Dat vak van mij; en de belevenissen van Hein

In de richting die dit blog het afgelopen jaar genomen heeft neemt dat vak van mij, en allerlei dat daar mee van doen heeft, een prominente plaats in.
Bij tijd en wijle zoek en scan ik ook wel eens andere blogs af om te te zien of er lieden zijn die qua onderwerp iets vergelijkbaars doen en iets interessants aangaande dat vak van mij te melden hebben.
Het zou natuurlijk aan mijn slechte zoeken kunnen liggen maar dit leverde telkens in kwantitatieve zin bedroevend weinig op. Mijn vakbroeders en -zusters lijken bepaald geen enthousiaste bloggers te zijn.
Evenwel stuit ik zo nu en dan toch op iets relevants dat mijn belangstelling weet te prikkelen zoals de blog van Hein Mazuro

Hein doet op deze blog in een serie onder de titel: 'Over bezorgd en onwel zijn' verslag van zijn persoonlijke geschiedenis en belevenissen in en met het rijke leven van de zwakzinnigenzorg beneden de grote rivieren en meer specifiek in het brabantse land.
Een en ander speelt zich af in het tijdsgewricht van de 70er jaren tot heden en geeft daarmee een tijdsbeeld dat bij mijn generatiegenoten waarschijnlijk evenzeer als bij mijzelf allerlei vlagen van herkenning zal doen opwaaien bij de beschrijvingen van typerende bewegingen en eigenaardigheden uit een nog maar net vervlogen tijd.
Voor de jongere generatie geeft het een aardig, zoals dat wel heet, inkijkje in welke gewichtige levensvragen en idealen hun ouders en grootouders zoal omarmden en zich onledig mee hielden.
Het verhaal van Hein is te vinden op zijn blog onder de tag: bezorgd en onwel zijn


Tot zover het verhaal van Hein, vooral niet te verwarren met dat van Oude Hein want dat is weer een geheel ander verhaal.
Met Oude Hein maakte ik kennis toen ik ergens in de 70er jaren eens keurig en niets vermoedend op de bank tv zat te kijken naar een uitzending van het populaire Grand Gala du Disque. De franse taal was toen iets meer 'en vogue' dan nu. Het programma had voor mij persoonlijk zijn populariteit mede te danken aan het feit dat Godfried Bomans daar ooit een onvergetelijke vergelijking maakte tussen de benen van Marlene Dietrich en die van zijn vrouw.

Deze avond zou ondermeer Ramses Shaffy optreden en op enig moment zette hij met weids gebaar en op declamatietoon de Oude Hein in. Dit lied was mij geheel onbekend en ik heb het die eerste keer ook niet helemaal goed kunnen volgen; wat ik me er desondanks nog wel van herinner is dat toen Ramses begon met: 'Oude Hein lag op de bleek' , ik zoals gezegd keurig op de bank zat en toen hij klaar was ik, wat naar adem happend en mijn buik wat moeilijk vasthoudend ervoor lag.

Ik heb het lied sindsdien nooit meer gehoord tot na de dood van Ramses.
Onlangs vond ik namelijk een boekje met CD getiteld: 'je bent me zo lief' waar het nummer opstaat. En nu vind ik het ook nog op een YouTube filmpje na Het is stil in Amsterdam en beginnend op 5.03 min..
Moest ik daar nu zo om lachen toendertijd?

Dick
.