Vroege lente

Vorig jaar zagen we in januari en ook in februari en ook in maart nog een witte wereld.
Dat was een uitzonderlijk beeld voor de laatste jaren en leek wel een trendbreuk of iets van meteorologische wartaal.
Dan zag dit eerste kwartaal er toch wel even heel anders uit; de winterbanden zaten dit jaar voor niets onder de auto want een winter hebben we niet gehad. Wel een relatief warme, droge en zonnige periode en veel van avondrood gekleurde luchten.
Een wel erg vroege lente.

Er zijn er natuurlijk wel meer

En gelukkig maar!
Ik bedoel meer economen en/of commentatoren op de economie met een wat bredere blik en een zinnig verhaal daarbij; meer dan die ene.
Hoewel ik blijf roepen dat ik absoluut geen verstand heb van economie, blijft het als item of onderwerp toch telkens maar op dit blog voorbijkomen.
Namen als Seddon, Kahneman, Henderson en Servan-Schreiber schieten me in dat verband zo even te binnen. Lieden die iets zinnigs (en soms verontrustends) hebben te melden dat mij dan opeens niet als nog meer 'blahblah' in de oren klinkt. Recentelijk werd ik via de Correspondent attent gemaakt op Thomas Piketty.
Maar wanneer worden ze dan eens gehoord of wanneer gaan wij eens echt luisteren naar wat deze veelal uiterst verstandige lieden zoal te berde brengen?

In de Volkskrant van dit weekend lees ik een interessant interview door Jonathan Witteman met literatuurwetenschapper Joseph Vogl naar aanleiding van diens boek ‘Das Gespenst des Kapitals’. Vogl kaart en klaagt daar een aantal geloofsartikelen van de heersende economische wetenschap(?) aan zoals de evenwichtsfictie, het heilige geloof in de en daaruitvoortvloeiend de modellering naar de natuurwetenschappen en de hoop en het vertrouwen om middels modellen de toekomst te kunnen voorspellen. Verder introduceert Vogl naar analogie met de ‘theodicee’ het begrip ‘oikidicee’ ofwel de leerstelling dat financiele markten in hoge mate rationeel zouden zijn.

Economen zijn eigenlijk zeer gelovige mensen, betoogt literatuurwetenschapper Joseph Vogl. En dat ontneemt hun het zicht op de werkelijkheid.

Vogl meent dat economen meer aandacht zouden moeten hebben voor machtsprocessen omdat economische verhoudingen ook altijd machtsverhoudingen zijn. Ook meent hij dat de verwevenheid tussen politiek en economie aan een herijking toe is.
Afgelopen woensdag ging Vogl op de Radboud Universiteit in gesprek met de Tsjechische econoom Tomáš Sedláček die, wat mij betreft, ook in het rijtje ‘echte’ en interessante economen thuis hoort en wiens woorden toch duidelijk het ‘blahblah-niveau’ ontstijgen.

Tijdverdrijf

Wat een gedoe toch ook iedere keer weer met die klok ...



... en ik had toch altijd al een wat stroeve relatie met de klokkentijd.
Nu stuurt de baas mij komende maand in vier etappes op een cursus timemanagement; wellicht gaat het me de volgende keren wat beter af.
Je weet het toch maar nooit!

Proficiat medelanders!

Ik weet niet of al mijn landgenoten het een felicitatie of een toast waard vinden maar vandaag is onze grondwet tweehonderd jaar oud.
De Amerikanen waren met hun 'Constitution' de eersten die een grondwet aannamen. Zij vierden hun 'bicentennial' al 27 jaar eerder.
Nederland was het volgende land met een grondwet en mag het tweehonderdjarig bestaan ervan vandaag gedenken danwel vieren.

Er is er toch nog één ...

,... een econoom die het ziet, snapt en het ook nog als zodanig benoemt.
Thomas Piketty is de naam van deze Franse econoom wiens naam volgens sommige wetenschappers nu al thuis zou horen in het rijtje Adam Smith, Karl Marx en John Maynard Keynes.


Als correspondent 'Vooruitgang' Rutger Bregman kopte gisteren in De Correspondent: Al onze theorieën over het kapitalisme weerlegd in één grafiek.

