Kindertjes, kunst en cultuur

In Berlijn hebben we uiteraard ook een paar musea bezocht als de Hamburger Bahnhof, de Alte Nationalgalerie, het Bröhanmuseum en het Käthe Kollwitzmuseum. Wat ons, als Nederlanders, lichtelijk verbaasde, was hoe de verschillende groepjes jonge schoolkinderen zich opvallend rustig, gedisciplineerd en ontspannen tussen de bezoekers en de tentoongestelde kunst bewogen. De kinderen schenen er heuse interesse en fascinatie voor al die moderne en oudere kunst te tonen. En dat voor langer dan een kwartiertje of een half uurtje en ook voor beduidend langer dan een uur.

In die twee eerstgenoemde grote musea kwamen we groepen schoolkindertjes met hun juffen tegen die hier blijkbaar al jong door de culturele wol geverfd worden. De groepjes die we zagen, leken ons zo'n beetje op de grens kleuterschool en eerste klassen lagere school te zitten.

Hier in de Hamburger Bahnhof.

Of de volgende dag

in de Alte Nationalgalerie.

Het viel ons wederom op hoe rustig en gedisciplineerd de kindertjes waren zonder dat ze daar streng of anderszins op aangesproken hoefden te worden. De juffen bleken heel goed in staat de kindertjes te boeien met en te betrekken bij hun verhalen over wat er zoal aan interessants te zien was, waarbij de kinderen dan gezellig op de grond mochten zitten als juf aan het vertellen was. Zoals bij een schilderij van schoolgaande kinderen van ruim een eeuw geleden.

Daar wist de juf wel het een en ander over te vertellen en volgens weer een hoop over te vragen waar de kinderen dan hun antwoorden, suggesties en vragen weer op kwijt konden. Weer terug in de hal van de in- en uitgang mochten de kinderen zich zelf artistiek uitleven met het tekenmateriaal dat daar speciaal voor hen op tafels lag.

Zou het Nederlandse onderwijs misschien gebaat zijn bij een paar van die Duitse juffen?

Het moet misschien wel gezegd dat de betreffende groepjes wel kleiner waren dan het gemiddelde Nederlandse klasje en de juf niet alleen was. Maar toch, met de actuele perikelen rond het vak CKV.