Wednesday, January 26, 2011

Brandon en de moraalridders

Woensdag nu een week geleden las ik in de Volkskrant dat 'de ketenen van Brandon alom verontwaardiging wekken' en in een volgend artikel dat het enige verschil met met Jolanda Venema zou zijn: 'Brandon draagt kleren'.

Enig gegoogel naar hoe en wat de media hierover te berichten hadden en de soms zinnige maar vaak ook uitzinnige publieke reacties daarop maakte al snel duidelijk dat er inderdaad wel sprake leek te zijn van een nationale storm van morele verontwaardiging.
Via het internet kon ik het programma uitgesproken EO dat de katalysator van een en ander was geweest nog even bekijken.
De impact van de beelden, de verslaggeving en het daaropvolgende tumult rond Brandon wisten hoe dan ook te bewerkstelligen dat er diezelfde woensdag nog een spoeddebat in de tweede kamer gehouden werd over deze kwestie en de staatssecretaris de dag daarna naar Ermelo afreisde om persoonlijk polshoogte te nemen van de situatie.

Nog altijd rolde de commentaren over elkaar of en hoe schandelijk deze toestand was en of er schuldigen en zondebokken aan te wijzen zouden zijn. Inmiddels zag je her en der in de berichtgeving en diverse blogs ook wel de nodige nuancering aangebracht worden die wat meer recht deed aan wat dan heet deze 'complexe problematiek'.



Als gelegenheidsblogger die wel eens wat over zijn vak meent te moeten melden en die wel eens wat gedachten en zorgen over (de) zorg in het algemeen uit, voelde ik mij uiteraard geprikkeld mijn duit ook in het zakje te doen. Ik wist alleen niet welke duit dat zou kunnen zijn. Er werd zo massaal, uiteenlopend, soms bot en soms genuanceerd op gereageerd dat, zo leek het mij, alles al meer dan eens gezegd was en ik niets nieuws had toe te voegen.

Daarbij zag ik dan vooral drie grote lijnen:

- de vraag of je al dan niet enig begrip voor het ontstaan en bestaan van deze situatie kunt opbrengen?; waarbij buiten kijf staat dat het ongewenste situatie is.

- de vraag of de media hier niet op een wat gratuite en schandaleuze wijze de trom aan het roffelen was om daar zelf mee te scoren?

- de vraag of het anders zou kunnen, welke verwachtingen je ten aanzien daarvan zou kunnen koesteren en hoe daar dan vorm aan te geven? Dat laatste zal de nodige inzet, tijd en geld kosten en hoogstwaarschijnlijk niet snel en simpel zijn.


Wel had ik al snel het bange of boze vermoeden dat gezien de kleur van vele commentaren het allemaal een korte eruptie van opgewonden emo-tv en media-aandacht zou blijken waarna we het weer zouden vergeten om ons over een volgend nieuws-item druk te kunnen maken. De berichten namen na 2 à 3 dagen inderdaad beduidend af in zowel heftigheid als frequentie. Anderzijds lijkt het toch ook weer iets losgemaakt te hebben in ons collectieve bewustzijn.

Om dat laatste dan 'effe te checken', reageer ik nu alsnog en wil ik bij nader inzien toch ook nog even mijn duit in het zakje doen met de volgende oproep:
Laat een ieder die zich druk heeft gemaakt over of zich aangesproken voelde door de berichtgeving rond Brandon, laat ons de gezamelijke pers en media met Andries Knevel als zelfbenoemde moraalridder voorop eens uitnodigen en uitdagen om de zorg wat diepgaander te doorvorsen en voor langere tijd te volgen om zo mistanden op te sporen en zo mogelijk te voorkomen.




Dan bedoel ik niet alleen de gehandicaptenzorg maar bv. ook de jeugdzorg en vooral ook de ouderenzorg.
Dan bedoel ik niet alleen en bij voorkeur niet die zaken die zich zo makkelijk lenen voor mooie of meestal minder fraaie spectaculaire beelden maar ook zaken die naar hun aard nu eenmaal wat afweging en doordenking vragen. Dan doel ik op de vraag wat goede zorg ons waard is, zowel in geld als anderszins. Dan doel ik ook op vragen als welke invloed hebben organistiestructuur, wet- en regelgeving, beleidsnota's, automatisering, de druk tot certificering, de verdeling van taken en verantwoordelijkheden, de protocolisering etcera op het functioneren en de motivatie van de werkers op de vloer. Kortom het soort kwesties zoals de stichting beroepseer die bv. nog weleens voor het voetlicht brengt.
Om er eens één uit dit rijtje bij de kop te nemen laat de journalistiek bv eens onderzoeken en verslag doen van hoe en met welk oogmerk men de automatisering in de zorg doorgaans vormgeeft? Is dat vooral en in eerste instantie om bestuurders, managers en inspectie te bedienen bij hun dataverzameling en doelstellingen of gaat men bij het ontwerp van datasystemen ook nog weleens uit van het primaire proces en hoe je de werkvloer daarbij ondersteunt? Zomaar een vraagje dat wellicht nog wat verrassende, onthutsende en inzichtgevende antwoorden zou kunnen opleveren!



Laten we de heer Knevel en ons nationale journaille uitnodigen om met de hen beschikbare en geëigende middelen een aantal kwaliteitsindicatoren voor de zorg te formuleren en uitvoerig te verantwoorden om daar de komende jaren eens regelmatig verslag van te doen in achtergrondreportages.
Ja, laten wij ten aanzien van de zorg voor de zwakkeren allemaal moraalridders worden!
Dan uiteraard niet van het soort 'stuurlui aan de wal' dat, als in een reflex, verontwaardigd het vingertje opsteekt, daar hebben we er wel genoeg van zoals dit nieuws-item ons weer eens geleerd heeft, maar meer van het soort dat wat verder kijkt dan de neus lang is, wat dieper graaft en ook wat verantwoording wil nemen en geven.
De zorg gaat ons toch allen aan en aan het hart, zou ik denken. Het is en blijft hoe dan ook een maatstaf voor onze beschaving, nietwaar? En de hamvraag blijft wat die ons waard is.

Bij deze, moraalridder Knevel bent u en al u collega's uitgenodigd hier het komende decennium eens een soort project van te maken. Laten we het Zorg om de Zorg noemen. Als belangrijkste leidraad daarbij geldt dan dat u zich geen valse beeltenis van de werkelijkheid dient te maken. Voor alle helderheid dat laatste is niet ironisch bedoeld. Dan kan deze momentane ophef wellicht toch nog een goed en richtinggevend spoor nalaten.

No comments:

Post a Comment