arabier, waarin hij stem geeft aan de Arabier die door Meursault werd gedood in De vreemdeling van Camus.
Recentelijk publiceerde The New York Times een essay van Daoud waarin hij schrijft: 'Daesh [IS] heeft een moeder: de invasie van Irak. Maar Daesh heeft ook een vader, Saoedie-Arabië en zijn religieus-industriële complex.'
Daoud heeft gelijk. IS heeft weliswaar filialen in diverse landen, onder andere Egypte en Afganistan. De strijd van het Westen tegen IS blijft dubbelzinnig zolang dat Westen uitstekende relaties onderhoudt met Saoedie-Arabië.
Nog merkwaardiger wordt het als wij IS het hedendaagse nazisme gaan noemen, terwijl wij de vader van IS voeden. IS moet verdwijnen, maar IS vergelijken met de nazi's is subtiele Holocaustontkenning.
Onwetendheid mag een excuus zijn. Soms echter is het verschil tussen onwetenheid en slechtheid minimaal.

Arnon Grunberg

Aldus de woorden van ene Grunberg dus, die ik overigens wel vaker zomaar eens citeer.

Bodensee bij Winterberg?

Het was nog lang geen winter, zelfs nog geen herst toen wij in Winterberg waren. Winterberg is een vakantieoord in Sauerland waar je, zo bleek, vooral veel Nederlandse toeristen ziet. De weergoden die ons toch doorgaans goed gezind waren op onze uitstapjes lieten het deze keer afweten. Of deden ze nu juist van zich spreken met twee dagen nat, grijs en druilerig weer?; het is, als met alles, maar net hoe je het bekijkt.

Wij dachten de eerste dag daar een paar e-bikes te huren om zo de omgeving te verkennen en tevens eens kennis te maken met de electrieke fiets. Dus op naar het centrum waar we om te beginnen, na de koffie, allebei maar eens een paar handschoenen kochten. De eerste fietsenverhuur waar we aanklopten bleek deze dag de deuren maar liever gesloten te houden vanwege het slechte en regenachtige weer. Op naar het volgende adres, het intrigerend uitziende Oversum dat van enige afstand wel iets van een science-fiction-achtig ruimtevoertuig had en van naderbij oogde als een sportcentrum maar een hypermodern hotel bleek te zijn. Daar was ook de tourist-information gevestigd en er zouden fietsen verhuurd worden. Maar gezien het natter wordende weer besloten we dan toch maar liever te gaan wandelen dan te fietsen. Nu besloten we ons als eerste wandeldoel maar op de plaatselijke Bodensee te richten. Dan moesten we via een soort 'slucht'-je in het Helletal lopen. Ik weet niet of je weet wat een ‘slucht’ is maar wij waren die term toevallig al eens eerder tegengekomen. Het was nu desondanks wel even zoeken naar het beginpunt. Onze nieuwe poncho’s bleken geen overbodige luxe op dit wandelingetje. Na een aardige afdaling door het dal bereikten we de bodensee. Een viswatertje dat volkomen in het niet bleek te vallen vergeleken bij die andere Bodensee waar we twee jaar geleden eens over uitkeken. De weg van deze Bodensee terug en omhoog naar de bewoonde wereld bleek aanzienlijk korter en heel wat steiler. We moesten dan ook flink naar adem happen en halverwege gaan zitten om bij te komen.

Koichi Tohei - ki-aikido

Het moderne aikido kent, zoals gezegd, diverse stijlen, scholen en richtingen.
Ik zal ze hier niet proberen op te noemen maar geïnteresseerden kunnen natuurlijk altijd bij de firma Google te rade gaan .
In dat verband wil toch één persoon wel speciaal vermelden en dat is Koichi Tohei.
Samen met Kisshomaru Ueshiba kan Koichi Tohei beschouwd worden als de belangrijkste invloed op en vormgever van het na-oorlogse aikido.

Toen het levenseinde van Morihei Ueshiba naderde, verkeerde menigeen in de verwachting dat Tohei hem op zou volgen. Dat bleek niet het geval; wel bleef hij de hoofdinstructeur van de Hombu dojo, terwijl de zoon van Ueshiba de tweede doshu werd.
Tohei wilde meer nadruk leggen op het fenomeen 'Ki' en aandacht besteden aan het cultiveren daarvan. Om die reden verliet hij in 1974 de Hombu dojo en richtte zijn eigen organisatie op; de Ki-society met Shinshin Toitsu Aikido.