Vorig jaar verscheen van de hand van Thomas Piketty het boek 'Capital in the Twenty-First Century' in het Nederlands te verschijnen als 'Het kapitaal in de 21e eeuw'.
Daarin toont Piketty 'De terugkeer van de ongelijkheid' aan,
niet op grond van speculatie, ideologie of kretologie als 'Geen gezeik, iedereen rijk. Toch?', maar op grond van 'Heel veel data' en wat we soms zo triomfantelijk 'de harde cijfers' plegen te noemen.
Die harde cijfers leveren dan deze veelzeggende grafiek op:
En de harde cijfers laten zien dat 'Extreme ongelijkheid, terug is van weggeweest'.
Met dank aan 'de ideologie van de vrije markt' en het rotsvaste vertrouwen in de 'marktwerking'.

Piketty schetst een doemscenario. Zonder de terugkeer van stevige economische groei (onwaarschijnlijk), hoge belastingen op kapitaal (onwaarschijnlijk) of een Derde Wereldoorlog (onwenselijk), zal de ongelijkheid eindeloos blijven oplopen.

Naar het zich laat aanzien hebben we in economisch opzicht even zo'n zeventig uitzonderlijke jaren gekend waarin ook 'het gezonde verstand' en 'de redelijkheid' enige invloed hadden.
Nu lijken we sinds de tachtiger jaren weer terug bij af en donkere tijden tegemoet te gaan wanneer we niet het verstand en het lef hebben om radicaal in te grijpen.

De groei van ongelijkheid heeft dan ook niets met 'marktfalen' te maken.
Integendeel, groeiende ongelijkheid is een teken dat de markt uitstekend functioneert. Niet toevallig waren de kapitaalmarkten aan het einde van de negentiende eeuw ook zo vrij als een vogel.

Er is toch ook een beduidend 'verschil met vroeger':

Maar er is één belangrijk verschil: als je tweehonderd jaar geleden arm was, dan kon je tenminste nog het lot de schuld geven. Je was niet in een rijke familie geboren, jammer dan. Nu is er iets anders aan de hand: een groot deel van de ongelijkheid zit bij werknemers. In tegenstelling tot in het Parijs van 1819 is ongelijkheid tegenwoordig niet alleen een kwestie van kapitaal versus arbeid, maar ook een kwestie van topverdieners versus de rest. De rijkste 1 procent heeft zijn inkomen zien exploderen in de afgelopen decennia.

De verliezer is volgens Piketty in de ‘slechtste van alle werelden’ beland. Hij dankt zijn armoede of werkloosheid aan zichzelf, zo is het idee nu; welvaart wordt immers als een kwestie van doorzettingsvermogen beschouwd. Typ ‘hoe word ik rijk?’ maar eens in op Google.

'Ongelijkheid is politiek'

‘De geschiedenis van ongelijkheid is altijd door en door politiek geweest,’ schrijft Piketty. Zo is de inkomensongelijkheid in Nederland veel kleiner dan in de Verenigde Staten. Dat is een politieke keuze geweest. Onze vermogensongelijkheid is daarentegen een van de grootste van Europa - en ook dat is politiek.

Uiteindelijk wordt de wereld niet door de wetten van de economie geregeerd, maar door mensen, die hun eigen geschiedenis schrijven.

Ik vraag me regelmatig af of 'economie' wel een wetenschap mag heten, in het geval van wat Thomas Piketty ons hier te vertellen heeft, wil ik hem graag het voordeel van de twijfel gunnen.
Zijn constatering dat 'de democratie niet kan functioneren bij extreme ongelijkheid' lijkt me nogal evident en boven elke twijfel verheven tenzij je meer heil ziet in een feodaal systeem.

Nu geeft Equality Trust ook al enige jaren met overtuigende 'harde cijfers' een beeld van de groeiende ongelijkheid en de negatieve effecten daarvan, maar de meeste mensen lijken dergelijke blijkbaar onwelkome boodschappen niet graag echt tot zich door te laten dringen.
Volgens Brederoo kan het altijd nog verkeren, maar als we deze trend nog willen keren zal dat toch de nodige visie, een radicale ommekeer en doortastende maatregelen vragen.

