Ook zo trots op Nederland?

Nederland wordt sinds een aantal jaren met enige regelmaat door de Raad van Europa of mensenrechtenorganisaties op de vingers getikt over de wijze waarop wij zogeheten illegalen of asielzoekers en hun kinderen behandelen.

In 2005 wees de Raad van Europa ons op de inhumane gestrengheid waarmee wij in dit land kinderen gevangen zetten, van hun ouders scheiden en terugsturen naar landen die niet veilig zijn.



In 2008 berichtten Amnesty International, de dagbladen en Nova dat gedetineerde vreemdelingen in ons land vernederd en mishandeld worden.

In oktober 2010 stuit ik bij toeval op de documentaire 'Sterke vrouwen' op de televisie waarin vrouwen die het slachtoffer werden van mensenhandel vertellen hoe ze door samenwerking met de Nederlandse justitie ook gedetineerd werden als ongwenste vreemdelingen en vervolgens door de Staat der Nederlanden, dus welbeschouwd uit naam van u en mij behandeld en bejegend werden. Ze moesten zich seksuele intimidatie laten welgevallen en ook verkrachting kwam voor.

Amnesty International constateert anno 2010 dat de Nederlandse praktijk van 'vreemdelingendetentie' niet wezenlijk vebeterd is sinds 2008 en derhalve nog altijd in strijd met de internationale verdragen inzake mensenrechten.

Nogmaals dit alles door en namens de Staat der Nederlanden, dus eigenlijk uit naam van u en mij, anno 2010 en in het kader van iets dat ons doorgaans door de dames en heren politici gepresenteerd wordt als een streng doch rechtvaardig beleid. Waar ligt de oorzaak van dergelijke wantoestanden toch? In ons politiek en bureaucratisch bestel hebben we toch niet te klagen over een gebrek aan regels en regeltjes; daar zal het toch niet aan liggen? Is de privatisering van de bewakingsdiensten hier misschien debet aan? Is het bewaken van mensen wellicht eigenlijk dergelijk vies werk dat we het net als schoonmaakwerk het liefst aan gastarbeiders over zouden laten, ware het niet dat die waarschijnlijk veel te aardig zijn?
Gelukkig zijn er ook nog klokkenluiders, ondanks het feit dat die, zoals bekend, in dit land ook niet graag gezien zijn.



Toevallig heb ik mij onlangs wat in het gedachtegoed van John McGee verdiept. En dan denk je toch: zouden ze daar in het gevangeniswezen ook niet wat behoefte aan soortgelijke ideeën hebben of zou de PVV dat niet gedogen? Nu zitten de vrouwen uit eerdergenoemde documentaire natuurlijk allerminst verlegen om 'hugs' van het bewakend tuig van de richel waar in de uitzending sprake van is, integendeel, maar een minimum aan respect zou toch op zijn plaats zijn.

Bent u ook zo trots op Nederland of voelt zich u evenals ik soms ook wel eens hevig beschaamd door een Nederland dat anderen altijd graag de les leest over mensenrechten terwijl het zelf mensen zo behandelt?