Wat betreft de ideeën van Tohei over wat wel de 'unification of body and mind' genoemd wordt, hier een citaat uit de Wikipedia:

Through his lifetime in wars abroad and at home, and through his experiences with Aikido, in Sokushin no Gyo at the Ichikukai dojo, and the Japanese Yoga teachings of Tempu Nakamura, Tohei realized four universal principles that he felt should be used in all Ki Society practice, and in everyone's daily life.

Keep One Point
Relax Completely
Keep Weight Underside
Extend Ki

Welk antwoord op het huidige terrorisme?

Het dreigt misschien een beetje erg voorspelbaar en saai te worden op dit blog, maar toch ga ik vandaag alweer een link geven naar de Correspondent.

Dit als aansluiting op het blogje van gisteren en de vraag hoe het terrorisme in de huidige situatie effectief te bestrijden.


Een artikel van Maurits Martijn

Het was de vraag waar iedereen vorige week een antwoord op zocht: hoe bestrijden we terrorisme nu het best? In de mist na de aanslagenweek was één expert een baken van helderheid: Beatrice de Graaf. In een interview deelt ze een aantal lessen. 'Welke boodschap staat er nu echt op die bommen geschreven?'

met elf lessen die Beatrice de Graaf ons in deze kwestie te bieden heeft:
Elf lessen van Beatrice de Graaf, de hoogleraar die Nederland de weg wijst na Parijs

War or ...?

De vorige president van de Verenigde Staten van Amerika George W. Bush verklaarde haast vijftien jaar geleden The War on Terror.

De, inmiddels overleden, Amerikaanse schrijver en intellectuele maverick Gore Vidal merkte daar het volgende over op: Inmiddels weten wij ook dat die oorlog tegen terreur het geweld en de bereidheid tot terreur allerminst verbannen maar hooguit gevoed en aangewakkerd heeft. De vraag is dan of we bij de huidige of vernieuwde oorlogsverklaring door François Hollande vanuit Europa aan het fenomeen terrorisme wel over oorlog tegen .. of war on .. zouden moeten spreken.
Los van de namen of de woorden die we hier hanteren lijkt het in ieder geval helder dat we toch iets meer of iets anders moeten dan dezelfde strategie en/of dezelfde middelen te hanteren als de afgelopen jaren althans wanneer we niet meer van hetzelfde resultaat willen oogsten als tot dusverre het geval bleek.

M’n ouwe dag

Dan is het eindelijk zover; ik ga van Drees trekken en dus aan mijn ouwe dag beginnen!

Toen ik nog jong was noemde men mensen van mijn leeftijd nog vaak ‘ouden-van-dagen’. Niet te verwarren met de zogeheten ouderling; zo een ben ik er niet en zal ik ook vast wel niet worden.

Vandaag de dag hoor je de term ‘ouden-van-dagen’ vrijwel nooit meer. En wanneer het dan nog eens over die al dan niet ‘welverdiende’ ouwe dag gaat lijkt dat vooral te zijn in termen van hoe dat allemaal bekostigd moet worden en of we dat nog wel kunnen of willen betalen.

Daarbij hoor ik regelmatig over 55- of 60-plussers spreken of over de grijze golf, fitte AOW-ers en senioren. Verder zie ik op de televisie nog al eens het hoofd van ene Jan Slagter voorbij komen die mij ervan probeert te overtuigen dat het nu toch echt wel tijd voor MAX begint te worden.

Over tijd gesproken, als er iets is waar ik nu als oudje geen gebrek aan zou hebben en volop over zou kunnen beschikken dan is het wel over tijd. Dat is na enkele dagen ervaring overigens nog niet echt of duidelijk tot mij doorgedrongen. Bovendien schijnt de tijd sneller te gaan naarmate je ouder wordt. En zoals Albert Einstein, die wel vaker wijze woorden sprak, het ooit ‘relativerend’ samenvatte:

Als een man een uur met een mooie meid zit, voelt dat als een minuut. Laat hem echter een minuut zitten op een heet fornuis en het zal langer voelen dan elk uur. Dat is relativiteit.

Nu is mijn ouwe dag natuurlijk nog maar heel erg pril en jong. Hij is, als ik van de pensioengerechtigde leeftijd uit ga, nog maar een weekje oud en Drees is nog niet eens langsgeweest. Inmiddels is het thema van een beetje soepel blijven en goed oud worden voor mij dus geen ver-van-mijn-bed-show meer. Talkin' bout my generation moet ik me misschien maar een beetje aan de Zimmers (engels voor rollators) proberen te spiegelen.