In Tilburg

In Tilburg kun je, zo lijkt het, altijd wel terecht als je om goede raad of advies verlegen zit.

Gisteren bezochten wij Tilburg toevallig om weer eens wat spiegelbeelden in de Pont te aanschouwen.
Na een eerst kopje koffie te hebben gedronken in de Spaarbank en daarbij op wat poëzie getrakteerd te worden, liepen we naar de Pont.
En tijdens dat wandelingetje kwamen we langs een huis met dit bijzondere naambordje met vermelding van de beroepen pseudoloog en deskundige. Het ziet er na uit dat je in Tilburg niet om advies verlegen hoeft te zitten; we hebben overigens vergeten nog even te informeren of goede raad ook hier duur is.
De pseudoloog blijkt ook nog stadsdichter van Tilburg geweest te zijn, getuige dit mooie gedicht naast het huis. Mocht ik ooit nog eens naar Tilburg verhuizen, wordt het misschien ook weer eens tijd voor een carrièreswitch want dan wil ik natuurlijk ook zo'n mooi naambordje aan de deur en 'schijnwerker' lijkt me in dat geval wel wat.

Is ie nou helemaal betwitterd?

Wij hebben in ons land een politiek 'leider' die ogenschijnlijk uitsluitend in one-liners en kretologie kan communiceren. Hij twittert er dan ook fluks op los; zelf volgt hij, naar het schijnt, niemand maar hij heeft wel meer dan 100.000 volgers op Twitter.

Hij is dan ook zondermeer het echte leiderstype, en vertoont qua autoritaire stijl van leidinggeven opvallende overeenkomsten met lieden als Poetin of Erdogan. Die laatste heeft het weliswaar niet zo op 'twitteraars', maar alledrie zijn ze dol op slaafse volgelingen, dulden weinig of geen tegenspraak en zullen niet gauw fouten toegeven of daar makkelijk op terugkomen.

Ook lijken ze geen van drie uit te blinken in fijngevoeligheid. Nu lijkt die Nederlander uit dat trio zijn hand toch wat overspeeld te hebben en ik constateer, niet geheel zonder vreugde en leedvermaak dat Nederland ten lange leste toch wat wakker lijkt te worden ten aanzien van de ware aard en de poppenkast van deze gebleekte kuifeend. Ik had er enige tijd een hard hoofd in maar dus ook in deze kan het blijkbaar nog verkeren, zoals Brederoo al eens betoogde.
Op deze speciale dag sluit dus ook ik me volmondig aan bij al het gekwetter tegen een verdere verwildering.

Ik wil niet zo ver gaan om te roepen dat we hem z'n Nederlandse paspoort meteen maar moeten ontnemen en hem het land uit zouden moeten zetten (alhoewel, maar zoiets kunnen we het buitenland toch niet met goed fatsoen aandoen, of wel dan?) maar hem een poosje de mond snoeren zou ons beschavingsniveau toch zeker ten goede komen!

Bijleren en nascholen

Eens mens is nooit te oud om te leren luidt het spreekwoord. Zo wordt er op mijn werk blijkbaar ook over gedacht want gisteravond mocht ik een cursus ‘Gedeelde zorg’ volgen en vanmorgen een lezing ‘Autisme en een verstandelijke beperking’ door Steven Degrieck bijwonen.

Mijn voorzichtige en voorlopige conclusie na dit leerzame etmaal luidt dat een mens waarschijnlijk inderdaad niet zomaar opeens te oud is om te leren of het eerder geleerde nog eens in herinnering te roepen en zich nog weer eens op het een en ander te bezinnen.

Wat betreft hetgeen men mij probeerde bij te brengen ofwel de inhoudelijke kant daarvan:

‘Gedeelde zorg’ ging over de Driehoek zoals die door Chiel Egberts in zijn Driehoekskunde ontwikkeld danwel gepresenteerd werd. Die Driehoek bestaat dan uit de cliënt, diens ouders en de (professionele) zorgverleners.
Zie de site Drienamiek voor een verdere uiteenzetting hierover.

De lezing door Steven Degrieck over ‘autisme’ had als ondertitel ‘Agressie en probleemgedrag’ en gaf een helder, compact, herkenbaar en vrij omvattend beeld van ‘autisme’ in samenhang met dat zogeheten ‘probleemgedrag’.
Degrieck is verbonden aan Autisme Centraal waarvan hier de site.
Ook aan dat Autisme Centraal verbonden is Peter Vermeulen en die gaf op ons werk al eens eerder een uitermate verhelderende lezing over ‘contextblindheid’ als centraal kenmerk van autisme.

In ons werk kunnen we nog wel eens wat leren van onze zuiderburen!

American culture and society?

Hier een link naar een alleraardigst en bezienswaardig kijkje middels de media op de huidige Amerikaanse samenleving en cultuur.
Gezongen commentaar door Bob Dylan.

Europa praat neuro?

Voor ik de VPRO-gids van de afgelopen week wegleg bij het het oud-papier, blader ik hem nog eens door en lees dat 2014 het 'Europees jaar van het brein' is. Dat was mij toch zomaar even geheel ontgaan evenals dat de afgelopen week door de Hersenstichting tot Brain Awareness Week werd uitgeroepen. Dat is aldus Bouwe van Straten, auteur van het artikeltje 'Europese Jaar van het Brein', niet zo heel vreemd en het komt waarschijnlijk omdat onze grijze massa, als nieuws-item de afgelopen jaren toch al niet uit de media was weg te slaan. En daar kon hij wel eens gelijk in hebben.

Is het niet omdat hersenonderzoek de belofte in zich draagt om inzicht te verschaffen in wat ons tot mens maakt, dan wel omdat de behandeling van aandoeningen als autisme, depressie en schizofrenie aan de horizon lijkt te gloren.

Slordig van mij dat ik dat vorige week allemaal niet opgemerkt heb. Zo heb ik dus ook de radio-interviews gemist met een aantal ontvangers van de Vici-beurs, een beurs voor senioronderzoekers om een eigen onderzoeksprogramma op te zetten.

De waarheid is zelden zuiver en nooit eenvoudig

Zo opent het artikel met een citaat van Oscar Wilde, waar ik graag mee instem.

(Neuro-)Wetenschappers weten dat maar al te goed want ondanks al hun successen en schijnsuccessen moeten ze regelmating de horizon waarachter het grote inzicht en vele oplossingen zouden gloren verleggen en hun ideeën en verwachtingen bijstellen.

'In 2006 verwachtten we nog een enkel gen voor depressie te ontdekken. One gene, one disorder', aldus hoogleraar psychiatrische genetica Danielle Posthuma. 'Daar zijn we grondig van teruggekomen. We weten nu dat er bij aandoeningen als autisme, ADHD en depressie duizenden gene betrokken zijn. Bij schizofrenie gaat het waarschijnlijk om meer dan 8000 genen.'

Tja, zo gaat dat in de wetenschap en zeker in die van onze genen en ons brein.
Cognitief psycholoog Chris Olivers biedt ook enig zinnig tegenwicht aan een te eenzijdijge aandacht op al die stofjes en neuronen.

Een korte rondgang langs de Vici-winnaars leert dus dat er therapieën aan de horizon gloren voor de meest uiteenlopende hersenaandoeningen. Al die sucessen en beloften kunnen wel leiden tot het idee dat alles wat ons mensleijk maakt zich in ons brein afspeelt. Schuilt daar ook niet een gevaar in?
Chris Olivers denkt van wel: 'Ik was laatst bij een lezing waar ze lieten zien dat bepaalde hersengebieden bij kinderen groeiden als ze iets leerden. Een hersenwetenschapper zei toen: "Kijk, hiermee tonen we aan dat wat leraren doen ook echt werkt." Als ik leraar was zou ik me daardoor beledigd voelen. Alsof we niet al jaren aan de leerlingen zien dat het werkt, en zo'n hersenkwabje opeens het bewijs is. Je kunt natuurlijk het brein beschrijven op het niveau van stofjes en neuronen die elkaar beïnvloeden, maar er moet ook ruimte blijven om het te beschouwen op het niveau van concepten als aandacht, geheugen en bewustzijn'.