Die deden mee aan een bekende Britse talentenshow en gingen zo nog een onvermoede nieuwe carriere tegemoet. En wel meer oudjes blijken zich in dergelijke shows als kersvers ofschoon belegen talent aan te melden.

Alleen ambieer ik geen carriere op de planken of in de spotlights.

Het leven zit vol paradoxen en dat wordt niet minder wanneer je ouder wordt of zoals op het eerste blad van het fraaie plakboek dat ik van mijn werk meekreeg prijkte:

Actualiteit en correspondentie

'Actualiteit' is de verwijzing naar wat ons 'nu' bezighoudt en hoe de wereld volgens de media 'op dit moment' er uit ziet en er voor staat. Enkele betekenissen van het woord 'correspondentie': briefwisseling, overeenstemming, onderling verband, aansluiting.

Over de dreiging en het gevaar dat van IS, ISIS of Daesh uitgaat is al veel gezegd; wellicht al te veel maar dat zal, evenals de gevoelde dreiging, voorlopig zomaar niet overgaan.

Ik wil hier mijn gedachten over deze kwestie maar even niet aan toevoegen. Ik zou namelijk niet zo veel zinnigs toe te voegen hebben aan wat De Correspondent een paar dagen geleden er over te zeggen had.

Uit behoefte aan toch enige duiding en wat achtergronden volg ik wel degelijk bepaalde media over deze niet te vermijden kwestie. Als het over 'correspondentie' gaat, is dit ook wel een toepasselijk stukje.

Dat laatste artikel heeft ook iets relativerends en de actuele werkelijkheid is natuurlijk wel wat groter dan de terreur van IS en heeft nog wel meer reële bedreigingen voor ons in petto.

Wat te denken van de kosten en dreigende rampen als gevolg van de klimaatsverandering? Datzelfde getroffen Parijs zal binnenkort gastheer zijn en het decor vormen voor een historisch gezien cruciale klimaattop.

Ik meen dat het Obama was die deze top bestempelde als de eerste waarbij de gevolgen van de opwarming daadwerkelijk gevoeld kunnen worden en de laatste gelegenheid om die gevolgen nog enigszins te kunnen beteugelen.

Tja, wat is dan het onderlinge verband tussen een en ander? Die tussen roofbouw op het milieu en armoede, achterstelling en een al of niet leefbare wereld toont zich toch steeds duidelijker af!

Over achterstelling gesproken; hier nog een bepaald niet optimistisch stemmend artikel over een ontluisterende kant van wat wij doorgaans een beschaafde samenleving plegen te noemen.

Zonder woorden

Wie kent hem niet?

... Ons aller(?) Piet! De laatste dagen verneem ik van de cliënten op mijn werk dat het Sinterklaasjournaal weer beginnen zal. De laatste jaren betekent dat dat ook de discussie rond zwarte Piet weer los kan barsten en dat Sinterklaasjournaal niet alleen door kinderen maar ook door al dan niet vermeende belanghebbenden van beide kanten in het debat op de voet gevolgd zal worden.
Zo af en toe een beetje een soap over de vraag naar de ware identiteit van deze Piet (of toch meer van onszelf?) en of dit volks- en kinderfeest een levende traditie kan zijn en blijven of op enig moment in z'n verschijningsvorm onwrikbaar vastgeroest blijkt te zijn. Wanneer mensen met de ware of het enige echte beginnen te schermen loopt het meestal niet zo goed af. Hoewel ik die vraag erg interessant vind, volg ik het Sinterklaasjournaal toch niet. Maar nu ik lees in de krant van vandaag onder de kop: 'Nog even wachten met boze brieven', dat het eerste journaal inmiddels uitgezonden is.
En er waren zwarte Pieten te zien. Maar het lijkt nog te vroeg voor boze brieven zo stelt de verslaggever; het Sinterklaasjournaal had immers al een wat flexibele houding ten aanzien van bestaande gevoeligheden getoond en zit gewoonlijk vol verrassende wendingen. En zo hoort het natuurlijk ook in een soap.
Verder was er de kijkersvraag: hoe pieten eigenlijk een huis zonder schoorsteen binnen komen? Daar kwam niet echt een bevredigend antwoord op. Je ziet tenslotte toch steeds vaker ook huizen zonder schoorsteen.