Die laatste opmerking lijkt me quintessentieel wanneer we in of over neuropraat spreken. Die stofjes en neuronen mogen de wetenschappers de nodige nieuwe inzichten verschaffen en allerlei beloften aan de horizon doen gloren; waar het om betekenisvol inzicht gaat en om de dingen die er voor ons mensen echt toe doen, hebben ze ons, vrees ik, niets of niet zoveel te zeggen en kunnen we echt niet zonder bijvoorbeeld aandacht, geheugen en bewustzijn.
Het stukje in de VPRO-gids besluit met met de opmerking van neurofysioloog Huub Mansvelder:

'Aan het begin van mijn carrière dacht ik nog aan te kunnen tonen hoe de subjectieve wereld van gedachten en ervaring voortkomt uit de fysieke activiteit van het brein. Maar zo langzamerhand vraag ik me af of dat überhaupt wel mogelijk is.'

Lijkt mij inderdaad niet of nauwelijks denkbaar!

Stof tot nadenken

De Correspondent geeft bij monde van haar correspondenten iedere zaterdag een eigen voorstel tot: Lees- en kijkvoer voor het weekend


Daar wil ik er deze week eens twee uitpikken, doorgeven en van harte aanbevelen als stof tot nadenken of zomaar wat weekendlectuur.

Het eerste artikel is een tip van Jelmer Mommers van de Energiegroep en betreft een pleidooi voor de erkenning van 'de vrije wil' en een juiste waardering van 'de menselijke rede' door Paul Bloom.

Het tweede artikeltje is een tip van Rutger Bregman waarin Richard Wilkinson en Kate Pickett aan het woord komen over hun vijf geleden verschenen boek 'The Spirit Level', de groeiende kloof van ongelijkheid en het effect daarvan op ons aller welzijn.

Lees ze, denk ze en nog een prettig weekend!

Special Arts expositie MooiZooi!

Zojuist lees ik dat er in samenwerking met Special Arts en Jans Pakhuys momenteel, en nog tot 4 april, een expositie in het Jopie Huisman Museum loopt onder de titel: MooiZooi!
Dit even ter kennisgeving voor belangstellenden.

Iets meer over Special Arts en mijn ervaring daarmee.

Voor wie het nog steeds niet weet …

... of maar niet snappen wil, hier in TEDtalk nogmaals de these van de Equality Trust bij monde van Richard Wilkinson:



Ik hoor met enige regelmaat betweters, cynici en andere malloten van diverse pluimage roepen dat ze zich uitsluitend laten overtuigen door de harde cijfers en onweerlegbaar bewijs. Lieden voor wie deze cijfers, die Wilkinson hier presenteert, nog niet hard genoeg zijn zullen zich waarschijnlijk nooit door iets laten overtuigen.
Het is hooguit verbazingwekkend dat ze met zovelen zijn en het neoliberale evangelie nog alom gepredikt wordt!

Hier dat verhaal van Wilkinson in nog wat uitgebreidere vorm:

Lummelen maar!

In VPRO's Boeken deed vanmorgen Tijs Goldschmidt zijn zegje naar aanleiding van zijn nieuwe essaybundel Vis in bad.
De teneur van zijn verhaal is dat wij, mede gezien het feit dat wij mensen geen winterslaap houden, ons wat meer of vaker zouden moeten toestaan om gewoon eens wat te lummelen.

Goldschmidt is een meester in associatief denken. Misschien komt dat omdat hij graag lummelt. In Vis in bad vraagt hij zich af of dieren wel eens lummelen. Hebben dieren vrije tijd? Wat is de functie daar dan van? Een torenvalk op een paaltje lijkt zijn tijd te verlummelen. Maar misschien verzamelt hij wel informatie.

Een mens komt misschien wel op de beste ideeën als hij niets doet. Goldschmidt werkte lang veel te hard, om zijn vader tevreden te maken. ‘Homo universalis wilde ik worden; idioot ambitieus natuurlijk,’ zegt hij in een interview. Sinds zijn dood is hij meer gaan lummelen. ‘Eigenlijk is dit boek mijn coming-out als lummelaar.'