Op sociale media was het voer voor speculatie: als pieten niet door de schoorsteen binnenkomen, worden zij dan nog wel vies? Of worden de roetveegpieten dit jaar vervangen door geheel witte pieten? Dat zou gevoelig kunnen liggen - niet bij de gemiddelde kleuter, wel bij sommige meerderjarige kijkers. De NTR hoopt dat zij, en hun tegenpolen, zich in dat geval volwassener zullen gedragen dan vorig jaar.

... in Wonderland?

Gisteren bij Peticantus in dat mooie Het Huis Verloren een wervelend optreden bijgewoond van Carolyn Wonderland. Wat een ogelooflijke stroom energie weet deze Texaanse dame aan te boren en rond te strooien. Dat was Carolyn dus, niet te verwarren met Alice in ..........

Herfsttafereeltje

De herfst is voor veel mensen toch het mooiste of in ieder geval het kleurigste jaargetijde.

Filmmaker Felipe Rojas was in ieder geval op zoek naar hersftkleuren in een naburig park om zijn nieuwe camera eens uit te proberen. Daar trof hij dan ook nog iemand die in z'n eentje 'interne martial arts' oefeningen aan het doen was. Dat leverde het volgende mooie tafereeltje op:

De goednieuwsshow?

Tja, wat mag dan goed en wat mag dan slecht nieuws heten?

Beauty is in the eye of the beholder

zeggen de Engelsen wel eens en die constatering lijkt behalve op een esthetisch oordeel toch ook meestal ook wel van toepassing op onze primaire emotionele reacties op het nieuws en de morele oordelen die we dan vervolgens over de door de nieuwsmedia geschetste gebeurtenissen en/of stand van zaken plegen te vellen.
Maakt het in dat verband, buiten wat er ons verteld of vertoont wordt, voor onze geconditioneerde reactiepatronen ook nog uit hoe het verteld en vertoond wordt? Dat zou je toch wel zeggen.

C'est le ton qui fait la musique

zegt men dan toch in Frankrijk en verre omstreken.
En vraag de marketeers en de reclamemakers daar maar eens naar. Die lieden zijn onderdeel van een miljardenindustrie en hebben er hun werk van gemaakt om de media en onze leefomgeving te vervuilen met zoetgevoosde, indringende en niet zelden misleidende boodschappen ten behoeve van de best betalende opdrachtgever.
Zouden die Syrische en Afghaanse vluchtelingen niet wat van die lieden in kunnen huren om hun imago (na ondermeer de opmerkingen van ene Halve Zoolstra over gratis borstvergrotingen) wat op te poetsen? Of zouden die gelukzoekende armoedzaaiers dat, na het kaartje voor de boot, niet meer kunnen betalen?

Zoals de oude Brederoo al zei:

't kan verkeren.

Dat geldt dan zowel voor de toestand in de wereld als voor onze kijk daarop en de vele mogelijkheden daarin.
Hoe dan ook (b)lijken inhoud, vorm, kleur en frequentie van het dagelijkse bombardement aan nieuws(?)berichten in sterke mate (mede)bepalend voor welk beeld van de wereld we ons onbewust zullen vormen. Dat is dan, gezien de aard van onze nieuwsvoorziening, zelden of nooit een bijzonder rooskleurig wereldbeeld. En dan lijken we ernstig behoefte aan een 'Goednieuwsshow' te hebben.
De roep om 'de goednieuwsshow' is bepaald niet nieuw; de Hedgehoppers Anonymous staken er in 1965 al de draak mee. Maar dat heeft meer van doen met een bepaald type satirisch tv-programma van dit of dit kaliber dat overigens veel navolging vond en nog steeds vindt.

Nu kan de serieuzere positivo inmiddels ook wel her en der terecht voor uitgelezen goed nieuws in zowel het Nederlands als het Engels. Maar wellicht wordt zoiets al gauw weer teveel van het goede.

Ik vermoed dat we het toch iets meer moeten zoeken in evenwichtig en gedegen nieuws met erkenning van de banaliteit van het goede zoals ook Rutger Bregman hier in De Correspondent lijkt te betogen. We moeten het goede in de mens en pro-sociaal gedrag dan dus ook wel als zodanig weten te en willen (h)erkennen; ook bij die ander.
Maar dan hebben we het dus behalve over ons wereldbeeld ook over ons mensbeeld.