Wim Brands reageert op een gegeven moment met onverhuld enthousiasme op Goldschmidt's betoog:

Dat is mooi, je kunt dat wetenschappelijk onderbouwen; hoe harder dieren werken, hoe eerder ze sterven.

Een wetenschappelijk onderbouwd pleidooi om wat meer te lummelen, haha. Zou iemand dat eens even aan ons overijverige yuppen kabinet, Rutte, Zijlstra en dat slag lieden willen doorbrieven? Ik ben zelf namelijk niet echt 'on speaking terms' met die lui en ik heb bepaald niet de indruk dat ze naar mij (zullen) luisteren.

Studentikoos?

Na ruim een jaar ongemak en gezeur vanwege een 'frozen shoulder' kan ik met enig genoegen melden dat ik nauwelijks meer gehinderd wordt door deze kwaal. Na aanvankelijk een tevergeefse kuur en halverwege het vorige jaar een injectie in de schouder kon ik dit jaar in februari de fysiotherapie in verband met het ongerief van die ‘capsulitis adhaesiva’ afsluiten.
Tot mijn ongenoegen diende zich vorige week, aan dezelfde zijde maar een etage lager, een nieuwe bewegingsbepreking aan. En het is hoe dan ook wel weer een kwaal met een klinkende naam; 'bursitis olecrani' of een 'studentenelleboog'.
Hoewel ik nooit lid was van het corps of een studentensoos voel ik me, op mijn leeftijd, toch opeens nog zomaar wat studentikoos.

T'is ook

Midas, bioloog met een knipoog

Ik ben doorgaans nogal gecharmeerd van en moet niet zelden (glim)lachen om de causerietjes en de schrijverij van Midas Dekkers. Onze vaderlandse bioloog met altijd wel een kwinkslag en een knipoog. Als lachen (of glimlachen) gezond is kan Dekkers lezen of beluisteren nooit ongezond zijn.


Zijn laatste boek draagt de titel: De kleine verlossing of de lust van de ontlasting.

Vanmorgen las ik in verband met het uitkomen van dat boek een amusant artikel en interview door Frénk van der Linden in de Volkskrant dat weer helemaal in de stijl en de sfeer gesteld was zoals we dat van Midas Dekkers gewoon zijn.

Begrijp het nou toch, mensen: poepen is scheppen

prijkt er boven het krantenartikel. Dat is iets waar we ons in onze jongste jaren terdege van bewust waren, maar dat we inmiddels lijken te zijn vergeten of niet meer willen weten.

Herinner je je het credo van Dick Swaab nog: wij zijn ons brein?
Vast wel, want behalve dat het een ongelofelijke best-seller was lijkt inmiddels zowel de publieke opinie als het leeuwendeel van de wetenschappelijke wereld overtuigd geraakt van die halve waarheid.
De reactie van Midas daarop:

'Tjongejongejonge, wat zijn jullie erin gestonken. On-ge-lo-fe-lijk. Het leven is in essentie niks anders dan stoffen uit de buitenwereld die onze ingewanden ingaan en transformeren tot energie, waarna we het restant afscheiden.

'Overal in onze darmen zitten zenuwcellen die precies weten hoe zij het beste kunnen omgaan met binnenkomend voedsel en die direct in de gaten hebben wanneer iets bedorven is. Dan wordt dat hatsekiedee door middel van diarree geloosd.

'Van de hersens gaan verschillende grote en lange zenuwen je lichaam in om bevelen te geven aan onze darmen. Maar wanneer die worden doorgeknipt, blijven de ingewanden het keurig netjes doen. Volautomatisch. De darmen hebben onze hersens absoluut niet nodig. Het is precies andersom: onze hersens kunnen onmogelijk zonder de darmen. Regelen die de voortdurende energietoevoer niet, dan kan ons brein het schudden. Ik zeg: wij zijn onze darmen.

Die hersens... ach, een heleboel mensen schijnen prima zónder te kunnen.'

Tja, zo is dat; als wij ons lijf zijn dan is dat brein toch nog altijd slechts een deel van dat lijf en nog niet het hele verhaal. Hoewel ik ook wel eens wil roepen dat wij mensen ons lijf zijn, is dat natuurlijk ook nog maar het halve verhaal maar dat is weer een heel ander verhaal.

Hier nog even een link naar een uiterst verhelderend interview met Midas Dekkers over lichaamsbeweging en sport; ten zeerste aanbevolen!

Qualycke Queeste?

Nee, het is niet dat ik plots ten prooi ben gevallen aan de Q-koorts en ik ga ook niet voortaan dit blog in het Oudnederlands schrijven. Ik wou (of is die verbuiging inmiddels al wel Oudnederlands) het gewoon eens over de qualia hebben.

Inside the brain:

Die qualia hebben overigens niet zozeer betrekking op kwalijke kwesties of verschijnselen alswel op de kwalitatieve aspecten en vooral op de kleurrijkere kanten van ons bestaan.
De term qualia verwijst namelijk naar de kwalitatieve aspecten van onze waarneming ofwel naar het fenomeen dat onze geest of ons bewustzijn onze waarnemingen omtovert in en gewaar wordt als een waaier of een mozaïek van kleur, geur, smaak, klank en degelijke.

Inside the mind:

Nu hou ik wel van een beetje kleur, kan ik bij tijd en wijle wel van lekker eten en een drankje genieten, met een geurige espresso met pure chocola toe en zal ik niet zo gauw bezwaar maken tegen een passend muziekje daarbij. Dus kan ik doorgaans het wel vinden met die qualia en meen ik dat ze aan mij meestentijds wel besteed zijn. Ik zou althans niet weten wat ik zonder moest beginnen. Volgens Daniel Dennet zijn die qualia echter nogal illusoir van aard. Hersenschimmen waar ik dan wel gewicht aan toe kan willen kennen en mezelf blij mee kan maken maar dan maak ik mezelf toch eigenlijk maar blij met een dooie mus. Want die qualia berusten op in (de wetenschappelijke) werkelijkheid toch een cognitieve vergissing of ‘truc’ van onze hersenen, Aldus Dennet.

Die qualia kleuren niet alleen op elk moment al onze menselijke waarneming en ervaring op een hoogstpersoonlijke, en voor de wetenschap niet of nauwelijks te vatten, wijze; die zogeheten qualia zijn ook regelmatig onderdeel of inzet van filosofische discussies over bijvoorbeeld de aard van het menselijk bewustzijn en of dat bewustzijn zich vanuit een materialistisch, een idealistisch of een dualistisch mens- en wereldbeeld laat verklaren of begrijpen en spelen daar een cruciale rol in.

Zoals gezegd ben ik maar wat blij dat we in het echte leven van alledag met enige regelmaat last hebben van die dingen die het leven geur en kleur en zo meer verlenen.

Poepen moet je ook overdag doen!

Als het op de zorg aankomt horen we politici, beleidsmakers en managers steeds vaker en meer over besparingen, bezuinigingen, efficiëntie, domotica, automatisering en kostenplaatjes spreken. Sindskort is het toverwoord opeens 'participatie' geworden. Regeren is vooruitzien, nietwaar?
En de verwachting is dat er de komende jaren vele tienduizenden arbeidsplaatsen verloren (uitgespaard?) zullen gaan worden in de zorg.
Malou van Hintum schetst in dit Volkskrantartikeltje aan de hand van een fictieve monoloog van een manager/beleidsmaker en situaties die inmiddels schering en inslag zijn in de zorg in ons land een bedroevende en beschamende maar niet ongebruikelijke werkelijkheid.

Is het in dit licht bezien dan misschien toch nog niet zo gek en wellicht maar beter dat ons kabinet er systematisch op aan stuurt om vele bejaardenhuizen te sluiten?
Of zou de 'homo economicus' in dit neo-liberale tijdperk gewoon geen boodschap hebben aan wat mensen als Harry Kunneman over zorg en welzijn te berde brengen?

In onze 24-uurs economie kunnen behoeftige oudjes dus maar beter overdag poepen en lijkt de vraag hoe de zorg er in de toekomst uit moet zien en hoe die te organiseren steeds meer in vraagtekens gehuld!